Dat was even schrikken. Stond ze zomaar ineens voor mijn neus. Help! Het was alweer goed drie weken geleden dat ik haar voor het laatst gezien had. Ik zit nietsvermoedend op mijn werk (ja, ik werk sinds kort op de uni waar ik een paar jaar geleden ben afgestudeerd, evenals zij trouwens), staat ze ineens in mijn kantoor. Het was duidelijk dat ze mij ook niet verwacht had tegen te komen, zij schrok geloof ik ook wel eventjes. Maar ik kon haar ook helpen met hetgeen ze kwam doen, dus dat heb ik gedaan.
Maar wat was dat raar, zeg. Ik werd wel een beetje nerveus ervan, maar heb me volkomen 'normaal' gedragen (tenminste, bij mijn weten). Verder niet gepraat; omdat ik hier nog maar pas werk moest ik d'r nog wel even iemand bijhalen omdat het toch niet helemaal lukte nog in mijn eentje. Maar het was vreemd om haar te zien. Ze zag er wel wat anders uit, ofzo. Ik nam me ter plaatse voor om niet te diep in haar ogen te kijken omdat ik zeker wist dat ik dan een snijdende pijn rond mijn hartstreek zou voelen en dat is gelukkig wel gelukt. Op haar zal ik echt ontspannen zijn overgekomen. Zij vond de situatie ook een beetje ongemakkelijk, merkte ik.
Voordat ik er erg in had, was ze alweer weg. Nog wel even doei gezegd uiteraard. Maar wat vreemd zeg, dat meisje van wie ik zoveel weet en dat zoveel van mij weet, met wie ik het bed en nog een heleboel andere dingen gedeeld heb, staat daar voor me als een halve vreemde. Het meisje met wie ik een geschiedenis van dik vijf jaar heb. Zo vreemd. Nog steeds zit ik een beetje te trillen (het is dan ook nog maar een half uurtje geleden ofzo) en ik weet zeker dat als ik nu een huilscene in een film zou moeten spelen, ik dat zou kunnen. Ik druk het bewust zo uit, omdat het ook weer niet zo is dat ik het gevoel heb dat ik nu per se moet huilen. Zo erg is het niet.
Maar een beetje erg toch wel. Dit hoort ook bij het leven, lijkt het, maar het is wel een van de meest bizarre dingen die ik tot nu toe heb meegemaakt. Je vriendin wordt toch net zo'n intimus als directe familieleden, misschien nog wel meer. Het is dus misschien vergelijkbaar met dat je moeder je moeder ineens niet meer is en als een halve vreemde voor je staat.
Ik had de indruk dat ze ook niet wist hoe snel ze moest wegkomen. Kort nadat ze weggegaan was ben ik even naar buiten gegaan om een sigaretje te roken en ze was al in geen velden of wegen meer te bekennen.
Zou het goed met haar gaan? Ik heb werkelijk geen idee.
Is wel eventjes heftig
Is wel eventjes heftig zeg...hoop niet voor je dat dit weer wonden openhaalt. Maar van de andere kant word je hierdoor wel sterker...Je weet nu hoe je in dergelijke situaties reageert en hoeft niet meer bang te zijn dat je voor verrassingen komt te staan...
Dit was het laatste dat nog kon gebeuren, en die ervaring heb je nu...
Sterkte!
Daar heb je wel gelijk in;
Daar heb je wel gelijk in; je moet er een keertje doorheen he, door zoiets. Inderdaad verlies ik mezelf er gelukkig niet in, maar het is me niet echt in de kouwe kleren gaan zitten ook. Brr.
