Eerste confrontatie met de 'vijand'

Het heeft me behoorlijk wat moed gekost, maar ik heb daarnet M. toch maar gebeld om af te spreken. De afspraak die mijn 'Final Battle' zou worden. De afspraak waarmee ik once and for all zou willen proberen duidelijk te maken dat we eigenlijk bij elkaar horen, maar als dat niet lukt, op z'n minst de dingen zodanig op een rijtje te krijgen dat ik het achter me kan laten.

Ze wilde niet afspreken. Ze had het allemaal achter zich gelaten en wilde nu door met haar leven. Ze had er geen zin in om weer af te spreken en dingen te gaan analyseren, omdat dat haar vreselijk veel energie kost en ze wilde het gewoon allemaal achter zich laten nu. Ik had me er al een beetje op voorbereid dat ik deze reactie zou krijgen en had me voorgenomen me daar niet zomaar bij neer te leggen. Als ik bij de eerste confrontatie met de 'vijand' al vlucht, hoef ik niet te verwachten enige kans te maken die Final Battle te winnen. Dank iedereen (en met name mrs. miggins) op voor jullie commentaar op mijn blog van gisteren: alles geven. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik dat tijdens de eerste confrontatie heb gedaan.

Ze vroeg waarom ik nou nog wilde afspreken. Ik zei dat ik moeite had met van haar los te komen en dat ik graag nog wat dingen op een rijtje zou willen zetten, omdat er nog wat dingen waren die ik niet begreep. Dat ze me enorm zou helpen als ze me die ontmoeting nog zou gunnen. Ze vroeg me wat het dan was wat ik niet begreep. Ik zei dat ik het wat moeilijk vond om dat via de telefoon aan haar over te brengen. Ook moeilijk kort samen te vatten was en dat ik daarom graag die afspraak met haar wilde.

Om een lang verhaal kort te maken, we hebben een klein half uurtje aan de telefoon gezeten en toch over en weer wat gepraat. In het begin was ze stellig en verdedigend - de vijand waartegen ik het moet opnemen. Op een gegeven moment heb ik toch wat doorgepraat en wat vragen gesteld en haar houding en toon veranderde toch wel wat. Ze werd wat zachter van toon, verderop in het gesprek. Ik ben ook vrij eerlijk geweest met alles. Gezegd dat ze dat waarschijnlijk wel door zou hebben, maar dat ik haar vreselijk mis en dat ik een nogal rotte periode achter de rug had. Dat het voor mij een 'pure loss' situatie was geweest dat het uit is, waar zij winst heeft behaald doordat ze veel dingen in haar leven een positieve draai heeft kunnen geven. Dat het mij daarom misschien allemaal wat meer bezighield dan haar en dat het daarom voor mij wellicht wat moeilijker was om los te komen dan voor haar.

Ik heb haar wel een paar van mijn vragen gesteld, maar daar niet echt de antwoorden op gekregen die ik zocht. Dat wil zeggen: ze herhaalde wat dingen die ze al wel eerder had gezegd en die ik ook wel wist. Daarom zei ik ook tegen haar dat ik nog graag die ontmoeting wilde, omdat ik nu mijn onbegrip in een vraag probeer samen te vatten, terwijl het zich eigenlijk uitsplitst in allemaal deelvragen. Zei ook tegen haar dat ik niet zo goed begreep waarom ze de ontmoeting niet wilde - zij wil immers door met haar leven, de ontmoeting zelf is dan misschien wel even minder prettig voor haar, maar daarna valt ze weer terug in dat leven waar ze zich zo goed in voelt? Voor mij helpt het heel erg om het achter me te kunnen laten, dus waarom houdt ze die boot zo af?

Kleine theoretisering van mezelf tussendoor. Ik denk dat het is omdat ze zelf hem ook heus zal voelen als ze mij weer ziet. Dat ze zelf daar misschien ook wel even weer een terugslag zal krijgen. Haar instelling tot nu toe is vooral een pragmatische: het is uit en ik moet verder en ik wil dan ook verder, want nu krijg ik mijn leven op de rails en dat lukte eerder niet, dus zal het door de relatie gekomen zijn en dus passen hij en ik niet bij elkaar. Maar het gevoel schoffel je daar niet mee weg.

Vragen die ik stelde die te maken hadden met het gevoel, ontweek ze ook een beetje. Over gevoel voor mij heeft zij niks gezegd. Als ik een gerichte vraag stelde, praatte ze er een beetje omheen. Naar mijn idee omdat dat gevoel er wellicht nog wel zit, maar ze het niet relevant vindt. Niet van plan is er iets mee te doen. Hooguit een disturbing factor is, die het af en toe moeilijk maakt om zo lekker door te gaan met je leven.

Ze zei ook dat het gesprek met mijn moeder haar veel energie had gekost en dat ze dat dan nog maar had gedaan omdat mijn moeder dat zo graag wilde. Bezig zijn met mij is iets wat ze bewust vermijdt, zoveel is wel duidelijk. Ze zei ook nog dat iemand haar laatst vroeg of ze mij nog wel eens spreekt en dat irriteerde haar zelfs. Niet fijn om te horen voor mij, maar ik kan het ergens wel plaatsen. Dat is nou juist het stukje dat het plaatje niet compleet maakt. Het gaat een stuk beter met haar leven, alleen kan ze niet zomaar ineens ook gevoelens voor mij laten verdwijnen. Een relatie van dik vijf jaar zomaar achter zich laten. Dan is het irritant om daar nog even aan herinnerd te worden.

Maar goed, op een gegeven moment gingen we toch wat inhoudelijker spreken. Het komt mij voor dat zij en ik allebei wel naar dezelfde situatie kijken (dus niet allebei een heel andere opvatting erover hebben), maar allebei vanuit een andere invalshoek. Zij vanuit een negatieve, ik vanuit een positieve. Ik krijg de indruk dat ze me toch minder goed kent dan ze denkt misschien, want zij vond dat zij iemand nodig had die positief in het leven stond. Dus ik was negatief, zeg maar. Dat is niet hoe ik mezelf ken. Door de wisselwerking die zij en ik allebei op het einde van onze relatie hadden, was de sfeer negatief. Maar het startpunt daarvan was dat zij de confrontatie met zichzelf en problemen van zichzelf was aangegaan. Daar werd ze niet blij van en dat beinvloedde mij ook weer. Op een gegeven moment zit je er zo dik middenin, dat je het niet helder meer ziet. Ik zei ook dat ik nu een soort van helikopterview op de hele situatie heb en het veel beter overzie. Maar het voelde voor mij haast alsof ik het op mijn bord geschoven kreeg dat zij het moeilijk had gehad met zichzelf. Ik heb daar niet zo boven kunnen staan als misschien handig was geweest, maar wat wil je - ik hield van het meisje, dus het liet mij ook niet onbetuigd allemaal. Ze zag zelf door de bomen het bos niet meer, dus ik automatisch ook niet. Zij zat in de knoop met zichzelf en ik kwam dat ook te zitten.

Ze kijkt met name terug naar de negatieve kanten van onze relatie. De dingen die niet soepel gingen, niet lekker liepen. Want echt eenvoudig was onze relatie inderdaad niet. Maar ja, we hebben ons daar toch een weg in gebaand. Met vallen en opstaan verdergekomen met de nadruk op verdergekomen. We hadden iets opgebouwd. Zij ziet dat geloof ik niet zo, zij lijkt meer te zien dat het gewoon altijd wel moeizaam zou blijven. Sja, we zijn allebei niet de meest ongecompliceerde personen, dus ergens zit daar misschien wel een kern van waarheid in, maar eerlijk gezegd geloof ik daar niet zo in. We waren zo tot elkaar gekomen uiteindelijk, dat de voornaamste hindernissen wel genomen waren. Alleen toen ging het mis en kwamen we in onze crisis, die eigenlijk met andere dingen te maken had.

Maar goed, ik dwaal wat af en het verhaal wordt alweer lang genoeg. Op een gegeven moment zei ze dat ze morgen voor een weekje op vakantie ging, dat ik met alles wat ze had gezegd (stellig in dat ze niet verder wilde, hoe zij er tegenaan keek enzo) nog maar eens moest bedenken of ik echt nog dat laatste gesprek nodig had en als dat zo was, moest ik haar na haar vakantie nog maar eens weer bellen en dan zou ze wel zien, of iets in die strekking. Eerste overwinning op 'de vijand' misschien, door toch mezelf niet zo gemakkelijk gewonnen te geven.

Ik heb mijn best gedaan om duidelijk te maken hoe ik tegen de situatie aankeek. Dat ze zo belangrijk voor me was, dat ik haar heel erg miste, dat ik zag wat er verkeerd gegaan was en het idee had dat zij en ik juist op veel meer fronten goed op elkaar aansloten, waar zij het tegenovergestelde dacht. Zoals dat van de negativiteit. Onlangs toen ik haar een keertje tegenkwam vertelde ze van een stage waar ze lang achteraan gezeten had, maar dat ze toch maar besloten had die niet te doen. Ik vond het prachtig, ongecompliceerd; ik wil dit eigenlijk niet en ik wil eigenlijk iets anders. Ik heb dat ook tegen haar gezegd. Maar het is moeilijk om in een kort gesprekje zoveel duidelijk te maken. Dan nog heb ik haar verteld dat ik me ervan bewust was dat ik ons heus niet weer 'bij elkaar' kon praten. Als er een manier was om haar en mij weer bij elkaar te krijgen, ik dat meteen zou doen en stiekem nog hoopte dat ze op een zekere dag wakker zou worden en zou denken 'fuck, ik mis hem eigenlijk best wel' en dan naar de telefoon zou grijpen om me te bellen. Met de toevoeging dat ik ook wel wist dat dat slechts fantasieen waren.

Dus... De stelligheid is er. 'Ik ben niet van mening veranderd, ben druk bezig met mijn nieuwe leven en wil juist zo weinig mogelijk met het verleden bezig zijn en er zo weinig mogelijk mee geconfronteerd of aan herinnerd worden. Ik ben er stellig van overtuigd dat het beter is zo en dat we niet gelukkig zouden zijn geworden samen'. En dan sta ik dus voor de keus of ik desondanks mijn Final Battle nog wil vechten en haar nog weer bel als ze terug is. Ik heb haar wel verteld dat ik nog wat 'dingetjes' voor haar had die ik anders wel opstuurde (en als ze er geen behoefte aan had, moest ze ze maar gewoon weggooien, maar ik wilde het in ieder geval gegeven hebben), als ik niet meer zou bellen.

Verder zijn er over en weer nog wel wat kleine grapjes gevallen en zolang we niet met de hete brij bezig zijn, klikt het dus nog steeds erg goed. Ze vroeg ook nog hoe het met dat meisje stond waar ik het tijdens het laatste gesprek over gehad had. Ik heb maar eerlijk toegegeven dat dat onzin was geweest en dat ik dat in een pure impuls had gezegd, gewoon omdat het niet zo fijn is om te horen van je ex die je eigenlijk terugwilt dat ze hoopt dat je snel gelukkig wordt met iemand anders.

Eerlijk gezegd denk ik dat er geen reden is om nu af te zien van mijn voorgenomen Final Battle... Wat vinden jullie? Ik heb nu de eerste confrontatie gehad en een stellige 'nee, ik wil niet meer afspreken' is een stuk minder stellig geworden. Haar toon verzachtte gedurende het gesprek toch wel wat. Maar het is wel duidelijk hoe het er in ieder geval op dit moment in haar hoofdje voorstaat. Die Final Battle kan er misschien voor zorgen dat ze een andere invalshoek krijgt, gecombineerd met wat ik haar nog wil geven. Misschien iets wat niet direct enig resultaat oplevert, maar misschien als er nog meer tijd overheen gegaan is. Want dat was haast wel een beetje een indruk die ik kreeg: zou het misschien allemaal, zelfs na vier maanden, nog te vroeg zijn? Niet dat ik wil wachten, want ik moet ook door, ik wil ook verder, niet meer erin blijven hangen.

Ik heb de indruk dat er inderdaad nog zeker een gevoelsbasis aanwezig is en dat ik het nog steeds in me heb om daartoe door te dringen. Haar overtuiging dat het beter is zo, is echter zo sterk dat ik me ten zeerste afvraag of er iets is wat ik er nog aan kan doen. Ik denk dat ik mijn Final Battle nog kan leveren, en dan hopen dat er iets in haar gebeurt wat uiteindelijk misschien nog een verandering teweeg brengt. Maar tegen deze stelligheid lijkt geen strijd opgewassen.

