Waarom blijf je me nou toch zo achtervolgen? Waarom kan ik je niet uit mijn systeem krijgen? Waarom ben je er ineens weer, in vol ornaat, om me rot te doen voelen terwijl ik nog wel zo dacht dat ik je van me af geschud had? Waarom spoken er in mijn hoofd ondertussen allemaal visies rond die ik volgens mij een maand geleden of zo voor het laatst had? Waarom moet ik nog zoveel voor je voelen terwijl het over is? Waarom hou jij nog steeds mijn hart in je hand, bij machte om erin te knijpen zoveel je maar wilt?

Waarom lukt het niet om nu weer de rust terug te vinden die ik een poosje geleden gevonden had? Waarom zit ik me vandaag weer in mijn eentje depri te voelen? Waarom word ik verdrietig als ik op internet ergens van een vriendin van je positief commentaar over je lees? Waarom mis ik je dan ineens zo? Waarom mis ik je uberhaupt?

Ik was toch degene die na een moeilijke periode van veel wikken en wegen besloot dat het beter was dat we uit elkaar gingen? Jij was toch degene die nog aan het vechten was en niet wilde dat we uit elkaar gingen? Waarom heb ik het dan nu wel moeilijk en jij niet?

Waarom dringt het allemaal zo door tot mijn hele zijn? Waarom moeten mijn gedachten toch steeds naar jou afdwalen, jij, al drie maanden verleden tijd, terwijl er zoveel andere dingen in de wereld zijn? Waarom heb ik er zoveel moeite mee om, als ik alleen ben, me van je los te rukken? Waarom zie ik nou op dit moment toch alleen maar weer die positieve dingen, denk ik terug aan onze fijne momenten, terwijl het nou juist zo was dat de minder fijne al lange tijd de overhand hadden?

Belangrijker nog dan het waarom, wanneer houdt dat nou eens op? Ik dacht dat ik er eindelijk een beetje klaar mee was. Komt het nu echt alleen simpelweg doordat ik je even kort gezien heb van de week? Of dat ik even weer geconfronteerd werd een paar dagen later met het feit dat jij je alweer hebt opengesteld voor nieuwe jongens? Ja, ik weet dat ik me ook weer heb opengesteld voor andere meisjes, maar voor mij was er ook geen reden meer om dat niet te doen - je hebt mij die keuze niet gelaten. Ik jou wel. Dus daarom zal het zijn dat ik het wel zo voel en jij niet.

Vandaag had ik weer sinds lange tijd het gevoel dat ik me nog kan herinneren van toen het net uit was tussen ons. Ik liep door de supermarkt en bedacht me 'vandaag doe ik er niet toe'. Raar he. Het is kennelijk wat ik doe als ik me even heel rot voel. De wereld kan mij gestolen worden en andersom. Dit rottige moment overleven, dat is het enige wat telt. De tijd gaat voorbij en het is gewoon wachten totdat ik me weer beter voel, of totdat er iets leuks gebeurt.

Het zal er misschien ook mee te maken hebben dat ik het momenteel ook zo druk heb met dingen die moeten maar die ik (op dit moment) niet per definitie leuk vind. Dat maakt dat ik geen leuke dingen kan doen en er niet echt uit kan vliegen, maar opgesloten zit, thuis achter de studieboeken of op het werk achter een computer. Want het helpt wel om leuke dingen te doen, mensen te leren kennen, te merken dat er meer in de wereld is dan jij alleen. Meisjes te ontmoeten die aangename kriebels bij mij van binnen veroorzaken. Op zo'n dag als vandaag, dat ik zulke meisjes niet zie, is het trouwens weer moeilijk voor te stellen dat die meisjes er zijn.

Je bent een klein monstertje! Had ik je net twee weken geleden eindelijk met veel moeite van je voetstuk afgeschopt, probeer je er toch weer op te klimmen he?

