Vertwijfeld vraag ik mezelf, nu nadat het iets meer dan twee maanden geleden toch nogal plotseling uit ging, wat mij nu precies is overkomen. Jarenlang heb ik actief op deze site gezeten omdat het mij steeds maar niet lukte mijn eerste liefde M. los te laten. Het goede nieuws is: vorig jaar is me dat eindelijk gelukt, door een combinatie van factoren, waarvan de belangrijkste factor vermoedelijk mijn relatie met A. is geweest, het meisje met wie het twee maanden geleden uit ging.

A. kwam als een storm en ging als een storm. Begin 2016 leerde ik haar kennen. Mede vanwege mijn eigen ervaringen uit het verleden, was ik in het begin voorzichtig, een beetje terughoudend, ik wilde niet dat het te snel zou gaan, want dacht dat het dan misschien ook snel mis kon gaan. Kwam bij dat ik op dat moment nog maar net uit een relatie gekomen was, wat ook nogal plotseling gegaan was. A. deelde mijn voorzichtigheid niet. Op de tweede date wilde ze eigenlijk al van me weten wat we nu ten opzichte van elkaar waren. Of zij mijn vriendin was. Dat overviel mij en in een primaire reactie omdat ik haar niet wilde kwetsen, zei ik 'ja', om in de week daarop inderdaad te merken dat het me te snel ging. Daarover sprak ik met haar tijdens de derde date. Ze had het al aangevoeld omdat ons contact via WhatsApp (van mijn kant) wat lauwer was geweest die week en kwam er eigenlijk zelf mee.

Vanaf dat moment liet ze mij het tempo bepalen, al was duidelijk dat het voor haar ook best sneller mocht gaan en dat ze wat moeite had met mijn voorzichtigheid. Gaandeweg kreeg ik meer vertrouwen en zodoende vroeg ik haar op een gegeven moment of ze mijn vriendin wilde zijn, waarop ze enthousiast 'ja' zei.

Niet heel lang daarna, hooguit een of twee maanden later, opperde ze het idee te gaan samenwonen. Ze zou haar studie gaan afronden en daarna werk willen zoeken. We woonden zo'n tachtig kilometer uit elkaar. Zij was niet gebonden aan haar woonplaats, ik (vanwege werk) wel. Als ze bij mij in zou trekken, zou ze bij mij in de buurt op zoek kunnen naar werk. Het zou moeilijker zijn als ze verder weg werk zou vinden, alsnog te gaan samenwonen.

De voorzichtigheid was bij mij nog niet weg op dat moment en ik vond het wel een beetje snel gaan. Daarmee had zij duidelijk wat moeite. Tijdens één van de gesprekken erover gaf ze ook aan dat ze er zelf de neiging van kreeg een stapje terug te doen, maar dat was juist op het moment dat ik voelde dat ik dat niet wilde. Ik had er ook over nagedacht en volgde mijn gevoel. De apen en beren verdwenen voor mij daarmee geheel van de weg en ik zei (oprecht) tegen haar dat ik ook graag wilde samenwonen. Zette mijn enthousiasme kracht bij door sleutels bij te maken van mijn appartement en die samen met een beertje voor haar sleutelhanger als mooi cadeautje in een doosje te verpakken en aan haar te geven. Ze was er erg blij mee.

Het samenwonen ging uiteindelijk echter maar soort van 'half half'. Eind mei was ze klaar met haar studie en vanaf dat moment kon ze de hele week bij mij zijn. Vanaf dat moment is het samenwonen effectief begonnen, maar ondertussen had ze haar eigen appartement nog en alleen maar de spullen en kleren naar mij toe meegenomen die ze het meest gebruikte. We bespraken dat het appartement nog even als 'back up' kon fungeren en dat ze het zou opzeggen als ze het eraan toe had. Het zou immers betekenen dat ze definitief haar hele hebben en houden achter zich zou laten.

Vanaf dat moment brak een roerige tijd aan waarin we elkaar door het samenwonen sneller leerden kennen, zowel van positieve als van minder positieve kanten. Lang verhaal kort kenden we veel mooie momenten, maar kregen we ook strubbelingen. Een soort ruzietjes of discussietjes die op zichzelf eigenlijk nooit echt over belangrijke onderwerpen gingen. We leken elkaar soms niet goed te begrijpen of konden elkaar niet goed bereiken. Aan de andere kant stak ze haar enthousiasme over en liefde voor mij niet bepaald onder stoelen of banken (en ik heb haar natuurlijk ook getracht zoveel mogelijk te laten voelen dat ik gek op haar was).