Unremedied's blog
login of registreer om te reageren

Ma, 26/06/2006 - 15:38 — Roberto

Ik denk dat jij moet proberen om haar los te laten

Jij kan dit nog zeker 5 jaar volhouden. Je doet er alles aan om de grote klap uit te stellen maar volgens mij is ze gewoon duidelijk als ik je verhaal zo lees. Dit is niet wat je wil horen maar ik wil het je gezegd hebben. Je denkt veel te veel na over de dingen. Blijft maar analyseren en beredeneren. Je kunt jezelf prachtig verwoorden en juist daarom kan je jezelf makkelijk van alles wijs maken. Je verliest een beetje het oog op de werklijkheid. Leeft dan soms een beetje in een fantasiewereld. Jij MOET daar nu uitstappen en de klap aanvaarden. Ga wat anders doen met je tijd want dit heeft volgens mij geen enkele zin.

Heel veel sterkte,

Roberto

Ma, 26/06/2006 - 16:02 — Unremedied

Alle inzichten die ik heb

Alle inzichten die ik heb gekregen in de afgelopen maanden hebben ervoor gezorgd dat ik me erg bewust ben van wat ik achterlaat. Om het achter me te kunnen laten, moet ik geloof ik het gevoel hebben alles gegeven te hebben. Ik ben me ervan bewust dat ik me nu op het randje begeef, maar verder dan dat kan en wil ik ook niet gaan. Als dit allemaal niks oplevert, houdt het inderdaad op, maar er hoeft in ieder geval niet de vraag in mijn kop te blijven spoken of ik alles wel uit de kast gehaald heb. Geen dingen als 'als ik nou nog dit of dit had gedaan'. Misschien haast nog relevanter voor de verdere toekomst dan voor nu. Ik loop niet eerder bij de kist met goud vandaan voordat ik zeker weet dat ik hem niet openkrijg, zeg maar. Dit is mijn laatste middel dat ik nog kan inzetten. Een pakket dynamiet zeg maar. Als de kist dichtblijft, kan ik niet anders doen dan afdruipen. Wellicht spoelt die kist ooit nog weer eens aan op mijn strandje, maar daar kan ik dan niet op wachten. Ik moet verder, op zoek naar andere schatten. Het blijft zuur dat er dan op een gegeven moment iemand zal komen die deze kist wel openkrijgt, maar goed, daar moet ik me dan maar helemaal niet meer op concentreren.

En punt is en blijft: ze is wel heel stellig, maar ik weet ook bijna zeker dat het een zelfbeschermingsmechanisme is. Tot nu toe hebben bijna al mijn theorieen geklopt. Misschien zit ik hier fout mee, maar daar kan ik dan maar op een manier achterkomen. Misschien heb ik gelijk maar verandert dat de situatie niet. Hoe dan ook, ik moet denk ik mijn laatste slag nog proberen. Dan houdt het vechten op.

Ma, 26/06/2006 - 16:06 — Hoop

dynamiet

Dat heb je heel mooi gezegd! Ik denk dat je inderdaad alles moet hebben geprobeerd voordat je uberhaupt verder kunt. En anders zul je je leven lang daar spijt van hebben en da's ook niet echt fijn. Verder kun je na je final battle nog wel.

Ga er 100% zoals gisteren ook al een paar mede-ldvd'ers zeiden.

Liefs,
Hoop

Ma, 26/06/2006 - 16:15 — Unremedied

Het lijkt er haast een

Het lijkt er haast een beetje op dat we misschien eigenlijk allebei wel in hetzelfde schuitje zitten, bedenk ik me. Allebei hebben we flink last van ldvd, maar ik ben me juist gaan richten op de voordelen van een toekomst met haar en zij is zich gaan richten op de nadelen van een toekomst met mij. Dat is de verschillende invalshoek. Zij voelt de pijn en het verdriet ook wel, maar zij kan niet anders dan het negeren en zich op de andere facetten van haar leven te richten omdat ze zich heeft voorgenomen er niets mee te doen. Te wachten tot het overgaat en het liefst zo snel mogelijk. Omdat zij toch anders in elkaar zit dan ik. Het feit dat het over is heeft ze vanaf dag 1 dan maar geaccepteerd en zich de overtuiging aangemeten dat ze nu verder moet zonder mij. Dat werkt beter als je je dan concentreert op de negatieve kanten van de relatie. Zo heeft ze wellicht ook een negatieve abstractie van mij gecre?É¬´erd (op eenzelfde manier als ik een positieve abstractie van haar heb gecre?É¬´erd ?¢‚Ç¨‚Äú het idealiseren) en staan we met dezelfde gevoelens en dezelfde geschiedenis nu lijnrecht tegenover elkaar. Los dat maar eens op.

Ma, 26/06/2006 - 17:23 — jakkemazz

Ik denk dat de meningen

Ik denk dat de meningen afhangen van de mate waarin je je ldvd al hebt verwerkt. Ook ik wil nog een final battle strijden, ondanks alle complicaties die er tussen ons gekomen zijn dit jaar, maar nog niet op dit moment. Ik ben van mening dat je echt 100% zeker moet zijn vooraleer je verder gaat. Zolang er nog hoop leeft, kan je dit toch niet anders ... En eerlijk gezegd denk ik dat, als zij resoluut blijft weigeren, een mens niet kan blijven incasseren. Je hebt je eigen limieten en bij sommigen liggen die verder dan bij anderen, maar er zijn grenzen. Ik denk dat je zelf wel zal beseffen wanneer het echt genoeg is geweest en dat je alle hoop moet opgeven. Maar voor zover ik me in jouw situatie kan inbeelden, zou ik er ook nog voor gaan!

Ma, 26/06/2006 - 17:37 — Unremedied

Ondanks alles heb ik de

Ondanks alles heb ik de indruk dat die verwerking van de ldvd wel een heel eind op weg is hoor. Ik heb me niet 'vastgeklampt' aan hoop. Ik ben er eigenlijk al zeker drie maanden vanuit gegaan dat het niks meer wordt en ik heb geprobeerd vooruit te kijken. Na het vorige gesprek, eind april, dat ik met haar had, is het me zeker twee weken gelukt om me gewoon okee te voelen. Afgerond, dat idee. Maar wat een beetje aan de hand is, is dat ik niet erg grondig ben geweest in dat laatste gesprek. Heb niet doorgevraagd naar sommige dingen, uit angst voor pijnlijke antwoorden. Zelfbescherming. Daardoor zijn er bepaalde dingen die in mijn kop blijven rondspoken en mijn idee was dat de enige manier om dat stop te zetten, is mezelf het gevoel bezorgen dat ik werkelijk alles gedaan heb wat mogelijk was om haar te laten inzien dat haar kijk op de zaak misschien niet helemaal klopt (of eigenlijk helemaal niet ). Haar te laten inzien, dat als ze dan definitief zonder mij verder wil, dat ze ook WEET wat ze achterlaat, en niet iets volstrekt anders denkt achter te laten dan wat eigenlijk het geval is. Laten we aannemen dat de waarheid ergens in het midden ligt en ik er net zover af zit als zij...

Het is gewoon niet duidelijk. Als er een derde in het spel is, is het misschien eenvoudiger om het probleem te lokaliseren dan wanneer dat niet het geval is. Ik heb te maken met een relatie die ikzelf beeindigd heb in eerste instantie, terwijl we allebei nog veel voor elkaar voelden. Zij heeft tot het einde laten blijken niet te willen dat het uitging, maar op het moment dat het wel gebeurde, is ze 180 graden omgedraaid en heeft ze zich een nieuwe instelling aangemeten. Dat is dezelfde als die ze nog steeds heeft. Dat is een soort schakelaarwerking die ik niet helemaal volg en waarbij ik het idee heb dat ze veel dingen - die naar mijn idee WEL relevant zijn - wegdrukt.

Met andere woorden: dat de hele basis er nog wel ligt, maar ze ervoor kiest om er niks meer mee te doen, omdat dat misschien 'makkelijker' is. Dat is iets waar ik me moeilijk bij neer kan leggen, omdat ik het te belangrijk vind. Dat wil ik haar proberen duidelijk te maken en ik denk dat ik dat voor mijn gevoel nog niet genoeg geprobeerd heb. We hebben wel samen teruggekeken, maar het heden, het hier en nu, en de toekomst hebben we eigenlijk niet onder de loep gehad.

Ma, 26/06/2006 - 16:16 — Kami

Gelijk

Het spijt me, maar ik moet Roberto hier eigenlijk wel in bij staan. Ik heb je verhaal gevolgd, & ik hoopte zo dat het anders voor je zou uitdraaien, maar de realiteit is dat het er niet goed uit ziet.

Ik weet wat het is om vast te houden aan elke strohalm, maar uiteindelijk moet je toch een dag je ogen openen, & inzien dat het niet meer goed komt. Ze lijkt me gelukkig in haar nieuwe leventje, & hoewel dat altijd nog kan veranderen, denk ik niet dat dat in de komende week gaat gebeuren, ook niet na nog een gesprek. Ze lijkt me eerlijk als ze zegt dat ze er nu even geen behoefte aan heeft, dat ze voorruit wil kijken. Ik denk dat je onderhand wel duidelijk hebt gemaakt hoe jij tegen de situatie aankijkt, het lijkt alleen, helaas, geen enkel verschil te maken. Misschien moet je maar afzien van dat laatste gesprek, het wordt waarschijnlijk niet wat je er van hoopt, & je weet dat dat een terugslag betekent.

Ook ik heb moeite gehad om mijn ex te laten gaan, ik hield me ook vast aan elk woord, aan elk gebaar, maar uiteindelijk besefte ik dat ik mezelf er geen plezier mee deed. Uiteindelijk was ik degene, die leed onder het hopen & piekeren. Dus ik heb hem laten gaan... & toen kwam hij terug.

'Laat me los, laat me gaan, dan kom ik wel weer naast je staan...'

Ma, 26/06/2006 - 17:48 — Unremedied

Eerlijk gezegd geloof ik

Eerlijk gezegd geloof ik niet zozeer dat ze nu gelukkig is in haar nieuwe leventje. Als mensen haar vragen hoe het met haar gaat, antwoordt ze steevast 'druk'. Ze is nog aan het worstelen geloof ik om boven te komen. Ze heeft wel veel positieve dingen bereikt en die doen haar goed, daar is ze blij mee, dat weet ik ook zeker. Maar of ze echt gelukkig is, waag ik te betwijfelen, te oordelen naar alles wat ze tot nu toe heeft gezegd enzo. Ze is volgens mij vooral bezig met door de zure appel heen te bijten, waar ik zoiets bij heb van: is dat nou wel zo nodig? Ze lijkt een beetje een vertekend beeld te hebben van alles, wat volgens mij een beetje komt door de dingen die ik hierboven ook bij Jakkemazz schreef.

Het wanhopig vasthouden aan iedere strohalm zit er eigenlijk niet echt meer in. Zoals ik gisteren ook al in een blogje schreef, hoop dat het (op korte termijn) goedkomt, heb ik eigenlijk niet meer, maar als ik met zo'n instelling zo'n gesprek inga, weet ik bij voorbaat dat het gedoemd is te mislukken.

De pest is alleen dat ik inderdaad lijk te vechten tegen de bierkaai. De overtuiging dat het beter is zo, is in die vier maanden tijd (want daarvoor wilde ze er niks van weten) kennelijk zo gegroeid, dat ik daar weinig meer aan toe of af kan doen. Ik moet echter wel door en dan rest mij dus inderdaad alleen maar tot de grens van het toelaatbare te gaan (maar vooral ook te zorgen dat ik daar niet overheen ga), om mezelf het gevoel te geven dat ik alles geprobeerd heb.

In vijf jaar tijd hebben we van alles opgebouwd. Zij laat dat kennelijk vrij makkelijk achter. Ik niet. Zo zit ik niet in elkaar. En vier maanden vind ik nog betrekkelijk kort op een periode van vijf jaar. Helemaal als je het gevoel hebt dat de redenen waarom zij het beter vindt zo, niet lijken aan te sluiten bij de realiteit. De dingen die ze me vandaag voor de telefoon zei ('ik heb iemand nodig die positief in het leven staat' enzo) waren vrij wrang voor mij om te horen. ZIJ was verdorie op het laatst een bron van negatieve energie omdat ze zo met zichzelf in de knoop zat; mij liet dat niet onbetuigd, nee, op een gegeven moment zag ik het ook allemaal niet meer zo. Ik ben ook niet van steen. Als mijn vriendin, van wie ik veel hou, zo met zichzelf in de knoop ligt, doet ook mij dat wat en blijf ik niet vrolijk flierefluiten. Het voelde nogal onrechtvaardig, want van nature ben ik juist bijzonder positief ingesteld. Zij was van ons tweeen de zwartkijkster, waar ik altijd een positieve noot probeerde te brengen.

