Eerlijk gezegd had ik gehoopt nooit weer liefdesverdriet mee te maken. De eerste keer was zo intens, heftig en heeft me zo lang achtervolgd, dat ik hoopte dat ik mijn portie gehad had. Dat heeft er, denk ik, voor gezorgd dat ik in het begin van mijn relatie met A. terughoudend en voorzichtig was. Op zichzelf onzinnig natuurlijk, want jezelf niet meer openstellen voor liefde is geen goed (preventief) middel tegen liefdesverdriet. Het is vergelijkbaar met de weg maar niet meer opgaan uit angst voor een ongeval.

De laatste keer dat ik hier schreef, was toen het ongeveer twee maanden uit was. Het was de eerste dag dat het niet meer zo zwaar voelde allemaal. Ik zie het nu als de dag dat "het basisgevoel" terugkeerde. Dat "basisgevoel" dat het mogelijk maakt weer enigszins normaal te functioneren. Dat het mogelijk maakt bepaalde dingen weer een beetje leuk te vinden, dat het mogelijk maakt wat te ontspannen.

De eerste keer dat ik ten prooi was gevallen aan liefdesverdriet, hield ik minutieus een dagboek bij. In de periode nadat A. onze relatie had beëindigd, heb ik daar veel in gelezen. Ik wilde niet weer in dezelfde valkuilen vallen als toen, ik wilde het "anders doen". Onderdeel daarvan is dat ik dit keer niet, zoals toen, voortdurend op deze site van me af zou schrijven, want ik dacht: dat houdt de focus erop, en dat moet misschien niet.

Ook al probeer ik er dit keer anders mee om te gaan, ik kan er niet omheen dat dat er niet voor zorgt dat het een "easy road" is. We zijn inmiddels bijna een halfjaar verder en nog steeds denk ik iedere dag aan A., mis ik A. iedere dag, verlang ik iedere dag naar haar. Vervloek ik mezelf intern over hoe ik dingen (verkeerd) heb aangepakt. Ik merk dat ik mezelf het meest verwijt dat alles gelopen is zoals het is gelopen. Inzichten die te laat kwamen, sporen van een oude ik die te langzaam vervaagden... Alles dat maakt dat ik het gevoel heb dat het nu perfect zou zijn geweest als zij en ik nog samen waren.

Eind januari, toen de scherpste randjes van de pijn en het verdriet er wat afgesleten waren, heb ik A. nog een brief gestuurd. Een brief die eigenlijk vooral als doel had haar te laten weten dat ze, ondanks hoe het uiteindelijk allemaal is gelopen, bijzonder voor me was, bijzonder voor me geweest was en dat ik haar miste. Op die brief heb ik geen reactie gehad. Het zou goed kunnen dat ze hem niet eens heeft gelezen. Achteraf gezien wilde ik eigenlijk dat ik een andere brief geschreven had, omdat ik in deze misschien teveel aandacht had besteed aan het feit dat ik ook gekwetst was door wat ze tegen mijn beste vriend had gezegd, maar ik wilde daarover wel iets zeggen omdat het er was en ik dacht dat wat ik éigenlijk wilde zeggen, beter over zou komen als ik niet zomaar woordeloos heenstapte over het gesprek dat ze met mijn beste vriend had gehad.

Achteraf gezien vond ik de brief te "doordacht", teveel ratio, met lange volzinnen enzo. Ik kwam vooral tot die conclusie toen ik op een later moment een brief terugvond die ik haar eind december had geschreven maar niet heb gestuurd. Dat was een brief waarin ik veel minder voorzichtig was (omdat ik toch wist dat ik hem niet zou gaan sturen). Die brief drukte eigenlijk heel goed uit wat ik aan haar over wilde brengen. Weliswaar maakte ook die brief notie van de pijn die ik had gevoeld toen ik van mijn beste vriend hoorde wat ze over me had gezegd, maar de eigenlijke boodschap stond er veel duidelijker in - ik hou nog enorm van je, ik mis je en ik zou er alles voor geven als we weer samen zouden kunnen komen.

Maar ja, wat deed ik eraan; de brief was al verstuurd.

