Dat blijft nou zoiets waar ik maar steeds niet echt grip op kan krijgen. Zo heb je een relatie, zo is die relatie voorbij, om wat voor reden dan ook. En dan ben je elkaars ex. Dat houdt over het algemeen in dat er niet slechts een ex is, maar twee exemplaren. Jij bent de anders ex en de ander is jouw ex.

Toch lijkt het, als je deze site leest, soms zo te zijn alsof d'r steeds maar een ex in het spel is; de ander lijkt gewoon vrolijk door te leven. Eentje in de kreukels, de ander lijkt nergens last van te hebben. Eentje kwetsbaar en gevoelig, de ander een botte hork of een ijsheks. Dat is toch raar?

Zo ook in mijn situatie. Ik kan d'r maar geen grip op krijgen. Ik zette een punt achter onze relatie omdat we vastzaten en er niet echt uit konden komen, maar hield nog wel heel veel van haar. Voordat 't uitging hadden we wel over dingen gepraat en ik kreeg heel erg sterk de indruk dat zij ook echt niet wilde dat het uitging.

Toen ging het dus uit, en zij heeft zich van meet af aan sterk opgesteld. Ze heeft wel gehuild in het begin, de eerste twee dagen, maar vanaf het moment dat we niet meer dagelijks contact hadden, heeft ze zich vooral sterk naar mij toe opgesteld, voornamelijk rationeel. Niet gerept over verdriet, over mij terugwillen. Ze leek zich er gewoon bij neergelegd te hebben, vastberaden om nu voor zichzelf iets van haar leven te maken.

En ondertussen voelde ik me steeds slechter op mijn gemak met de beslissing die ik had genomen. Ik miste haar vreselijk en concludeerde dat ik haar eigenlijk niet definitief kwijt wilde. Ik wilde er toch liever samen met haar uitkomen.

Maar dat leek zij niet echt te willen. We hebben na een maand elkaar nog eens gesproken en het was heel duidelijk voor mij dat ze zich opgepompt had met dingen die ze wilde zeggen en dingen waartoe ze zich vooral niet wilde laten verleiden. Ze wilde zich niet laten verleiden tot weer nader tot elkaar komen, maar het kwam niet echt geloofwaardig over omdat ook zij, net als vele ander exen hier, niet echt zichzelf leek te zijn, een soort van masker opgezet leek te hebben. Ik prikte daar op een gegeven moment een heel klein beetje doorheen.

Daarna mijn brief, open en eerlijk en er spreekt duidelijk uit dat ik haar eigenlijk niet definitief kwijt wil. Ik zeg tegen haar dat ik haar alle tijd wil gunnen die ze nodig heeft om alles voor zichzelf een beetje uit te zoeken en dat maakt ook dat ik geen contact met haar opneem. Heb ook geschreven dat als ze juist wel wilde dat ik in de tussentijd contact op zou nemen, ze dat vooral moest laten weten.

Sindsdien dus radiostilte... Raar toch. Ik maak het uit, zij lijkt dat niet te willen. Ik kom tot bezinning, zij komt kennelijk ineens tot de conclusie dat ze niet met mij verder wil (terwijl er niks was toen het nog aan was, wat daarop wees). En nu lig ik in de kreukels en lijkt zij gewoon door te gaan met alles. Ik moet steeds de verleiding weerstaan om contact te zoeken, want die bal ligt bij haar. En zij zou heel makkelijk contact kunnen maken met mij, mede door wat ik in die brief schreef, maar ze lijkt het niet te doen.

Ik begrijp het niet. Ik hoop dat er nog eens een moment komt dat ik het ga begrijpen. Begrijpen jullie 't?