Dus... het voelt allemaal alsof het niet klopt en daarom kan ik nog niet wegzwemmen van het inmiddels gezonken schip. Zij is meteen als een gek gaan wegzemmen, maar eerlijk gezegd vraag ik me af of dat in dit geval nou wel de meest handige aanpak is geweest...

Maar goed, ik loop me nu uit te leggen, neemt niet weg dat ik je commentaar ter harte neem en ik het meeneem in mijn beslissing, of dat gesprek er nog moet komen. Op dit specifieke moment weet ik het ook allemaal even niet meer zeker. Want het mag duidelijk zijn dat ik het niet wil afsluiten terwijl ik op haar een indruk van een 'vent met een bord voor zijn kop' achterlaat of gewoon als een lastige 'stalkende ex'. Dat zou me ook geen recht doen, want ik heb in die vier maanden tijd slechts vier keer ofzo contact met haar gezocht. Dat vind ik nog best kunnen, zeker als er zo weinig is uitgepraat.

Ma, 26/06/2006 - 18:10 — Pippilotta

oh unremedied...

ik leef met je mee in verdriet en bijhorende onredelijkheid - hoe herkenbaar, maar toch even dit:
Zwemmen of op het zinkend schip blijven? Zeg nou zelf....
Soms moet je iets leren van je eigen beeldspraak.
Ik denk dat wij met z'n allen hier een heel positief feit delen: We zijn er. We hebben geen pillen genomen, zijn niet voor de trein gaan liggen. We schrijven en vechten, kortom, we w?É¬?llen zwemmen. Het schip is verlaten. Een schip zonder passagier is de verdrinkingsdood niet waard. DUS ZWEM!!!!!!

Ma, 26/06/2006 - 18:46 — Unremedied

Compromis?

Ben door jullie reacties wel weer wat aan het twijfelen gebracht en ik heb - om het voor nu even van me af te kunnen zetten - een compromis bedacht.

Ik bel haar nog wel als ze terug is van vakantie. Ik pols of ze nog steeds eigenlijk die ontmoeting niet wil. Als dat het geval is, zeg en vraag ik de dingen via de telefoon. Stuur na afloop mijn pakketje met CD en brieven op en sluit het daarmee af.

Is dat een idee? Of gaat het niet genoeg betekenen om het van me af te kunnen zetten? Toch weer het gevoel dat ik niet alles gegeven heb? Via de telefoon is het allemaal een stuk lastiger over te brengen, en wat misschien belangrijker is: een stuk minder indringend, zonder gezichtsuitdrukking en lichaamstaal.

Bwaghh... Het is moeilijk allemaal zeg. Wat voor mij het voornaamste is eigenlijk, is dat ik ondanks alles haar niet tot last wil zijn. De enige reden dat ik het gesprek NIET meer zou willen hebben, is eigenlijk dat ik niet wil dat ze me vervelend gaat vinden ofzo. Of vindt dat ik maar als een hondje achter haar aanhuppel. Terwijl we in die vier maanden tijd toch eigenlijk maar twee echte gesprekken over 'ons' gehad hebben. Ik bedoel, jullie hebben mij hier redelijk op de voet gevolgd, maar haar toevoer van informatie is een stuk kariger geweest natuurlijk.

Naja, ik heb inderdaad nog een week om het allemaal te laten bezinken... Pffffff... Rottige dilemma's. Ik ben er zeker van dat ik het na dat laatste gesprek achter me zou moeten kunnen laten, maar er doemen zich toch veel vragen op. Iemand vroeg me 'heb je nog hoop?'. Ik antwoord braaf 'nee, eigenlijk niet'. Maar waarom wil ik haar dan nog overtuigen? 'Je hebt gelijk, ik heb nog wel hoop, maar die is niet op ratio gestoeld'. Je gaat haar niet kunnen overtuigen met woorden. Waarom wil je dan nog dat gesprek, als je al weet dat je jullie niet weer bij elkaar praat? 'Omdat ik de motieven waarom ze niet verder wil niet vind kloppen en het nogal onrechtvaardig op me overkomt. Ik wil dat ze WEET wat ze achterlaat. Als zij de bewuste keuze met alle relevante informatie nog steeds maakt, weet ik dat er niks meer te winnen valt.' Maar je weet toch al dat ze die keuze maakt? 'Ja, maar ze heeft die informatie nog niet en misschien kan het op de wat langere termijn verschil maken, dat ze een andere invalshoek krijgt'. Onzin, als ze die al krijgt, moet die uit haarzelf komen. 'Maar zij ziet een hele andere waarheid en heeft er wellicht nooit op deze manier tegenaan gekeken, omdat ze eigenlijk van begin af aan haar gevoelens heeft verdrongen. Die wil ik juist aanspreken, aanboren, om die ook mee te laten spelen'.

Naja zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. Arghh...

Ma, 26/06/2006 - 19:50 — Afgerekend

Unremedied,

ik lees je blog en het is zo herkenbaar. Het is in mijn geval ook precies zo gegaan. Totdat hij bijna in mijn gezicht ophing de laatste keer dat ik belde: "waarom ben je er nog steeds mee bezig, je bent er nog niet overheen, het is verdomme een half jaar geleden. Ben je zo afhankelijk van mij? Schrijf het op, ik ga het heel aandachtig lezen (bullshit), want een gesprek krijg je niet."Dat deed zo'n pijn!!!Ik moest een paar mimuten blijven liggen, verlamd en ik kon het gebonk in mijn hoofd horen. Maar toen ik opstond had ik zoiets van: dank je wel, DAT was wat ik nodig had om jou met rust te kunnen laten. Een brief heb ik toch geschreven (mijn eerste blog).
Precies zoals jij, we hebben maar twee gesprekken gehad in die zes maanden. Ik wilde hem laten zien wat hij kwijt was, ik voelde me super toen ik niet bij hem was, ik ben in de tussentijd 12 kilo afgevallen, de eerste vijf in de eerste twee weken. Maar nee hoor, hij heeft het talent om mij niet te laten zeggen wat ik wil zeggen.Ik voelde me elke keer alsof ik een verkooppraatje over mezelf aan het houden was. Zijn negatieve beeld over mij veranderd er niet door, wordt juist steeds bevestigd. Over koeitjes en kalfjes praten lukt prima, hij haalt zelfs herinneringen op.Behalve toen ik het over een one-night stand had: hij voelde zich goedkoop!!! Alsjeblieft zeg!!! Jij bent toch diegene die mij niet wil zien.En hoe durf je wat wij hadden te vergelijken met een one night stand? Twee gesprekken vond hij opdringen. "Als je het niet had gedaan had ik zeker contact met je opgenomen, maar niet de eerste paar maanden." Lieve Unremedied, wil je soortgelijke dingen van haar horen? Door geen contact op te nemen laat je haar beslissen en alles wat ze gehoord heeft laten bezinken terwijl ze weet dat je ergens bent, maar niet haar behoefte heeft. Als haar beslissing vaststaat zal je misschien nooit meer iets van haar horen en anders komt ze vanzelf naar je toe, maar het gaat HEEL lang duren. En geloof me, wat je wilt zeggen weet ze al na vijf jaar. Ze moet het nog ontdekken. In dat soort gevallen klinken woorden zo waardeloos. Een keer toen ik me zo'n spijt had van een van die gesprekken waar ik dus precies het tegenovergestlde had laten zien van wat ik was, liep ik op straat ergens bij hem in de buurt en dacht: klootzak, ik wil niet praten, ik wil nu bij je aanbellen en je alleen maar aankijken met die blik die ik nu in mijn ogen heb en daarna gewoon weglopen. Kijken of je DAN zo hard kan zijn. En ik zou eens in jou ogen willen kijken zonder je masker op (dat had ie dan, als hij zich ongemakkelijk voelde had hij een blik die ik "de masker" noemde). Nu heb ik het afgesloten en ik laat mezelf toe om te hopen dat ik hem ooit tegenkom en ik geloof dat ik hem nu met een vriendelijke glimlach kan aankijken. Niet verliefd, niet boos, niet verdrietig, niet zenuwachtig. En dat is wie ik echt ben. Hij weet hoeveel liefde ik kan geven (te veel voor hem) en als het hem iets doet merk ik het vanzelf. Maar eerst moet het negatieve beeld van mij uit zijn hoofd. En dat kan niet als ik hem steeds laat zien dat hij gelijk heeft. En de tijd natuurlijk. Anders komen we elkaar tegen als twee oude maatjes en dat vind ik ook prima. Wie weet ben ik dan mijlen verder dan waar ik nu ben. Stel je eens voor Unremedied wat een voldoening het zou geven als je het een paar weken of maanden volhoudt en dan ineens haar nummer op je scherm ziet!!! Zou je niet springen? Nu zit je dagen te twijfelen voordat je haar nummer draait. En als het nooit gebeurd, jij hebt gespeeld, zij heeft verloren. Een FINAL BATTLE lijkt me verstandig alleen als zij aangeeft dat ze het op zijn minst niet erg vind (leuk vind ze het niet, dat is zeker). Een battle vecht je niet alleen. Maar het is gek dat je ook zonder tegenstander toch knock-out geslagen wordt!

Heel veel sterkte en ik hoop dat het anders is dan het lijkt. De tijd zal het leren.

Ma, 26/06/2006 - 20:19 — Pippilotta

huiswerk

ok.
Deze website is echt verhelderend! Het is een spiegel, terwijl je in het verhaal van een ander vaak duidelijker ziet waar de schoen wringt, en dus die van jezelf in reflectie. Unremedied, je maakt jezelf echt gek nu.
Ik wil dat je volgende stukje een nauwgezet verslag van het EK voetbal is.
Dus. Het eerst volgende moment dat je weer over haar wil schrijven, en alles uitspinnen hoe wat waarom waartoe wanneer ja nee, dan hou je daar even mee op, en schrijft iets heel anders.
Ik wil een doorwrocht commentaar van jou waarom nederland verloren heeft, en wie er volgens jou het meest geweld heeft gebruikt in de gewraakte wedstrijd.
Als je hem niet hebt gezien, wil ik een gedetailleerd verslag van hoe jouw woonkamer eruit ziet.
En dan mag je pas de dag daarna weer wat schrijven over pakketjes, telefoontjes, cd'tjes, gesprekjes met haar, in werkelijkheid of in gedachten.
ok?
succes!
Pipster

Ma, 26/06/2006 - 20:29 — Kami

Aanvulling

Ik wil gewoon nog eventjes toevoegen dat ik natuurlijk helemaal niet de bedoeling had om je je laatste sprankel hoop te ontnemen. Als jij vindt dat je een laatste gesprek nodig hebt, moet je dat zeker doen, ook al lijkt het tegen beter weten. Je hebt gelijk als je zegt dat je er later zeker geen spijt van wil hebben, dat je het zo gelaten hebt.

Ik denk dat ik me gewoon wat zorgen maak over de uitkomst, als die niet zo mooi is. Misschien moet je je maar vast op het ergste voorbereiden, zodat het niet als een klap in je gezicht komt, als je dingen hoort die je liever niet hoorde.

Maar het is jouw leven, jouw (ex)vriendin & jouw relatie. We kunnen je wel onze goedbedoelde raad geven, uiteindelijk weet alleen jij wat in jullie geval het beste is.

& o ja, waarschijnlijk een onmogelijke opgave, maar probeer er toch maar niet de hele week over te piekeren.

Ma, 26/06/2006 - 21:20 — Unremedied

Dank je wel. Ik begrijp wel

Dank je wel. Ik begrijp wel hoor, dat je me juist wilde helpen en dat waardeer ik ook zeer. Reacties als de jouwe zorgen ervoor dat ik kritisch onder de loep neem waar ik mee bezig ben. Ik schrijf dan misschien wel weer ellenlange reacties (krijg dat er maar eens uit bij mij), maar dat is ook net even weer een kwestie van het 'van me afschrijven'. Ik toets het commentaar al schrijvende een beetje aan mijn situatie, geloof ik. Misschien praat ik mezelf vast, misschien ook niet, misschien ook wel maar heb ik het zelf niet door (en dan is er altijd wel iemand aardig genoeg om me daar even op te wijzen gelukkig ).

Het rotte is dat enerzijds ik misschien wel het beste weet wat in mijn/ons geval het beste is, maar omdat ik er zo middenin zit, ben ik wel eens bang dat ik het allemaal niet meer helder zie. Jullie commentaren hier hebben dan ook best veel autoriteit, aangezien er meestal erg nuttige dingen instaan. Soms vind ik het erg moeilijk te bepalen wat ik me het meest aan moet trekken - commentaar van jullie, die mijn verhaal natuurlijk in woorden wel hebben gevolgd maar niet zo middenin de situatie zitten als ik, of gedachten van mezelf, gebaseerd op het hele plaatje zoals het was en is met alle nodige informatie voorhanden, maar enigszins vertroebeld doordat ik er zo middenin zit.

