Het is een aantal dagen geleden nu dat ik mijn 'final battle' had; de laatste confrontatie met mijn ex-vriendin, bijna vijf maanden nadat het uitging. Ik had er al niet echt meer op gerekend dat het de situatie tussen haar en mij zou veranderen en misschien is dat de reden dat ik geen 'keiharde terugval' of iets in die trant heb ervaren tot dusver. Ik had mezelf voorgenomen om, als het de situatie niet zou veranderen, de laatste confrontatie als afsluiting te nemen en op te houden met me voornamelijk op haar te richten.

Dat is dan ook wat ik gedaan heb. Ik heb in mijn hoofd een streep onder 'ons' getrokken. Simpelweg omdat ik geen andere keus had. De focus is nu verplaatst van haar naar mezelf. Weer een beetje een leven op de rails krijgen en zo min mogelijk onconstructief mezelf verdrietig zitten te maken door steeds aan haar te denken. Proberen vooral de positieve kant van dingen in het leven in te zien. Soms geforceerd, soms gaat het vanzelf. Zo ben ik de afgelopen week doorgekomen en dat is op zich goed gelukt.

Dat houdt niet in dat ze uit mijn hoofd verbannen is. Zo af en toe fladdert ze even langs in mijn gedachten om een denkbeeldige dolk in mijn hart te duwen, waar ik de pijn nog behoorlijk van voel. Ik probeer me er echter niet meer door te laten vangen en me meteen op iets anders te richten. Verzachtende dingen tegen mezelf te zeggen, te relativeren. Dat lukt de ene keer iets beter dan de andere, maar goed.

Het is niet meer zinvol in ieder geval om met haar bezig te zijn. Ik moet zeggen dat het afgezien van de ldvd best goed met me gaat. Gisteren nog een extra aanstelling aangeboden gekregen tot iets wat me erg leuk lijkt om te doen. In eerste instantie was ik dan ook heel erg enthousiast, maar dan merk je toch dat er vroeg of laat (in dit geval was dat vroeg) een moment komt dat er even weer een dompertje komt. Kort nadat ik die aanstelling aangeboden had gekregen, wilde ik natuurlijk M. bellen om het haar te vertellen. Wat zou ze enthousiast geweest zijn! Het was iets wat nogal in 'ons' straatje paste. Waarschijnlijk zou ze hartstikke trots op me geweest zijn... En voor zichzelf blij; na een periode me op heel andere dingen gericht te hebben, groei ik nu weer een beetje terug naar de dingen waar wij een gemeenschappelijke interesse in hadden. Zonder het specifiek na te jagen.

Maar ik kon haar niet meer bellen. Ik heb me moeten behelpen met een goeie vriend een SMS-je te sturen, waarop hij met een flauw grapje reageerde. Heb me moeten behelpen met het bellen van mijn moeder, die niet thuis bleek te zijn en niet aan mobiele telefoons doet. Dus bij gebrek aan beter maar even buiten een sigaretje gerookt. Alleen.

Zo is het zo dat ondanks dat er niet echt meer dingen gebeuren in de situatie tussen M. en mij, de ldvd als een grauwe sluier nog immer over mijn leven hangt. Een grauwe sluier die ervoor zorgt dat zelfs de leuke dingen het allemaal net niet zijn. Net alsof dingen pas echt leuk zijn, als je ze kunt delen met je meiske.

Ik zal hem vannacht ook nog wel voelen, na twaalven, je weet wel, dat moment dat je 'officieel' jarig bent omdat de dag voorbij is. Dat moment dat de afgelopen jaren voor de nodige knusheid en romantiek zorgde. En natuurlijk de dag zelf. Dit jaar voor het eerst na vijf jaar weer alleen.

Ik mis m'n meiske dus gewoon nog steeds; dat is kennelijk iets wat niet zomaar verdwijnt.