Ondanks de strubbelingen hadden we natuurlijk veel fijne momenten en dan hadden we het ook vaak over de toekomst. De neuzen stonden wat dat betreft eigenlijk altijd dezelfde kant op. Verder deden we leuke en bijzondere dingen en groeiden we (voor mijn gevoel) steeds meer naar elkaar toe. Het vertrouwen dat bij mij in het begin moest opbouwen, kreeg steeds meer vorm. Duidelijk was dat we er allebei voor wilden gaan.

Uiteindelijk bleven de strubbelingen echter wel bestaan en de frequentie nam ook toe, waardoor wij allebei gespannen raakten. We praatten daarover, zochten naar manieren om er wat aan te doen, maar dat lukte niet echt. Daardoor werden de strubbelingen uiteindelijk ook heftiger, omdat het ons niet goed leek te lukken de spanningen van ons af te werpen en dat begon ons wat op te breken. Al had ik het gevoel dat zij meer moeite had met het achterlaten van de strubbelingen dan ik.

Op het toppunt van de spanningen, in de maand voordat het uitging, gingen we een weekje met vakantie. Volgens mij zagen we er vanwege de ontstane spanning allebei een beetje tegenop, maar we probeerden er allebei wat moois van te maken. En voor mijn gevoel lukte dat; ik vond dat we uiteindelijk een fijne vakantie gehad hebben, zij het dat één dag wel wat moeizaam was, maar daar stond tegenover dat een andere dag juist een topdag was, waarop we over en weer enorm verliefd waren. Door die vakantie was mijn gevoel voor haar nog verder gegroeid. Toen zij echter de dag van thuiskomst 's avonds in bed aangaf dat ze die dag de spanningen alweer had gevoeld en dat ze het gevoel had dat er uiteindelijk niks was veranderd, zakte de grond een beetje onder mijn voeten vandaan.

Die week, ongeveer twee weken voordat het uitging, hebben we veel (heftige) gesprekken gehad. We waren volgen mij allebei onzeker geworden, want over en weer hebben we het er wel over gehad of de ander met het idee speelde de relatie te beëindigen, maar allebei stelden we elkaar gerust: daarmee waren we niet bezig. Ze heeft in die week nog een uitgebreid briefje voor me geschreven waarin ze uiteenzette hoe ze op dat moment tegen onze relatie aankeek en hoe ze de toekomst zag. In dat briefje sprak ze uit dat ze zo bang was dat bij mij op een gegeven moment de rek eruit zou zijn, maar dat ze nog steeds heel graag de toekomst met mij wilde waar we het samen over gehad hadden.

De problemen waren nog steeds aanwezig, maar niettemin hadden we het erover dat het tijd werd het samenwonen 'echt' te maken; misschien dat dat ook zou helpen, dat het meer 'ons' dan 'mijn' huis zou zijn. Ze vroeg offertes op bij een verhuisbedrijf om haar spullen naar mij te verhuizen. We kregen op een gegeven moment weer een ruzie op een zondagavond, die zich op maandagochtend voortzette. Hoewel ik nooit in een ruziesfeer weg wil gaan, moest dat toen wel, want ik moest per se naar mijn werk. Dat voelde heel vervelend. Ze zou die dag sowieso, zoals ze iedere maandag deed, teruggaan naar haar eigen woonplaats omdat ze daar iedere maandag iets had, maar woensdag zouden de verhuizers komen om te kijken om een offerte te kunnen opmaken. Het voelde nog vervelender toen ze aangaf dat ze daar tot woensdag zou blijven, nu we in zo'n vervelende sfeer uit elkaar gegaan waren.

In die dagen bekroop mij langzamerhand, ook door de toon van de berichtjes die we via WhatsApp uitwisselden, het gevoel dat ze wel eens bezig kon zijn met het idee het toch uit te maken en dat maakte me erg onzeker. Toen ze op woensdag liet weten niet die avond terug te zullen komen, maar de volgende dag, meende ik het bijna zeker te weten en werd ik zo gek van onzekerheid dat ik het haar via de telefoon gevraagd heb. Omdat zij het niet via de telefoon uit wilde maken, antwoordde ze vooral diplomatiek door er wat omheen te draaien, maar nadat ik doorvroeg, kwam het eruit: ze wilde het inderdaad uitmaken.