Ma, 26/06/2006 - 21:15 — Unremedied

Die wedstrijd was wel

Die wedstrijd was wel humoristisch, ja. Ik ben niet echt een voetbalfan, maar die WK en EK wedstrijden van Nederland volg ik dan nog wel. Wat een toestand, zeg! Het werd op een gegeven moment echt bijna grappig. Ik vrees dat ik je niet van een doorwrocht commentaar kan voorzien bij gebrek aan voetbalkennis (ik ben zo eentje die vindt dat je niet teveel over voetbal moet lullen maar of het spelletje moet spelen of er - hooguit - naar kijken), maar ik vond de scheidsrechter een held. Wat kan die man voor een voetballeek een wedstrijd interessant maken zeg! En dan die halve chaos en paniek die bij 'm te zien was. Hahaha. Maar wel apart dat die voetballers enerzijds een spelletje spelen en elkaar anderzijds voor elkaars waffel slaan en schoppen. Hoe dan ook, jammer dat Nederland eruit ligt, maar je kunt niet zeggen dat ze zich zomaar gewonnen hebben gegeven.

...Zo goed? Want eigenlijk moet ik geloof ik nog even twee reacties leveren hiero . Anyway, dank voor je commentaar, je hebt helemaal gelijk dat ik mezelf vanmiddag behoorlijk gek zat te maken (en eerlijk gezegd is het nog niet heel veel beter nu, maar ik ben in de tussentijd wat gaan studeren, dus toch ergens anders mee bezig geweest).

Ma, 26/06/2006 - 21:02 — Phoenix

Respecteer haar keuze!

Unremedied, ik denk ook dat ze al heel erg duidelijk is geweest. Dat jij niet de antwoorden krijgt die je graag zou willen horen, betekent nog niet dat ze niet eerlijk is, en ook al zou ze niet helemaal eerlijk zijn en bepaalde gevoelens wegstopppen omdat ze dat op dit moment nodig heeft om verder te kunnen gaan: RESPECTEER DAT NOU EENS!

Respecteer haar keuze om alleen verder te gaan, om geen contact te willen op dit moment, om verder te gaan op de weg die ze in is geslagen. WANT ZIJ GAAT VERDER. Terwijl jij wil blijven vasthouden aan wat er niet meer is... en ik word daar een beetje treurig van. Ik ben zelf ook zo, ik ben bij al mijn exen wel een keer teruggegaan, na een kortere of langere periode waarin het uit was. Meestal was het geen succes. Binnen de kortste keren zit je weer in dezelfde patronen, want ook al denk je dat je bent veranderd, en ben je dat misschien ook wel een beetje, je bent veranderd OMDAT je op jezelf bent teruggeworpen. Maar als je snel weer bij elkaar terugkomt, verval je weer in je 'oude' gedrag. Misschien komt het ooit goed, maar niet NU.

Zij heeft nu een andere draad opgepakt, en ze doet dat goed. En natuurlijk heeft ze het er ook nog wel eens moeilijk mee, maar ze is realistisch en weet dat ze er doorheen moet om er sterker uit te komen. Ik kan alleen nog maar zeggen: neem daar een voorbeeld aan. Haar nu weer tegen haar zin tot een gesprek overhalen, is zinloos. Het zal alleen maar weerstand oproepen, irritatie wellicht. De enige manier waarop jij haar ooit terug kunt winnen is door te doen wat zij doet: je op jezelf richten en op je eigen leven en toekomst, in plaats van op het verleden. Als het dan zo moet zijn, komt het vanzelf goed, ooit. Maar niet nu.

Het feit dat je haar als een tegenstander beschouwt en spreekt over gevechten en overwinningen, zegt al genoeg. Er is geen jullie meer. Als je echt van haar houdt laat je haar los, in plaats van tegen haar te vechten... Het is hard, maar ik denk dat het tijd wordt om dat feit onder ogen te zien. It's the only way up... en het is pijnlijk maar geloof me, er is niets dat pijnljker is dan jezelf voor de gek houden.

If you love something, let it go.
If it comes back it's yours.
If it doesn't, it never was.

Ma, 26/06/2006 - 21:35 — Unremedied

Dank je voor je reactie,

Dank je voor je reactie, Phoenix. Ik geloof dat het niet de eerste keer is dat jouw reactie bij mij nogal aankomt (positief bedoeld ). Eerlijk gezegd schrok ik er dit keer een beetje van. Weet je wat het namelijk inderdaad is? Ik heb het gevoel op het randje aan het lopen te zijn. Er zit heel veel in wat jij schrijft, en je schrijft eigenlijk precies waar ik zo bang voor ben.

Mijn grootste angst op dit moment is dat ik, in mijn manier om hieruit te komen, dingen doe waardoor zij inderdaad de indruk krijgt dat ik haar keuze niet respecteer. Dat ik de verkeerde indruk wek, de indruk wek van iemand met een bord voor de kop. Dat ze mijn acties oprecht voelt alsof ik haar lastigval. Dat gaat me namelijk te ver. Dat is een offer dat ik geloof ik toch niet wil maken, ondanks dat sommigen wel eens tegen me hebben gezegd 'wat heb je te verliezen'. Zo zit ik niet in elkaar.

Dat staat uiteraard op erg gespannen voet met de andere zijde van de medaille: de afgelopen weken heb ik me ingesteld op nog een laatste gesprek met haar, waarmee ik ofwel misschien iets ten goede zou kunnen keren (die kansen lijken inderdaad bizar klein nu) ofwel bepaalde spoken uit mijn hoofd zou kunnen verjagen doordat ik a) alles geprobeerd heb wat ik in me had en b) de laatste paar vragen die in mijn hoofd blijven spoken (misschien) beantwoord krijg.

Wat je schrijft over dat terugkomen bij elkaar (op relatief korte termijn) niet werkt, is iets waar ik ook veel aan gedacht heb de afgelopen maanden. Maar ook dan steekt weer dat duiveltje de kop op, dat me influistert: jullie zaten in een crisis, jullie zaten allebei geestelijk nogal in de knoei, maar voor de rest pasten jullie wel verdomd goed bij elkaar, zeker als je verder kijkt dan het laatste half jaar. Zelfs nog tijdens het telefoongesprek vandaag, waar over en weer een paar grapjes vielen, merkte ik het nog: zolang we om de hete brij heendraaien en het over andere dingen hebben, klikt het gewoon enorm goed. Dat had ik ook al ondervonden toen ik haar een week of drie geleden ontmoette op het feestje van een gezamelijke vriend. Maar wat wel zeker is, is dat je geen garanties hebt. Ik ben een hopeloze romanticus soms en misschien zie ik het inderdaad wel te rooskleurig, ik weet het niet.

Het is trouwens niet zo dat ik zozeer HAAR als tegenstander beschouw. Met die 'vijand' doel ik op dat stukje van haar (waar ik tijdens onze relatie soms ook al tegen moest knokken) waarin ze iets in haar hoofd heeft gehaald wat onder geen beding mag wijken (maar tijdens onze relatie week het soms toch, omdat het toen ook soms lukte om tot haar door te dringen). In dit geval heb ik de indruk (tuurlijk kan ik het mis hebben, maar ik heb de indruk nogal sterk) dat het vooral ingegeven wordt door een zelfbeschermingsmechanisme. Door angst ook wellicht. Maar als ik het hele plaatje overzie, heb ik zoiets: het zou nu beter moeten werken dan ooit. Je maakt een relatie uit omdat er problemen zijn, je moet niet eerder weer aan elkaar beginnen als die problemen opgelost zijn of een oplossing voorhanden is. En je nog van elkaar houdt. Ik heb de indruk dat dat laatste element nog aanwezig is en het eerste ook. Toch denkt zij er anders over. Mijn meest prangende vraag is dan ook: waarom? Wat let je? Wat maakt nu dat je zo vastberaden bent dat je zonder mij verder wilt? De problemen die er waren, waren voor een heel groot deel NIET afkomstig uit onze relatie, dat die op een gegeven moment niet meer zo lekker liep kwam juist DOOR die problemen.

Omdat zij vanaf dag 1 geaccepteerd heeft dat het over is en zonder mij verder moet (in haar beleving ben ik nog steeds degene die het heeft uitgemaakt, waar ik grappend op reageerde dat zij het daarna nog twee keer met mij heeft uitgemaakt), heeft ze zich daar ook op ingesteld.

Ik geef je helemaal gelijk met wat je schrijft over dat dat een gezonde instelling is. De vraag is alleen misschien... is het nodig? Is het nodig om achter je te laten wat je in dik vijf jaar hebt opgebouwd? Volgens mij ziet zij de dingen niet zoals ze zijn. Zij wilde niet dat het uitging en heeft tot vlak voordat ik het uitmaakte aangegeven dat ze zo gek op me was, dat ik precies zo was als ze zich altijd een partner had voorgesteld, dat ik haar zo gelukkig maakte... Ik volg dat niet. Niet nu ik inzie wat er foutging en hoezeer ik dit eigenlijk toch niet zo gewild heb allemaal. Waarom kan het nu toch niet meer samengaan? Heb de indruk dat ik misschien die vraag niet eerder kan laten rusten dan dat ik er van haar een eerlijk antwoord op gekregen heb.

Maar goed, weer een heel verhaal. Komt omdat het me dus wel raakt, wat je schrijft, en dat ik mezelf echt nu steeds de vraag stel: ga ik die grens nu inderdaad over om nog een keer een gesprek te willen? De grens van het toelaatbare, de grens van het respectabele?

Ma, 26/06/2006 - 22:28 — Phoenix

Een paar vragen aan jou.

Een paar vragen aan jou. Want je kunt er niet genoeg van krijgen haar gedrag te analyseren, maar hoe zit het met jou? Wanneer ga jij over je eigen grens? Wanneer geloof jij wel dat haar antwoord 'eerlijk' is, en geen 'zelfbeschermingsmechanisme', en wat is er eigenlijk mis met zelfbescherming? Is 'tot haar doordringen' niet gewoon een eufemisme voor 'haar van gedachten doen veranderen'? En op welk punt verlies jij je zelfrespect? Want dat heb je wel degelijk te verliezen, je zelfrespect en haar respect, om nog maar niet te spreken over de mogelijkheden om een vriendschap met haar op te bouwen, want dat zat er echt in. Maar niet als je zo doorgaat...

Ik ben het ermee eens dat het goed kan zijn het gevoel te hebben, er alles aan te hebben gedaan. Maar hoeveel 'laatste gesprekken' kun je nog voeren? Dacht je voor het vorige 'laatste gesprek' ook niet, dat je het daarna achter je zou kunnen laten?
Op sommige vragen is geen antwoord, Unremedied, en misschien is dat wel de les die jij nu te leren hebt...

Jij hebt het vaak over verstand en gevoel, en de tegenstelling daartussen. Ik heb ooit een mooi een vrouw gesproken die heel sterk vaart op haar intu?É¬Øtie. Ze omschreef het ongeveer zo: "Je hebt je verstand, je gevoel en je intu?É¬Øtie. Je verstand zit in je hoofd. Je gevoel (angst bijvoorbeeld) zit in je buik. En je intuitie zit daar ergens tussenin, in je hart. Het is een WETEN, zonder dat je goed kun beredeneren waarom."
Ik heb altijd geworsteld met relaties, maar de moeilijkste perioden in mijn leven waren wanneer ik tegen beter weten in bleef vechten. Wanneer ik mezelf voor de gek hield door allerlei theorie?É¬´n te bedenken dat het nog goed kon/zou komen, terwijl ik in mijn hart wist dat de relatie al ten dode opgeschreven was of dat ik weg moest (maar te laf was om dat te doen).
En als je dat besef eenmaal hebt en erkent, of je het nu rationeel kunt onderbouwen of niet, dan is er geen weg terug. Als je weet dat je alleen verder moet, kan niemand je daar meer vanaf brengen, geen theorie, geen duur cadeau, geen nieuw inzicht. Dan moet je trouw zijn aan jezelf, en kun je alleen maar je eigen weg volgen, ook al betekent dat dat je afscheid moet nemen van iemand waar je nog veel van houdt. Dat is een heel pijnlijk proces maar als de ander je met liefde en respect laat gaan, is het minder pijnlijk voor allebei.