Dat is inderdaad een
Dat is inderdaad een moeilijk moment geweest. Ik kan me goed voorstellen dat je even van slag daarvan bent, en dat mag natuurlijk ook. Vijf jaar is niet niks, en wat je zegt, vijf jaar heb je alles met elkaar gedeeld, en nu staat ze als een 'wild vreemde' naast je, en dat is eigenlijk heel raar. Volgens mij echt zo'n moment, dat je het liefst iemand even beet pakt, en zegt dat je er bent. Maarja...dat kan niet, en dat is maar goed ook want dat zou niet werken. Ik heb ooit tegen een ex gezegd, het ergste van het overgaan van onze liefde is, dat wanneer ik je de volgende keer zie en je een vreemde voor me bent, ik niet meer wat wat je bezighoudt, wat je doet...hoe het met je gaat, etc etc. En ik ervaar dat ook als het moeilijkst, iemand waar je veel van gehouden hebt, is er nog wel...maar verdwijnt zomaar uit je leven. Het zal voor je ex ook inderdaad moeilijk zijn geweest. Je zou er voor kunnen kiezen om het ter sprake te brengen wanneer jullie elkaar zien voor alle spulletjes in huis. Ze heeft het waarschijnlijk moeilijk...net zoals jij, met dit weerzien, onverwachts....Sterkte vandaag!! Liefs L.
Het was inderdaad moeilijk,
Het was inderdaad moeilijk, maar ook vooral na afloop merkte ik toch dat ik nog een beetje nawerking had, zoals ik in mijn eigen reactie op deze post daarnet ook nog geschreven heb. Het is gewoon echt vreemd en op een verdrietige, pijnlijke manier. Wat dat betreft bleek ook wel een beetje dat zij niet helemaal ontspannen is en er al helemaal over is, want dan had ze vast nog wel even een gesprekje met ditjes en datjes gevoerd, er waren tenslotte genoeg dingen waar ze even over had kunnen beginnen, maar zodra ze klaar was verdween ze meteen weer.
Inderdaad, het liefst had ik haar beetgepakt en een flinke knuffel gegeven. Maar dat gaat niet inderdaad he. Ik zat wel even te fantaseren, kort daarna, STEL dat we wel weer bij elkaar zouden komen (wat ik niet meer verwacht of hoop eigenlijk hoor), dan weet ik zeker dat we dit moment zouden bespreken en allebei waarschijnlijk hetzelfde gevoel erbij hebben gehad. Dat was misschien niet eens zozeer een fantasie, als wel het in een theoretische situatie plaatsen van mijn kennis van haar. Dus ja... Ze zal het denk ik ook wel even gevoeld hebben.
Voorlopig gaat deze dag dus nog even te boek als een dipdag sinds enige tijd. Ik had niet verwacht dat het me zoveel zou doen nog. Heb niet gehuild, al is de neiging er wel geweest. Maar ja, genoeg trieste aspecten aan dit hele verhaal om een beetje verdrietig van te worden.
Zo, dat is ff raar.... Man,
Zo, dat is ff raar.... Man, je zult nog wel wat adrenaline voelen gieren door je lijf de rest van de middag... Jij vraagt je af hoe het met haar zou gaan. Denk je dat zij zich dat ook afvraagt? Heb je dan vast iets van kunnen merken in dat gesprek toch? En als er niets te merken viel, kan dat
A) betekenen dat het haar geen zak kan schelen hoe het met je is of
B) betekenen dat ze erg goed toneelspeelde
Wat denk jij nu wat het was. Misschien naief van mij, maar ik blijf het nog altijd vreemd vinden dat sommige mensen na jaren van relatie uitelkaar gaan en het welzijn van de ander de ?ɬ©?ɬ©n ineens niet meer interesseert. Je geeft toch om elkaar? Zij toch vast ook nog om jou.
Die adrenaline was er zeker,
Die adrenaline was er zeker, maar helaas zorgde dat niet echt voor een oppepper. Ik weet eigenlijk niet of ze zich afvraagt hoe het met mij gaat. Ergens wel, denk ik. Maar omdat ze mij ook niet verwacht had tegen te komen volgens mij, zal ze zich ongemakkelijk hebben gevoeld met de situatie - ze had haar houding e.d. nu niet van tevoren al kunnen doordenken.
Wel kreeg ik door de ontmoeting het idee voor mijn gevoel een beetje bevestigd dat ze het er helemaal niet zo makkelijk mee heeft als ze deed voorkomen. Wegstoppen, negeren en hopen dat het vanzelf weggaat, zo'n tactiek is het volgens mij meer. En dan aan de buitenwereld doen overkomen alsof er niks aan de hand is. Alleen ja, het is even lastig om die houding ook in de hand te hebben als je elkaar per ongeluk tegenkomt.
