Er was in feite geen contact meer. Niet specifiek op mijn initiatief, maar ik heb haar met rust gelaten en zij heeft geen initiatief tot contact genomen nadat ik die deur wel voor haar open had laten staan. Maar deze ontmoeting was niet te vermijden; een gezamelijke vriend studeerde af. Ik vond het niet correct als ik niet op zijn afstuderen zou komen omdat ikzelf met ldvd rondloop. En zij dacht daar kennelijk net zo over, want het was voor haar duidelijk ook niet echt makkelijk.

Wat me zo verdrietig heeft gemaakt, vraag je. Het was eigenlijk gewoon het verversen van de ldvd door haar weer te zien en een avond lang met haar te zijn, terwijl wij niet langer de status als geliefden hebben. Voordat ik verderga wil ik wel even toegeven dat ik deze blog heb geschreven terwijl ik niet helemaal helder was; ik had ten eerste de nodige biertjes gedronken op die borrel en ten tweede dus de hele tijd spanning opgekropt gehad dat zich nogal ontlaadde toen ik naar huis ging. Toen ik vervolgens ging zitten schrijven, heeft dat geresulteerd in bovenstaand stuk, wat wel een beetje erg melodramatisch is, maar dat voelde toen gewoon even goed, als uitlaatklep.

Ik was verdrietig omdat het allemaal zo vertrouwd en fijn voelde en ze er zo mooi uitzag en ik zo herkende hoe ze zich toch niet op haar gemak voelde en we de gelegenheid hadden om eens een beetje bij te praten, een behoefte die ik al wel eerder gevoeld heb. Rare dingen heb ik verder dus niet gedaan, geen gevoelige kwesties op tafel gegooid en ook geen iffy toespelingen. Als zij niet mijn ex geweest was, had ik waarschijnlijk een goed gevoel gehad aan het einde van de avond vanwege een leuke avond met een erg leuk meisje, dat idee. En niet kunnen wachten wanneer ik haar weer zou zien. Ja, soort van opnieuw verliefd worden ofzo. Dat konden we er ook nog wel bij gebruiken.

Maar toegegeven, ik heb het misschien ook een klein beetje laten gebeuren. Door de gebeurtenissen van afgelopen week heb ik inderdaad ergens nog een klein beetje hoop gecreeerd op een goeie afloop en ik probeer nu de status quo te handhaven totdat ik mijn (hopelijk niet) laatste gesprek met haar zal hebben. Daarom heb ik haar misschien ook wat meer opgezocht dan ik anders gedaan zou hebben. Ik wilde ook een goeie indruk maken denk ik, mezelf even weer onder haar aandacht brengen. Ik had wel de indruk dat ik redelijk uit de verf gekomen ben op zich, door gezellig te doen, veel naar haar te vragen en enthousiast over alles waar ze over vertelde mee te praten. Ik denk dat de kans groot is dat ze in maanden niet zo'n geinteresseerde gast op haar dak gehad heeft en ik had geenszins het idee dat ze het vervelend vond. Hooguit wat ongemakkelijk, want de situatie liet haar volgens mij ook niet onbetuigd. Maar dat kan natuurlijk ook zijn wat ik graag wil zien.

Ze kon er kennelijk geen genoeg van krijgen, want toen we aan het einde met een klein groepje waren overgebleven, stelde ze voor om nog ergens wat te gaan drinken. Dat ging alleen niet door, omdat iedereen weg moest, en ik had niet de moed (en wist ook niet of het wel zo verstandig was) om tegen haar te zeggen dat ik nog wel even wat met haar wilde drinken. Waar ik mezelf iets meer voor tegen de kop sloeg later, was dat ik niet heb aangeboden om haar even naar huis te brengen. Maar goed, ik was natuurlijk ook bepaald mijn ontspannen zelf niet. Ben wel haar nog achterna gefietst (zij was lopend) om haar alsnog te vergezellen, maar ze had de vaart er kennelijk goed in, want ik heb haar niet meer ingehaald.

Wel na thuiskomst dus even een SMS gestuurd om te vertellen dat ik het fijn vond om met haar bijgepraat te hebben en om haar welterusten te wensen. Kreeg wel een SMS terug, waarin ze me bedankte en mij ook welterusten wenste.

Maar goed, in essentie komt het er dus op neer dat ze gisteravond weer zo'n invloed op me had, dat ik me inderdaad gewoonweg niet meer voor kon stellen dat zij en ik dik vijf jaar lang geliefden waren geweest en al helemaal niet dat ik besloten had er een punt achter te zetten. Als je zolang bij elkaar bent, worden bepaalde dingen kennelijk zo normaal, dat je ze niet meer ziet. En als je dan een paar maanden uit elkaar bent, zie je ze ineens weer terug: die dingen waarom je ooit verliefd op haar geworden bent. En ze doet het opnieuw. Een nummer dat ik de laatste tijd veel geluisterd heb bevat binnen de context van ldvd ook zo'n zinsnede: 'wicked as you are, I think you could do it again'. Meer van toepassing kan zoiets niet zijn.