Sindsdien is er tussen ons in het geheel geen communicatie meer geweest. Enkele weken heb ik nog gehoopt op een antwoord van haar op mijn brief, maar helaas. Naarmate de tijd verstreek, nam de hoop op een antwoord af, werd de realisatie dat ze echt definitief uit mijn leven was verdwenen sterker. Ik merkte dat ik het daardoor ook weer moeilijker kreeg. Ik kon moeilijk omgaan met het besef dat het echt definitief over leek.

Niettemin is in de maanden daarna het idee nog wel een paar keer in me opgekomen haar nóg iets te sturen, maar ik heb me er telkens van weerhouden. Juist doordat ze ook niet op mijn brief heeft gereageerd, is haar boodschap duidelijk. Zoals ik dat voor mezelf verwoord: ze moet me niet meer. Ware dat anders geweest, dan had ik op enig moment wel iets vernomen. Als het goed is, zou ze tenminste moeten weten dat ze nog welkom bij me is. In ieder geval zou dat ook duidelijk uit mijn brief gebleken moeten hebben, al weet ik dus niet eens zeker of ze die heeft gelezen...

En zo liggen er inmiddels een aantal maanden achter me. Maanden waarin ik wel weer normaal ben gaan functioneren. Kon men op mijn werk de eerste maanden nadat ze het had uitgemaakt er niet omheen dat ik me bepaald niet happy voelde, de afgelopen maanden heeft men er waarschijnlijk weinig notie van gehad. Ook ben ik weer dingen gaan doen met vrienden, waar ik daarin de eerste twee maanden, zonder dat "basisgevoel", echt nog geen zin had. Ben met een vriend naar een concert geweest van een band die ik erg goed vind in Londen. Heb een reisje van een week naar de andere kant van de wereld gemaakt om daar met een vriend "de boel op stelten te zetten".

Maar hoewel het misschien aan de buitenkant minder zichtbaar is, achtervolgt mijn nog immer sterk aanwezige gevoel voor A. me overal waar ik ga. Een concert eind februari van een band die hun nieuwe CD uitbracht de dag voordat A. het uitmaakte, waar ik het grootste deel stil in een hoekje de tranen heb laten stromen. Het reisje naar Londen, waar een grauwe sluier overheen hing en waar ik wederom de nodige tranen heb gelaten. De karaokebar aan de andere kant van de wereld, waar ik 's avonds laat met de nodige drank op een lied zong dat uitdrukt wat ik voel, waarbij wederom de tranen kwamen...

Nog steeds zou ik willen dat er een weg terug is, of eigenlijk: een nieuwe weg vooruit samen met haar. Maar het zit er niet meer in. En dan zijn gevoelens zoals ik die dit weekend ook weer heel sterk heb, het moeilijkst: het op zichzelf ongecompliceerde verlangen naar haar, het op zichzelf ongecompliceerde verlangen naar weer samenzijn met haar en het nu goéd doen, met alles wat ik geleerd heb en me gerealiseerd heb. Dat samenzijn waarover ik de afgelopen maanden ook letterlijk af en toe heb gedroomd, om met een geestelijke kater wakker te worden omdat het maar een droom was. Ongecompliceerd verlangen, zij het alleen gecompliceerd doordat zij dat verlangen niet meer deelt...

Voor mij helpt het ook bepaald niet dat het allemaal zo abrupt is gegaan... Het ene moment zijn we nog samen, spreken we over en weer naar elkaar uit dat we een toekomst met elkaar willen (zij het dat ik nu achteraf wel veel spijt heb van hoe ikzelf was en deed in die weken; wat zou ik dat graag recht hebben willen zetten), zijn we zelfs bezig met haar definitieve verhuizing naar mij toe, het volgende moment maakt ze het uit maar slapen we 's nachts nog in elkaars armen terwijl we over en weer zeggen dat we nog wel van elkaar houden en het daarop volgende moment hoor ik via mijn beste vriend hoe ze (kennelijk) werkelijk over mij dacht op dat moment, om daarna in het geheel geen contact meer te hebben, mij te blokkeren en niets meer te laten horen, in het luchtledige te verdwijnen...

Was het allemaal maar anders gelopen. Of gebeurde er maar een wonder.