En iemand wees me er vandaag ook op dat als ze zo onzeker is als ik zeg dat ze is (en ja dat is ze dus), voor haar de kloof om contact te zoeken, ook al heb ik die deur wagenwijd opengezet, nog veel te breed zal zijn.
De neiging is er wel meteen weer hoor, om d'r een mailtje te sturen of iets in die trant, maar ik doe 't niet. Ik heb geleerd om mijn impulsieve drang wat dat betreft wat in te tomen. Eerst maar weer een paar dagen voorbij laten gaan en als ik de aandrang dan nog steeds voel, zie ik wel weer. De situatie is gewoon heel moeilijk, zo na vijf jaar en diepe gevoelens, maar dat kan ik toch niet oplossen, dus wat dat betreft... Ik zal er gewoon doorheen moeten, nog verder.
Maar verdrietig stemt het me wel, dat we nu deze verhouding eropna moeten houden. Maar 't is niet anders, vrees ik. Zij kiest ervoor en kiest er denk ik bewust voor, omdat dit haar manier is om ermee om te gaan. Daar zal ik het mee moeten doen. Het zal moeten slijten.
Goed advies
Mooie reactie op mijn reactie... zoals jij in dit geval over M. schrijft, past precies bij mijn visie op hoe mijn ex er mee om lijkt te gaan. Je schrijft dingen die ik precies zo denk ik mijn hoofd. Al vaak ben je hier gecomplimenteerd door iedereen, maar ook deze reactie bewijst eens te meer hun gelijk.
Bovendien steek ik er wat van op, en vele anderen met mij vast en zeker. In mijn geval wat je zegt over het sturen van een mailtje; juist dan is het belangrijk om de impulsiviteit te bedwingen. Dat is een goed advies
Pfff zeker schrikken
Hoi U. Dat was zeker schrikken denk ik. Ik kan me niet zo goed voorstellen hoe dat voelt. Het lijkt me vreselijk om na 5 jaar bijna helemaal geen contact meer te hebben en dat je ex een vreemde voor je wordt. Voor de meeste mensen wel de beste oplossing om over het verdriet heen te komen maar ik zou dat echt niet kunnen. Hoe kan je ex een vreemde worden na alles wat je samen hebt meegemaakt. Maar als dit voor jou de beste manier is, tja... Jammergenoeg krijg je dan wel dit soort situaties. Maar goed, ook dit was een 1e keer en daarna zal het misschien wel wennen. Spreek je elkaar ook niet op MSN ofzo? Bijna helemaal niet? Jullie zijn toch goed uit elkaar gegaan.... Wil je dan niet af en toe een leuk en gemakkelijk gesprekje met haar kunnen voeren?
Beste oplossing om
Beste oplossing om eroverheen te komen is misschien wel helemaal geen contact enzo, maar ja, dit soort ontmoetingen kun je niet voor kiezen he. En dat 'helemaal geen contact' komt er bij ons op neer dat ik haar voor het laatst gezien had tijdens ons afsluitende gesprek en voor het laatst gesproken had zo'n twee weken geleden op haar verjaardag.
Dit is alleen niet de manier die ik heb gekozen hoor, maar zuiver haar keuze. Ik ben heel duidelijk geweest, van meet af aan, dat ze voor wat dan ook altijd bij me terecht zou kunnen: een ontspannen praatje, een kop koffie drinken, maar ook diepe zieleroerselen, het maakt niet uit. Ik was ook degene die wilde kijken of er uit de scherven van onze relatie nog iets moois te lijmen viel, maar die boot heeft ze ook afgehouden. Meer kan ik niet doen, als ik wel meer doe, heb ik het gevoel dat ik me opdring en dat zal ook meer kwaads dan goeds doen. Dus ik heb me - vrees ik - naar de situatie te schikken. En wat dat betreft kan ik wellicht een beetje trots op mezelf zijn na vandaag: ze heeft in ieder geval gemerkt dat ik me inderdaad naar de situatie heb geschikt.
