Dat hoor ik vaker, de laatste tijd, dat ik veel met denken voor haar bezig ben, terwijl zij bezig is met denken voor zichzelf . Punt is wel dat ik ook degene was die het heeft uitgemaakt, maar toen ik onlangs zei dat ik de deur graag open wilde houden vanwege al het gevoel dat er nog was bij mij, stond ze daar amper voor open. Ze is druk bezig met van alles te ondernemen nu, dat doet haar ook wel goed denk ik, maar ik weet niet wat voor effect dat heeft op haar gevoel voor mij. Het lijkt alsof ze er helemaal niet mee bezig is, maar dat kan natuurlijk schijn zijn. We hebben afgesproken elkaar over een paar weken weer te zien, zij zou mij dan bellen. Sinds we dat afgesproken hebben, heb ik dus niks meer van haar gehoord, op geen enkele manier. Ik heb haar nog een SMS gestuurd die onbeantwoord is gebleven (stond verder ook weinig soeps in trouwens), waaruit ik de conclusie trok dat ze misschien inderdaad eventjes rust wilde om dingen op een rijtje te zetten. Maar ik ben bang dat ze het te verwarrend en te ongeloofwaardig vindt als ik nu ineens als een gek begin te vechten voor haar, terwijl ik degene was die het heeft uitgemaakt. Dat weerhoudt me er een beetje van, want ik ben bang dat ze anders haar zelfverdedigingsmechanisme naar mij toe alleen nog maar versterkt en we zo nog meer afstand krijgen...

Je verwoordt nu eigenlijk een beetje waar ik me sinds kort ook van bewust ben geworden. Dat haar vertrouwen een knauw heeft gekregen (nou was het niet zo dat het plotseling was, we hadden voordien al veel gepraat), maar vooral dat er natuurlijk wel veel beschadigd is. Al heb ik verder geen rare fratsen uitgehaald ofzo in de tussentijd. Bezinning, is het goede woord. Het feit dat het uitgegaan is heeft mij wel wakker geschud, inzichten gegeven waar ik niet aan zou zijn gekomen als het niet uit was gegaan. Dus in die zin heb ik geen spijt, want het kon ook echt niet verder naar mijn idee toen. En dat was ze eigenlijk wel met me eens, maar haar gevoel wilde me geloof ik toch niet kwijt. Ik was echter zo lamgeslagen dat ik niet meer wist wat ik voelde. Nu doet mijn gevoel (zelfs samen met mijn verstand) duidelijk van zich spreken, dat ik haar inderdaad niet kwijt wil, maar bij haar lijkt alleen het verstand nog maar te spreken, dat zich er bij neergelegd lijkt te hebben dat het over is en andere opties liever niet ziet op het moment. Maar het is allemaal ook nog erg vers.

Ik denk erover om haar binnenkort eens een brief te sturen waarin ik alles op een rijtje zet en hoop dat ik voor haar ook inzichtelijk kan maken waarom het zo gelopen is, wat ik mij bedacht heb en waarom een hereniging absoluut niet bij voorbaat kansloos zou zijn (mocht ze dat al denken).

Iets meer dan een maand

Dank je wel, dit is het soort inzichten waar ik wel wat mee kan. Begrijp me wel goed hoor, trots heeft hier niks mee te maken. Het enige is, het niet moeilijker voor haar te willen maken dan het al is, hoe het ook moge aflopen. Zeker was er een reden voor dat het uitging, zeker vermoed ik dat ze heel sceptisch is of er wel zoveel kan veranderen in een maand. Het is misschien een verschil in houding: voordat ik het uitmaakte zag ik er geen andere weg meer uit (zij ook niet, maar wilde me ook niet kwijt), nu zie ik een boel wegen die eigenlijk beter zijn en ik hoop dat ze daar voor openstaat. Maar als ik nu inderdaad doe voorkomen alsof alle problemen uit de lucht zijn, kom ik misschien wel heel ongeloofwaardig over. Zeker na een maand. Die brief, dat is misschien toch nog de beste oplossing...

Je andere ex bezorgde jou dan ongeveer het gevoel dat ik nu heb. Ik slaap ook slecht, neem 's avonds meestal even een whisky of twee als slaapmutsje, heb de afgelopen dagen maagpijn, eet niet veel...

Wat ze mij aangegeven heeft is een beetje tweeslachtig. Voordat 't uit ging maakte ze heel erg de indruk dat ze me niet kwijt wilde. Ook al zag ze zelf ook geen andere echte oplossingen. Maar toen 't eenmaal uit was, leek het alsof ze dat wilde gaan accepteren en vertelde ze me dat ze er niet zo zeker van was of ze de deur nog open wilde houden... Nou moet ik zeggen dat Phoenix hierboven me wat dat betreft wel tot wat extra inzichten heeft gebracht. Maar ze is naar mijn idee voornamelijk verstandelijk bezig en dat maakt 't niet makkelijker. Naar mijn idee heeft ze haar gevoel buiten spel gezet. Probeert ze sterk te zijn (en dat is ze ook trouwens).

Maar goed, ik ben in ieder geval van plan om te doen wat binnen mijn vermogen ligt om het - hoe het ook afloopt - zo goed mogelijk te laten aflopen. Als ze er echt van overtuigd is dat ze nu zonder mij verder wil, en ze dat zowel door haar verstand als haar gevoel ingegeven krijgt, dan zij dat zo. Dan is het misschien inderdaad beter zo. Maar ik wil niet het gevoel hebben over een tijdje dat ik haar nog steeds zo mis en dan denk 'wat als...'.

Een hel, ja, dat is het inderdaad wel. Het is moeilijk om net zo sterk te zijn als zij en me op mezelf te richten. Voor mijn gevoel is alleen me op mezelf richten bijna synoniem van haar loslaten. En dat kan ik nog niet. Daarvoor is er nog te weinig uitgesproken.