Zucht.

Vanochtend, kort na het opstaan, schreef ik in mijn dagboek als eerste zin iets in de trant van "zucht, weer een nieuwe maand, wat zou deze maand nog gaan brengen? Ik moet zeggen dat ik het nog niet echt met positieve spanning tegemoet zie". In feite stonden er ook weinig echt spannende dingen in het vooruitzicht. Mijn laatste plan de campagne was niet een heel sterke, vond ikzelf, maar wel een manier om het allemaal beter achter me te kunnen laten misschien.

Maar vandaag... Na vandaag is alles alweer anders. Ik huil van binnen, ik bloed van binnen. Degenen die mijn blogs een beetje gevolgd hebben, zullen misschien denken dat het zwaard van Damocles nou dan eindelijk gevallen is, maar daar heeft dit niks mee te maken. Dit heeft te maken met een rechtstreekse aanval van M. op mijn psyche, op mijn zijn, op mijn gemoed, op alles. Zonder dat ze het zelf doorheeft, zonder dat ze het zelf weet.

Op dit moment voelt het alsof alles weer anders is dan het was. Ik was het zo ongelofelijk zat de afgelopen tijd, dat ik op zoek was naar de snelste manier om eindelijk eens van de ldvd af te komen. Een van de laatste plannen die ik verzonnen had, was om misschien toch nog een laatste confrontatie met haar aan te gaan in een laatste wanhopige poging om begrip te kunnen krijgen voor haar standpunt, om het sneller achter me te kunnen laten, beter achter me te kunnen laten. Want ik had de vinger erop gelegd dat ik nog steeds niet 100% geloofde dat dit eigenlijk is wat zij diep van binnen wil. Dan is het moeilijk loslaten. De enige die me daarvan kan overtuigen is zijzelf, door van mijn kant uit gerichte vragen te stellen en niet langer bang te zijn voor de pijnlijke antwoorden. De afgelopen dagen heb ik hier nog wat over nagedacht en er had zich een rode lijn gevormd in mijn verhaal.

Maar toen kwam dus vandaag. Twee dingen zijn er vandaag voorgevallen en het is de combinatie van deze twee dingen die maakt dat mijn geest weer helemaal overhoop ligt. Dat ik zelfs merk dat ik nu ertegen moet vechten om weer te gaan hopen. Begrijp ook nog niet helemaal waar die hoop toch weer vandaan komt nu, want op zich zijn de gebeurtenissen van vandaag nou niet specifiek hoopgevend of de situatie veranderend. Misschien heeft dat te maken met de 'update' van mijn visie op de laatste confrontatie die ik mijzelf heb voorgenomen. Wat gisteren nog een ultieme manier van afsluiten was, heeft door de gebeurtenissen vandaag alweer het karakter gekregen van een laatste kreet vanuit mijn kant om er samen met haar voor te vechten.

Wat is er nou dan precies gebeurd? Het volgende. Ten eerste kwam ik haar vanochtend weer plotseling onverwacht tegen toen ik op mijn werk kwam. Ze was daar toevallig nog. Ik liep langs en had nog geen verplichtingen op dat moment, dus ik heb even een praatje met haar gemaakt. Een praatje dat inhoudelijk verder niet zoveel voorstelde, beetje koetjes en kalfjes. Ik was gek genoeg tijdens het gesprek wel gespannen maar ook bijzonder ontspannen tegelijk. Van binnen nerveus, maar gek genoeg bleef ik ondertussen hartstikke kalm. Het was ergens toch wel fijn vertrouwd. Leuk om haar even weer te zien. Leuk om haar te zien?! De vorige keer heeft het me een heel stuk in de put teruggeduwd! Maar toch, het moment zelf... Ze was in eerste instantie wel een beetje overrompeld doordat ik haar aansprak geloof ik. Vragen van mij beantwoorden kon en deed ze wel, maar vanuit haarzelf kwam niet zoveel, tot er ongeveer vijf minuten verstreken waren. Toen vroeg ze ook aan mij hoe het ging enzo. Op zich was er niet zo heel veel bijzonders aan dat gesprek, behalve dan dat ik me (verdomme!) realiseerde dat ik het fijn vond. Dat ik eigenlijk zoiets had: meis, laten we met z'n tweetjes nu naar een koffietentje gaan en gezellig koffie drinken en bijpraten en uiteindelijk vanavond in elkaars armen in slaap vallen...

Het ging zelfs zover, dat ik tot zo'n uur na onze ontmoeting bijna vrolijk was. Ik voelde me gek genoeg wel een beetje fijn door het gesprek, totdat ik me ging realiseren dat ik mezelf blij maakte met een dode mus. Immers: het maakt geen klap uit of het nu fijn was of niet - Unremedied, ze is je vriendin NIET MEER! Waarop ik een heerlijk beschermingsmechanismetje (leuk voor galgje) heb ingeschakeld: niet laten doordringen, niet laten doorkomen, me geen pijn laten doen. En dat lukte aardig.