Inderdaad zijn we goed uit elkaar gegaan, maar ja de scherven van een intense relatie van vijf jaar zijn erg scherp natuurlijk en hoe je ook uit elkaar gaat, pijn blijven ze toch wel doen. Dat geldt voor mij, maar zal voor haar ook gelden. Zij kiest voor ontwijken waar ik meer geneigd ben juist om 'erbovenop te duiken' zogezegd, maar ik denk als ik heel eerlijk ben dat haar manier misschien ergens nog wel de beste is. Dit is een periode die voorbij moet gaan voordat we eventueel ontspannen met elkaar om kunnen gaan. We kunnen wel steeds contact houden en over koetjes en kalfjes praten, maar dat haalt de pijn en het verdriet niet weg, zorgt er waarschijnlijk alleen maar voor dat de periode van verwerking onnodig veel langer duurt. En we kunnen ook wel over diepe dingen praten, maar dat is 't 'm nou juist: we hebben geen relatie meer, we staan niet meer in die verhouding tot elkaar. Als we dat zouden kunnen, ontbrak alleen de seks nog en we hadden weer een relatie, bij wijze van spreken. Dus een florissante manier is dit misschien niet, maar misschien wel de beste. Ergens.
Via MSN spreken we elkaar niet. Sinds het afsluitende gesprek heb ik haar niet een keer meer online gezien. Voor die tijd kwam ze af en toe nog wel eens online, maar sindsdien dus helemaal niet meer. Maar goed, daar staat tegenover dat ze, voordat het uitging, uberhaupt nooit op MSN zat. Dus of dat iets met mij te maken heeft of niet kan ik ook niet met zekerheid zeggen.
Dus tja... Ik had het graag anders gezien, maar 'hoe anders', dat kan ik dan ook weer niet zeggen. Het feit dat we uit elkaar zijn is een zeer bittere pil en ik vrees dat het niet uitmaakt met welk zoet drankje ik die probeer door te slikken, bitter blijft ie en slikken moet ik. Verdorie.
Wat ik me afvraag
Hoi U. Wat ik me nog afvraag, hebben jullie geen last van het "gezamenlijke vrienden syndroom?" Of heb je misschien bepaalde plekken waar je elkaar zou tegen komen?
Zij had van zichzelf
Zij had van zichzelf eigenlijk niet zoveel vrienden, ze 'teerde' vooral op die van mij. En daar heeft ze nooit op dezelfde manier echt contact mee gekregen als ik dat had; voor haar is het raar om hen zonder mij op te zoeken (andersom ook trouwens). Wat dat betreft zijn het toch altijd iets meer mijn vrienden gebleven. Op een persoon na, en daar heeft ze sinds het uit is ook heel weinig contact mee gehad. Dus nee, "gezamelijke vriendensyndroom" hebben we niet echt last van. En plekken waar we elkaar tegen kunnen komen, ja, op mijn werkplek dus, zoals vandaag, of gewoon in de stad, want ze woont in een zijstraat van een grote winkelstraat in het centrum, dus ik zal haar daar vast ook wel eens per ongeluk tegen het lijf lopen...
Nou, het heeft me toch wel
Nou, het heeft me toch wel een redelijke schop gegeven. Ben nu net thuis van het werk en ben eerlijk gezegd blij dat ik even weer op mezelf ben. De tranen staan me toch nader dan het lachen. Verdomme. Waarom moet dit nou toch nog zo gevoelig zijn? Het blijft zo vreselijk onrealistisch. Staat ze daar, dat meisje dat in mijn armen heeft geslapen, als halve vreemde... En die blik in haar ogen, wat is dat nou toch voor blik? Ik heb er dus niet zo goed op gelet omdat ik het voor mezelf niet pijnlijker wilde maken dan het al was.
Houdt ze echt niet meer van me sinds het uit is, als een schakelaar, plotseling? Gaat ze echt zomaar verder? Heeft ze dat in haar mars? Mijn kennis van haar zegt van niet. Mijn kennis van haar zegt dat ze het diep heeft weggestopt en het nu probeert te negeren. Waarom zou ze, als ze zo zeker weet dat ze niet verder wil en niet meer van me houdt, anders ook ineens helemaal geen contact meer zoeken of willen? Neemt ze deze gelegenheid ook niet aan, bijvoorbeeld om te vragen hoe het in Los Angeles was? Of hoe mijn nieuwe werk mij bevalt? Of wat voor ander prietpraatje dan ook? Zo eenvoudig ligt het denk ik toch allemaal niet.