Ik denk dat jouw vriendin dat besef ook heeft, het besef dat het gewoon op was tussen jullie, en dat jullie nu allebei je eigen weg moeten gaan. Ik proef dat uit haar woorden (zoals jij die hier weergeeft). En daarom wordt ze alleen nog maar moe van jouw eindeloze vragen, en komen jouw theorie?É¬´n niet meer aan. Zolang jij niet loslaat zal er nooit een einde komen aan jouw vragen en theorie?É¬´n... maar op sommige vragen is geen antwoord. Het is inderdaad alleen maar een manier om voor je uit te schuiven wat onvermijdelijk is: accepteren dat het over is. Het is niet zo erg als je nu denkt. Wat jullie hadden was mooi, maar het is over, in deze vorm althans. Analyseer het nu niet kapot. Misschien kun je er nog een andere vorm aan geven. Vriendschap. Maar niet nu.

Die hete brij waar jij over schrijft, daar gaat het nou juist om. Samen grapjes maken is gemakkelijk. Maar ze wil niet meer die zwaarte, die er kennelijk tussen jullie was, en die jou nu nog steeds omringt, getuige je lange analyses op dit forum. Ik weet dat het indruist tegen je alles in je, maar probeer het leven wat luchtiger op te pakken, laat haar los en LEEF! Zoek je vrienden op, leer nieuwe mensen kennen, bezoek een ver land, neem een nieuwe hobby, doe iets wat je altijd al hebt willen doen.

Ik heb niet zo lang geleden een goede vriendin verloren. Sindsdien kijk ik met een andere blik naar de wereld. Het leven is te kort om te wachten op wat misschien nooit komt. Er ligt nog zoveel moois voor je in het verschiet, als je je er maar voor openstelt. En dat kun jij, ik weet het zeker.

Ma, 26/06/2006 - 22:29 — Pippilotta

ja bijna goed!

je hebt in ieder geval even ergens anders aan gedacht. Helaas heb je maar de helft van de opdracht volbracht! Een kwartier later (!) ratelde je alweer door.
Probeer pauze's in te lassen. In die pauze's leer je zwemmen. En ik doe met je mee!
Morgen werk, boxen, eten met vriendin. Laat je het een dag rusten?
Als je morgen toch hier iets wilt schrijven, schrijf je ons dan iets over je favoriete hobby? dan leren we ook nog een andere kant van unremedied kennen!
Heel veel liefs, van een oprecht bezorgde Pippi

Din, 27/06/2006 - 01:03 — Unremedied

Haha, ik moet wel zeggen dat

Haha, ik moet wel zeggen dat ik ook jouw berichtjes erg waardeer. Ik begrijp wat je bedoelt, met het inlassen van de pauzes waarin ik leer zwemmen. Maar ik heb al een heleboel van die pauzes gehad hoor. Ik ben niet vier maanden stil blijven staan. Deze dagen zijn voor mij alleen even heftig; afgelopen vrijdag dat gesprek dat ze had met mijn moeder en vandaag dat telefoontje. Ik zit in de 'eindfase' en zie mezelf geconfronteerd met het dilemma of ik nou inderdaad dat gesprek nog ga hebben of niet, zeker ook gezien de commentaren hier op de site.

Ik vrees dat ik toch nog net iets te terughoudend ben om over mijn hobby te gaan schrijven, haha. Moet natuurlijk wel een beetje anoniem blijven. Hoeft niet zozeer voor mezelf, als wel voor M. (jezus, daar ga ik weer) omdat ik niet wil voor haar dat iemand de verhalen met haar in verband kan brengen. Ik weet dat ze dat niet prettig zou vinden.

Maar goed, iets anders... Ik moet zo gaan slapen, dus ik heb wel even zin in wat afleiding. Laat ik eens kijken of ik niet gewoon een hoop nonsens bij elkaar kan schrijven...

Helpt het als ik zeg dat ik een 9 had voor een essay dat ik onlangs heb geschreven terwijl ik ook nog met mijn hoofd compleet ergens anders zat? Haha, daar hebben ze ook niet zoveel van gemerkt kennelijk .

Maar goed nou kom ik toch weer terug bij het oorspronkelijke gebeuren. Euhm... Sja, als je niet teveel van jezelf op een publieke site wilt prijsgeven, waar praat je dan over? Even denken, wat was er vanavond ook alweer op het nieuws... Ja, voetbal, maar daar hadden we het al over gehad. Verder kalashnikovs... Ja ik heb niet zoveel te melden over kalashnikovs. Het viel me alleen op dat ik vond dat de reportage redelijk oprecht was, door duidelijk te vermelden wat de politieke beweegredenen waren voor bepaalde landen om niet mee te werken aan exportverboden voor kalashnikovs... Maar dat is ook niet zo vreselijk interessant. Verder was er niet zoveel op het nieuws he?

Nou, ik geef het maar op, het zal ook het tijdstip zijn. Haha. Maar goed, dank je wel voor je luchtige noot in dit hele gebeuren . Lief van je dat je oprecht bezorgd bent, maar zelf heb ik er wel het vertrouwen in dat 't nog wel goed met me komt hoor... Misschien niet heel snel, maar 't komt goed . En rare dingen doe ik ook niet, te midden van al deze geestelijke activiteit ben ik bezig geweest met de voorbereiding van een tentamen. Toegegeven, ik heb me wel eens beter kunnen concentreren dan vandaag, maar dat had er ook een beetje mee te maken dat ik wat duf was vandaag.

Naja, ik vind deze site in ieder geval wel een uitkomst. Wat kun je hier een hoop leren zeg! Maar vooral: wat kun je er een steun uit halen. Ook al zijn de reacties van sommigen redelijk hoopontnemend of confronterend, ze zijn wel allemaal goedbedoeld en dat is toch een fijn gevoel. We moeten nodig weer eens een ldvd feestje organiseren denk ik zo .

Din, 27/06/2006 - 00:03 — Najari

Unremedied, ik ben 't

Unremedied, ik ben 't volledig met Phoenix eens, zo zou ik het precies neer hebben willen schrijven. Je vindt haar motieven niet kloppen, maar het gaat erom dat ZIJ ze vindt kloppen. Je gelooft niet dat ze ?É¬©cht gelukkig is, denk je dan niet weer teveel voor haar? Als zij 'n bepaalde mening heeft, als zij gelukkig zegt te zijn, dan LAAT haar. Niet alles in het leven zal zo kloppen zoals jij wilt dat het doet. Als jij dit in jullie relatie net zo gedaan hebt, is 't dan niet logisch dat ze zich nu 'vrij' voelt? Want je doet niet anders dan voor haar denken! Nu kan ze voor zichzelf denken en wuif je dat van de hand. Want volgens jouw theorie?É¬´n klopt het niet. Ik denk dat het inderdaad niks uitmaakt of je de andere kant van de zaak belicht. Daar zal ze echt niet meer bij stilstaan. En doet ze dat wel, is het enkel rationeel. Want blijkbaar is het gevoel er niet...haar gevoel zegt dat het goed is zo.
Misschien wilde ze inderdaad vechten tot het einde, maar wist ze nog niet hoe het voelde om zonder relatie verder te gaan. Dit heeft ze ervaren en het voelt goed...
Ik vraag me inderdaad af wanneer je er w?É¬©l vrede mee kan hebben. Want het zal niet gaan kloppen met jouw theorie?É¬´n...en dan? Lees de reacties van Phoenix nu eens goed, zonder meteen allemaal redenen en excuses te verzinnen. Lees, en laat het op je inwerken...

Sterkte!

Din, 27/06/2006 - 00:51 — Unremedied

Zelfreflectie

Najari en vooral Phoenix,

Dank voor jullie commentaren. Het mag misschien voorkomen dat er niet tot mij door te dringen valt soms omdat ik hopeloos veel analyseer, maar jullie boodschappen komen zeker aan en helpen mij zeer bij mijn zelfreflectie. Het is nu te vroeg om te besluiten hoe ik dit verder af wil gaan handelen, ik moet alles eens laten bezinken. Ik wil in ieder geval even zeggen dat het hoe dan ook zo is dat het erg helpt ook wat jullie zeggen. Ik neem het mee, en mocht ik besluiten wel dat laatste gesprek nog aan te gaan, dan is die beslissing genomen terwijl ik jullie commentaren ter harte heb genomen, maar was er toch nog een hoop wat er tegenop woog.

Phoenix, je schrijft over intuitie. Ik denk dat je daar bij mij de spijker nou juist op z'n kop slaat (en ik zo ondoordringbaar lijk). Het is namelijk juist mijn intuitie die zegt dat dit niet klopt, terwijl mijn hoofd weet dat ik ons niet weer bij elkaar ga praten en mijn buik de grootste angsten voelt als ik mezelf weer met haar confronteer, door haar te bellen. Ik heb me geen moment hoeven inhouden met contact te zoeken bijvoorbeeld. Het stomme is ook, dat ik in mijn leven nog zelden situaties heb meegemaakt waarbij deze intuitie niet klopte. Dat maakt dat de dingen die ik schrijf zich zo hardnekkig in mij hebben genesteld.

Je moet het ook een beetje zo zien. Ik heb het aanvankelijk uitgemaakt. Vier weken nadien hadden we een gesprek, waarin zij het eigenlijk 'uitmaakte', doordat ik eigenlijk aangaf wel verder te willen en zij niet. Het 'laatste gesprek' waar jij ook naar verwijst, was het eerste daaropvolgende gesprek. Toen ik het met haar uitmaakte, heb ik me uitvoerig uitgelegd. Maar van haar heb ik die eerste keer eigenlijk maar weinig uitleg gekregen. De tweede keer heb ik mezelf gespaard omdat ik geen pijnlijke dingen wilde/durfde te horen. Niet gevraagd wat ik eigenlijk echt wilde weten. Ik vind het wel erg belangrijk om te weten waarom ze het heeft uitgemaakt. Dat is toch wat iedereen hier heeft? Zeker als het zo 'against all odds' is.

Of vriendschap erin zit of niet, vind ik niet zo belangrijk op dit moment. Hoe cru het ook klinkt. Ik heb vrienden genoeg, ik vraag me af of ik me ooit prettig zal voelen om 'gezellig' met haar te doen terwijl er bijvoorbeeld een nieuwe kerel aan haar zijde is. Of als dat niet het geval is, voor mijn andere vrienden voel ik over het algemeen geen seksuele aantrekkingskracht. Een tantaluskwelling is een beetje wat ik me daarbij voorstel. Plus dat ik er zo langzamerhand achter begin te komen dat ik met heel veel dingen heel veel rekening met haar heb gehouden, maar dat dat andersom eigenlijk niet het geval is geweest. Getuige ook dit hele verhaal. De enige reden waarom ik het gesprek niet zou hebben, is dat ik bang ben dat zij het echt vervelend vindt. Ik denk er dan dus niet aan wat ik zelf nodig heb of wil, maar aan hoe het voor haar is. Wederom. Terwijl zij er weinig moeite mee heeft om zich op zichzelf te richten. Dat is misschien niet de goeie basis ook voor een vriendschap na verloop van tijd van mijn kant uit, al weet je natuurlijk niet hoe dingen lopen. Ik gooi niks bij voorbaat weg, maar geloof op dit moment niet echt in een vriendschap. Als ze maar een fractie van het geduld met mij zou hebben wat ik met haar heb en heb gehad, zou dat misschien anders liggen. Maar zoals ik hierboven ook al ergens schreef, het lijkt er nu haast op dat ze mij dingen in de schoenen schuift die zij juist veroorzaakt heeft. Dat is geen prettig gevoel.

Najari, 'als jij dit in jullie relatie net zo gedaan hebt, is 't dan niet logisch dat ze zich nu 'vrij' voelt?' is iets wat bij mij ook nogal aankwam. Dat soort vragen zet mij daadwerkelijk aan het denken. Ik kan je daarom ook niet van een antwoord voorzien, ik moet daarover nadenken. Wel weet ik dat met 'niks doen' ik haar sowieso niet kan 'terugkrijgen' of 'overtuigen'. De reden dat ik nu veel voor haar denk, is simpelweg omdat ze me zelf de relevante informatie niet geeft. Daarom wil ik ook juist dat gesprek. Gun het me nou om te stoppen met theoretiseren. Een open gesprek, om spoken uit mijn kop te verjagen. Als het dan toch uiteindelijk niet de bevredigende antwoorden oplevert, kan het heel goed zijn dat het om vragen gaat waar geen antwoord op is. Maar de vragen die ik nog heb, heb ik nog nooit eerder gesteld...

Tussen haakjes, jullie zijn wel helden allemaal met elkaar, ik leer veel van jullie. Ik heb wel eens gedacht dat ik eigenlijk een jaar ofzo voordat ik het uitmaakte ik al op deze site aan het schrijven moest zijn gegaan, wie weet was 't dan allemaal wel heel anders gelopen.