Ze vroeg wat ik nu op dat moment wilde en ik gaf aan dat ik vond dat we eigenlijk samen zouden moeten zijn nu. Dus is ze toch die woensdagavond nog weer gekomen. Ik had haar wel gevraagd hoe dat dan zou gaan, of ze diezelfde avond weer weg zou gaan en zo niet, of we nog wel samen zouden slapen. Ze gaf aan dat ze wel samen wilde slapen want ze hield nog wel heel veel van me. Ze kon alleen niet meer.

Die avond en nacht waren moeilijk, maar toch harmonieus. Ik was verslagen, want ondanks dat het natuurlijk al een poos niet zo goed ging, waren we tot voor kort bezig geweest met toch de toekomst. Ze gaf aan dat ze die dag ook pas had besloten dat het uit moest en dat ze dat inzicht had gekregen doordat die verhuizers bij haar waren en dat ze merkte dat het toch niet goed voelde. Ze gaf als reden om het uit te maken dat ze 'niet meer kon'. Ik nam aan dat ze daarmee de spanningen en strubbelingen bedoelde en heb daarom niet doorgevraagd; ik begreep dat ergens wel. Ik was ook niet blind en wist ook dat het de laatste tijd niet goed ging. Niettemin voelde het een beetje aan alsof we een tijdje samen om een tafel hadden gestaan waarop de problemen lagen en dat we hand in hand naar die problemen aan het kijken waren om ze op te lossen, maar dat ze ineens de poten onder de tafel vandaan schopte om erbij weg te lopen. Mijn focus was nog steeds gericht op een toekomst met haar.

Die avond hebben we elkaar veel aangehaald want we hielden allebei nog van elkaar. De rest van de tijd was het vooral een kwestie dat ik in mijn verslagenheid dingen zei terwijl ik ondertussen aan de whisky was, deels ook om überhaupt te kunnen slapen want ik moest de volgende dag voor mijn werk iets doen waar ik niet omheen kon, dus ik moest wel wat slaap zien te pakken. Wat ik die avond allemaal precies gezegd heb, weet ik niet meer goed, behalve dan dat er ook wel wat onhandige dingen waren waarvan ik later dacht dat het beter was geweest ze niet te zeggen, al zou dat vermoedelijk nergens voor hebben uitgemaakt.

Die nacht hebben we inderdaad samen geslapen, zij in mijn armen. Veel geslapen heb ik niet. Het verscheurde me dat ik haar in mijn armen had en wist dat dit de laatste keer zou zijn. Ook zij heeft volgens mij amper tot niet geslapen. Op een gegeven moment zijn we er ook even uitgegaan; ik moest even roken. Nog even wat gepraat en daarna weer samen in bed gekropen.

De volgende dag hadden we afgesproken dat ik mijn ding voor mijn werk zou doen en dan meteen thuis zou komen en dat zij tot die tijd zou blijven, zodat we geen overhaast afscheid hoefden te nemen. Toen ik eenmaal thuis kwam, had ze wel al nagenoeg al haar spullen in de auto ingepakt. We hebben nog ongeveer een halfuurtje gezeten, totdat we ook tot de conclusie kwamen dat we er even doorheen moesten en dat er niet zoveel te bespreken viel. Ik was nog steeds vooral verslagen. Ik ben met haar mee naar haar auto gelopen, waar we elkaar nog een laatste knuffel gaven en waar ze me expliciet zei dat ze het niet zo zou aanpakken als M. destijds had gedaan; dat ik voor haar nog gewoon benaderbaar zou zijn en dat als er iets was, ik van me kon laten horen en dat ze zou reageren. Zo had ze ook nog (op mijn verzoek) haar adres aan mij gegeven voor het geval ik haar iets wilde schrijven.

De dagen daarna hebben we geen contact gehad. Wel had ze een dag later niet alleen haar relatiestatus op Facebook veranderd, maar ook mij rigoureus verwijderd als Facebookvriend. Dat kwam wel even aan. Mijn beste vriend heeft die avond nog even met haar gebeld en hij gaf aan dat wat ze vertelde, overeenkwam met wat ik verteld had, maar dan de namen omgekeerd. Hij had nog gevist naar hoe definitief het wat haar betreft was en ze zou hebben gezegd dat het voor nu definitief was, maar dat ze ook niet wist hoe ze er een aantal weken later tegenaan zou kijken omdat ze nog wel veel van mij hield.

