Vandaag is de eerste dag sinds ze het meer dan twee maanden geleden uitmaakte, dat ik wat verlichting ervaar. Toen ik vanochtend wakker werd, was er voor de verandering een keer niet dat zware, pijnlijke, nachtmerrieachtige gevoel dat me overviel. Dat gevoel waarop ik al meer dan twee maanden een abonnement leek te hebben.

Natuurlijk heb ik eerder (heftig) liefdesverdriet gehad, meer dan tien jaar geleden. Daarover gaan de meeste van mijn blogs op deze site. Ik heb gemerkt dat ik daaraan ook houvast probeer te hebben: is het 'normaal' wat ik nu voel? Maar te vergelijken is het eigenlijk niet. De situatie was toen heel anders dan nu. De enige overeenkomst is denk ik dat ik veel hield van het meisje in kwestie.

De reden dat ik toch houvast probeer te zoeken, is denk ik dat ik niet had verwacht dat ik er zo stuk van zou zijn dat ze het uitmaakte. Ook ik had immers wel in de gaten dat het niet zo goed liep in onze relatie en ook ik was er daarom niet supergelukkig meer in. Niettemin is het zo geweest dat de afgelopen twee maanden hels waren, met dagen en momenten waarop ik verging van de pijn en het verdriet. En ik miste haar heel erg.

Waarschijnlijk zal de manier waarop het gegaan is, aan die heftigheid hebben bijgedragen. Ik had niet zien aankomen dat het meisje dat ik kende als zacht, lief, invoelend en zorgzaam zich ineens zo zou opstellen. Dat ze 180 graden zou draaien en zulke lelijke en kwetsende dingen over mij zou zeggen. Ik kan het niet begrijpen en probeer dat ook niet meer, behalve dan dat de vraag zich natuurlijk nog wel aan me opdringt wat er nou in die twee weken gebeurd is, die liggen tussen het moment dat ze het uitmaakte en het moment dat ze besloot zonder aanleiding mij naar mijn beste vriend toe weg te zetten als een grote demon.

Echt kwalijk nemen kan ik het haar niet, omdat ik me niet kan voorstellen dat er boosaardigheid of zoiets achter zit. Nogmaals: wat het wel is (geweest), weet ik niet, maar ik plaats het niet bij haar dat ze me moedwillig pijn heeft willen doen. Al is dat wel wat ze heeft gedaan.

Er zit nog zoiets achter ook, als ik de manier waarop ze uiteindelijk met onze breuk is omgegaan plaats in wat ik verder van haar weet (en dan vooral dat ze over het algemeen erg negatief over zichzelf was en ik weet niet hoe vaak tegen mij gezegd heeft dat ze me eigenlijk beter gunde dan zichzelf), dat ze mogelijk zo lelijk doet omdat ze het geloof niet (meer) had dat ik echt van haar gehouden heb. En dat draagt volgens mij een beetje bij aan mijn pijn en verdriet, want ik hield wel echt van haar en ze was, ondanks dat ze daar zelf vaak anders over sprak, zeer zeker de moeite waard. Ik vind het een verdrietige realisatie dat ze zichzelf dat misschien misgunt. Hoe het ook tussen ons gelopen is, dat ze zichzelf onze tijd samen niet als een bron gunt om ook positieve gevoelens en herinneringen uit te halen.

Want eerlijk gezegd wekt de manier waarop ze ermee is omgegaan de indruk alsof ze mij nu zit te haten ofzo. Terwijl daarvoor naar mijn beste weten geen aanleiding bestaat. Tuurlijk heb ook ik fouten gemaakt in onze relatie, maar ik heb nooit iets gedaan om haar doelbewust te kwetsen, alleen maar gedaan wat ik destijds dacht dat goed was.

Los van het voorgaande voelde ik natuurlijk ook veel pijn door de dingen die ze over me heeft gezegd. Dat komt hard aan van een meisje dat ik vertrouwde, van wie ik hield en van wie ik nooit verwacht zou hebben dat ze zo uit de hoek zou kunnen komen. Het beste wat ik daarmee volgens mij kan doen, is het naast me neerleggen. Wat de reden is dat ze het allemaal gezegd heeft, is onduidelijk. Het is zelfs onduidelijk of ze het zelf nu echt geloofde op het moment dat ze het zei. Het enige wat ik weet is dat bepaalde dingen die ze gezegd heeft, simpelweg niet konden stroken met de waarheid.

Wat ze over me gezegd heeft, zegt vermoedelijk meer over haar dan over mij. Maar dat neemt niet weg dat het nog steeds veel pijn doet. En dan helpt het niet dat het voor mij niet mogelijk is (geweest) er überhaupt op te reageren of met haar over te praten. Ik kreeg een enorme trap van het meisje dat ik zo zat te missen en met wie ik het graag nog een keer geprobeerd had, waarna ze in het luchtledige verdween.

En zo heb ik de afgelopen twee maanden mij dag in dag uit kapot gevoeld. Gekwetst en verdrietig. Toen ze het uit maakte, had ik niet verwacht dat ik na twee maanden nog zo stuk zou zijn. Ik heb het kennelijk onderschat.

Vandaag dan de eerste dag dat het even minder zwaar aanvoelt. Inmiddels heb ik voldoende ervaring met dat rotte liefdesverdriet om te weten dat dat morgen weer heel anders kan zijn en dat een dag met wat verlichting niet betekent dat het voorbij is. Maar laten we er voor nu het beste maar van hopen, want die afgelopen twee maanden, die waren met stip het zwaarst in ieder geval in de afgelopen tien jaar...