Nacht van zondag op maandag, nacht van april op mei. Het is twintig over twee. Heb een paar redelijk goeie dagen gehad, maar voel me nu melancholiek. Dat woord dekt het wel aardig.

Jarenlang heb ik een beeld gehad van M. en mij... Onze relatie was bepaald geen eenvoudige... Maar toch creeer je voor jezelf een beeld van de toekomst. En in die toekomst zouden we bij elkaar zijn.

---

Augustus, 2005.

Ik heb een uitje met mijn moeder naar Schiermonnikoog, omdat mijn moeder dat een mooie plek vindt om naartoe te gaan. M. moet werken en kan niet mee. Ik had twijfels omtrent mijn relatie met haar. Zit op terras met mijn moeder en vraag haar wat zij denkt. Zouden M. en ik in de toekomst met elkaar trouwen? Blijven we bij elkaar? Mijn moeder antwoordt braaf, maar ook naar het inzicht dat ze op dat moment heeft - ja, ik denk het wel.

---

Op dit moment draai ik melancholieke muziek, maar met veel kracht erin. Met als meest treffende tekst 'what made the river so cold'. Ik zit in deze nacht alleen, heb me de afgelopen dagen gevoed met besef dat het definitief voorbij is tussen M. en mij. Het toekomstbeeld is veranderd. M. maakt er geen onderdeel meer van uit.

---

Oktober 2005.

We zitten in de auto. Ik zit al met enige twijfels. We moeten stoppen voor een stoplicht. M. kijkt me aan en zegt 'ik ben zo gelukkig nu'. Ik voel me raar van binnen. Ik geef heel veel om haar, maar die rotte twijfels blijven maar in mijn hoofd rondspoken. Toch vind ik het fijn om te horen dat ze zich zo gelukkig voelt met mij. Die twijfels gaan vast wel weg. Ze is van goud. Hoe fijn om haar dat te horen zeggen.

---

De laatste dagen denk ik veel terug aan momenten veel verder in de geschiedenis van M. en mij. Beelden uit het verleden komen op en vullen me met emoties. Zelfs op dit moment. Ik besef me ter dege dat het nu over en uit is. Een gesloten hoofdstuk. Dat wat begon als een sprookje, eindigt als sage - met een triest einde.

Ik denk terug aan hoe het begon tussen ons. Sprookjesachtig was het zeker. Zij was mijn eerste serieuze vriendin, ik was voor haar uberhaupt de eerste met wie ze zoende. Zo onschuldig, zo puur, zo naturel... Zo angstig was ze ook.

---

December 2005.

Het is voor mij duidelijk. De twijfels, daar kom ik niet overheen. Het grijpt me naar de keel en benauwt me. Ik geef heel veel om M., maar ik begin zo langzamerhand er steeds zekerder van te worden dat we elkaar in de toekomst niet gelukkig kunnen maken.

We zitten op de verjaardag van mijn vader. Het is druk. We zitten met z'n vieren op een driepersoons bank. Zij zit naast mij. Het is warm en benauwend. Op dit soort momenten komt duidelijk naar voren dat ze zich niet goed raad weet in situaties met veel mensen die ze niet echt kent en ze klampt zich aan me vast. Op het moment dat er op een andere plaats, direct naast de bank een stoel vrijkomt, ga ik daarop zitten. Even wat ademruimte. Een moment later kijk ik haar aan. Ze wenkt met haar ogen naar de plaats naast haar, die weer vrij is. Ik verzet me. Ik blijf zitten waar ik zit. Even lucht happen.

---

Wat hebben we toch veel meegemaakt met z'n tweetjes. Echt. Ik vind het ondanks alles nog steeds moeilijk om al te veel herinneringen op te schrijven. Ik zou er boeken over kunnen volschrijven. Ik zou er dagen over kunnen praten tegen iedereen die het maar wilde horen. Hoe mooi de liefde kan zijn. Hoe mooi het kan zijn, zo'n eerste relatie tussen twee pure personen. Pure liefde. We schonken elkaar ons vertrouwen en we creeerden een sterke band. Toch was dat niet genoeg.

---

Januari 2006.

