Spoken kennen geen tijd en geen grenzen en dat dat ook voor spoken uit het verleden geldt, is me eens te meer gebleken. Na een bijzonder goeie anderhalve a twee weken vertrok ik vol goeie moed voor een bliksembezoek aan Los Angeles. Vol goeie moed kwam ik er ook aan, maar...

De tweede nacht vond M. het nodig om rond te komen spoken in mijn dromen. Al een poosje was ik de nachten doorgekomen zonder al teveel spoken uit het verleden, maar nu was ze terug, en hoe. Wat ik precies gedroomd heb weet ik niet meer helemaal, maar ik weet nog wel dat de strekking was dat M. en ik weer bij elkaar waren.

Alweer... Waarom nu ineens? Na die relatief rustige tijd? En verdomme, waarom voelde dat nou toch zo fijn, terwijl ik net voor mezelf had uitgemaakt dat ik me ermee verenigd heb dat het uit is, dat het inderdaad beter is zo? Waarom had ik dat gevoel niet in mijn droom?

De eerste dag dat ik daar was, voordat ik de droom had gehad, dacht ik af en toe nog wat aan mijn flirt van de week daarvoor. Zat me nog te bedenken dat het misschien ergens niet zo handig zou zijn om verliefd op dat meisje te worden, omdat ik me ergens nog wel erg kwetsbaar voelde. Hoe kwetsbaarder, hoe makkelijker gekwetst, en dat is misschien toch niet de goeie uitgangsbasis. Maar ja, ik zou wel zien. Verliefd worden overkomt je, en zover was het nog niet, daarvoor had ik haar te kort gezien. Maar ik gaf haar wel kans om zoiets voor elkaar te krijgen, ook wetend dat ik haar waarschijnlijk nog wel vaker zou zien.

Maar na die tweede nacht waren die relatief onschuldige dromerijen dus omgeslagen in het missen van M. Verdomme, waarom toch? Waarom komt ze zelfs spoken terwijl er zoveel afleiding is? Terwijl ik op avontuur ben?

Om eerlijk te zijn, denk ik dat ik het antwoord wel weet. Het was weer een Eerste Keer Zonder Haar evenement. De eerste keer dat ik ver weg was, zonder de veilige thuisbasis, zonder het meisje dat ik na aankomst belde dat ik veilig was aangekomen, zonder het meisje aan wie ik kon vertellen wat voor bizarre dingen me weer overkomen waren, zonder het meisje die het geheel 'compleet' maakte. Er was niemand, als achterban. Ja, mijn moeder en mijn vrienden en objectief zijn die natuurlijk goud waard, maar - dat zullen jullie ook voelen - het is toch 'anders'.

En bovendien... Ga in een hotelkamer voor de gein eens een douche nemen. Het maakt niet uit waar dat hotel staat, de geur die in de badkamer achterblijft als je net gedouched hebt, is kennelijk overal hetzelfde. Een geur dus, die me vreselijk deed denken aan eerdere hotelkamers. En ik heb zo'n twee jaar geleden veel met M. op hotelkamers geslapen en met haar gedouched. Nu was ik daar alleen, in Los Angeles, aan de andere kant van de wereld.

Uiteraard heeft ze me niet van tevoren gebeld of iets anders om me iets leuks toe te wensen voor de reis en evenmin heeft ze na terugkomst contact gezocht om te vragen hoe het geweest was. Maar dat had ik ook absoluut niet verwacht, zelfs niet gehoopt. Zo ver ben ik dan kennelijk toch wel weer.

Maar goed, ze heeft dus nog wel flink door mijn hoofd gespookt tijdens mijn reis naar LA. Was ik misschien toch iets minder ver op de goeie weg dan ik dacht? Of is het gewoon iets wat nog even moest, een Eerste Keer Zonder Haar moment waar ik nog een keer doorheen moest, beter nu dan een stuk later?

Die verblijven op die hotelkamers waren fijn. Dat waren tijden dat er niks aan de hand was tussen haar en mij. We hebben dagen gehad dat we volledig niet van de hotelkamer afkwamen, verdronken in elkaars aanwezigheid, in elkaars verhalen, elkaars armen. Passievol de liefde bedreven, een waren tegen de wereld, de wereld die ons op zo'n dag gestolen kon worden... Sja, misschien is het niet zo gek dat ze kwam spoken daar. Ze had er tenslotte veel te zoeken.

De dagen dat ze in mijn hoofd spookte, probeerde ik afleiding te zoeken. Nu kon ik eens niet mijn moeder of vrienden bellen om van me af te praten, althans niet zo makkelijk als normaal. Ik moest 't zelf doen. Ik probeerde het te zoeken in de muziek, bepaalde muziek door mijn hoofd af te laten spelen. En werd bizar getroffen toen ik erachter kwam dat een 'all time favourite' nummer van mij ineens over ldvd bleek te gaan. Was me nooit eerder opgevallen. Ofwel: kennelijk had ik een gemoedstoestand waarin ik dat nummer, dat erg mooi was, zo wist te interpreteren dat het weer helemaal bij mijn gevoel paste.

Hope, heet het nummer. Ja, ik had het kunnen weten.

Een van de mensen met wie ik daar was, die ik al wel langer ken, kon kennelijk op een gegeven moment van mijn gezicht wel een beetje aflezen wat er aan de hand was. Een zakelijke vriend, om het zo maar eens te noemen, die, toen ik een beetje voor me uit stond te staren, tegen me zei 'je zult je wel een beetje eenzaam voelen he, zo zonder vriendin'. Ik heb die opmerking meer gewaardeerd dan ik hem heb laten merken.

Gisteren dus teruggekomen en gek genoeg sinds mijn terugkomst er eigenlijk weer niet zoveel last van gehad. Ik heb mijn leven hier toch op zich wel aardig op de rails. Of 't wat wordt met mijn flirt van twee weken terug moeten we nog maar zien, maar eigenlijk is dat ook niet zo belangrijk. De belangrijkste boodschap van haar voor mij was dat er echt nog wel andere meisjes dan M. waren die erg leuk zijn en daar heeft ze me, zonder het te weten, al een cadeautje mee gegeven. Ik hoop dat ik haar misschien nog wat moois terug kan geven, maar dat is natuurlijk nog maar even afwachten.

En M.? Ze moet nog steeds haar spullen ophalen en mijn sleutel inleveren. Ik heb haar al twee weken, sinds haar verjaardag, niet meer gesproken en het zou me niet verbazen dat het ook nog wel even duurt voordat ik haar weer spreek. In LA overviel het me eens te meer hoe definitief definitief uit eigenlijk is - da's heel definitief. Echt. En als ik erbij stilsta, doet dat nog steeds pijn. Het brengt ook de garantie met zich mee dat er bij haar, vroeg of laat, een ander gaat zijn, die, in plaats van mij, aan haar zijde slaapt en die, in plaats van mij, zijn bizarre belevenissen en avonturen aan haar vertelt als hij aan de andere kant van de wereld toeft. Een ander die zich gesterkt ziet door haar liefde en haar warmte. Die zich geinspireerd ziet door haar en haar als zijn muse ziet.

Maar ach... Tegen de tijd dat het zover is, ben ik toch wel zo ongeveer over haar heen? Misschien heb ik dan ook wel een nieuwe liefde in mijn leven.

We kunnen het slechts hopen of het ergste vrezen. Voorlopig kies ik voor het eerste.