In het kort, Phoenix en Najari, ik denk dat jullie zeker een punt hebben. Jullie denken misschien iets meer in dezelfde lijn als zij, waar ik misschien wat anders in elkaar zit. Maar ik denk toch dat het niet zo heel veel gevraagd is, gezien alles wat er gebeurd is, dat laatste gesprek nog aan te gaan. Misschien is het geen 'Final Battle', maar het kan wel gewoon verhelderend zijn.

Wat jij zegt, Phoenix, dat ik al een 'laatste gesprek' had en dat ik nu WEER wilde praten, dat vind ik een logische gevolgtrekking, dat je dan denkt 'ja dan komt dat heus wel weer terug'. Toevallig heeft zij dat zelf ook tijdens het telefoontje tegen me gezegd en ik reageerde daar toen (oprecht) op met dat het ook echt het laatste gesprek was. Het stomme verschil is dat wat op dit moment het laatste gesprek is, ik eigenlijk een beetje om de hete brij heen heb gedraaid. Ik had me nog een heel andere voorstelling van zaken en heb me bij veel dingen veel te snel en te gemakkelijk neergelegd. Daar komt bij dat ik van mezelf vind niet iemand te zijn met een bord voor zijn kop. Ik weet dondersgoed dat als dit eventuele laatste gesprek, met alle dingen waarmee ik nu zit, niks verandert (waarop 99,9% kans is), ik het achter me moet laten. En daar zit ook een belangrijke motivatie om het gesprek nog aan te gaan.

Het moet in ieder geval niet aan mijn gebrek aan moed te wijten zijn dat het hierbij blijft. Want laten we wel wezen, als ik het gesprek niet heb, is dat uit angst. Angst dat zij slecht, kwaad of negatief over me gaat denken. Terwijl ik dat objectief gezien eigenlijk niet terecht zou vinden, want ik heb haar allesbehalve gestalkt. Tot nu toe met zijden handschoentjes benaderd, begrip en respect getoond, maar ben eigenlijk nog niet voor mezelf opgekomen. Vinden jullie dan niet dat dat misschien eens tijd wordt?

Din, 27/06/2006 - 10:15 — Najari

Het was niet mijn bedoeling

Het was niet mijn bedoeling om je met die opmerking te raken, dan wel je ogen te openen. Misschien kan zij gewoonweg niet goed uitleggen waarom ze dit nu beter vindt, maar heeft het hier iets mee te maken. Zij v?É¬?elt dat het beter is zo, maar ze zegt: 'ik denk dat het beter is zo'...

Maar ik ben het met je eens...als je het gevoel hebt nog eens te willen praten en je kan het niet afsluiten zonder dit gedaan te hebben, dan moet je 't zeker niet laten. Ik ben alleen bang dat je te zeer hoopt dat dit nog enig effect gaat hebben. Ik kan me dat nog goed herinneren van mezelf ooit een keer. De enige reden dat ik wilde praten met mijn ex was, omdat ik hoopte dat ik hem nog kon overtuigen. Ook al zeg je nu: het is om antwoorden te krijgen op vragen die ik nooit eerder gesteld heb, die vragen zullen er altijd blijven. Na dat laatste gesprek komen er vast weer nieuwe vragen en ga zo maar door.
Het is een normale reactie bij liefdesverdriet om alles precies tot in detail te willen snappen. Want we zijn in de veronderstelling dat dit het makkelijker maakt. Maar het enige bevredigende antwoord op jouw vragen zal zijn dat ze je terug wilt. Want volgens mij zijn ook al jouw vragen daarop gericht: 'waarom kan dat nieuwe leven niet samen met mij' etc. Ik denk echt dat je bij jezelf moet nagaan of ieder ander antwoord bevredigend zou kunnen werken voor je.

Heel veel sterkte!

Din, 27/06/2006 - 11:24 — Unremedied

Ik denk dat de kans groot is

Ik denk dat de kans groot is dat zich inderdaad wel weer nieuwe vragen aan zullen dienen ook na zo'n gesprek, al zou ik ze nu niet kunnen verzinnen. Wellicht dat de antwoorden op mijn vragen van nu weer nieuwe vragen opwerpen. Ik weet het niet.

Misschien heb je ook wel gelijk. Ik hoop geloof ik met zo'n gesprek toch nog te proberen haar anders tegen de zaak aan te laten kijken. Haar te overtuigen dat het hier nu bij laten misschien wel doodzonde is. Dat is het stukje 'alles geprobeerd willen hebben'. Rationeel verwacht ik niet dat het voor haar wat verandert, maar het gevoel wordt dan in ieder geval bevredigd met 'je hebt het in elk geval geprobeerd'. Iets wat waardevol was, niet zomaar zonder gevecht opgegeven.

Probleem is misschien alleen dat zij wat minder begrip voor mij heeft dan andersom en als ze echt totaal niet begrijpt waarom ik dit nog wil en het inderdaad louter 'irritant' vindt, dan is de pijn des te harder. Niet alleen de duidelijkheid dat het niks meer wordt, maar daar nog eens onbegrip bij, alsof er naar je gekeken wordt alsof je een of ander raar wezen bent.

Maar soms ben ik ook wel bang dat ik het zelf inderdaad allemaal totaal verkeerd zie en mijn eigenwijsheid nergens op slaat. Want eigenwijs is het natuurlijk wel, als ik haar wil proberen te overtuigen dat dit niet het beste is, dat het stukken beter kan. Maar dat is misschien ook een beetje ingegeven door de rare wending van het hele verhaal. Ik die het uitmaak en zij die zich daar plotseling hard voor maakt. Zij heeft zien aankomen dat het uitging denk ik, maar ik eigenlijk niet dat haar houding zo zou veranderen. Hoewel het niet als een donderslag bij heldere hemel uitging toen ik het uitmaakte, was het andersom eigenlijk wel als een donderslag bij heldere hemel. Zeker als je bedenkt dat ik het extra moeilijk heb gehad met het nemen van de beslissing om het uit te maken omdat zij dat eigenlijk niet wilde...

Din, 27/06/2006 - 20:39 — Jeronimo

Even een reactie van

Even een reactie van mij:

Iemand willen overtuigen.... opzich is dat toch eigenlijk al verkeerd. Ze moet voor jou willen gaan. Uit haar zelf. Niet omdat ze door jou overtuigd is. Liefde gebeurd gewoon. In dit geval denk ik gewoon dat het echt over is. Hetzelfde als in mijn geval. Ik heb me er al aardig bij neergelegd.

Krijgt ze spijt, dan komt ze echt wel naar jou. Al denk ik echt niet dat dat nog zal gebeuren. Sorry, maar zo denk ik er nu wel een beetje over na het lezen van je laatste blogs.

Ik zou het er echt bij laten zitten denk ik. Ze is vrij duidelijk in haar stelling. Voor haar hoeft het niet zo nodig. Laat haar zien dat het voor jou ook niet meer zo nodig hoeft. Laat haar merken dat jij gelukkig bent en je leven weer op hebt gepakt. DAN heb je de meeste kans dat ze terugkomt. Een vrouw wil een sterk persoon, niet iemand die in het verdriet blijft hangen.

Sorry voor mijn harde woorden, maar zo praat ik nu ook tegen mezelf! Het is mooi geweest. Wees flink en laat haar links liggen. Ik zelf ben ook te lang bezig geweest met die klote analyses, maar ben er nog geen meter mee opgeschoten. Dat wil ik dus niet meer en dat zou jij ook eens moeten gaan inzien. Ze is je niet meer waard! Laat haar, hoe moeilijk het ook is. Geen enkel antwoord zal bevrediging geven. Je zult het zelf moeten doen. Daar ben ik inmiddels wel achter. Voor je ex denken drijft je tot waanzin. Tijd heeft alle antwoorden voor jou en mij. Ondertussen leven we verder en proberen we niet stil te blijven staan.

Succes dude... ik hoop dat je mijn reactie niet als een persoonlijke aanval ziet

(Overigens... mijn arm is weer uit het gips sinds vanmiddag. Ik kan weer snel typen en met rechts 'muizen'. Meer ook niet, want andere bewegingen doen nog verrekte veel pijn)

Din, 27/06/2006 - 08:06 — Pippilotta

antwoorden

ik denk niet dat we ooit bevredigende antwoorden kunnen krijgen. Heb je je wel eens afgevraagd wat voor antwoord je eigenlijk van haar zou kunnen krijgen wat jou werkelijk zou bevredigen? Ze heeft je al verschillende antwoorden gegeven. Ze wil verder, ze vindt het goed zo. De enige antwoorden die je nodig hebt zijn die van jezelf: Wat wil jij nu, wat was er goed aan deze relatie, en wat zal je volgende keer anders doen? Hoe treed je het leven tegemoet zonder haar? Het is wel goed dat je zoveel schrijft eigenlijk. Neem vandaag eens de tijd om al je blogs na te lezen. Achter elkaar. Kijk of je jezelf niet al antwoord aan het geven bent.
Lees eens het bericht dat Free Spirit aan me schreef nav mijn blog eergisteren. Ik bijt mij vast in allerlei boeken in de hoop op een antwoord, een oplossing, jij doet dit blijkbaar door je een rotje te speculeren op wat zij denkt/doet/voelt. Uiteindelijk zal het gaan om loslaten en zwemmen lieverd. Zwemmen!
kus
Pipster

Din, 27/06/2006 - 11:31 — Unremedied

Eerlijk gezegd denk ik dat

Eerlijk gezegd denk ik dat als er niet echt een goed antwoord bestaat, maar ze me gewoon kan aankijken en oprecht kan zeggen 'ik kan het niet goed uitleggen, maar ik denk en voel echt dat dit voor mij zo beter is en ik wil echt nu alleen door' dat dat bevredigend genoeg is. Daar kan ik niks aan toe of afdoen. Eventueel nog aangevuld met de kwestie van het gevoel; ofwel 'ik voel niet meer op die manier voor je' ofwel 'ja er zit nog wel gevoel, maar mijn gevoel dat ik alleen verder moet is vele malen sterker'. Nu draait ze er steeds omheen. Alsof er iets is wat ze niet wil zeggen. En ze zit niet zo in elkaar dat ze dat doet om mij te sparen. Dat veroorzaakt bij mij misschien wel de indruk dat er iets is wat ze niet wil zeggen, omdat ze bang is dat het afbreuk doet aan haar stelligheid dat ze zonder mij door wil. Dat ze bang is dat het een ingang verschaft voor mij om toch tot toenadering te komen. Maar daar ga ik weer, dat speculeren, en ik ben dat eigenlijk best beu zo onderhand. Als zij dit zo wil laten omdat ze het echt beter vindt zo, kan ik niet anders dan het te respecteren. Ik ben er alleen bang voor dat ze het beter vindt zo omdat ze bang is nog een keer gekwetst of teleurgesteld te worden of omdat ze bang is in oude patronen te geraken. Als dat de redenen zijn, zijn het spoken uit het verleden waar je bang voor bent en ben ik in de overtuiging dat het met alles wat er nu gebeurd is in de toekomst nogal anders zou kunnen gaan. En vind ik het slechts doodzonde dat het hierbij is gebleven.

Din, 27/06/2006 - 08:27 — Roberto

Veel bijval

Ik zie dat ik veel bijval heb gekregen op mijn reactie dat jij moet stoppen met redeneren enz. Het is duidelijk dat het voor jou erg moeilijk is. Na iedere reactie volgt er weer een doorgeredeneerd verhaal. Ik begrijp dit heel goed maar de verhalen moeten nu alleen nog over JOU gaan. Wat JIJ gaat doen om weer gelukkig te worden. Ga eens lekker stappen en voel je weer vrijgezel. Dat is een openbaring na een lange relatie. Laat haar gaan nu jongen want het komt niet meer goed. Zij is heel duidelijk in haar reacties maar jij weigert ze op e juiste wijze te interpreteren omdat dit pijn doet. Je onderbeweuste staat je niet toe om het te aanvaarden want dat wordt de wond weer opengeslagen. Helaas zit er etter in de wond en zal die voor een goede genezing toch echt weer open moeten. Het medicijn tegen de ontsteking is werken aan jezelf. Ik hoop echt voor je dat je hier wat mee doet want ik ken mensen die wat jij nu doet meer dan een jaar hebben volgehouden. Dan doe je jezelf tekort want zo lang leven we nou ook weer niet. Zet hem op.

