Het lijkt erop dat het 'haar als mijn vriendin missen' nu een beetje is genuanceerd naar 'begaan zijn met'. Ik sprak mijn moeder vandaag eventjes, die haar gisteren ook nog voor haar verjaardag gebeld had en naar aanleiding van dat gesprek en mijn eigen gesprek met haar zijn we er wat over aan de praat geraakt. Ook weer een beetje over hoe zij met dingen omgaat, hoe zij een beetje in elkaar zit. Allebei denken we dat het best mogelijk is dat M. zichzelf vroeg of laat nog een keertje gaat tegenkomen. Niet zozeer vanwege de breuk met mij misschien (al kan dat ook nog wel eens komen), maar vanwege haar manier van het wegstoppen van problemen en de scheiding tussen de wereld in haar hoofd en de wereld daarbuiten. Dat ook ik, als haar meest intieme vertrouwenspersoon, heb ervaren dat er nog hoekjes in haar geest waren waar ik geen toegang toe had.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit soort verhalen mij koud laten. Ik voel me dus nog wel soort van 'begaan met haar'. Maar ook dat is nu even niet zo nuttig, voordat we eventueel op wat ontspannener voet met elkaar om kunnen gaan, zal er toch wat tijd overheen moeten gaan. Misschien is het in de toekomst mogelijk dat we vriendschappelijk met elkaar omgaan. En je hebt natuurlijk altijd nog het halve cliche 'je weet nooit of je elkaar over een jaar nog eens weer tegenkomt'.

Ik ben er voor haar als ze me hier of daar voor nodig zou hebben. Dat kan ook, gezien de manier waarop we uit elkaar gegaan zijn. Maar ze zal me niet snel opzoeken denk ik, wetende dat het allemaal nog wel wat ingewikkeld is misschien.

Wel vervelend, ik had stiekem gehoopt dat het me wat minder zou doen om dit soort dingen te horen en te bespreken met mijn moeder dan het daadwerkelijk deed. Naja, het is duidelijk dat ze nog niet helemaal uit mijn systeem is en dat zou natuurlijk ook wel heel rap geweest zijn. Wat de grootste winst is in ieder geval, is dat de lusteloosheid, inspiratieloosheid, het grote gemis, pijn en verdriet wel weg lijken te zijn. Dat ik ben opgehouden met haar te idealiseren. Ik mis haar op dit moment wel een beetje, maar dat is een heel ander soort missen dan tot op heden het geval was. Het is nu gewoon het missen in de trant van 'we zijn nu allebei al zo'n drie maanden onze eigen weg aan het volgen, wat lijkt het me gezellig om eens flink bij te praten'.

Maar dat zit er nog niet in. Ik moet die eigen weg van me nog maar een poosje verder vervolgen. Wordt 't in de toekomst ook vast gezelliger van - NOG meer te vertellen. En ik hoop voor haar dat het in de tussentijd goed met haar gaat, dat ze een beetje een stabiel leven weet te creeren en niet in zeven sloten tegelijk loopt (waar het nu soms nog wel een beetje op lijkt). Dat ze niet alsnog keihard tegen zichzelf oploopt - of nee, eigenlijk zou ze dat wel moeten doen, omdat ze dan kans heeft geestelijk te kunnen groeien. Want ik vraag me af of ze niet ergens sinds onze breuk een paar stappen terug heeft gedaan.

Misschien is het zo dat ik niet, zoals ik altijd dacht, haar 100% kende. Misschien was dat maar voor 95% ofzo. Maar de kans is groot dat zij zelf geen hogere score heeft. Misschien kent ze zichzelf ook lang zo goed niet. Ik hoop dat dat snel komt. Dat dat niet pas gebeurt als ze veel ouder is en dan bij zichzelf denkt 'shit, had ik dit nou jaren geleden maar geweten, dan had mijn leven er heel anders uitgezien'.

Ja, graag had ik vandaag met haar op een terrasje gezeten om bij te praten. Maar het is beter van niet. Grote kans dat ze misschien toch weer een of andere magische spreuk op me los zou laten en de heldere inzichten die ik nu een beetje heb gekregen weer zou vertroebelen met de emotie genaamd ldvd... Ik ben benieuwd, hoe het in de toekomst loopt tussen haar en mij. Of we nu bezig zijn definitief uit elkaars leven te lopen, of dat we misschien op vriendschappelijke basis met elkaar om zullen gaan in de toekomst, of dat onze paden elkaar plotseling weer kruisen na een jaar of misschien wel langer...

Goed, ik ga maar eens wat doen, naar buiten. Het is mooi weer. Wil niet weer in een half melancholieke bui blijven hangen. Ik weet nu in ieder geval dat ik er nog niet voor 100% klaar mee ben, maar goed, voorlopig ben ik allang blij met de 90% waar ik geloof ik toch wel op zit. Die overige 10% komt nog wel, denk ik.