Voor een werkopdracht zou ik twee weken naar het verre buitenland gaan. M. vindt het maar niks dat ik wegga. Ik laat haar weten dat het voor mij wel even prettig is om er een poosje uit te zijn en dat ik dan wat dingetjes op een rijtje kan zetten. Want ik had haar in de tussentijd al wel verteld dat er wat dingen naar mijn gevoel niet zo goed zaten.

'Je belt toch wel he, als je daar zit.'
'Ik zal heus wel bellen, maar ik ga denk ik niet iedere dag aan de telefoon hangen, omdat het juist voor mij even een mooie gelegenheid is om dingen op een rijtje te zetten.'
Ze kijkt een beetje beteuterd.
'Oh, okee, nee, je hoeft natuurlijk ook niet iedere dag te bellen, maar ik ben natuurlijk wel heel benieuwd hoe het daar allemaal gaat.'
'Ik zal je daar ook heus wel van op de hoogte brengen hoor, maak je daar maar geen zorgen over.'

In die twee weken tijd heb ik haar ongeveer vier keer gebeld. De keren dat ik haar voor de telefoon had, klonk ze niet blij om me te horen, ze klonk vermoeid. Ik merkte dat ik haar niet heel erg miste. Zij mij misschien ook niet?

Toen ik terugkwam stond ze me op te wachten op Schiphol, samen met mijn moeder. Mijn moeder was heel duidelijk heel enthousiast om me weer te zien en heel benieuwd naar mijn verhalen. M. vond het ook fijn dat ik er weer was, maar was minder enthousiast omdat ze slecht geslapen had en mijn moeder zo 's ochtends vroeg al druk was. Ze wilde me graag voor zichzelf hebben, zei ze. Toen mijn moeder weggegaan was, zijn we in de trein gestapt. Ik voelde het al: het zit niet goed. We hebben op het station van aankomst nog een kop koffie gedronken en ik had veel te vertellen. Dat was fijn. Ze luisterde volop. Het was toch best wel leuk om weer terug te zijn in Nederland.

---

Wederom melancholieke muziek. Dit nummer, Mad World van Gary Jules, past op een gegeven moment de hele tijd wel bij mijn stemming sinds het uit is. Het klopt allemaal niet, ofzo. Jarenlang heb ik een beeld in mijn hoofd gehad van de romantische liefde. Toen kreeg ik een relatie met M. en het leek erop dat veel van de beelden die ik mezelf had gevormd, ook in werkelijkheid zo konden zijn. Werkelijk filmische momenten heb ik met haar meegemaakt, emotionele momenten, heftige momenten, erotische momenten. Alles wat je maar voor ogen wilt hebben. Maar het liep niet goed.

---

Februari 2006.

Het is me duidelijk. We zitten vast. We hebben er veel over gepraat, maar we komen er niet uit. Ik weet dat ze van goud is. Ik weet hoe vreselijk veel ze te bieden heeft, hoe geweldig ze is. Helaas ben ik een van de weinigen die dat tot op dit niveau mee heb kunnen krijgen; ze had altijd moeite met mensen haar vertrouwen te schenken. Ik weet dat het voor ons beiden beter is om deze slopende finale van datgene wat eens zo mooi was af te ronden. Ik zie dat er niks anders opzit. Het meisje dat ik dik vijf jaar zo vreselijk heb liefgehad, moet ik loslaten. Voor mezelf, maar ook voor haar. We gaan elkaar op langere termijn niet gelukkig maken.

Ik maak het uit...

---

Ja, het is heel raar terugkijken op zoiets. Dat meiske heeft me doen kennismaken met een bepaalde emotionele diepgang die ik voordat ik haar leerde kennen nog nooit had ervaren. Ik draag herinneringen met me mee en vraag me half onzeker af of ik daar nog wel iets mee zal kunnen in de toekomst. Zo waardevol, zo mooi, zo speciaal. Ik ga dat niet kunnen delen met een volgende liefde, die heeft niks met mijn herinneringen die ik aan mijn ex-vriendin heb.

Het is een lange tijd ergens naartoe gegaan, maar op een gegeven moment gewoon spaakgelopen. Het kan kennelijk. Het kan kennelijk dat je je volledig geeft en inzet, maar dat het niet genoeg is om het te laten werken. Je wil het zo graag, je wil het ZO graag. Maar dat is niet genoeg. We hielden van elkaar. Maar het is niet genoeg.

