Wat is er toch met me aan de hand de laatste paar dagen? Ik snap er zelf weinig meer van. Het is me duidelijk dat de periode dat het een stuk beter met me ging, kennelijk even een tijdelijke opleving was. Zo'n twee weken lang heb ik me redelijk goed gevoeld, het 'basisgevoel' leek een beetje terug te zijn, ik heb M. gebeld met haar verjaardag en daar verder geen kleerscheuren aan overgehouden en kon me er helemaal mee verenigen dat het over was tussen ons.

Maar helaas duurt de periode dat het nu weer minder goed gaat alweer langer dan die opleving. Het duurt nu alweer twee of drie weken, dat ze weer grenzeloos door mijn hoofd spookt. In het directe bewustzijn is ze voortdurend aanwezig en in het onderbewustzijn komt ze ook af en toe spoken en dan voel ik weer, net als in het begin, een fysieke reactie. Fysieke pijn of het als een donderslag bij heldere hemel verdwijnen van mijn eetlust. Misselijkheid, soms. Maar bovenal een heel triest gevoel.

Gisteravond was mijn moeder bij me en ze vertelde dat ze bij de twee grote liefdes die ze in haar leven heeft gehad, wat allebei niet goed is afgelopen (mijn vader was een van die twee), eigenlijk wel meteen in het begin een soort intuitief gevoel had dat zei 'nee'. Toch is ze voor de mannen in kwestie gevallen en uiteindelijk heeft haar intuitie in beide gevallen gelijk gekregen.

Wat zegt mijn intuitie? Dat is een moeilijke vraag. Toen ik verliefd werd op M., nu al zo'n beetje vijf en een half jaar geleden, zei mijn intuitie alleen maar: jij bent het voor mij. Er zat geen greintje 'nee' in. Aan het einde van onze relatie, die ikzelf uiteindelijk verbroken heb, wist ik dat er niks anders op zat dan het uit te maken. Was dat ook intuitie? Geen flauw idee.

En nu? Ik heb heel erg het gevoel dat mijn intuitie steeds dezelfde woorden uitspreekt: 'dit klopt niet'. Er klopt helemaal niks van. Op twee manieren. Het voelt alsof het niet klopt dat M. en ik uit elkaar zijn en het voelt ook alsof er niks van klopt van hoe zij zich opstelt en gedraagt - dat dat eigenlijk niet strookt met wat ze echt diep van binnen voelt. Mijn moeder, die M. ook goed heeft leren kennen in de loop der jaren, onderschrijft dat ook en met z'n tweeen verzinnen we theorieen die erg plausibel klinken en die erop neerkomen dat zij er eigenlijk wel eens behoorlijk van ondersteboven zou kunnen zijn dat we uit elkaar zijn.

Maar ze heeft haar 'nieuwe waarheid' geschapen. Misschien uit een soort overlevingsmechanisme. M. was onzelfverzekerd, maar wel trots. Haar trots en haar koppigheid, in samenwerking met haar verstand, hebben deze nieuwe realiteit geschapen: 'ik heb nergens last van, ben niet verdrietig, ook niet geweest, hou niet meer van Unremedied, mijn leven bevalt me prima - er is helemaal niks te verwerken'. Eerst laat ze haar eigen omgeving dat geloven en ze hoopt dat ze er op die manier zelf ook in gaat geloven. Dat de pijn die ze diep van binnen voelt op die manier op een gegeven moment wel verdwijnt. Niemand die het nog over mij heeft in haar omgeving en zijzelf al helemaal niet. Maar ongetwijfeld zal ze ook soms 's nachts in haar bed liggen te woelen of zijn er andere momenten waarop ze alleen is, en ze aan mij zal denken. Vervelend dat het nog niet echt helemaal over is, maar goed - nu ik alleen ben, heeft in ieder geval niemand er weet van. Voor de buitenwereld ben ik nog steeds die sterke persoon die ik heb laten zien in de afgelopen maanden. Zoiets zal ze misschien denken.

