Vandaag voel ik me de hele dag weer triest. Ik heb wel vaker dipjes gehad, ook de laatste paar weken, maar vandaag is het even weer erg gesteld. Verdomme. Het was ook zo levensecht.

Voor het eerst sinds tijden weer een droom gehad over M. die eigenlijk neerkwam op een hereniging tussen haar en mij. Hoe het er nu precies toe gekomen was, heb ik niet onthouden - of misschien zelfs wel niet eens gedroomd. Ik weet alleen nog dat ik bij haar thuis was. Een huis, dat voor mij overigens volstrekt onbekend was. Een knipoog in mijn droom naar het feit dat het nu zolang geleden is dat ik wat van haar gehoord heb, dat ze een halve vreemde voor me geworden is, volgens mij.

Precieze details van hoe het allemaal in zijn werk ging, weet ik ook niet meer. Alleen maar dat het weer goedkwam. Het kwam weer goed. We hadden een heel goed gesprek, kwamen tot een wederzijds begrip en sloten elkaar in de armen. De droom werd zelfs geleverd compleet met een scene waarin ik weer ook met haar ouders aan tafel zat - haar ouders, die me, naar mijn gevoel, nadat het uitging, hebben laten vallen als een baksteen. En geheel zoals dat wellicht in de praktijk ook het geval was geweest (zij het dat een dergelijke praktijk niet zal komen), werd er net gedaan alsof er nooit iets gebeurd was en werden inner thoughts niet uitgesproken. Maar dat kon me niet meer schelen.

Ook in mijn droom bestond mijn nieuwe vriendinnetje al. En een of andere grapjas was zo 'vriendelijk' geweest om haar erbij te halen net op het moment dat ik in een innige omhelzing met M. stond, om het voor haar twintig keer erger te maken. Ze trok een gekwetst gezicht, als ware het een storyboard voor een soap. Ik had met haar te doen, maar was voor de rest vooral blij met de hereniging.

En dan word je wakker. En voel je je kut. Iets fraaiers kan ik er niet van maken. Het zou misschien beter geweest zijn als ik deze droom niet onthouden had. In mijn halfslaap kon ik ook weinig met de gevoelens die dit had losgemaakt. Dat resulteerde in een beetje een verdoofde houding naar mijn vriendinnetje toe. Ik herkende deze houding. Het is een houding die ik ook vaak had naar M. toe, toen ik op het einde van onze relatie me vreselijk zorgen maakte over hoe het verder moest en me daardoor eigenlijk ongelukkig voelde.

Zucht. Wat het nou toch is, vind ik erg moeilijk te zeggen, maar het lijkt er in ieder geval op dat het op dit moment voor mij nog niet echt mogelijk is om echt gelukkig te zijn in de liefde. Ik ben geneigd datgene wat geweest is en al bijna een jaar over is, te idealiseren, terwijl ik me deze week ook ineens kon voorstellen hoe het zou hebben kunnen voelen als wij wel weer bij elkaar gekomen zouden zijn. Wellicht niet eens zo vreselijk anders dan het nu af en toe voelt. En nu wordt het vooral ingegeven door pijn uit het verleden, lijkt het. Er is door het hele gebeuren iets bij me beschadigd ofzo en het lukt me daarom niet me helemaal open te stellen en weer te zweven.

Mijn nieuwe vriendinnetje is hartstikke lief en is op veel punten echt totaal anders dan M. Ook op punten die ik bij M. destijds op zich wel graag anders gezien zou hebben. Mijn nieuwe vriendinnetje is anders, ongeveer op de manier zoals ik dat destijds graag gezien had, maar ik betrap me erop dat dat nu reden lijkt te vormen soms voor het relativeren van mijn gemis destijds - zoals het nu is, loop ik ook niet te zweven en nu ik eens van de tegenovergestelde mogelijkheid geproefd heb, lijk ik te moeten concluderen dat hoe het met M. was, misschien ook helemaal zo gek niet was.

Wat wil ik nou?

Hoe dan ook kan ik op dit moment de conclusie trekken dat de storm die al zo lang in mij woedt, nog steeds niet is geluwd. Ik hoop dat het niet lang meer duurt voordat ik echt rust vind. Voordat ik het gevoel heb dat ik echt ongecompliceerd gelukkig kan zijn met alles. Want hoe je het ook bekijkt, voor mijn gevoel is de laatste keer dat ik me zo gevoeld heb, wel geweest toen M. en ik nog samen waren, ook al was het toen allesbehalve problematisch.
Over complicerende factoren gesproken.

Maar ik kan er niks meer mee.

Het is voorbij.