Het lijkt erop dat het einde nabij is. Niet het einde van mijn ldvd, die zal waarschijnlijk zelfs nog een poosje flink gedijen. Ik ben dik vier maanden op weg, maar nog steeds is het licht aan het einde van de tunnel moeilijk zichtbaar.

Wel lijkt het einde van de hoop nabij. Doordat M. en ik weinig contact hebben gehad sinds het uit is, ben ik samen met anderen, met name mijn moeder, fanatiek aan het theoretiseren gegaan en uiteindelijk zijn daar theorieen uit voortgekomen die nog aardig sense leken te maken ook.

Nu had mijn moeder gisteren een afspraak met haar. Ze konden altijd wel goed opschieten en mijn moeder wilde haar nadat het uit is gegaan nog een keertje zien om ook afscheid te kunnen nemen. Mijn moeder was wel van plan om ook wat over mij te praten en het zou mij wellicht wat meer inzicht kunnen geven of mijn 'final battle' nog zin zou hebben - of mijn laatste poging om haar en mij weer nader tot elkaar te krijgen nog zinvol zou kunnen zijn.

En mijn moeder dacht van niet. Ze had inderdaad met M. gepraat gisteren, ook over mij en over hoe het nu met haar ging, en het gaat behoorlijk goed met haar. Echt nieuwe dingen heb ik niet gehoord, in die zin dat voor mij ook al wel duidelijk was dat onze breuk haar min of meer heeft wakker geschud en ze heel veel dingen heel anders is gaan aanpakken. Toen we nog bij elkaar waren, was ze niet blij met haarzelf en met haar eigen leven. Ik heb van alles geprobeerd om haar blij(er) te maken, geprobeerd te stimuleren tot veel dingen, veel met haar gepraat, maar het had allemaal niet echt veel effect.

Nu doet ze al die dingen wel, waar we het toen over gehad hebben. Ze staat daardoor een stuk positiever in het leven. Kennelijk had ze de schok nodig, zoals ze zelf gezegd schijnt te hebben. Ze is een stuk blijer met zichzelf dan ze was.

Ze maakt mij nog immer geen enkel verwijt. Ik heb volgens haar niet echt een rem gezet op al die dingen, dat had ze zelf gedaan. Het patroon waar we in terechtgekomen waren, wat voor mij uiteindelijk de reden was om - hoeveel ik ook van haar hield - het uit te maken, werkte voor haar, net zo goed als voor mij, ook verstikkend. In die zin zal ze wel een opluchting gevoeld hebben.

En uiteindelijk is zij er ook iets mee opgeschoten. Door de hele situatie moest ze nu van alles en nogwat zelf aanpakken en oppakken. Ze moest wel vooruit nu, of ze het nu leuk vond of niet. En daardoor had ze toch een voldoende stevige stok achter de deur om al die dingen die ze eerst niet deed, nu toch maar te doen en ze komt er zo langzamerhand achter dat het inderdaad werkt. Daarom gaat het op zich best goed met haar.

Ik, aan de andere kant, kom er wat bekaaider vanaf. Ik had niet echt problemen met mezelf of met mijn leven. Ging allemaal wel prima, eigenlijk. Was afgestudeerd, nieuwe studie begonnen, eigen bedrijfje opgericht, woonde samen met mijn vriendin. Het enige was dat die relatie dus niet zo lekker meer liep. Maar om nou te zeggen dat onze relatie er nu beter op is geworden... Ik lig nu al vier maanden in de kreukels, haar als een gek te missen. Heb nog niet eerder in mijn leven zulke beroerde maanden gehad. Inspiratieloosheid alom, het maakt niet uit wat ik doe, het boeit me allemaal gewoon niet echt.

Ik was ook aan het opbouwen. Heb een hele lange tijd een toekomst met haar gezien en was ook voor de andere componenten aan het zorgen. Eigen bedrijfje, tweede studie, wat werken, noem maar op. En nu is zij, waarschijnlijk de voornaamste component, weggevallen. Dat maakt dat de rest nog amper boeit en zeer tegen heug en meug nog gebeurt. Lol erin hebben lukt al maanden niet meer.

De enige lacune die er in het hele verhaal zit, het enige stuk wat niet duidelijk is, is hoe het nu precies zit met haar gevoel voor mij. Zij heeft het er kennelijk ook wel degelijk moeilijk mee gehad. Haar leven an sich heeft een positieve wending genomen die ze zelf heeft veroorzaakt, gedwongen door onze breuk. Ze ziet in dit 'nieuwe leven' duidelijk geen plaats voor mij, dat was voor mijn moeder wel duidelijk. Mijn moeder had ook de indruk dat er zeker nog wel gevoel zat, te oordelen naar de manier waarop ze over me praatte enzo. Maar kennelijk vindt zij dat het niet samen kan gaan.

Hoe het precies zit met haar gevoel voor mij is dus onduidelijk. Dat ze vooral met zichzelf bezig is en haar eigen leven op poten krijgen is ook duidelijk. Het stukje dat niet duidelijk is, is waarom ze nou zo haar best doet om mij bij haar nieuwe leven vandaan te houden. Omdat ze niet meer genoeg voor me voelt? Niet meer op die manier voor me voelt? Of omdat ze bang is dat we weer in het oude patroon terugvallen? Dat ze bang is dat ze veel van de positiviteit weer zou moeten inleveren ofzo? Terwijl het juist voor mij op zich zo geweldig is om te zien dat 'mijn aanpak' uiteindelijk voor haar wel gewerkt heeft. Ik zou niets liever willen dan in dit 'nieuwe leven' dat ze nu ontdekt heeft, te delen. Dat ze niet meer afhankelijk van mij is, maar ook blij is met haar eigen dingen en dat we een aanvulling op elkaar zijn.

Dus, mijn 'final battle' moet nog wel plaatsvinden, maar ik verwacht er niks meer van. Mijn moeder dacht dat het ook geen kwaad zou kunnen om mijn nogal open, eerlijke en gevoelige brief, samen met de CD die ik voor haar heb samengesteld, nog wel te geven. En ik heb besloten er nog een brief bij te schrijven, naast die liefdesbrief (zogezegd), die de nadruk legt op het bovenstaande verhaal: waarom is er geen plaatsje voor mij in jouw leven; waarom hou je de boot zo doelbewust af? Waarom sta je er helemaal niet voor open? Want eindelijk heb ik kennelijk bereikt wat ik al die tijd zo graag wilde, dat ze een stuk blijer is met zichzelf en haar eigen leven, dus waarom is ze bang dat ik daar op de een of andere manier een rem op zou zetten?

Volgens mij moeder gaat het allemaal geen zin hebben. In ieder geval niet om haar terug te krijgen. Maar misschien kan ik dan een manier vinden om haar beter los te laten en verder te gaan. Of misschien lukt het me nog haar een andere invalshoek te geven en haar anders over de hele situatie na te laten denken. Ik weet het niet.

Het lijkt erop dat ik tegen beter weten in toch nog mijn 'final battle' ga voeren. Tegen beter weten in, want de kansen dat ik dat gevecht nog ga winnen, zijn zo langzamerhand zo zeldzaam als de minuten dat ik me nog een beetje blij voel.