Ik ben er nog niet helemaal achter wat de juiste volgorde is. Is het nou het weer dat mijn gemoedstoestand volgt of is het juist andersom? Hoe dan ook, lijkt het weer over het algemeen vrij aardig te weerspiegelen hoe ik me voel.

Vandaag is een grauwe dag. Het is koud en de regen valt met bakken uit de lucht. De straat laat een leeg, eenzaam beeld zien. Een gure wind waait door smalle steegjes. Het is herfst in de lente.

Diep binnenin voel ik mij hetzelfde. In een portiekje sta ik een sigaretje te roken. Ik heb geen jas aan en het is wat fris. Eigenlijk heb ik zin om zo die regen in te stappen en me helemaal nat te laten regenen. Waarom weet ik niet. Ik voel me leeg van binnen en een beetje opgejaagd. Ik merk dat ik tril, vraag me af of het is van de kou of van iets anders. Eigenlijk weet ik het wel. Ik tril al de hele dag, ook toen ik binnen was.

Ik staar voor me uit. Hou mijn rug recht, maar kijk ondertussen naar de natte grond. Ik bevind mij op mijn werk; ik moet me hier groot houden. Niemand zou mijn tranen kunnen zien als die wegvloeien in de plassen die de koude regen al gevormd hebben. Maar een gezicht dat gehuild heeft, wordt al snel als zodanig herkend. Ik hou me in. Ik weet zeker dat als iemand die mij goed genoeg kent mij nu zou zien, die persoon het verdriet in mijn ogen zou kunnen lezen. De kilte, de kou, de regen, de eenzaamheid die zich in mijn geest bevindt.

Ik voel me ontheemd. Eigenlijk al drie maanden lang. Ik denk aan M. en voel me zwakker worden. Van binnenuit komt er een golf, een golf die vroeger voor vreugde zorgde en nu voor verdriet. Mijn maag krampt ineen en ik merk dat mijn reflexen ervoor zorgen dat ik ergens anders aan denk. Niet nu, niet nu.

Ik doe de dingen die ik moet doen. Zit in de kroeg met vrienden, ga op stap, zoek de mensen op, om niet in mijn eentje me verdrietig te voelen in het huis dat ooit bedoeld was ons knusse nest te worden, maar waar nog slechts de geest van voorbije tijden rondwaart. Ik lach, ik maak grapjes, ik praat met een goede vriend over hoe ik me voel, terwijl hij het verdriet op dat moment niet eens echt van mijn gezicht kan lezen. Woorden komen over, maar het gevoel - daarvan ben ik zeker, dat niemand met wie ik spreek de proporties daarvan maar enigszins kan meekrijgen.

Het duurt in ieder geval alweer dagen dat ik het gevoel heb aan het overleven te zijn. 'Vandaag doe ik er even niet toe,' denk ik bij mezelf terwijl ik mij met een lege blik in de ogen van punt A naar punt B beweeg. Want het leven gaat door. Het leven, wat een stuk minder leuk is sinds M. er geen deel meer van uitmaakt.

Terwijl ik dit schrijf en terwijl ik dit voel, merk ik dat ik mezelf bedenk 'wat klinkt het zwaarmoedig allemaal'. Dat terwijl ik jarenlang juist een heel erg positieve instelling heb gehad, en me over het algemeen goed voelde. Het leven beviel me wel, allerlei dingen gingen goed. Mijn relatie was dan wel een ingewikkelde, maar het was wel met een meisje op wie ik erg gek was. Het is jaren geleden dat ik voor het laatst zo'n stemming heb gekend. Nu is het af en toe moeilijk voor te stellen dat de volkswijsheid klopt - na de regen komt zonneschijn. Ik hoop dat de zomer ons niet in de steek laat dit jaar.