Maar het heeft me veel gedaan weer, en ik voel me wederom verdrietig. Dit specifieke gevoel heb ik al een tijdje niet meer gehad en ik ben er niet zo blij mee. Gelukkig weet ik dat ik alweer redelijk sterk in mijn schoenen was komen te staan, dus 't zal vanzelf wel weer overgaan.
...Alleen had ze het wel weer voor elkaar me te laten denken, geheel in strijd met wat ik eerder gedacht, gevoeld en opgeschreven had, dat als ze toch nog weer zou willen proberen, zou ik die boot dan wel zo hard afhouden als ik dacht dat ik het zou doen? Zo oog in oog staan met haar verandert weer een hoop op het gebied van het gevoel.
Gelukkig hebben we het verstand nog.
Lieve Unremedied, 1 ding wil
Lieve Unremedied, 1 ding wil ik je zeggen. Tuurlijk geeft ze nog heel veel om je. geloof mij, bij haar is dat ook vast niet zomaar over. Ze zegt niets, ze vraagt niets, omdat ze het ontzettend moeilijk vindt, ze vraagt niet niets omdat ze het niet wil, ze vraagt het niet omdat het haar pijn doet, en omdat ze dat niet kan. Ook zij werd weer even met haar neus op de feiten gedrukt. Waarschijnlijk wanneer jullie beide de rust hebben gevonden, kunnen jullie weer met elkaar praten over ditjes en datjes, en kun je dat beter verdragen, nu is het daar nog veel te vroeg voor. laat je verdriet toe...geef het de tijd, uiteindelijk zal je je beter voelen en je blijven voelen!! Sterkte!! Liefs L.
Waarschijnlijk heb je
Waarschijnlijk heb je gelijk. Het is ook allemaal niet eenvoudig he, ook voor haar niet. Maar ja, zij is het wel die de keuze heeft gemaakt voor geen contact met risico op dit soort ontmoetingen. Ze weet dat ze bij mij voor alles terecht zou kunnen, maar ze kiest er bewust voor om dat niet te doen. Het zal haar manier zijn om ermee om te gaan. Ik had misschien wat meer dingen beter in hun kader kunnen plaatsen als ze wat expressiever was geweest naar mij toe en misschien was de pijn wat minder geweest ook dan, maar in the end maakt het niet zoveel uit. Ik ga er op mijn manier mee om en zij op de hare. Ik hoop dat het inderdaad zo is dat er een moment komt dat we gewoon eens normaal, zonder vooringenomenheid, kunnen praten. Al vraag ik me af hoor, of dat soort dingen mogelijk is - zullen we niet altijd, als we op zo'n manier ontspannen met elkaar om zouden gaan, een zwak voor elkaar blijven houden? De enige manier waarop dat niet het geval is, is misschien dat zij en/of ik inmiddels iemand anders heeft/heb. En ach, anders komt het scenario misschien toch uit, dat we elkaar over een jaar ofzo eens weer tegenkomen...
Maar denk het toch niet, als ik eerlijk ben.
Maar heel erg bedankt voor je bemoedigende en lieve berichtje in ieder geval, het helpt wel een beetje om me weer wat beter te voelen .
Schrikken is dat he!? Ik heb
Schrikken is dat he!? Ik heb dat een maand geleden zoals je weet ook meegemaakt. Echter voor mijn ex zal het vreemder zijn geweest als dat het voor mij was. Ik stond dus pal achter haar in de rij voor de kassa bij de Shell. Ze draait zich om, nog na lachend van het vluchtige praatje met de kassi?ɬ©re, en kijkt mij ineens na elkaar 3 maanden niet gezien te hebben recht in mijn gezicht aan. Aarzelend was daar een "Hoi", maar ik zei niks terug... ik kon niet. Ik was nog te boos op hetgeen ze me heeft aangedaan om gedag te zeggen. Ik keek haar alleen indringend aan. Aan haar gezicht zag ik dat ze in eerste instantie kwaad werd, maar toen ik haar gezicht zag toen ze buiten liep, zag ik een dikke teleurstelling. Zo'n gezicht trok ze alleen als ze bedroefd was.... Tevens bleef ze oogcontact zoeken toen ik naar mijn auto terug liep. Zij was de gene die geen contact meer wilde. De gene die mij keihard heeft afgepoeierd door mijn openhartige brieven straal te negeren of door een zeer kortaf antwoord te sturen. Ik had haar geschreven dat als ze wilde dat ik haar niet meer aankeek, ze dat heel simpel voor elkaar kon krijgen. Nou dat was haar dus bij deze gelukt.
