Daar zit je dan weer. Een nacht slaap verder na een dag die voor mij best heftig was. Ik voel lichte symptomen van liefdesverdriet. Dat klinkt logischer dan het is; eerder al was ik tot de conclusie gekomen dat datgene waar ik last van had, geen liefdesverdriet meer was. Wat het wel precies was, was niet zo eenvoudig te benoemen.

Op deze site zie ik met regelmaat stukken langskomen van HugoBos. Ik heb nog niet een keer op een van zijn verhalen gereageerd, hoewel ik wel een paar keer al de neiging gehad heb. Dat ik de neiging tot reageren heb gehad, komt omdat ik het een beetje eng vind wat hij schrijft; hij heeft het over zielsliefde en daar schrijft hij met vervoering over en hij vindt allerlei redenen die enigszins zouden moeten verklaren waarom het nu toch zo is dat zijn zielsliefde en hij niet bij elkaar zijn. Ik lees die stukken dan, als objectieve buitenstaander, en heb de neiging te concluderen dat er toch ook wel een hoop af te dingen is op dat concept zielsliefde. Tenslotte zijn hij en zijn ex-vriendin niet meer bij elkaar en hij lijdt er enorm veel pijn door. Hij heeft verteld dat ze jong is en ziet dat als een mogelijke oorzaak waarom dit nu zo gebeurt en ik kan daar dan in zoverre in meegaan, dat het me niet zou verbazen dat het meisje niet snapt dat het niet geven van duidelijkheid vele malen pijnlijker kan zijn dan wel duidelijk te zijn. Veel mensen zijn heel erg bang om anderen te kwetsen en weigeren daardoor soms om duidelijkheid te geven. Maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden. In mijn visie op zielsliefde is het nou eenmaal toch zo, dat je dan toch liever wel dan niet bij elkaar zou zijn, no matter what.

Maar als gezegd - ik heb dergelijke reacties nooit gespuid. De reden daarvoor is dat het allemaal rationeel geklets vanaf de zijkant is. Wie weet is het wel zoals HugoBos zegt? Hoe vaak heb ik niet zelf allerlei dingen verzonnen die zouden spelen bij M. en mij waardoor er toch logischere verklaringen bestonden dat zij en ik niet meer bij elkaar waren dan simpelweg dat het voor haar niet meer hoefde? Het is de angst om daar weer aan toe te geven, want het is de weg die je vasthoudt aan de ex-geliefde. Zonder garantie op een hereniging in de toekomst, is dat een pijnlijke en lange weg. En als een relatie uitgaat, is het eerste wat er gebeurt, dat die verandert. Het 'no strings attached'-ding doet zijn werk en zorgt vaak voor ontspanning. Daar komt bij dat een relatie, of liefde zo je wil, volgens mij vergelijkbaar is aan een verslaving en dat naarmate je die verslaving niet kan voeden, het verlangen groter wordt. Met andere woorden: de problemen die er tijdens de relatie waren zijn minder zichtbaar en doordat het contact spaarzamer wordt, wordt het ook intenser. Geen wonder dat zoveel exen tot de conclusie komen dat ze toch het liefste bij hun ex willen zijn.

Ik praat er eigenlijk een beetje omheen. Of neem teveel zijwegen, weet ik veel. Het concept 'zielsliefde' van HugoBos sprak me, eerlijk gezegd, aan. En dat is misschien wel wat me zo bang maakte. Ik wilde niet na drie jaar me nog vasthouden aan dergelijke prachtige plaatjes, maar was me ervan bewust dat er in mij een voedingsbodem aanwezig zou zijn waarop dat concept wel zou kunnen floreren. Sterker nog, ergens voelde het als een vertrouwd etiket op wat er tussen M. en mij aan de hand is. Ik wil hier meteen aan toevoegen dat ik hier eigenlijk nog steeds met mijn verstand niet aan wil, want het voelt dan echt als het nemen van een zijweg op het pad der verwerking van een verbroken relatie waarvan ik weet dat als ik hem blijf volgen, ik nog een lange weg te gaan heb. En ik vind drie jaar al meer dan genoeg.

Maar duidelijk is het allemaal niet. Ik merk tegenstellingen in mij die het op dit moment wat verwarrend maken allemaal. Enerzijds is het namelijk zo dat ik vannacht zeer onrustig geslapen heb en tussendoor vaak wakker geworden ben waarbij ik me erop moest concentreren de halfslaap vast te houden en niet mijn gedachten te laten gaan over de gisteren, na drie jaar, vernomen informatie dat M. een nieuwe vriend heeft. Bovendien heb ik zo lang mogelijk willen doorslapen om maar niet wakker te zijn zodat die informatie weer z'n ding kon doen in mijn geest. En toen ik eenmaal wakker was, voelde ik een latent soort pijn in me aanwezig de hele tijd. Geen gedachten, maar alleen een gevoel van pijn. Gisteravond kon ik niet eten en heb ik het met een FruitOntbijt gedaan en ik heb in totaal met verschillende mensen zo'n vier uur van me af zitten praten. Dart zijn allemaal symptomen van liefdesverdriet.