Het klopt gewoonweg niet. Vlak voordat ik de relatie verbrak, heeft ze heel duidelijk laten merken dat ze helemaal niet wilde dat het zou eindigen tussen ons. Maar vanaf het moment dat ik er definitief een punt achter gezet had, is ze 180 graden omgedraaid. Een paar kleine inconsequenties waren er nog wel - het was ongetwijfeld niet gepland dat ze na vier weken mijn 'ik mis je' voor de telefoon beantwoordde met 'ik jou ook'. Bovendien was het wel apart om, een paar dagen later, kort na het gesprek waarin ze me wijs probeerde te maken dat ze niet meer van me hield, me ineens om de nek te vliegen en vluchtig en onhandig een knuffel te geven. En tijdens ons laatste gesprek, brak ze de kus die ik haar gaf helemaal niet af, terwijl het alweer een maand was nadat ze me verteld had dat ze niet meer van me hield en zonder me verder wilde. En toen ze me onverwacht tegenkwam vorige week, kon ze zich geen houding geven.

Als ze er toch echt zo achter zou staan als ze zegt, dat ze nergens last van heeft en het beter vindt zo, wat is er dan ongemakkelijk of moeilijk aan om mij weer te zien? Ik ben geen spat veranderd sinds het uit is en ben bovendien open geweest en heb alle deuren voor haar opengezet om contact te zoeken, ook op het niet-amoureuze vlak. Maar ze was in no time verdwenen vorige week, zonder te vragen hoe mijn reis geweest was, zonder te vragen hoe mijn nieuwe werk was of wat dan ook.

Mijn intuitie zegt dus dat er niks van klopt. Zij is echter van meet af aan eigenlijk duidelijk geweest: dit is definitief. Samen hebben we onze relatie laten vastlopen, ik heb het uitgemaakt en pakweg een week later heeft zij ook haar handtekening eronder gezet. Ik heb onze relatie de nekslag gegeven, zij heeft onze toekomst samen de nekslag gegeven. Wie heeft het uitgemaakt? Wij samen? Klinkt harmonieuzer en vrijwilliger dan het eigenlijk is.

Ik mis haar, de hele week alweer. Ik mis haar heel erg. Als ik beelden en gedachten toelaat die inhouden dat zij en ik weer bij elkaar zijn, word ik warm van binnen, waarna de ijzeren hamer erin slaat om me eraan te herinneren dat dat geen optie meer is. We hebben het toch afgesloten, nu alweer een maand geleden?

Dus, het voelt een beetje als terug bij af. Ik voel me nu ook heel verdrietig. Het gevoel van voor haar strijden begint zo langzamerhand weer een beetje terug te komen, om me dan weer te realiseren dat ik zonder enig wapen in mijn handen sta. Waarom zou ze nu ineens wel willen, terwijl ze in ieder geval twee maanden consequent is geweest en heeft volgehouden dat ze zonder mij verder wil? Waarom zou ze nu ineens bereid zijn om mij toegang te verschaffen tot wat er binnen die dikke betonnen muur ligt die ze in die maanden om zich heen heeft gebouwd? Zeker nu er nog meer tijd overheen gegaan is, zal die muur nog een paar lagen dikker zijn dan hij al was. Bovendien: wat zou ik moeten doen? Weer een brief sturen met mijn gevoelens erin? Die kent ze toch al? Weer een keer met haar afspreken om haar na een maand nog eens te vertellen hoe ik me voel? Dat weet ze toch al?

Mijn moeder is ervan overtuigd, M. kennende, dat als er contact komt tussen haar en mij, dat van mij uit zou moeten komen, omdat zij niet durft. Haar onzelfverzekerdheid laat dat niet toe, ze zou niet weten wat ze zou moeten doen of zeggen. Hoewel ze zelf inderdaad sinds het uit is eigenlijk nog niet een keer contact gezocht heeft, heeft ze contact van mijn kant ook niet geweerd. Toen ik haar belde om af te spreken, ging ze meteen akkoord - maar wel om me vervolgens tijdens die afspraak te vertellen dat het definitief was.