Maar nu gaat het leven waarschijnlijk weer door met voortkabbelen en ga ik waarschijnlijk weer een paar flink moeilijke dagen hebben. Zo op de ochtend na dit gebeuren, merk ik in ieder geval dat het verdriet zich nog steeds van mij meester heeft gemaakt en dat het moeilijk is om zoiets van je af te schudden. Status quo bewaren was de bedoeling, niet weer tot over mijn oren verliefd worden op mijn ex...

Contact was dus niet zozeer gepland, maar in dit geval meer onvermijdelijk. Wat wel mijn 'fout' is geweest, is dat ik me toegankelijk voor haar heb opgesteld misschien. Dat wil zeggen, doordat ik haar dus wel veel heb opgezocht en veel heb bijgepraat en het een soort van gezellig met haar had, heb ik haar toegang gegeven tot mijn hart en dat is waar ik de pijn van voelde. Om mezelf te beschermen had ik dat misschien beter niet kunnen doen, maar zoals ik bij Jeronimo ook al schreef: ik wilde de status quo bewaren omdat ik nog van plan ben over een week of drie, vier nog een keer met haar af te spreken om alles echt 'af te ronden', want ik merk dat ik zo niet verder kan en ik denk dat dat nodig is om haar los te kunnen laten. Echter zijn er ook dingen gebeurd die bij mij weer een beetje (niet zo erg irrationele) hoop gegeven hebben, dus ik hoop eigenlijk dat dat gesprek uiteindelijk een ander resultaat inhoudt dan onze voorgaande twee gesprekken. Tegen die tijd is er ook een hoop meer tijd overheen gegaan en er is best kans dat het dat ook een beetje nodig was. De vorige keren waren te snel.

Maar als dat niet aan de hand geweest was en ik had het allemaal al echt als over en uit beschouwd, dan was het anders geweest. Dan had ik je groot gelijk moeten geven en mezelf voor mijn kop geslagen dat ik me weer zo aan haar gegeven heb. Het resultaat is eigenlijk nu een beetje dat ik het gevoel heb dat ik een beetje opnieuw verliefd geworden ben. Dat maakt het inderdaad nog moeilijker om mezelf niet te geloven, namelijk dat zij het beste was in mijn leven wat ik ooit zal krijgen, zoals je schrijft.

Weet je wat het is? Als je zo'n avond met zo'n meisje hebt gehad en ze presteert het inderdaad om je met zulke verliefdheidskriebels achter te laten, helpt het niet als je weet dat er behalve dat nog zoveel meer is. Namelijk de tijd die we gedeeld hebben, alles wat we voor elkaar gedaan hebben, de vertrouwensband die we gehad hebben. Het is een beetje de omgekeerde wereld met wat je normaliter hebt als je verliefd bent. Dan ben je onder de indruk van iemand, terwijl je van die iemand nog niks weet en dat zorgt ook weer voor wat spanning. Nu is het andersom. Verliefd worden terwijl je iemand al door en door kent. Dan is het heel erg moeilijk om jezelf voor te houden dat zij echt niet de liefde van je leven is...

Ik ben dus inderdaad van plan om nog een laatste keer met haar te praten. De manier die jij omschrijft - die feitelijk neerkomt op haar overvallen - is natuurlijk het meest enge scenario dat je kunt verzinnen. Het zou kunnen zijn dat het verrassingseffect een positieve uitwerking heeft, maar de vraag is hoe goed ik zelf op dat moment kan laten blijken hoe alles ervoor staat.

Ik heb dus al een CD-tje voor haar gebrand met allemaal nummers erop waar op de een of andere manier een boodschap in zit. Gewoon goeie muziek, mooie muziek, waar ik veel naar geluisterd heb sinds het uit is. Ik zit eraan te denken daar een soort van gevoelsoffensief van te maken, door bijvoorbeeld er nog wat frutseltjes bij te doen en het geheel te verpakken. Gewoon lief, dat idee, en een laatste poging om haar duidelijk te maken wat ik voor haar voel.

Want eerlijk gezegd? Eerlijk gezegd zou het mij niet verbazen dat een van de redenen dat ze heeft aangegeven dat ze niet verder met me wil, is dat ze me niet gelooft. Dat ze niet gelooft dat ik nog zoveel van haar hou, dat ze daar twijfels bij plaatst, simpelweg omdat het vertrouwen weg is, misschien omdat ze het niet kan plaatsen dat als je van iemand houdt, je besluit uit elkaar te gaan. Om nog maar te zwijgen van hoe waardeloos ik het laatste halfjaar van onze relatie voor haar geweest ben en bovendien het uitmaken zelf nog slecht getimed had ook.

Mike_r, heel erg bedankt voor je toffe reactie! Wat je schrijft is ook wat ik ga doen inderdaad en als het negatief uitpakt, dan ga ik me inderdaad vasthouden aan wat je schrijft. Thanks iig, binnen de ellende wel even mooi om een stuk positiviteit te lezen!

Goeie tip, inspireert me wel inderdaad voor de brief, thanks! En inderdaad, wat je op het einde schrijft - dat ga ik me maar voorhouden als het niks oplevert. Want eerlijk gezegd heb je voor mijn gevoel er wel vrij aardig mee onder woorden gebracht wat ikzelf van plan was me voor te houden als dit niet werkt.