Paar dagen later staat ze ineens in mijn stamkroeg. Toeval...nee, lijkt me niet. Ik denk dat ze kwam peilen of ik haar weer zou negeren. Maar goed... wat ik hiermee wil zeggen is dat jij de rollen misschien ook weleens kunt gaan omdraaien.
Je zou eens een reactie van haar kunnen gaan uitlokken net zoals ik dat gedaan heb in mijn stamkroeg. Mijn manier was echt niet helemaal netjes, maar ik ben door haar dan ook niet netjes behandeld. Wij waren ook ruim 5 jaar samen en dan krijg je dit soort 'spelletjes', want ik had echt het idee na ons treffen in de stamkroeg dat mevrouw al die tijd bezig is geweest met een spel. Moet je vooral doen met iemand die al niet lekker in zijn vel zit door een Burn-out en nog wat andere psychische probleempjes.
Maar goed... ik wilde er dus achter komen of het dus echt zo'n koude kikker was zoals ze zich voordeed. Ik trok dus haar 'masker' af door een opmerking te maken die waarschijnlijk door merg en been sneed. Alles was voor mij op verbaal gebied geoorloofd op dat moment. Ook al meende ik er geen hout van. Dat masker moest af en het lukte. Ze werd namelijk razend, kompleet hysterisch. De tranen stonden in haar ogen. Ik vond het meteen heel erg rot, want die opmerking stootte me verder bij haar vandaan dan ik zou willen, maar wat was er nog te verliezen? We waren toch al 3 maanden vreemden voor elkaar. Nu wist ik eindelijk dat ze er ook moeite mee heeft. Dat ze hoogstwaarschijnlijk naar de kroeg kwam om mij te peilen. Iemand die na zo'n opmerking hysterisch wordt heeft het echt nog wel moeilijk. Heb je het niet moeilijk, dan doet zo'n opmerking je weinig denk ik. Je zult iig niet hysterisch worden.
Wat ik hiermee wil zeggen is, dat je de volgende keer dat je haar tegenkomt misschien eens een gesprekje met haar moet aanknopen. Dat je een reactie kunt uitlokken. Het maskertje afzetten. Je hebt in principe niets meer te verliezen. Ik zou het alleen iets tactvoller als ik aan pakken. Ik heb het nog verder verkloot waarschijnlijk. Je zou bijvoorbeeld kunnen zeggen dat je opgelucht bent dat ze uiteindelijk definitief de knoop heeft door gehakt. Dat jij begon te idealiseren en dat je haar terug wilde, maar dat het nu heel goed met je gaat en dat je weer helemaal lekker in je vel zit. Dat je nieuwe mensen ontmoet...etc. etc.
Het is maar een idee en natuurlijk moet je her en der de boel een beetje mooier laten overkomen dan dat het werkelijk is. Maar waar ik van overtuigd ben is dat wanneer het haar nog iets doet, de rollen een beetje gaan verschuiven. Jij krijgt weer een paar touwtjes in handen. Niet meteen de hele kluwe, maar toch....
Als het haar niets of weinig doet zal ze er niet al te veel op ingaan. Zal ze waarschijnlijk weinig over haar eigen leven vertellen en je maar laten lullen. Als het haar nog wel iets doet, dan zul je dat duidelijk aan haar merken. Ze krijgt namelijk iets te horen dat ze echt niet wil horen.
Persoonlijk denk ik dat het haar zeker nog genoeg doet. Waarom sommige mensen dan toch zulke besluiten nemen... tsja... misschien zijn ze beter in het rationeel denken. Ze weten dat als ze de relatie voortzetten deze toch gedoemd is te mislukken en daardoor eieren voor hun geld kiezen.
Pfff..heel verhaal weer. Hope it makes some sense!