Die dagen ben ik er uiteraard veel mee bezig geweest. Ik merkte dat ik nog meer uit het veld geslagen was dan ik van tevoren had kunnen vermoeden (want ook ik had immers ervaren dat het al een tijdje niet zo lekker ging en we niet zo happy waren). Dat bracht bij mij wel de nodige inzichten over wat ik misschien anders had moeten doen of niet zo goed had aangepakt. Over wat mijn rol was geweest in hoe het gegaan was. Dingen als dat ik misschien minder had moeten praten en meer of beter naar haar had moeten luisteren. Dat ik misschien van iets teveel dingen soms een punt maakte. Dat ik soms onvoldoende aan haar behoeften tegemoet kwam. Dat mijn slaapritme, waarmee zij veel moeite had, inderdaad eigenlijk wel wat extreem was en inderdaad eens genormaliseerd moest worden. Dat ik soms misschien meer moest doen in plaats van alleen maar praten. En zo nog een aantal dingen meer met een hoop nuances meer. In ieder geval raakte ik er door de 'wake up call' van overtuigd dat ik nu wist wat ik kon doen om ervoor te zorgen dat we van de strubbelingen af zouden kunnen komen.

Uiteindelijk was ik ervan overtuigd dat met die nieuwe inzichten, het mogelijk zou moeten zijn onze relatie alsnog ten goede te keren. Ik besloot haar een brief te schrijven waarin ik de inzichten uiteenzette en haar vertelde waarom ik nog zo graag het met haar wilde proberen. Vertelde haar uitgebreid wat ik voor haar voelde. Om kracht bij te zetten dat ik het serieus meende, maakte ik een aantal tegoedbonnen voor uitjes en dergelijke. Plaatjes opgezocht, uitgeprint en opgeplakt en de rest versierd met kleurpotloden. Er veel aandacht aan besteed. Ik verzond de brief bijna twee weken nadat ze het had uitgemaakt. In de tussentijd hadden wij in het geheel geen contact gehad.

Toen zette zich een onzekere periode in. Wachten op haar reactie. Hoewel de feiten op zichzelf zo lagen dat het helemaal niet was uitgesloten dat ze positief zou reageren, hield ik toch vooral (uit zelfbescherming) rekening met een minder positieve reactie, dat het voor haar wel echt definitief uit was. Dag in dag uit zat ik in spanning en onzekerheid, maar ik hoorde steeds maar niets. Ik was ervan overtuigd dat ik wel een reactie zou krijgen, want ze had dat immers nog expliciet aangegeven, toen we uit elkaar gingen. Daarom maakte ik mezelf nog extra onzeker met de gedachte dat de brief misschien niet zou zijn aangekomen.

Uiteindelijk besloot ik na anderhalve week van spanning en onzekerheid haar een kort appje te sturen met de vraag of ze mijn brief ontvangen had. Ze antwoordde daarop kortaf met 'ja'. Toen vroeg ik haar of ze er, tegen de tijd dat ze het eraan toe had, ook nog op zou reageren. Kort samengevat leek het erop dat ze helemaal niet van plan was (geweest) op mijn brief te reageren en gaf aan dat het definitief uit was wat haar betreft. Dat deed ze echter op een afstandelijke, koude en harde manier, zonder ook maar iets inhoudelijks over mijn brief te zeggen. Ze was eigenlijk alleen maar bezig mij af te wimpelen. Tijdens het gesprek raakte ik half in paniek en braken de tranen door. Ik gaf aan dat ik het zo wel moeilijk vond af te sluiten (vooral ook met deze drastische, 180 graden gedraaide houding) en dat ik graag nog een keer met haar wilde praten, maar ze gaf aan dat niet te willen. Zei zelfs dat ze dan 'weer over haar grenzen heen zou gaan' en dat ze dat 'nooit meer wilde'. Dat klonk bijna als een verwijt aan mijn adres, waar het probleem nu juist was geweest dat ze nooit grenzen had aangegeven en dat ik ook nooit had gewild dat ze over welke grens dan ook heen zou gaan. Omdat het me allemaal zo raakte en zij zo afstandelijk was, was het niet bepaald een 'goed' of 'evenwichtig' gesprek en eigenlijk al helemaal niet inhoudelijk.

Van dat WhatsApp-gesprek was ik helemaal stuk. Ik had ineens met een zo andere persoon te maken als die waarmee ik al die tijd een relatie had gehad. Ging speculeren; dacht dat zij dit misschien zo deed omdat ik haar ergens diep mee gekwetst had, maar wist niet goed wat dat dan precies zou moeten zijn. Uitgesproken naar mij had ze het niet. Misschien dat er dingen waren geweest die ik gezegd had, die bij haar helemaal verkeerd waren geland, die zij verkeerd had begrepen, wat vaak ook de oorzaak was van de strubbelingen die we hadden gehad. Want haar kwetsen heb ik nooit gewild.