Dus wat moet ik nou? Diep van binnen geloof ik er heilig in dat M. misschien wel iets anders wil dan hoe ze nu handelt. Zou me er zelfs iets bij voor kunnen stellen dat ze mij tegen haar wil beschermen, zoiets heeft ze ooit wel gezegd. 'Ik maak jou niet gelukkig'. Dat was wel tegen het einde van onze relatie. 'Ik heb er wel eens over gedacht om jou te laten gaan, zodat je wel gelukkig kunt worden'. Uiteraard ben ik daar wel tegenin gegaan, maar goed, erg krachtig was dat niet - onze relatie was inderdaad al tegen het einde aan het lopen.

En ze zal zichzelf misschien aan het beschermen zijn. Zoiets wil ze niet weer - ze gelooft er misschien niet meer in dat zij en ik samen nog gelukkig zou kunnen worden, dat ik de twijfels niet meer zou hebben die ik op het einde gehad heb en bovendien wijt ze veel dingen die mis gingen in onze relatie niet aan mij, maar aan zichzelf. Ze is bang dat ze zo weer terugvalt in het oude stramien en dat het dan weer zo afloopt. Ik kijk daar wat anders tegenaan, maar dat mag niet baten. Daarmee slaat ze al mijn wapens uit mijn handen - ik zou wel bij haar aan kunnen komen met verhalen van 'zo en zo zou ik mijn leven kunnen beteren waardoor het wel goed zou gaan', maar dat werkt niet. Het ligt immers niet aan mij, in haar optiek. Uiteraard zijn er in mijn beleving, nu ik precies weet hoe de vork in de steel gezeten heeft, genoeg dingen die ik zou kunnen doen waardoor het naar mijn idee heel anders zou kunnen lopen, maar ja - madammeke is dus al niet zo vol van vertrouwen van zichzelf.

En wat te bedenken van de consequenties als ze ineens weer na drie maanden met mij bezig zou zijn, terwijl ze eigenlijk al 'over me heen was' een paar dagen nadat het uitging? Dat leidt natuurlijk ook alleen maar tot onbegrip (en misschien afkeuren) van haar directe omgeving. En dat zal voor haar misschien ook voelen als gezichtsverlies. Een gevaarlijke gok. Ze kan misschien het leven dat ze nu een beetje heeft opgebouwd ermee verliezen, voor haar eigen gevoel, en niemand die garandeert dat ze het leven met mij ermee terug kan winnen.

Heerlijk gecompliceerd dus. Toch heb ik een plan de campagne. Sinds het uit is, heb ik haar ouders helemaal niet meer gezien of gesproken. Dat vind ik wel apart op zich trouwens, maar goed. Hoewel ik niet de grootste fan was van haar ouders en hen eigenlijk ook een paar dingen verwijt waarom het tussen M. en mij niet gewerkt heeft, hebben ze het nooit kwaad bedoeld en ze hebben me ook met open armen ontvangen en veel voor me gedaan. Zal ik dan maar de meest wijze zijn en hen een bedankbrief sturen, in plaats van het hierbij te laten? Wellicht heerst er ook wat wrok bij haar ouders, wat haar gefingeerde realiteit alleen maar sterkt, en kan ik daar wat kracht van ontnemen. Dan heeft mijn moeder op korte termijn nog een afspraak met haar, misschien dat dat ook nog iets kan bewerkstelligen. En dan komt het moment dat ik haar ga vragen haar spullen hier op te halen, om dan misschien nog eens een brief te sturen. Maar het precieze einde van het nieuwe plan de campagne ben ik nog niet helemaal zeker van.

Terwijl ik ondertussen eigenlijk weet dat het loos is. Ik verkeer nu in die stemming, wie weet verandert dat nog wel weer. Makkelijk is het in ieder geval niet, het gevoel hebbend dat je in drie maanden tijd eigenlijk heel weinig bent opgeschoten. Klopte het allemaal maar, dan zou het een stuk makkelijker geweest zijn misschien om het achter me te laten.

Maar goed, het zit in het weer, geloof ik, want ik heb de afgelopen tijd op deze site wel meer verhalen gelezen van mensen die weer ineens een terugval hadden. Verdorie.