Donkere wolken en een vlammende pijn. Iets wat zo gewoon geworden was, iets wat er altijd was, wat een vanzelfsprekendheid was, ineens... weg. Het is opgehouden. Waarom is het opgehouden? Omdat ik het heb laten ophouden.

Een stroom van positieve energie, van inspiratie, van liefde. Ik heb hem gestopt. Waarom? Gedeeltelijk uit liefde. Gedeeltelijk uit angst. Angst dat de liefde niet zou brengen wat het zou moeten brengen. En liefde voor het meisje dat zo angstig was.

Er was liefde en twijfel. Er is nu vlammende pijn. Een pijn die erg is in een mate waarvan ik het gevoel heb dat ik het nog nooit heb gevoeld. Dat terwijl de periode voordat ik de stroom van liefde en positieve energie stopte, bij mij de rivier van de positieve energie was uitgedroogd.

Uitdroging is niet definitief. Als het achter de bergen goed hard gaat regenen, begint de rivier weer te stromen. Iedere aardrijkskundeleraar die je dat kan vertellen. Ik had er geen rekening meer mee gehouden. Had dorpen met verstand en doorzettingsvermogen gebouwd, die nu allemaal overstroomd zijn. Velen liggen nog te spartelen in het water van de rivier en lijden pijn. Die pijn voel ik.

Wat heb ik gedaan? Hoe ver was ik van de wereld? Crises zijn er om overwonnen te worden. Niet om aan onderdoor te gaan. Degene die op dit moment en de afgelopen jaren voor mij de enige was die de rivier van de liefde kon laten lopen, heb ik vaarwel gekust. Met liefde. Met gevoel. Want het was beter. Zij, een engel, ik kon haar niet meer geven wat ze nodig had. En ik dacht dat dat andersom ook zo was. En waarschijnlijk was dat ook zo.

Vlammende pijn. Vuur heeft brandstof nodig. De brandstof wordt vervoerd door de rivier die eens de liefde bracht. Wat ooit fijn was, is nu pijnlijk. Wat ooit pijnlijk was, brengt nu een glimlach op mijn gezicht. Wanneer was ik nou van de wereld, toen of nu?

Mijn geliefde, mijn engel... Is niet langer mijn geliefde. En zal dat misschien ook nooit meer worden. De intensiteit waarmee ik liefhad, is dezelfde intensiteit als waarmee ik de pijn nu voel. Is er geen redding? De verstandigen zeggen: de tijd zal het leren. De tijd maakt ook de loop van de rivier. Op een dag zal de rivier misschien opgedroogd zijn en ergens anders een nieuwe rivier van positieve energie ontstaan zijn. Maar misschien was de brandstof voor de vlammende pijn nu net wel wat deze rivier nodig had om te kunnen blijven stromen. Voor altijd. En dat is een lange tijd. De tijd zal het leren.