Het beeld van de romantische liefde dat ik had voordat ik M. leerde kennen was heel mooi en M. heeft me doen ervaren, dat het in de realiteit ook zo mooi kan zijn. Maar het is dezelfde M. geweest, die me heeft geleerd dat iets wat zo mooi kan zijn, toch verloren kan gaan.

---

April 2006

Mijn mooie, lieve ex-vriendin zit tegenover me. We hebben een goed gesprek. We sluiten het met elkaar af. Vijf en een kwart jaar lief en leed. Vijf en een kwart jaar uit onze nog jonge levens. We sluiten de relatie af die voor ons beiden in de toekomst te boek zal gaan als 'mijn eerste'. Zowel zij als ik zullen in de toekomst aan onze kleinkinderen vertellen over onze eerste relatie en hoe die was... Zowel zij als ik zullen herinneringen ophalen die ons vervullen met warmte, emotie, affectie, liefde... Zowel zij als ik is in staat om onze kinderen en kleinkinderen te vertellen over de meest prachtige situaties waar de liefde je toe kan brengen. Met een bitterzoete traan nog op de wang. Zo mooi, maar het is toch niet genoeg geweest...

Ik geef M. een dikke knuffel en een dikke kus en nog een aai over haar wang. Het is over. Dat wat was, is niet meer. Vijf jaar herinneringen zijn definitief herinneringen geworden en komen niet op herhaling. Al het kleins wat voor haar en mij zoveel betekende... wordt weer betekenisloos.

---

Liefdesverdriet is een raar ding. Een groot deel van de tijd legt het je volledig lam. Maakt inspiratieloos, laat je je ellendig voelen, omdat je nog met handen en voeten aan je verleden bent gebonden en je geest nog geen kans heeft gezien om op bevredigende wijze een toekomstvisie te creeeren zonder die Ene Persoon. Er komt een moment dat je bezig gaat met echt loslaten, dat moment waar ik nu in zit. Dat gaat gepaard met een stevige intensiteit. Een intensiteit die tranen doet lopen, een intensiteit die me kippevel geeft. De dubbelzinnigheid, het is over en dat voelt nu verschrikkelijk, maar dat lieve meisje M. heeft er wel voor gezorgd dat ik herinneringen heb opgedaan waar je U tegen kunt zeggen. Onvervangbare herinneringen, die mij ook deels gemaakt hebben tot wat ik nu ben. En ik ben ondanks alles het geloof in de romantische liefde nog niet verloren.

---

November 2000

We praten honderduit. Het is gezellig, knus. Middenin de nacht, lopen we de vijf kilometer naar de plek die we ons huis noemen dat jaar. De prachtige nacht legt een charmant licht over de velden die we zien. Bergen, rijstvelden, alles gaat aan ons gezicht voorbij. Maar we zien het niet. We gaan op in elkaar. Zonder het van elkaar te weten op dat moment, zijn we smoorverliefd op elkaar. Onderweg is er een plek die ik me nog goed herinner. Daar heb ik ooit, toen ik daar eerder was geweest, een zonsopgang gezien, in mijn eentje. Een berglandschap met rijstvelden ervoor. Ik weet nog hoe mooi het daar was. Ik besluit op dat punt voor te stellen om even samen te gaan zitten. De grond is nat en vies omdat het kort geleden geregend had. Ze besluit samen met me te gaan zitten - en ik weet, dit zit goed.

Die avond, onder de sterrenhemel, heb ik haar verteld hoe gek ik op haar was. Onzeker als ik was. En ze stelde me niet teleur. De rest van de weg hebben we hand in hand gelopen.

---

Maar het is voorbij. Het was zo intens, en het is voorbij. Ik zal er genoegen mee moeten nemen dat de intensiteit die ik met haar gekend heb, voor een deel ook bij mezelf vandaan gekomen is. Wie weet kan ik dat in de toekomst nog met iemand anders creeren. Wie weet. Het is op dit moment moeilijk te geloven dat ik herinneringen met eenzelfde intensiteit, eenzelfde mate van romantiek, opnieuw kan creeren met iemand anders. En dat terwijl zij helemaal niet zo'n romantisch iemand was. Ons leven samen bracht de romantiek. Meer was er niet nodig.