Ja, ik weet het lieve schat, daar kun jij ook niks aan doen. Dat doe ik zelf. Zoals ik alles eigenlijk zelf doe. Dat ik me rot voel nu, komt niet door jou, het komt omdat ik er niet in slaag mijn eigen geest in bedwang te houden en te laten ophouden met aan je terug te denken. Dat ik er niet in slaag mijn systeem te laten stoppen met het mij voeden van onze aangename momenten. Maar geef toe, het is ook niet makkelijk. Zit ik hier weer een beetje in mijn eentje. Begin nog verkouden te worden ook. Normaal was je dan altijd heel lief verzorgend voor me he. Kopjes thee zetten enzo en me flink knuffelen. Vind je het gek dat ik dan minder blij ben nu met deze nieuwe situatie.

Oh, ik moet me niet zo aanstellen, want ik heb er zelf voor gekozen? Dat is wel een beetje makkelijk he. Ik ben begonnen, maar jij hebt het afgemaakt. Dat is een realistischer visie. Waarom wist je toch ineens zo zeker dat het beter was zo?

Ja, dat is gemeen, mij nu in mijn gezicht smijten dat ik dat zelf ook heel vaak gezegd heb. Dat ik dat met mijn verstand wel wist. Oh, je bedoelt dat ik het mezelf te moeilijk maak, door zoveel met mijn emoties bezig te zijn, ze te analyseren? Ik moet gewoon accepteren dat het over is en dat dat klote is, maar we moeten verder? Ja, daar heb je wel een punt ja. En ook wel inderdaad dat als de ldvd er niet was geweest, ik je misschien wel gemist had, maar mijn verstand waarschijnlijk de sterkere was geweest en we het er gewoon over eens waren geweest dat het beter is zo. Dus ik moet niet zo eikelen?

Helemaal mee eens. Maar waarom, waarom lukt het me dan toch niet om dit rotte gevoel uit te schakelen? Waarom voel ik, net als maanden geleden, nu ineens weer fysieke pijn als ik aan je denk? Waarom wil ik nou toch gewoon dat je bij me bent en dat we het gezellig en knus maken vanavond, gezellig een filmpje kijken in elkaars armen?

Even teruggrijpen op mijn eigen theorie over het idealiseren - want nou lijk ik het verdorie echt weer aan het doen te zijn. Wat ik net zei, zal ermee te maken hebben dat ik gewoon intimiteit, tederheid en knusheid mis. En gezelligheid en warmte. Even denken, zou het werken als ik niet jou maar iemand anders in mijn armen voorstel in dezelfde situatie? Hm, moeilijk om me dat voor te stellen, want ik zou niet weten wie die iemand anders dan moet zijn. Oh, die moet ik nog tegenkomen. Ja, dat kan ook natuurlijk. Wat zeg je? Dat dat juist leuk is? Dat er weer een mooie periode van spanning en verliefdheid voor me in petto ligt, met alle romantiek die daarbij komt kijken? Een heel nieuw meisje om te ontdekken? Ja, zo kun je 't ook bekijken. Maar dan moet dat eerst wel zover komen he. Wanneer ga ik dan zo iemand tegenkomen?

Dus... waarom lukt het me nou niet om mezelf er echt bij te grijpen en gewoon me weer goed te voelen als ik aan bepaalde dingen denk? Waarom blijft jouw gezichtje, zoals ik dat afgelopen woensdag weer zag, met die mooie ogen, waar ik niet te diep in durfde te kijken omdat ik zeker wist dat ze me dan ineens pijn zouden doen, toch de hele tijd zo in mijn hoofd rondspoken? Omdat ik nog steeds niet heb geaccepteerd dat het voorbij is? Nee, waarschijnlijker omdat ik nog steeds niet begrijp waarom het nou toch zo gelopen is. Theorieen zat, maar de waarheid weet alleen jij. En ik ken je goed genoeg om te weten dat die nooit op tafel zal komen. In ieder geval niet voor je 50e. Bij niemand.

Alles wat positief was in de relatie, wordt kennelijk geconverteerd naar pijn als de relatie over is. Fijn is dat; waarom toch?