De zon schijnt, de zomer lijkt nu eindelijk een beetje aangebroken te zijn. Hoewel ik mezelf nog steeds wel labiel vind, merk ik dat er toch wel het een en ander veranderd is aan mijn stemming in vier maanden tijd.

Nog steeds gaat het met ups en downs, maar het gemiddelde niveau ligt toch wel wat hoger tegenwoordig dan dat het in het verleden gelegen heeft. Bovendien duren de stemmingen over het algemeen wat langer. Ze wisselen niet meer per uur, maar soms houden ze dagen aan. Het is me opgevallen dat er drie stemmingen zijn waar ik de laatste tijd in verkeer:

1. De stemming die erg vergelijkbaar is met helemaal in het begin: verdriet, wanhoop, nostalgie, melancholiek, angst, somberheid, inspiratieloosheid, chagrijnigheid en irritatie. Dit zijn momenten dat ik merk dat ik M. nog steeds vreselijk mis, dat ik niets liever wil dat ze bij me terugkomt maar dat ik tegelijkertijd er een erg hard hoofd in heb dat dat nog gebeurt.

2. De tussenstemming: positieve gelatenheid, noem ik het zelf. Een stemming waarin ik op zich redelijk 'normaal' ben, me wel enigszins stabiel voel en geen vat met allerlei heftige emoties ben. Dit is de prettigste stemming om in te verkeren. Hij lijkt er een beetje uit voort te komen dat ik zelf voel dat alles hoe dan ook wel goed gaat komen, al is het nog niet duidelijk op welke manier. Ik schat de kansen dat het nog wel weer goedkomt tussen M. en mij redelijk positief in, maar zelfs als dat toch tegen zou vallen en ik zou haar echt moeten loslaten, dan komt het vast ook wel weer goed. Dit zijn misschien momenten dat ik me meer op mezelf richt dan me te concentreren op haar en alles wat eromheen hangt. Het gevaarlijke ervan is het geloof en zelfvertrouwen dat ik nog wel eens wil hebben dat ondanks alles wat er nu gebeurd is, de kansen nog niet verkeken zijn en dat er een reeele mogelijkheid is dat het hele verhaal nog een positieve wending krijgt. Want immers: ik weet niet of de impact dan stukken erger gaat zijn als het toch niet meer goedkomt. In deze stemming verlies ik mezelf nog wel eens in fantasieen (meestal enigszins utopisch van aard) en als ik er dan een scheut realisme tegenaan gooi en mezelf vermaan omdat de kansen objectief ook weer niet zo goed liggen, kan het zijn dat ik naar stemming 1 oversla. Voor de rest zou je deze stemming misschien kunnen zien als een uitvloeisel van mijn voornemen van een blog van een poosje terug: de hoop omhelzen.

3. De derde stemming is die ik de negatieve gelatenheid noem. Dit is de stemming waarin ik me soms nog wel afvraag hoe verstandig het is om nog te proberen M. terug te veroveren. Er waren natuurlijk een hoop problemen. Angsten ontstaan dan, angsten dat ik nu verkeerde keuzes maak onder invloed van de ldvd en dat het wel tot een hereniging komt, maar dat dat uiteindelijk misschien niet het beste is. De gelatenheid komt erdoor dat het, als de conclusie is dat het niet verstandig is om voor een hereniging te gaan, eigenlijk goed is dus al zoals het nu is. Maar omdat ik er absoluut nog niet mee klaar ben en stemmingen 1 en 2 vooral overheersen, raak ik er niet van overtuigd op zo'n moment dat het goed is zo. Dat maakt dat in mijn hoofd zich soms dilemma's afspelen: wat moet ik nou doen, wat wil ik nou? Die dilemma's zorgen dan weer voor een hoop zorgen en daar voel ik me slecht onder. Ook al zou ik concluderen dat het misschien beter is zo, dat schakelt niet uit dat ik haar nog steeds mis en een boel positiviteit kan zien in een hereniging. De centrale vraag blijft dan echter of het wel verstandig is. Ik ben er echter onlangs achtergekomen waar deze stemming vandaan zal komen. Waarschijnlijk uit het feit dat ik het verleden dan op de toekomst projecteer en me dus een voorstelling maak van een hereniging compleet met alle problemen die we hadden. En ja, ik heb het niet voor niks uitgemaakt - die situatie wil ik niet nog eens. Ook niet omdat ik niet nog een keer door deze ellende heen wil en ook niet omdat ik haar niet nog een keer zo zou willen kwetsen. Echter, dan bedenk ik me ook wel dat als het wel tot een hereniging zou komen, dat zou betekenen dat we er allebei voor kiezen en het niet alleen mijn 'schuld' of verantwoordelijkheid is als het toch misloopt. Dan hebben we alles geprobeerd, alles gegeven, maar blijkt het toch niet te werken. Het nare is echter dat mijn verstand dat wel kan bedenken, maar in die stemmingen mijn gevoel niet mee wil.

Verder lijkt er echt een korrelatie te zijn tussen het weer en mijn stemming. Als het grauw weer is, viert stemming 1 toch meestal de boventoon. Als het niet echt grauw maar ook bepaald geen fantastisch weer is, viert stemming 3 de boventoon en bij erg mooi weer wil stemming 2 nog wel opsteken. Het is natuurlijk zo dat het weer je stemming kan beinvloeden, maar het is natuurlijk niet het enige. Ook heb ik de afgelopen tijd veel met mensen gepraat over mijn plannen, er zelf nog veel over nagedacht en dat maakt dat ik zelfs uitschieters had in stemming 2, die ervoor zorgden dat ik het eigenlijk een volstrekt onlogische optie zou vinden dat we niet meer bij elkaar zouden komen. 'Als ik echt wil, lukt het me wel om haar terug te veroveren'. Raar is dat, want in stemming 1 heb ik evenzo diepe dalen gekend, die exact het tegenovergestelde zeiden: 'De enige reden waarom dat gesprek zinvol gaat zijn, is omdat ik hoop dat ik het dan echt achter me kan laten - want ik geloof er geen snars van dat het iets gaat veranderen'.

Dus, labiel ben ik nog steeds. Heb soms ook nog wel momenten als ik alleen ben dat er ineens tranen komen doordat ik bijvoorbeeld iets emotioneels op tv zie of bepaalde muziek luister (iets wat ik normaliter toch echt niet heb). Dat gebeurt onafhankelijk van de stemming, al gebeurt het vaker in stemmingen 1 en 2 dan in stemming 3.

Het moment van 'the final battle' komt steeds naderbij, al is de datum nog steeds niet definitief gepland en heb ik M. er nog steeds niet over gesproken. Nog altijd bezig met de voorbereidingen, zowel fysieke (in de vorm van een CD en een brief) als geestelijke. Nog immer heb ik het gevoel het te moeten opnemen tegen een monster dat eigenlijk veel te groot en te sterk voor me is, maar then again - het idee is juist om een manier te vinden om door het pantser heen te breken en als dat lukt, is er best kans dat ik het 'monster' kan 'verslaan'. Dat is dan niet zozeer een kwestie van eigen fysieke kracht, doch meer van strategie: een manier vinden om door het pantser heen te breken en hopen dat me dat lukt voordat het monster mij finaal heeft afgemaakt.

Het laatste bevat een hoop beeldspraak, maar goed, je moet toch een manier hebben om abstract tegen dingen aan te kijken, nietwaar?

Ik bevind me nu in stemming 2 en zat daarnet even op de grens met stemming 1. Hier even van me afpraten heeft er geloof ik voor gezorgd dat ik weer terugben in stemming 2 en hopelijk hou ik dat nog even zo vandaag.