Goed, ik zit nu alweer een hele poos te schrijven in een melancholieke bui. Ik dacht: laat ik datgene wat ik nu vannacht voel, middenin deze nacht van zondag op maandag, de nacht van april op mei, eens van me af proberen te schrijven op deze site. Ik hoop dat ik jullie niet al te erg verveeld heb met mijn melancholische buien.

Ik beloof bij dezen plechtig, dat ALS het nog weer goedkomt met mij, en ik fijne tijden ga kennen zoals ik die in het verleden gekend heb, ik daarvan verslag ga doen op deze site.

Ja, M... Ik had het niet beter kunnen treffen volgens mij met een eerste vriendin.

---

December 2000

Samen zitten we daar, met z'n tweetjes, in dat hotel, met een prachtig uitzicht. Een veel te duur hotel. We overnachten er ook niet, we drinken er alleen een - eveneens veel te duur - drankje. Ik heb je zo'n beetje over mijn levensgeschiedenis bijgepraat. Verteld dat er momenten in mijn verleden geweest zijn die niet zo prettig waren. Dat het echter vanaf een zeker moment steeds beter gegaan is en dat ik me steeds beter ben gaan voelen. Dat het feit dat ik jou nu mijn vriendin mag noemen eigenlijk de kroon is op dit alles. Het gaat goed met me, eindelijk. Hoe mooi kan het leven toch zijn. Onvoorstelbaar mooi.

---

Ik denk dat het bijna tijd is om te gaan slapen. Deze melancholieke buien zijn dubbelzinnig. Ze vullen me enerzijds met een heel fijn, goed, positief gevoel. Anderzijds stemmen ze me ook wel een beetje verdrietig, wetend hoe het afgelopen is. Wetend dat de afgelopen vijf jaren, die zo vreselijk met haar geassocieerd zijn geweest, voor herinneringen zorgen die ik niet meer opnieuw met haar zal kunnen beleven.

---

Mei 2006.

Vandaag is ze jarig. Normaliter vierde ze haar verjaardag nooit met anderen. Daar had ze niet zo'n behoefte aan. We waren met ons tweetjes. 's Nachts na twaalven, dat het daadwerkelijk haar verjaardag geworden was, gaf ik haar mijn cadeautje, over het algemeen een blijk van mijn liefde voor haar. Ongetwijfeld bedreven we vurig de liefde met elkaar en wisten we weer dat we zoveel van elkaar hielden.

Anno 2006. Al meer dan 2,5 maand is ze nu mijn vriendin niet meer. Ik ben er niet meer bij op haar verjaardag. Ik slaap niet meer bij haar als de dag voor haar verjaardag overgaat in de dag van haar verjaardag zelf.

Ik bel haar op. Sta in de regen, te rillen van de kou - wat is de lente toch koud dit jaar. Steek een sigaretje op, tegen de allerergste verschijnselen van nervositeit. Ze neemt op.

'Met M.'
'Hee meiske, met Unremedied... Ik dacht, ik wil je toch even feliciteren voor je verjaardag.'
'Oh, nou dank je wel.'
'Doe je er nog iets mee vandaag, of moet je gewoon werken?'
'Ja, ik moet wel werken, maar ik dacht dat het voor de verandering misschien wel eens leuk was om een feestje te geven, dus aankomend weekend geef ik een feestje.'
'Ah, gezellig, goed van je dat je er toch eens wat aan doet, gaat vast heel gezellig worden. Hoe gaat het verder met je?'
'Ja, goed. Ik heb het nog steeds druk. Ben nog steeds heel veel aan het werk enzo, ben druk bezig met die stageplaats...'

...

---

Tot zover een hypothetisch gesprek. Aankomende week is ze jarig. Dan zal een gesprek met bovenstaande strekking plaatsvinden. Ze is jarig en alles wat ik kan doen is nog, als een halve kennis, aan de telefoon hangen.

Het leven is een raar ding. Een ding is duidelijk. Iedereen die hier met mij op deze site zit zal dat misschien vroeg of laat ook kunnen onderschrijven - liefdesverdriet zorgt voor een bepaalde levenswijsheid waar je nooit aan zou hebben kunnen komen als je er niet een keer ingezeten had.

En nu sluit ik af. Ik verbaas me erover als iemand uberhaupt tot dit punt heeft doorgelezen. Maar ik heb het in ieder geval even weer van me afgeschreven.

---

Januari 2001 - Februari 2006

'Ik hou van jou.'

'Ik ook van jou.'