Voor mijn gevoel is het alweer een poosje geleden, dat ik zo'n sombere stemming had. Hij hakt er flink in en het laat zich niet raden hoelang hij aanhoudt. Mijn verwachting is dan echter wel weer positief - ik schat hooguit een paar dagen.

Kort geleden kwam ik erachter dat ik misschien aan 'iets' lijd; dat de dingen waar ik mee kamp daadwerkelijk voor een diagnose zouden kunnen zorgen. Ik was voor iets leuks - vaccinaties voor een vakantie - bij de huisarts en besloot toch ook nog maar eens mijn over het algemeen niet al te positieve gemoedstoestand op tafel te gooien. Omdat ik daar eigenlijk was voor de vaccinaties, kwam het een beetje in een verdomhoekje terecht, maar niettemin gebruikte de huisarts terloops het woord 'dysthymie'.

Terug van vakantie besloot ik dat eens te Googlen en de resultaten waren als het ware een eye-opener. Dysthyme stemmingsstoornis, voluit. Iets dat - ook los van mij - kennelijk bestáát. De suggestie dat er daadwerkelijk een 'plakkertje' is te plakken op mijn... shit.

Kort en in mijn woorden samengevat: dysthymie is een soort lichte maar chronische depressie. Dat houdt in: het basisgevoel is gedeprimeerdheid; dat is al minimaal twee jaar zo en er bestaan wel betere perioden met meer positiviteit, maar die houden in de regel niet langer dan één maand achtereen aan. Los daarvan: problemen met slapen, gebrek aan energie en inspiratie, laag zelfbeeld - en nog wat andere dingen. En hoe kom je eraan? Aanleg kan erfelijk zijn, maar dat houdt dus niet in dat je dysthymie zelf erft. Dat kan in de hand geworden door wat ik zou noemen een 'life changing event'.

Wat dat 'life changing event' in mijn geval zou moeten zijn, laat zich niet zo moeilijk raden; we gaan simpelweg terug naar 17 februari 2006, de dag dat de wereld niet meer zo was als hij was. De breuk met M.

Het maakt het allemaal wel wat beter te plaatsen. Het is bijna negen jaar geleden dat het uit ging tussen M. en mij. Dat daarop een relatief lange periode met heftige liefdesverdriet is gevolgd, staat vast. Maar de 'grauwe sluier', zoals ik die ooit genoemd heb, is nooit helemaal verdwenen. De liefdesverdriet op zich wel. Zoals ik in eerdere blogs omschreef, boden herinneringen aan mijn tijd met M. nog wel eens een 'veilig toevluchtsoord' voor de escapistische ik die iets nodig had om mezelf te troosten te midden van de kou die ik voelde in het hier en nu. Maar het echte 'liefdesverdriet', ja, dat was wel verdwenen. Al is M. tot dusver wel mijn 'grote liefde' geweest en zal ze in die hoedanigheid waarschijnlijk nooit uit mijn systeem verdwijnen.

Ben maar eens teruggegaan naar de huisarts, in de hoop op een meer secure diagnose. Huisarts verwees me daarvoor door naar een psycholoog. Hoewel ik niet heel veel vertrouwen (meer) heb in de heilzame werking van psychologen, besloot ik daar toch wat mee te doen. Als we een officiële diagnose kunnen stellen, is het wellicht anders? En dan bewust een psycholoog die in een samenwerkingsverband met ook psychiaters werkt. Want als je internet raadpleegt over hoe dysthymie te behandelen, lees je kort samengevat: lullen en pillen.

We gaan het zien. De diagnose moet nog gesteld worden, maar mijn indruk is dat het bijna niet kan missen. En dan hebben we, hopelijk, een meer concreet iets om mee te werken. In een poging de grauwe sluier eindelijk af te kunnen werpen.

Los daarvan heb ik meerdere acties ondernomen in een poging de positieve draai terug te vinden. Hoewel ik dacht dat je me er alleen dood-en-naartoe-gesleept zou kunnen aantreffen, ga ik met een vriend wekelijks naar de sportschool. En ik heb, geïnspireerd door de reisleider van mijn vakantie, gitaarles genomen. Op 't werk gaat het nog steeds goed en lijkt het erop dat ik binnen afzienbare tijd mede-baas zou kunnen worden. En los daarvan probeer ik de sociale contacten weer meer op peil te houden, ondanks dat - en daar schijnt dysthymie ook mee te maken te hebben - ik er van tevoren nooit veel zin in heb. Het is als het ervan komt altijd toch weer leuk en gezellig, maar de afspraak moet wel eerst weer staan! Plus - en ook dat schijnt dysthymie met zich te brengen - dat ik eigenlijk te passief ben in sociale contacten. Er komt vanuit mij niet snel initiatief. Niet omdat ik niet wil, maar omdat het voelt of ik de energie niet (meer) kan opbrengen. Wat uiteraard verkeerd kan worden uitgelegd.

Al die dingen tezamen maakten dat ik de laatste tijd redelijk gevoed was met positieve energie. Maar of de maand voorbij is? Ik weet het niet, maar sinds gisteren is het even weer hommeles.

Vanavond had ik afgesproken met een vriend. Ik had dus he-le-maal geen zin, ook gezien de stemming. Maar zo gaat dat vaker, was mijn ervaring. Uiteindelijk was het heel gezellig, zoals dat ook altijd gaat. M. nog wel even 'aangeraakt'; hij is een jaargenoot van M. en hij had in augustus haar nog opgezocht in het buitenland waar zij nu woont. Bevestigde dat ze inderdaad moeder was geworden, wat ik (zie mijn vorige blogpost) al door FB in mijn gezicht gedrukt had gekregen. Nog wat over gepraat. Ik merk dat er inderdaad geen liefdesverdriet meer is, maar onberoerd laat het me ook niet.

Met de sombere stemming waar ik al in verkeerde maar traag, met muziek op en afgehangen schouders, na afloop naar huis gelopen. Het regende niet, maar voor mijn geestesoog wel.

Zodoende toch nog maar eens een stukje geschreven. Schrijven over dit onderwerp doe ik eigenlijk alleen maar als het allemaal even weer té is. Zoals nu.

En binnen die stemming heeft het heden, of het recente verleden, natuurlijk ook zijn plek. De intense en goede vriendschap met R. die tot een einde is gekomen. Het lieve meisje dat vorig jaar in mijn leven kwam met wie het - waarschijnlijk door diezelfde dysthymie - nooit echt tot een relatie kwam, dat dat - begrijpelijkerwijs - beu was en daar enige maanden terug helaas uit verdween. Wat ik gerespecteerd heb, maar wel pijn deed. Dat zijn geen dingen die bijdragen aan een positieve stemming.

En ach, zo zal ik vast wel meer kunnen noemen. Maar ik moet het hier voor nu bij laten. En ondertussen ben ik me bewust dat dit hele relaas waarschijnlijk niemand iets zal zeggen, omdat ik bepaald geen regelmatige poster meer ben.

Het houdt het verhaal in ieder geval voor mezelf consequent.