Een zondagavond, begin van de avond. Vol energie, veel bewerkstelligd in het weekend. Vooruit gekomen. Pizza besteld en naar binnen gewerkt. Toen weer verder. Iets controleren wat ik gemaakt had en wat een link had met Facebook. Facebook, dat je aanbiedt vriendjes te worden met mensen die je misschien kent. Waar, gek genoeg, M. nooit tussen had gestaan. Wat niet uitmaakte, want zo heel af en toe keek ik wel eens op het bijzonder inactieve Facebookprofiel van M. Altijd dezelfde profielfoto, nooit nieuws...

Nu presenteerde Facebook mij haar als mogelijk nieuw Facebookvriendinnetje. Met een nieuwe profielfoto. Toch even nieuwsgierig; klikken. En geconfronteerd met een foto van (een gedeelte van) haar gezicht, wel herkenbaar, met een kale babykop. Zo'n kale babykop als iedereen meent in veelvoud op Facebook te moeten zetten als ze d'r eentje geproduceerd hebben. Zo'n babykop die me - samen met de trouwfoto's, die ook zo nu en dan langskomen - het gevoel geeft al veel te lang aan de zijlijn te staan; stil te staan.

Maar... een babykop.

Anders interpreteren dan dat M. kennelijk een baby heeft, kan ik niet. Gelukkig was ik het hele weekend productief bezig en was ik daardoor geladen met de nodige positieve energie. Niettemin ging er nog steeds wel een bliksemschicht door me heen toen ik die foto zag. Met daarna een bepaald, niet oncomfortabel, gevoel van verdoving.

Het hakte er allemaal niet zo in.

Dat is allemaal bijna een week geleden nu. Het schijnt dat heftige dingen hun tijd nodig hebben om geincasseerd te worden. Ik heb wel gedacht dat dat ook zou moeten zijn wat hier aan de hand is. Eerst wegstoppen, dan langzaam het besef laten doorsijpelen. En misschien is dat ook wel zo, weet ik veel.

Vaststaat dat het nogal voor de hand lag dat dit vroeg of laat zou gaan gebeuren; ze was immers getrouwd. Dan gebeurt dat vaak, zo na een aantal jaar. Mijn vermoeden is dat ook dat eraan bijdroeg dat het er allemaal niet zo inhakte.

Maar het was het laatste station. Eerst - een relatie met een ander. Ja, kan uitgaan. Dan: trouwen met die ander. Trouwen stelt in de postmodernistische wereld van tegenwoordig niet veel meer voor. Maar: een kind krijgen met die ander. Dat is dan toch wel het eindstation.

Het boek was al dicht. En afgesloten.

Althans... Hoe vaak dacht ik nog aan M.? Nu, meer dan acht jaar nadat we uit elkaar gingen? Dagelijks. Ja. Dagelijks. En hoe vaak greep ik op herinneringen aan de tijd met haar terug als de wereld me te koud werd, ik behoefte had aan een besef van liefde? Vaak. In de realiteit was M. allang niet meer actueel; in mijn geest had ze nog steeds die plek.

Het lijkt er wel op dat nu het eindstation bereikt is, die plek ook aangetast wordt. Liefdesliedjes die me mee konden voeren in de romantiek van de tragisch verloren geliefde, raken me ineens een stuk minder. Ze raakten me vanwege de geschiedenis die ik had met M., en nu minder. Mijn gevoel is dat dat komt doordat in het hier en nu de fantasie over de tragisch-romantische gang van zaken met M. gevoelsmatig ook echt tot een einde gekomen is. In de realiteit was er niets waardoor ik nog maar enigszins de gedachte had dat M. en ik ooit weer samen zouden komen, maar misschien verloor ik mij in mijn fantasiewereld nog wel eens in die gedachten. Een fantasiewereld die gevoed werd door dat soort liefdesliedjes.

Die veilige basis, de romantische fantasie, lijkt te zijn aangetast. Misschien zelfs weggeblazen. Game Over en geen 'continues' meer. Wat dan te doen als de wereld weer te koud is? De ervaring leert, in de afgelopen week, de kou ondergaan. Gelaten accepteren. Want begrijpen doe ik het allemaal allang. Mag ook wel na acht jaar.

Op het eindstation blijkt er dus, zoals het er nu voorstaat, toch nog iets te verliezen. De romantische fantasie en de troost die die bood. Maar de verpletterende kracht van dit laatste Zwaard van Damocles dat ik zo gevreesd had, lijkt vooralsnog uit te blijven. Al te fatalistisch geworden? Teveel verdoofd? Een gezond voorbeeld van 'de tijd heelt alle wonden'? Bevroren hart dat geen gevoel meer kent? Het eindelijk een plek hebben kunnen geven? Misplaatst zijn in deze wereld? Andere shit? Wie zal het zeggen. Het op de positieve manier uitleggen kost me, vooralsnog, wat moeite.