Daarmee was de kous echter niet af. Twee dagen na dat WhatsApp-gesprek belt zij mijn beste vriend om vervolgens tegen hem een hele rant over mij te houden. Ze heeft allemaal lelijke dingen over mij gezegd, mij persoonlijkheidsstoornissen en verslavingen toegedicht waar ik echt niet aan lijd, mij als het ware als een demon weggezet. De relatie met mij was nog slechter geweest dan die met haar eerste vriend (die ze naar mij toe altijd verguisd had) en in de laatste maand zou ze zelfs bang voor me geweest zijn. Ik moest ook vooral 'ophouden met haar te stalken' (terwijl ik niets meer gedaan had dan één brief sturen en vervolgens die ene WhatsApp) want anders zou ze 'maatregelen nemen'. Ze zou me ook meteen gaan blokkeren in WhatsApp (wat ze een dag later inderdaad ook had gedaan). Nou ja, zoiets was de teneur van de rant. Mijn beste vriend had wel getracht haar wat af te remmen ook door te zeggen dat hij niet veel herkende van wat zij hem vertelde, maar dat wilde ze allemaal niet horen. Ze had mijn brief overigens verbrand en stuurde mijn beste vriend zelfs nog foto's van de brief terwijl die in de brand stond. Uiteraard heb ik tegen hem gezegd dat ik die foto's niet wilde zien. Ik zat niet zo te wachten op nog meer pijn.

Was het zo geweest dat door de relatie te beëindigen, A. alle muurtjes die ik in de loop der tijd had opgebouwd, helemaal had afgebroken - terwijl ik daar onbeschermd in al mijn kwetsbaarheid (zeker in die brief had ik mij erg kwetsbaar opgesteld) stond, voelde het WhatsApp gesprek alsof ze met een mitrailleur op me los ging en het gesprek dat ze met mijn beste vriend gevoerd had, alsof de mitrailleur onvoldoende geweest was en ze nog even met een bazooka op me moest schieten.

Natuurlijk was ik er kapot van. Ik was al uit het veld geslagen van het feit dat ze het had uitgemaakt, maar deze rare wending had ik niet zien aankomen. En met mij niemand trouwens die haar (en ons) gekend heeft. Ook mijn beste vriend was op zijn zachtst gezegd hoog verbaasd. Wat er nu gebeurd is in die tussenliggende twee weken, vanaf het moment dat we harmonieus en met veel liefde afscheid namen en over en weer nog (zeiden dat we) van elkaar hielden, tot het moment twee weken later dat ik als een monster word weggezet, het is mij niet duidelijk. Ik (en anderen met wie ik hierover gepraat heb) kom niet verder dan dat ze op de een of andere manier ofwel heel erg in de war geraakt is, ofwel dat dit voor haar een manier is om een relatie af te sluiten en verder te gaan - zo destructief mogelijk te werk gaan en mij zo lelijk mogelijk wegzetten, zodat ze zichzelf ervan kan overtuigen dat ze beter af is zo. Op deze wijze kan ik mijzelf naar alle waarschijnlijkheid nu terugvinden in het rijtje van 'kwaaie exen' waarover ze mij tijdens onze relatie vertelde. Maar het blijft speculeren.

In ieder geval kwam ik (en ook degenen die mij en ons kenden) tot de conclusie dat wát ze had gezegd, simpelweg niet kon stroken met de waarheid. Het kon (bewijsbaar) niet zo zijn dat ze werkelijk de laatste maand bang voor me geweest was. De persoonlijkheidsstoornis die ze mij toedichtte was te absurd voor woorden en naar mijn idee kon ze serieus niet zelf geloven dat ik daaraan zou lijden, als je kijkt naar de symptomen daarvan, die doorgaans het tegenovergestelde zijn van hoe ik ben en ook naar haar toe ben geweest. Grapjes die in het verleden gemaakt waren, werden nu gebruikt als onderbouwing van haar standpunten, zoals een bijnaam die ik ooit in mijn studententijd had meegekregen en was blijven hanteren, waar ze ineens verregaande conclusies aan verbond, terwijl ze wist wat de achtergrond was.

