Zou heel goed kunnen inderdaad, dat ze zich zo voelt. Maar het waren dingen waar ze dus ook al mee zat ver voordat ze mij leerde kennen. Als je dan een beetje terugvalt in je oude patroon, zal het je niet aan te zien zijn dat je nog steeds met die dingen worstelt. Want het waren geen dingen die zozeer aan haar te merken waren. Zij zat er mee, voor de rest wist niemand dat. Dus ik denk dat als ze inderdaad de dingen de dingen maar besluit te laten en doorgaat met haar leven en ik haar over een jaar ofzo weer zou zien, ze d'r heel gelukkig uit zou kunnen zien, terwijl ze zich eigenlijk weer net zo voelt als aan het begin van onze relatie (of voor onze relatie).

'Maar je hebt haar wel alleen achtergelaten, bij de put die jullie samen hadden opengetrokken, en waarvan jij vond dat ze hem moest uitgraven...'

Hoewel het niet helemaal zo was dat ik vond dat ze hem moest uitgraven, is deze stellingswijze wel eentje waar ik me ook pijnlijk van bewust ben. Maar ze had er nog minder aan als ik bij haar bleef voor mijn gevoel. Ik wist niet hoe en waarom, maar ik had de indruk dat ik op een gegeven moment een remmende werking had op haar. Geen positieve bijdrage meer kon leveren. Ik zat zelf in de knoop, dus dan straal je ook niet meer de positiviteit uit die zij misschien nodig had.

Wat mij betreft zou het niet onterecht zijn om de aanhalingstekens toch bij het helpen weg te halen. Ik heb namelijk alleen maar 'gevolgd' zogezegd. Zij vertelde me dingen, vertrouwde me dingen toe en ik heb naar haar geluisterd en daarover met haar gepraat. Doordat ze voor het eerst van haar leven die dingen daadwerkelijk uitte, ging ze zelf ook inzien dat ze er wat aan moest doen, want ze liep er al zo lang mee. Ik heb haar ondersteund, maar naar mijn idee niet gepusht. Wel is het zo dat ik wellicht de trigger was die ervoor zorgde dat ze de put opentrok. En inderdaad zou het goed kunnen dat ze 'm nu maar weer dichtgooit omdat ze denkt dat het niet meer nodig is, maar dat zou ik wel vreselijk jammer vinden (of we nu weer bij elkaar komen of niet).

Wat had ik wilde toen ik het uitmaakte, was op zich eenvoudig. We zaten allebei een beetje in een negatieve sfeer waar we niet meer uit konden komen. We waren allebei niet gelukkig en straalden dat naar elkaar toe over. Dat kon zo niet verder. Er zat naar mijn idee niks anders op dan het uit te maken. Om me daartoe te kunnen zetten heb ik vooral niet stilgestaan bij het feit dat dat ook zou inhouden dat ik haar kwijt zou raken, want dan zou ik misschien de beslissing niet kunnen nemen, terwijl ik ervan overtuigd was dat het de enige oplossing was.

Nu is alles echter bezonken, ik heb veel dingen kunnen plaatsen en begrijpen, eigen fouten ingezien ook, en bovenal voel ik dat ik haar heel erg mis. Maar dat lijkt nu haast een beetje mosterd na de maaltijd te zijn.

Ze wilde het zelf, dat was het nou juist. Ik had dat helemaal niet van haar verlangd als ze zelf niet zo duidelijk had aangegeven met die dingen te willen afrekenen. Het enige wat ik wilde, was dat ze blij was met zichzelf en dat was ze niet. Hoe ze dat eventueel wel kon worden, lag bij haar, en ik heb haar daarin alleen maar geprobeerd te steunen.

Dank je voor dit opbeurende commentaar . Fijn om te horen dat 't met jou de goeie kant opgaat, ik kan me herinneren dat ik toen het nog maar net uit was met mijn ex, een blog van jou had gelezen waar ik inderdaad dingen in herkende.

Ze heeft haar gevoel alleen buiten spel gezet, lijkt het. Het lijkt erop dat dat van haar geen rol meer mag spelen. Ik heb geprobeerd haar te laten inzien dat het misschien beter is als ze dat wel toelaat, maar of het ook echt een beetje is overgekomen weet ik natuurlijk niet. Nou was ik van plan om haar een poosje helemaal met rust te laten, over een aantal weken zouden we weer wat afspreken. Ik hoop alleen dat ze niet gewoon doorgegaan is met het gevoel buiten spel zetten en er nog in geslaagd is dat definitief uit te bannen ook.

Dank voor je post, daar kan ik wel wat mee. Ik moet inderdaad het hoofd een beetje koel houden en me nu niet verliezen in een panische strijd ten koste van alles om haar terug te winnen of zo, want dat strookt niet met de realiteit. Ik mis haar nu heel erg, maar moet me ervan weerhouden al te irrationeel te gaan denken.

Wat jij schrijft, dat jullie relatie nu anders is, dat zou bij ons ook het geval zijn als we nu op dit moment wel weer bij elkaar zouden komen. Dingen schieten vaak door als ze veranderd worden. Dat herstelt zich meestal wel, maar dan wel met de tijd. Jullie moeten een nieuwe balans zien te vinden, een balans waar jullie allebei blij mee zijn. En als hij eerst de boot heeft afgehouden maar nu wel bij je terug is, kan het zijn dat hij voor zichzelf wil kijken of hij inderdaad zichzelf helemaal kan zijn bij je nu. En daarom schiet hij misschien wat te veel door in eerste instantie. Als jullie die balans kunnen hervinden zonder al te veel schade aan te richten over en weer, komt 't wel goed .