Roberto

Din, 27/06/2006 - 11:38 — Unremedied

Openbaring

Dat vrijgezellenleven, ja, ik heb daar wel eens over gefantaseerd voordat het uitging. Dacht dat dat wel eens weer leuk zou zijn. Had op mijn 21e een vaste relatie gekregen dus ik heb nooit echt 'wilde jaren' gehad vond ik. Nu het echter eenmaal zo ver is, dik vijf jaar verder, merk ik dat die behoefte eigenlijk ook niet zo groot is. Ik zit nu in een andere levensfase. Als het niet misgegaan was, waren we waarschijnlijk binnen een jaar of twee getrouwd, hadden we wellicht aan kinderen gedacht... Daar komt bij dat ik ook niet echt meer in een 'uitgaanskring' zit. Veel vrienden die gesettled zijn en die behoefte ook niet meer zo hebben. We worden ouder, zeg maar. En nieuwe mensen leren kennen is dan ook niet altijd even makkelijk. Kortom: de fantasieen die ik erover had, zijn nogal anders bij hoe de realiteit nu voor me voelt. Los van de ldvd, dus.

Ik ga er eerlijk gezegd vanuit dat ik dit niet een jaar (of langer) ga volhouden hoor. Ik begin er namelijk zelf spuugzat van te worden. Tot een maand geleden ofzo was ik ook louter en alleen bezig met haar loslaten en op een gegeven moment heb ik nog een blog geschreven, waarin ik toen al schreef dat ik het zo zat was dat ik veel dingen deed, maar dat dat loslaten niet zo rap gaat waardoor er toch steeds een negatief tintje aan gegeven wordt doordat zij nog niet uit mijn hoofd verdwenen is. Kort daarna kwam het idee van de 'Final Battle' op en heb ik me dus anders ingesteld. Dat is nu bijna ten einde, maar ik heb in de tussentijd niet alleen maar stilgestaan. Ik heb misschien wel weer iets teveel hoop gecreeerd, maar daar was ik me van bewust toen ik eraan begon - dat het dit effect zou opleveren.

Maar ik merk nu dat ik moe word van het theoretiseren, moe word van het hele gebeuren. Ben er zat van, wil verder. En juist daarom denk ik ook dat het het proces zou kunnen versnellen door nog een keer met haar te praten. Wil me er alleen achteraf niet lullig over voelen doordat ik dan het idee heb een farce van mezelf neer te zetten of dat ze mij degradeert tot irritant ventje met een bord voor z'n kop ofzo...

Din, 27/06/2006 - 08:32 — Speler

Loslaten

Hey Unrem,

Zoals velen het hier verwoorden, is het een tweestrijd tussen loslaten en steeds die eeuwige sprankel van hoop. Ik denk dat je even afstand moet nemen en die vakantie komt zeker ten goede, mss ook niet want op die vlakken ben ik echter negatief ingesteld. Ik denk dat vrouwen eerlijk gezegd, ik wil hiermee niet zeggen alle vrouwen, eerder gevoelsmatig ingesteld zijn dan rationeel. En dat laatste is wat ik bij jou toch steeds terugvindt. Het redeneren, analyseren. Vrouwen worden, denk ik, dat sneller moe dan mannen en dan wordt het een gezaag, verplichting. Dus conclusie, probeer nog 1x na de vakantie, maar probeer objectief en , soms lees ik dat je erg bekritiserend bent voor haar en voor jou, niet te overweldiged en te argumenterend uit de hoek te komen. Ik weet het is niet gemakkelijk, maar probeer luchtig, lees niet grappig, te zijn. Indien het na je "Final Battle" niet lukt, laat alles varen en begin je rouwproces. Je weet niet wat de toekomst brengen zal en mss kom je terug met M. samen in een later stadium van het leven, mss ook niet, maar je komt zeker nog een soulmate tegen, maar dan moet je ook de vergelijkingen weglaten over de goede momenten die je met M. had. Alle mensen zijn verschillend.

Sterkte!!

Speler

Life is what you make of it...or not!

Din, 27/06/2006 - 11:42 — Unremedied

Geloof het of niet: M. vindt

Geloof het of niet: M. vindt de emotionele kant van de zaak vaak juist zo onbegrijpelijk. Zij gaat vooral pragmatisch en rationeel om met veel dingen. Doet niet zoveel met haar gevoel. Als het neerkomt op praten over gevoelens, volgde ze mij soms niet. Zelf geeft ze ook aan wel dingen te voelen soms, maar daar bewust niks mee te doen, er niet bij stil te staan.

Aan de andere kant is het inderdaad zo dat ik heel veel heb lopen analyseren hierzo en dat het in dit geval juist kan zijn dat zij oprecht het gevoel heeft dat het goed is zo, alle rationele argumenten ten spijt. Maar ook dat zou ik van haar een bevredigend antwoord vinden. Bevredigender dan bepaalde vragen ontwijken.

Din, 27/06/2006 - 11:52 — Speler

Niveau

Wat ik denk indien je praat over niets doen of negeren van gevoelens, zonder je te willen kwetsen, is dat er een verschil is in niveau. Duidend op verschil in communicatie en begrijpen. Niet willen of niet kunnen en meestal is dit niet kunnen, een probleem waar echter niemand iets aan kan doen. Bedenk dat het beter zo is, indien voorgaande lijn waar is, en dat het vroeg of laat toch niet meer gegaan zou hebben. Waar is echter dat jij het hebt uitgemaakt in de hoop dat er verandering en rust zou komen. Ik vind hier veel terug in mijn eigen situatie, dus kan je beter verder gaan en hoop ik voor jou dat je na deze "Final Battle" niet al te veel ideeen meer krijgt over een echte Allerlaatste gevecht.
Mijn excuses dat ik het mss zo cru stel, maar ik denk dat het stilletjes aan tijd wordt om je rouwproces naar een volgende niveau te tillen.
Ik hoop dat mijn gedachten fout zijn, maar...

Veel sterkte,

Speler

Life is what you make of it...or not!

Din, 27/06/2006 - 10:25 — Phoenix

Controle

Je wil dat ze je de 'relevante' informatie geeft. Maar wat wil je dan horen, Unremedied? Dat ze je niet meer aantrekkelijk vindt? Dat ze zich te vaak ergerde aan je rondslingerende sokken? Dat de liefde over is...? Zou je dat geloven? Wat zou voor jou dan wel een bevredigend antwoord zijn?
De liefde is nooit ineens over, maar liefde alleen is helaas niet genoeg. Volgens mij heeft ze in jullie 'laatste' gesprek een hele aannemelijke reden gegeven waarom ze niet meer verder wil: de zwaarte waarin jullie waren beland. Dat is iets wat kan ontstaan in de wisselwerking tussen twee mensen, daar kan jij weinig aan doen, daar kan zij weinig aan doen, het is gewoon gebeurd en zij wil dat niet meer.

En wat Najari schreef, dat ze zich nu misschien vrij voelt, daar heb ik ook aan gedacht. Jij wil zo graag dat de dingen lopen zoals jij het wilt, en daarom ben je voortdurend 'strategie?É¬´n' aan het uitdenken en inderdaad: voor haar aan het denken. Maar je hebt niet alles in het leven onder controle, Unremedied. Mensen reageren niet altijd zoals jij zou willen. En ze geven niet altijd de antwoorden die je zou willen horen.

Jij maakte het uit in de hoop iets te doorbreken, en daarmee heb je op het spel gezet wat je lief was. Je hebt iets doorbroken, maar het pakte anders uit dan je wilde. Ik begrijp dat dat heel pijnlijk is, maar DIT IS HET LEVEN! Je hebt gegokt en verloren. En als jij het niet had uitgemaakt, had zij het later waarschijnlijk zelf gedaan, want het kan niet anders dan dat zij ook niet meer gelukkig was in jullie relatie. Anders was ze nu niet zo opgeleefd en vastbesloten om alleen verder te gaan. Jullie haalden niet meer het beste uit elkaar, jullie tijd was op. Zie dat onder ogen en richt je blik op de toekomst, er komt echt weer iemand die wel het beste uit jou haalt, en andersom.

En ik geloof eerlijk gezegd ook niet echt in vrienden blijven met je ex, dus op dat punt kan ik je wel volgen.

Unremedied, ik wens je veel sterkte. Het klinkt raar, maar ik hoop dat je verdrietig gaat zijn. Dat je een potje gaat janken in plaats van hier eindeloze verhalen neer te schrijven. Dat lucht veel meer op, namelijk.

If you love something. let it go. If it comes back it's yours. If it doesn't, it never was.

Din, 27/06/2006 - 11:48 — Unremedied

Eerst dit: verdrietig ben ik

Eerst dit: verdrietig ben ik al heel veel geweest en potjes janken heb ik ook veel gehad. Natuurlijk zeker in het begin, maar ook de afgelopen dagen wel weer. De afgelopen paar weken.

Je schrijft dat ze opgeleefd is en dat dekt de lading voor mijn gevoel toch niet echt. Wat er volgens mij toch echt meer aan de hand is, is dat ze gedwongen is een eigen leven op poten te zetten omdat ze het niet meer, zoals ze deed, allemaal wel aan mij kon overlaten. Ze doet allerlei dingen waar ik haar toe heb geprobeerd te stimuleren, maar toen vond ze het niet nodig. Nu was ze ineens alleen en moest ze wel. Om erachter te komen dat het allemaal nog niet eens zo gek was kennelijk wat ik heb gezegd.

Wat je schrijft over de reden die ze heeft opgegeven, de zwaarte op het einde. Ja, dat is een plausibele reden. Maar is een zware zes maanden genoeg reden om de overige 4,5 jaar te overschaduwen? Als het op een gegeven moment echt moeilijk wordt? Het was ook allemaal niet niks wat die zwaarte heeft veroorzaakt. De confrontatie met jezelf aangaan na al die jaren. Ik heb de indruk dat ze ook opgelucht is omdat ze het gevoel heeft dat ze dat weer weg kan stoppen nu. Dat ze bang is dat ik van haar eis ofzo dat ze die confrontatie met zichzelf opnieuw aangaat.

Din, 27/06/2006 - 11:48 — Jeronimo

Hey Unremedied, Helaas nog

Hey Unremedied,

Helaas nog weinig tijd gehad om op je blogs te reageren. Zoals je weet zit ik met mijn rechter arm volledig in het gips en dus typ ik niet zo snel. Ik probeer je zsm op msn te spreken! Sterkte!

Din, 27/06/2006 - 11:50 — Unremedied

Thanks! Spreek je inderdaad

Thanks! Spreek je inderdaad op MSN, da's misschien wat makkelijker inderdaad .

Din, 27/06/2006 - 13:29 — Najari

Je blijft bezig h?É¬®

Je blijft bezig h?É¬® Unremedied...alles weerleggen wat anderen zeggen ;-)Wat volgens jou meer aan de hand is, wat volgens jouw theorie?É¬´n beter klopt, wat volgens jou de lading dekt. Wat zou het mooi zijn als de theorie?É¬´n die jij in dit leven bedenkt, allemaal zouden kloppen. Wat zou het prachtig wezen als jij alles zou doorzien. Dan zou ik meteen met al mijn vragen bij je aankloppen, want met een paar weken geanalyseer weet ik alles!

Wat ik me afvraag naar aanleiding van jouw verhalen: was deze relatie in evenwicht? Als jij haar altijd geprobeerd hebt te stimuleren om bepaalde dingen te ondernemen, als jij de enige was die ze vertrouwde, etc etc, sta je dan naast elkaar? Bevind je je dan niet meer in een therapeutische rol, zoals ik je eerder eens heb gevraagd? Misschien onderneemt ze nu dingen omdat ze het ZELF wilt, niet omdat ze door iemand anders gestimuleerd wordt.
Misschien is ze erachter gekomen dat ze zich op deze manier beter kan ontwikkelen dan in een relatie met jou.
Er zijn zoveel dingen te bedenken die net zo goed kunnen kloppen als jouw theorie?É¬´n, al dekken ze de lading minder goed.

En misschien Unremedied, heel misschien heeft ze gevoelens voor een ander. Daar moet je ook op voorbereid zijn...

Din, 27/06/2006 - 15:07 — Unremedied

Om met het laatste te

Om met het laatste te beginnen: daar heb ik ook wel aan gedacht. Dat zou ook een mogelijk bevredigend (hoewel zeer pijnlijk) antwoord zijn. Maar ik heb niet echt de indruk dat dat aan de hand is.

Verder: nee, de relatie was niet in evenwicht. Sterker nog, dat is een belangrijke reden geweest voor mij om het uit te maken. Want die unbalance was spontaan ontstaan, zonder dat we dat wilden. Dat was de negatieve spiraal die doorbroken moest worden.