Aan de andere kant zat ik gisteren niet tegenover M. tijdens onze afspraak me te realiseren dat ik nou zo verliefd op haar was ofzo. Er waren geen verliefdheidsgevoelens bij me. Zelfs het gevoel van vertrouwdheid was niet zo heel erg aanwezig, omdat ze toch wel veranderd is in die drie jaar en ik me besefte dat zij zich naar mij toe opstelde zoals ze vroeger, toen we samen waren, deed naar mensen die ze niet zo goed kende, waardoor ze niet echt zichzelf durfde zijn. Ik vond M. toen wij nog samen waren een hartstikke mooi meisje; ze heeft veranderingen aan haar uiterlijk aangebracht die ik persoonlijk minder mooi vind dan hoe ze was. Als zij en ik geen verleden samen hadden gehad, weet ik niet of ze me nu uberhaupt in eerste instantie nog wel aangetrokken had. Ik stelde me kwetsbaar op en kreeg eigenlijk amper enige kwetsbaarheid terug; in ieder geval niet in de gesprekken die met 'ons' te maken hadden. Ik was bovendien zo gespannen als de pest, dus zelf niet relaxed, wat er dan toch voor zorgt dat je niet oprecht kunt zeggen dat de afspraak - even afgezien van de heftigheid, die pas later kwam - 'leuk' was. De realisatie dat het meisje dat tegenover me zat, een heel ander meisje leek te zijn dan met wie ik vijf jaar een relatie had gehad, drong zich aan mij op - al plaats ik deze opstelling dan wel weer bij haar en weet ik dus dat er wel veel meer onder zit. Nee, in short, was het een eerste date geweest zonder dat we enige geschiedenis hadden gehad, dan vraag ik me af of ik daar nou wel zo hoteldebotel vandaan gekomen zou zijn. Met de kanttekening dat we die geschiedenis nu eenmaal wel hebben en ik dus een stuk meer van haar weet dan dat bij een eerste date het geval geweest zou zijn - en het theoretisch natuurlijk wel mogelijk zou kunnen zijn dat verliefdheidsgevoelens terug zouden komen als de vertrouwdheid terug zou zijn.

Maar dat is dus raar. Objectieve waarnemingen die me zouden kunnen helpen om afstand te nemen van het gebeuren, die me zouden kunnen helpen om vrede te hebben met de situatie en om geen pijn te voelen van het idee dat ze een nieuwe vriend heeft. Maar toch doet het gevoel daar niet aan mee. Zo kom ik weer op die 'zielsliefde'. Ergens een gevoel alsof het allemaal toch niet helemaal klopt, zo. En dat concept van die zielsliefde is gevaarlijk. Objectief en rationeel is er voor mij geen betere weg te verkiezen dan die van dit een plek geven en het als laatste afsluiting te zien. Maar anderzijds is het natuurlijk ook absolute onzin dat met de aanwezigheid van een vriend alles automatisch afgelopen is. Ik heb zelf drie relaties gehad en dat bracht niet wat ik zocht en daar komt bij dat M. spaarzaam was met informatie over deze vriend, maar dat het niet allemaal op praktisch gebied handig ligt. Maar het is een weg die ik niet moet bewandelen. Misschien niet gek dat ik vandaag, een dag nadat ik de informatie gekregen heb en bezig ben dat te verwerken, m'n gedachten die kant op laat gaan.

Ach, het doet gewoon pijn. Jarenlang heb ik M. als het meisje gezien met wie ik oud zou worden, dat liep op een gegeven moment toch anders maar na de breuk heb ik haar nooit echt uit mijn systeem kunnen krijgen. Dan doet dat gewoon pijn, daar doe je niks aan. Toch? En of de dingen die ik haar verteld heb enige impact op haar hebben gehad of niet, weet ik niet - daar staat de onkwetsbare houding ook aan in de weg.

Hoe het ook zij, het is wel mogelijk om gewoon contact te hebben en wellicht dat als we dat op die manier hebben, de objectieve realiteit zoals ik die hierboven schetste, zich sterker aan me kan opdringen. Dat het stukje van mijn geest dat ergens nog altijd in het verleden toeft, ook naar het heden kan en ziet dat ik een meisje koester uit het verleden - een meisje dat in het hier en nu gewoon niet meer bestaat. Dat juist het feit dat ze een vriend heeft, maakt dat we ontspannener met elkaar kunnen omgaan omdat zolang dat het geval is, de verhoudingen duidelijk zijn en contact op een bepaalde manier toch een zweem van veiligheid over zich heenheeft. Dat het mij op die manier lukt om ook in haar bijzijn gewoon mezelf te zijn en de situatie ongeforceerd, natuurlijk z'n beloop kan hebben. Dat laatste is allemaal op zich goed nieuws.

Ik wilde alleen dat ik die pijn niet zo voelde.