Eerlijk gezegd vermoed ik
Eerlijk gezegd vermoed ik dat er weinig is wat ik kan doen om echt een reactie bij haar te ontlokken. Ze is veel te ervaren met het opwerpen van barrieres en naar buiten toe dingen heel anders doen overkomen dan ze van binnen voelt. Ze heeft jarenlang naar heel veel mensen eigenlijk niet anders gedaan. Ze is daarbij ook nog een beetje koppig, dus de lijn die ze uitgezet heeft, zal ze denk ik blijven volgen. Eerlijk gezegd denk ik dat ze, als ik zoiets zou zeggen als je voorstelt, zou zeggen dat ze blij voor me is dat het zo goed gaat. Misschien heeft het wel effect op haar, maar daar ga ik echt niks van merken. Dat soort dingen verbloemen kan ze echt heel goed. Emoties onder controle houden is ze een ster in en ze kan ze zelfs middels een soort van knop uitschakelen, lijkt het wel soms.
Maar ik heb het hierboven ook al ergens geschreven... Wat zou ik er nog mee kunnen bereiken? Dit is haar manier om ermee om te gaan. Ik heb zo langzamerhand redenen genoeg om aan te nemen dat ze het er ook niet makkelijk mee heeft. Tuurlijk is het somehow fijn om dat wat uitdrukkelijker te merken, maar aan de andere kant: schiet ik er nog wat mee op? Het idee is juist dat ik het achter me laat, en proberen meer informatie uit haar te krijgen zou juist inhouden dat ik me er weer volop in stort. Ik denk dat ik daar een beetje voor moet waken.
De reden dat ik dat kan, is dat ik, haar kennende, gewoon zeker weet dat ze niet op een zelfde manier zal reageren als jouw ex-vriendin. M. zal gesloten blijven. Wat voor mij in mijn omgang met haar voornamelijk belangrijk is, is dat ze positief over me blijft denken, op wat voor manier dan ook. Dat ik haar levensgeschiedenis niet alleen als een zeer fijne eerste relatie inga, maar ook nog eens als iemand die zich als ex zo goed mogelijk heeft opgesteld. Ik ben duidelijk geweest naar haar toe, duidelijker kon ik niet zijn. Zij maakt nu de keuzes en dit is kennelijk haar keuze. Ik denk dat ik niet een andere optie moet willen forceren, omdat het de situatie uiteindelijk niet zou veranderen of minder pijnlijk zou maken. Ben ik bang.
Ik snap het dat je het niet
Ik snap het dat je het niet wilt. Ik heb het gedaan omdat ik zeker moest weten dat het haar iets deed. Ik wist namelijk niets van haar en dat vrat aan me. Nadat ik haar reactie heb gezien, heb ik toch wat meer gemoedsrust, maar ook (valse) hoop gekregen dat ze er ooit nog eens op terug gaat komen. Nu laat ik haar voor wat ze is. Ik heb mijn reden voor die opmerking haarfijn aan haar uitgelegd in dat mailtje zonder verwijten aan haar adres. Ik neem nooit geen contact meer op. "Hoi" kan ze van me krijgen, maar ik zal niet de eerste zijn die op haar afstapt voor een praatje. We moeten het allemaal maar even laten bezinken en als ze me ooit nog gaat missen of wat dan ook, dan hoor ik het wel.
Mijn ex ik ook heel koppig. Met die opmerking ben ik een deur geopend die ze normaliter voor iedereen (zelfs haar eigen moeder) gesloten houdt. Ik zat dus in een No-Go-erea te wroeten en daar kon ze niet mee omgaan denk ik. Vandaar haar woede uitbarsting. Heb haar nog NOOIT zo boos gezien.
En wat je ermee opschiet... feitelijk niets concreets denk ik. Ik daarentegen heb weer iets van mijn gekrenkte ego hersteld gekregen. Je ego loopt toch namelijk ook wel een deuk op als je zo genegeerd wordt alsof het allemaal niets heeft betekend. Die pijn is wat minder!
Maar ik wil nog even zeggen dat het slechts een suggestie was he
Je doet het toch het beste op je eigen manier! Gewoon je verstand en een klein beetje je hart volgen!