Toen kwam echter wat later op de dag de tweede gebeurtenis en dat was de eigenlijke trigger voor wat er nu aan de hand is. Ik vernam via een vriendin van haar terloops hoe zij nu een beetje bezig is. Dat bij haar het besef zo langzamerhand een beetje door begint te komen wat ze met haar toekomst wil. Wat ze eigenlijk echt diep van binnen wil. Ambitieus als ze altijd was, had ze de meest grootse plannen en het was een strijd om die op de een of andere manier op te starten. Maar nu? Wat ze eigenlijk diep van binnen wilde, als ze echt eerlijk was, was gewoon ouderwets een lieve man en twee kinderen in een huisje en daarmee gelukkig worden.

:S

Het is moeilijk om duidelijk uit te leggen waarom me dat heel veel doet, maar dat komt omdat haar toekomst, wat zij wilde, zo'n belangrijke issue is geweest waarom ze niet blij was met zichzelf, waarom ze zeker op het einde van onze relatie zo passief en triest was. Diep van binnen wilde ze misschien dat toen ook wel, maar aangezien ze hoger opgeleid is en erg gevoelig voor verwachtingen van andere mensen, durfde ze daar waarschijnlijk niet aan toe te geven. Dat dat voor heel veel mensen gegolden heeft, is voor mij op zich wel duidelijk. Maar dat ze mij dat nooit heeft toevertrouwd...

Nu is die droom dus duidelijk. Wat een heerlijke romantische visie bezien vanuit een situatie van ldvd... totdat wederom duidelijk wordt dat je jezelf blij maakt met een dode mus. Die lieve man, dat zal ik dus niet meer zijn. Had ik maar geweten dat dat eigenlijk is wat ze wil! Aan de andere kant is het ook ergens wel frappant dat ze zich dit (nu?) realiseert - het enige materiaal waar ze zo'n ideaal op kan baseren is haar relatie met mij, omdat ze verder nog nooit iets met iemand gehad heeft.

Deze combinatie van factoren heeft bij mij het antwoord op een vraag waar ik al heel lang mee rondloop ineens gegeven, lijkt het. De vraag: wat wil ik nou?! Het gevoel wilde zus, het verstand wilde zo. Ze zijn het er ineens weer over eens. Als mijn theorie van de gefingeerde waarheid klopt, dan zou het kunnen zijn dat zij diep van binnen misschien ook nog wel zou willen. Er zouden duizenden redenen kunnen zijn waarom ze dat niet wil toegeven - ook niet voor zichzelf. Maar toch, zou het er nog zitten, die basis. In hoeverre ik daar hierover heb geschreven, weet ik even niet goed meer, maar wel dat ik altijd als visie heb gehad dat het eigenlijk, als je je relatie verbroken hebt, niet goed is om weer bij elkaar te komen zolang de problemen die de oorzaak van de breuk waren niet opgelost zijn of niet oplosbaar blijken te zijn. Ik heb het gevoel dat dat laatste zich in onze situatie, misschien nu voor het eerst, begint aan te dienen. Ik kan me voorstellen dat jullie me daar niet helemaal mee kunnen volgen op basis van het bovenstaande, maar er is misschien ook nog veel left unsaid in mijn blogs.

Dus... ik heb het gevoel dat ik het er nog op moet wagen. Wat gisteren nog een afsluiter was, is vandaag omgevormd tot een laatste poging te vechten voor onze relatie, te vechten tegen een heel groot monster waarvan ik het gevoel heb het nooit te zullen kunnen verslaan. The final battle...

Ondertussen ben ik me ervan bewust dat dit mijn loslaat- en verwerkingsproces misschien wel eens niet zoveel goeds zou kunnen doen, maar ik heb het gevoel dat ik niet anders kan. Echt loslaten lukt gewoon niet denk ik, zonder dit nog gedaan te hebben. Zonder de ultieme zekerheid dat er echt niks meer in zit. Ik wil niet het gevoel hebben bewust iets definitief achter me te laten dat nog niet echt helemaal kapot is. Dat het vuurwerk zal gaan geven is iets wat ik zeker verwacht. De vorige gesprekken waren tamelijk kalm, rustig, normaal. Dit gesprek zal denk ik flink wat emoties lostrekken. Het zal ook de eerste keer zijn dat ik ophoud met enige vorm van facade bij mijzelf. Om haar in de gelegenheid te stellen zich eerlijk en open op te stellen, zal ik zelf dat ijs proberen te breken door eerlijk te zijn over hoezeer ik in de kreukels heb gelegen al maandenlang. En waarom dat het geval is. Als ze niet onder de indruk blijkt, ga ik Jeronimo-achtige manieren (alleen wat subtieler misschien) toepassen om te kijken of dat werkt. Grote kans dat daar heftige emoties bij loskomen. Bij haar, maar ook bij mij. Maar dat is misschien nou juist net wat nodig is om door die kilometersdikke barricades te breken die ze heeft opgebouwd rond haar hart. Zodat er niemand meer bij kan, maar vooral zijzelf niet.

Met andere woorden: ik geloof dat ik een poging ga wagen met een theelepeltje de Atlantische Oceaan leeg te scheppen en dat ik er niet aan kan ontsnappen nog enige hoop te koesteren op dat het nog lukt ook. Een geluk bij een ongeluk: het saaie voortkabbelen tussen het grauwe weer door is hiermee afgelopen. Spannend wordt het nog wel. Maar er is een grote kans dat mij ook nog wel een behoorlijk tranendal te wachten staat in de toekomst, want een pijl erop trekken kunnen we niet meer.