A. kende ik als een lief en zorgzaam meisje dat de neiging had zichzelf voor anderen weg te cijferen (waarvan ik dus vaak gezegd had dat ze dat bij mij niet moest doen, maar vaak deed ze dat toch). De relatie werkte niet lekker, maar negaief hebben we nooit tegenover elkaar gestaan. Nooit lelijk naar elkaar gedaan. We zaten alleen met die strubbelingen. Nu ineens had ze besloten dat het feit dat ze mij koud en afstandelijk via WhatsApp afwees, onvoldoende was. Er was niets meer over van de belofte dat ze het niet net zo zou doen als M. en dat ze benaderbaar bleef. Wat ik ook moeilijk te begrijpen vond, was dat als ze het zo nodig vond al die lelijke dingen over mij te zeggen, dat ze dat via mijn beste vriend deed; die eigenlijk 'voor haar karretje spande'. Immers: als beste vriend hou je dit soort dingen niet achter; ze wist heus dat hij het aan mij zou vertellen en dat was niet echt een dankbare taak. En dan die foto's van de brief die in de brand staat; hoopte ze nu ook dat mijn beste vriend die aan me door zou sturen, om nog even extra te kwetsen of zoiets?

Een meisje dat ik dacht te kennen, bleek ik misschien niet te kennen? Ze was tijdens de relatie zoveel bezig met het mij naar de zin te maken; heeft ze daarbij, zonder dat ik het doorhad, zoals ze via WhatsApp aangaf, toch grenzen van zichzelf overschreden? Hoeveel heeft ze nu echt van zichzelf laten zien? Ze was lief, gevoelig, bijzonder attent en zorgzaam en ik was van haar gaan houden. Ze had ook haar moeilijke kanten, maar ik had nooit kunnen vermoeden dat de A. met wie ik een relatie had gehad, zoiets als dit zou kunnen doen. Daartoe bestond ook geen enkele aanleiding.

Mijn beste vriend vertelde me nog dat hij later nogal wat boosheid had gevoeld over wat ze tegen hem over mij gezegd had, helemaal nu hij zag dat ik er helemaal kapot van was. Hij heeft haar daarom nog een keer gebeld in een poging het recht te zetten, maar het was geen gesprek geworden. Ze hoorde vrij onbewogen aan wat hij te zeggen had gehad, waardoor niet echt een gesprek op gang kwam. Ze was vlak en emotieloos geweest. Het was een kort, vreemd gesprekje geweest. Wel had ze nog bevestigd dat ze er vanuit was gegaan dat hij mij zou vertellen wat zij had gezegd.

De rant naar mijn beste vriend is nu ongeveer anderhalve maand geleden. Voor mij was daardoor wel duidelijk dat er een streep onder moest en dat het definitief voorbij was, hoeveel moeite ik daar ook mee had, want ik hield veel van haar. Veel duidelijker kon ze immers niet zijn. Ik heb naar haar toe dan ook niets meer laten horen. Maar de afgelopen anderhalve maand waren wel weer full-fledged liefdesverdriet, zoals ik die lang niet heb gevoeld. En nog steeds, nu twee maanden na de breuk, voel ik mij dag in dag uit klote. Heel eenzaam, ook. Begrijpen hoe dit nu zo gekomen is, zal ik niet en moet ik ook niet. Ik moet de focus niet (meer) op haar hebben, maar op mezelf en trachten, zodra dat weer enigszins gaat, de toekomst tegemoet te treden. Ik moet A. loslaten, ook al weet ik in feite nog steeds niet goed wat mij nu vorig jaar precies, als een wervelwind, is overkomen. Ze was er plotseling en ze was ook net zo plotseling en abrupt, zonder het goed of normaal te hebben kunnen afsluiten, weer verdwenen.

En dat plotse, abrupte, rare en destructieve einde maakt het helaas niet gemakkelijker het los te laten, het achter me te laten. Misschien zou ik boos moeten zijn, maar voorlopig ben ik dat in ieder geval nog niet. Ik ben voorlopig vooral gekwetst en verdrietig door hoe het gelopen is.

Maar om dit stuk met eenzelfde positieve boodschap af te sluiten als ik hem begon: in ieder geval ben ik eindelijk geheel over M. heen en daar komt bij dat ik het afgelopen jaar veel over mezelf geleerd heb en veel bruikbare inzichten heb opgedaan, waardoor een toekomstige relatie, als het goed is, soepeler en beter zou moeten gaan. Nu alleen nog dit ellendige, nachtmerrieachtige, liefdesverdriet bedwingen.