Eigenlijk had ik 't allemaal goed voor elkaar, de laatste tijd. Was zelfs nog halverwege het schrijven van een blog om daar een update van te geven. Voor mijn gevoel was het hele gebeuren, dat inmiddels meer dan drie jaar speelt, wel zo'n beetje aan z'n einde gekomen. Maar ja, schrijven dat het goed gaat is saai; daarom was ik halverwege het schrijven van die blog ongetwijfeld ook de interesse verloren.

Die blog komt nog wel, daar vertrouw ik wel op. Het zou te gek zijn als door een - misschien wel laatste - aanvalletje van de plaaggeest in mijn hoofd, dat ineens niet het geval zou zijn.

En 't is niet eens zo spectaculair. Ik heb weer eens, na best lange tijd, over M. gedroomd. Da's alles. En dit keer niet eens, zoals vroeger wel eens het geval wilde zijn, één of ander fraai, episch herenigingsscenario. Een echt verhaal zat er niet in, behalve dan dat zij net teruggekomen zou zijn uit een bepaald land en we liepen een beetje rond te praten. Over neutrale dingen vooral, misschien een beetje in de stijl zoals onze laatste ontmoetingen geweest waren. Zij leek ontspannen en zelfverzekerd (dat was misschien tijdens de ontmoetingen wat minder het geval). Een beetje 'als vanouds', maar dan met afstand. We hadden in die droom niks met elkaar; de huidige status quo was in de droom onveranderd. En ik was niet bezig met haar van iets anders te overtuigen, maar voelde 'm van binnen wel. Het niet kunnen, of mogen, uiten. Net doen alsof er bij mij (ook?) geen gevoel meer aanwezig was, terwijl dat er van binnen heel anders voorstond.

Mja, misschien een parallel met het echte leven. Ik weet het eigenlijk niet.

Het meest frappante is misschien alleen dat de M. zoals ze altijd was, in mijn bewuste geest al aardig weggezakt is. Ook niet zo gek, na meer dan drie jaar. Mijn onbewuste geest weet haar kennelijk, zonder enige moeite, weer in mijn droom tevoorschijn te toveren. Da's naar, vooral omdat ik de laatste tijd beziggeweest was me te realiseren dat die 'oude M.' niet meer bestond en voor zover ze wel bestond, ze niet dezelfde persoon was als die ik in mijn bewuste geest had opgeslagen. Ik had haar tenslotte, door alles, geidealiseerd.

Dus, terwijl we daar liepen te praten over op zich neutrale dingen, voelde ik van binnen een verlangen naar haar en een bepaald stuk verdriet - gemengd met een soort ingehouden boosheid. Dat was ook wel apart. Een boosheid in de trant van 'okee, nu laat ik nog even met me sollen, maar als je niet gauw je ogen opendoet en ziet wat er daadwerkelijk aan de hand is - snapt wat er daadwerkelijk aan de hand is - je een beetje in mij verplaatst, dan is de grens bereikt'.

Laat ik nu het gevoel gehad hebben dat aan de oorsprong van mijn positieve stemming van de laatste tijd, juist het gegeven ten grondslag lag dat ze voor mijn gevoel zo'n soort grens bereikt had. De grens die aangaf: ik geef me er vanaf; hier is niks meer te halen. Er gaat geen manier zijn om dit uit te leggen. Zoiets.

Nu ik er zo op terugkijk, realiseer ik me dat M. weliswaar de hoofdrol in de droom had, maar dat de droom zijdelings ook geinspireerd leek te zijn door K., voor wie ik na de breuk op een gegeven moment ook weer gevoelens gekregen had. Daar paste die neutrale stemming bij; duidelijk als ze geweest was, terwijl we alles wat er te bepraten viel destijds allemaal wel bepraat hadden, hield ik dat gevoel voor mezelf. Er was niets mee te winnen. Soms is het duidelijk dat je misschien gevoelens kunt hebben die an sich fijn zijn en die je niet zo vaak hebt, maar er niks (meer) mee kunt.

Hoe dan ook, ik werd er toch even katerig wakker van. Het gevoel uit de droom dat zich een beetje doorzette, terwijl ik van dergelijke melancholie zo mooi vrij was geweest de laatste tijd.

Nou ja, het zal ook niet zo gek zijn dat het zelfs nu af en toe nog even zo terugkomt. Ik zal er maar op vertrouwen dat dit ook vanzelf wel weer wegzakt. En die andere blog, die moet ik misschien binnenkort ook maar eens schrijven. Met een klein zweempje van deze melancholie, wordt het verhaal misschien automatisch wat interessanter om te schrijven.

Nu is het even afwachten of het daadwerkelijk zoden aan de dijk zet om 'de hele onzin' maar af te schrijven...