Dat vind ik wel een mooie
Dat vind ik wel een mooie uitdrukking, een 'No Go Area'. Hahaha. Bij mijn ex-vriendin is dat zo'n beetje per definitie het hele gebied waar gevoel bij komt kijken, althans, dat is het erg lang geweest. Voor mij in het begin ook, maar ik kreeg steeds meer toegang. Nu sta ik weer buiten de grenzen van dat gebied en word ik niet meer toegelaten. Dat is wel ongeveer waar het op neerkomt.
En ja, wat je schrijft over ego, het is inderdaad natuurlijk wel fijn om erkend te krijgen dat de ander het net zo bijzonder heeft gevonden als jij. Dat kan ik onderschrijven. Maar feitelijk heeft ze me dat nog wel verteld tijdens ons laatste gesprek. 'Als ik weer 19 zou zijn en ik zou, met dit alles wetend, voor de keuze hebben gestaan om een relatie met je te beginnen, had ik dat gedaan'. Dat was een heel lief cadeautje en daar ben ik haar dankbaar voor. Daar staat tegenover dat ik het ook inderdaad met woorden moet doen, want uit haar daden kan ik weinig conclusies trekken, maar dat moet ik denk ik ook niet willen. De woorden zeggen genoeg, dat wilde ze nog aan me meegeven, de daden vormen haar manier om hiermee om te gaan, denk ik...
Mijn ex was ook zo'n beetje
Mijn ex was ook zo'n beetje haar hele emotionele gebied afgesloten door een bordje 'No trespassing'. Soms was ze wel wat opener, maar meestal vrij gesloten. Volgens haar moeder heeft zie die karakter trek van haar vader en ik denk wel dat dat klopt.
Inderdaad lief van haar dat ze dat heeft gezegd. Misschien maar beter dat je het zo laat.
klein beetje advies
Ok een klein beetje (goed bedoeld en hopelijk niet compleet nutteloos) advies van een ervaringsdeskundige: Mijn buddy en haar liefje waren zeven jaren samen en toen het uitging, kwam ze hem twee weken later tegen in de CD-winkel (Free record shop op precies te zijn). Zij wist totaal niet dat hij daar werkte (en hij wist natuurlijk ook niet dat ze zwaar nood had aan een cadeaubon). Aan de kassa deden ze tegen elkaar alsof ze mekaar nooit eerder hadden ontmoet. (voor de detaillisten, de conversatie ging als volgt: "dat is dan 20 euro", "alstublieft", "hij blijft 2 jaar geldig in alle free record shops in Vlaanderen". Daarna zijn ze daar alletwee echt zwaar slecht van geweest.(beide first hand information)
Deze anecdote alleen maar om te zeggen dat:
1) de shock van het onvoorbereid elkaar zien logischerwijs leidt tot standaardconversaties.
2) het perfect normaal is dat ge daar achteraf behoorlijk mottig van zijt.
3) Dat dit zeker niet wil zeggen dat de zij er over is. Anders zou dit voor haar juist een leuk weerzien moeten zijn in plaats van een kleine nachtmerrie.
Ok Hopelijk ben je er iets mee en anders gewoon negeren...
Morgen zul je de dingen wel in een beter (en juister) dachtlicht zien.
Sterkte
Mooie anekdote, dank je wel!
Mooie anekdote, dank je wel! Ik moest er zelfs wel even bij grinniken. Inderdaad was dit exact de manier waarop het bij ons is gegaan. Al geloof ik dat ik me redelijk 'normaal' heb opgesteld, met gestuntel en gezichtsuitdrukkingen en alles erbij. Ik vraag me af of zij uberhaupt iets aan mij heeft kunnen zien. Ik vond de situatie wel ongemakkelijk, maar geloof niet dat ik me echt ongemakkelijk heb gedragen. Ik denk dat ik een redelijk ontspannen indruk heb gemaakt. Maar ja, dat weet ik natuurlijk niet zeker, zij kent me ook langer dan vandaag dus heeft daar misschien ook wel doorheen kunnen kijken, net als andersom.
Maar goed, dank voor je berichtje, kan d'r zeker wat mee . Hebben die twee elkaar later trouwens nog eens weer gesproken?
Jullie hebben beide gewoon
Jullie hebben beide gewoon weinig van elkaar kunnen waarnemen omdat jullie beiden druk bezig waren zo normaal mogelijk over te komen. Dan vallen externe factoren minder snel op!