Wat het analyseren betreft... Het rotte is dat ik er niet bewust voor kies. Ik kan het stoppen als ik daar bewust mijn best voor doe, maar dat kan niet 24 uur per dag. Op het moment dat ik 'ontspan', spookt het door mijn hoofd. Daarom kalk ik ook een dagboek vol en schrijf ik het hier van me af, om het 'kwijt' te zijn. Doorgaans ontwikkelt zich dan vanzelf een soort rode lijn. Maar om te beginnen wordt al het theoretiseren juist veroorzaakt door onduidelijkheden die er nog liggen. Dat is juist de reden dat ik nog een keer wil praten. En voor de rest, wat ik bij Phoenix ook al schreef, mijn intuitie zegt dat ze om oneigenlijke reden nu onze breuk doorzet, maar het diep van binnen wel graag anders zou willen zien. Dingen die ik zeg, zouden dingen zijn die ze zelf ook wel eens bedacht heeft, maar niet toe wilde laten. En als dan blijkt dat ik er net zo over denk, wordt die kracht misschien wat groter. Op die manier kan het zijn dat in haarzelf een verandering plaatsvindt.

Alle feiten wijzen erop van niet. Daar ben ik me ook heus van bewust. Maar ik blijf erbij, als ik het niet geprobeerd heb, ga ik het dan naast me neer kunnen leggen en doorgaan...?

Din, 27/06/2006 - 14:45 — Roberto

Dat zou me ook niets verbazen

Ik zou daar ook maar rekening mee houden. En als het niet is kan het snel komen, zeker als je maar lang genoeg doorredeneerd. Daarna kan je nog vanalles bednken hoor waardoor het toch nog goed kan komen, maar als realist ben je denk ik snellen weer op de been.

Roberto

Din, 27/06/2006 - 15:12 — Unremedied

Ik denk dat ik realist

Ik denk dat ik realist genoeg ben en de situatie goed genoeg overzie. Het stukje wat je vergeet is dat ik met mijn eigen gespook in mijn hoofd zit dat maar niet wil stoppen, na vier maanden. Daar moet ik vanaf. Bovendien heeft er zich hardnekkig het idee genesteld dat ik het laatste nog moet proberen, omdat het anders allemaal blijft spoken.

Ik ben realistisch genoeg om in te zien (getuige mijn hele schrijfwijze hierboven ook wel denk ik) dat ik niet verwacht dat we (iig op korte termijn) weer bij elkaar gaan komen. Ik ben realistisch genoeg om in te zien dat ik al heel veel informatie van haar gekregen heb wat ik allemaal kan begrijpen en kan plaatsen, waardoor het ook weer geen totaal onbegrip is wat er hier heerst. Ik ben realistisch genoeg om te weten dat als er zelfs een ander zou zijn en ik zou, zoals je omschrijft, van alles gaan bedenken waardoor het nog goed zou komen, ik weet dat ik bezig ben met onzin, maar dat het een symptoom van de ldvd kan zijn.

Helaas ben ik ook een vechter die zich voor dingen die erg belangrijk zijn nogal inzet. Wel een voorzichtige vechter, want het gaat niet ten koste van alles (en het moet ook niet ten koste van haar gaan). Of dat handig is, weet ik ook niet, maar het zit in me en zoiets sla je er niet zo gemakkelijk uit.

Din, 27/06/2006 - 16:04 — Najari

Ik hoop echt voor je dat het

Ik hoop echt voor je dat het iets uithaalt! Hoop dus vrolijk met je mee! Hoe zeer ik mezelf hiermee ook tegenspreek...ik gun je je ex terug!

Din, 27/06/2006 - 16:28 — Roberto

Je moet voor jezelf gaan vechten

Ik zeg dit niet allemaal om je te pesten maar om je te helpen. Je maakt jezelf gek en de enige die er echt iets aan kan veranderen, dat ben jij zelf. Soms zijn er harde woorden nodig om dit duidelijk te maken. Mijn spijt daarvoor.

Roberto

Din, 27/06/2006 - 22:03 — Dearest

Aan Unremedied

antwwoorden op je blog Unremedied! Heb cker je verhaal gelezen en een aantal blogs maar nog lang niet alles.
Ik kan me (erg) goed identificeren met je ex. Dat zelfbeschermingsmechanisme komt me bekend voor. Want zo ben ik namelijk ook.

Mijn vriendin zei dat ze weer kon regelen dat we weer een stel werden.
Want het is uit met zijn vriendin. Die hij al snel had nadat het met mij uit was. Je zag hem twijfelen over alles, omdat hij niet weet wat hij wilt denk ik. Ik zie hem binnenkort weer. Maar ook tegen haar heb ik gezegd: no way!
Heb vaker tegen haar gezegd dat ik hem niet meer terug wil. Gewoon omdat ik mezelf beschermde. Ik wou me niet zwak opstellen. Altijd moeite gehad om mensen te vertellen wat ik voor ze voel, als het om liefde gaat. Ik durf dat niet, bang om uitgelachen te worden. Maar de manier waarop ze dat zei: kan dat wel regelen, alsof hij klaar voor me stond. Alsof ik hem zo weer kon ophalen. Alsof hij nog steeds dingen voor me voelde en met mij verder wou.
Ze kent hem dan beter dan mij en hij vertelt haar ook alles, dus ik vraag me af of ze meer ervan af weet?

Iig, als ik zeg dat ik het niet wil. Is dat uit bescherming. Soms bang dat: stel dat het goed komt, ik weer net zo hard word gekwetst. Maar ik zal er dan wel alles voor geven. Als mijn ex me vertelt dat hij me mist en hij het opnieuw wilt proberen omdat hij spijt heeft, ik ermee in zou stemmen als hij het zeker weet dat dit is wat hij wilt. Dan ga ik er weer 100% voor.

Wat ik nu doe is hem negeren, net doen of hij niet belangrijk voor me is.
Maar dat is hij wel, juist is hij belangrijk voor mij. Ik doe het alleen om me niet zwak op te stellen, omdat als je je zwak opstelt je daarop word gepakt. En dat wil ik niet. Dit is hoe mijn sitautie is, maar dat hoeft nog niet die van je ex te zijn. Maar het kotm me gwn zo bekend voor allemaal.

Unremedied, waag nog een laatste kans! Geef je er 200% voor.
Lukt het niet, dan weet je waar je aan toe bent. Ik vind het knap van je!
Doe je best!

Liefs,
Dearest...

Din, 27/06/2006 - 22:57 — Unremedied

Jouw verhaal blijft op zich

Jouw verhaal blijft op zich heel mooi en ik zou me bijna laten verleiden om er weer wat hoop door te creeren, maar ik doe het toch niet - ik HEB haar immers al verteld dat ik zeker weet dat ik haar terugwil.

Desondanks zouden er gewoon wel overeenkomsten kunnen zijn tussen jouw insteek en die van haar. Helaas denk ik dat ik er niet achter ga komen. Maar goed, dan kun je wat van mijn verhaal leren: doe er wat aan en als je echt nog zo gek bent op die jongen, zorg er dan voor dat het niet je gebrek aan moed is dat ervoor zorgt dat je 'm kwijtraakt. Je hoeft hem niet terug te veroveren, maar een beetje laten blijken dat je 'm op z'n minst aardig vindt, kan geen kwaad, lijkt me zo .

Woe, 28/06/2006 - 09:22 — Dearest

Hahaha, ik laat hem ook wel

Hahaha, ik laat hem ook wel blijken dat ik hem mag hoor;)
Die avond dan haha. Ik zorg gewoon dat ik veel lol met hem maak...
Dan zie ik het verder wel!
Jaa, dan ligt de bal bij haar als je haar al cker heb verteld dat je haar terugwilt. Zij zal dan de beslissing moeten maken!
Sterkte! Ik hoop het beste voor je...

Din, 27/06/2006 - 22:33 — lotusbloem

Lieve Unremedied,Lees

Lieve Unremedied,
Lees alweer een tijdje mee. Heb al die fases ook al meerdere keren meegemaakt (ben er zelf ook nog niet) en ik hoop je iets van mijn ervaringen mee te kunnen geven. Vind het heel herkenbaar en pijnlijk dat je er zo mee worstelt. Je houdt velen van ons denk ik een spiegel voor. Ieder gaat er op zijn eigen manier mee om en komt er op een bepaald moment weer bovenop. Voor mij gevoel heb je alles al dood geanalyseerd en ik denk dat je diep in je hart ook wel weet dat het niet meer goedkomt tussen jouw en M. Toch blijf je vastklampen aan de hoop. Velen hier hebben al gezegd dat het voor hen duidelijk is dat ze niet meer wil, alleen wil j?É¬?j dat helaas nog niet zien. Uit ervaring weet ik dat n?É¬?g honderden mensen op je kunnen inpraten, je kunt vele boeken erover lezen, dagboeken vol schrijven, afleiding zoeken etc etc, maar het nare gevoel blijft terugkomen en je blijft hopen. Uiteindelijk maakt het niet uit wat anderen zeggen, het moet uit JEZELF komen en je moet ZELF inzien en voelen dat het gewoon niet goedkomt. Dat moment zal ook voor jou een keer komen, al zal het nog wel met ups en downs gaan.
Wat me opvalt is dat je continue haar en jullie relatie loopt te analyseren. Wat zij doet, denkt of voelt. Maar waarom neem je JEZELF niet eens onder de loep. Wellicht biedt dat ook veel nieuwe inzichten en kun je haar makkelijker loslaten. Ik wil je geen complex aanpraten maar misschien zit er iets diepers dan alleen liefdesverdriet. Je beslissing om het uit te maken was immers een hele rationele beslissing geweest, maar zodra ze echt uit je leven verdween probeer je je er krampachtig aan vast te klampen. Tuurlijk houd je nog veel van haar en mis je de mooie momenten, maar losgezien daarvan?¢‚Ç¨¬¶. Eerlijk gezegd geloof ik niet dat je het in de eerste instantie hebt uitgemaakt om haar uit de tent te lokken. Je hebt het uitgemaakt omdat het niet goed voelde, op dat moment stond je achter je beslissing. Alleen probeer je dat achteraf voor jezelf goed te praten, om het nare gevoel wat je nu hebt te onderdrukken, maar het is gewoon een pijnlijk proces wat ieder van ons hier moet ondergaan, voor de ?É¬©?É¬©n duurt het wat langer dan de ander. En wij zijn er hier voor je om de pijn te verzachten en het proces als het kan te versnellen. Heb het gevoel dat je de pijn wilt vermijden door je vast te klampen aan de hoop (die er dus niet meer is, sorry). Je laat je geluk nu afhangen van haar.
Analyseer de volgende vraag eens: Waarom kun JIJ, Unremedied, haar niet loslaten? Is het een gevoel van angst, eenzaamheid, leegte, bang om verlaten te worden, zijn er dingen in het verleden gebeurd? Ga eens terug naar de kern en wees heel eerlijk tegen jezelf. Je hoeft dit niet met ons te delen maar schrijf dat eens voor je zelf op. Hopelijk biedt het je wat verheldering.
Nu geloof je het misschien niet, maar de zon zal voor jou ook ooit weer gaan schijnen, beloofd!

Liefs Lotus

Woe, 28/06/2006 - 00:34 — Unremedied

Waarom kan ik haar niet

Waarom kan ik haar niet loslaten? Dat is wel een goeie vraag. Niet dat ik me die vraag niet eerder gesteld heb, maar goed. Ik denk dat het vooral te maken heeft met onze gang van zaken. Ik heb er een punt achter gezet om bepaalde redenen, maar ben daar deels op teruggekomen en deels bestaan die redenen niet meer. Een maand nadat ik het had uitgemaakt, heb ik dat aan haar laten weten, maar toen gaf zij aan niet meer te willen. Toen maakte zij het eigenlijk uit, op een moment dat ik eigenlijk zoiets had van 'ik weet het zeker - ik wil toch met haar verder'. Het WAS toen alleen al uit. Da's het rare. In de aanloop naar onze aanvankelijke relatiebreuk, heb ik veel met haar gepraat, veel uitgelegd van het hoe en waarom. Maar nu ineens kwam het initiatief van haar. Dat heeft me nogal overrompeld denk ik. Wat ons 'laatste' gesprek zou zijn, was tevens het eerste gesprek dat we hadden nadat zij het als het ware had uitgemaakt. Ik heb op mijn beurt eigenlijk amper uitleg gekregen - het moest allemaal samengevat worden in een afspraak van drie uurtjes.

Ik ben nadat het uitgegaan is beziggeweest met bedenken of dit eigenlijk wel was wat ik wilde en heb daarbij misschien voornamelijk de positieve kanten van haar en een relatie met haar belicht. Zij is exact andersom bezig gegaan denk ik, omdat zij immers geen keuze had.

Ik denk dat deze gang van zaken een belangrijke reden is dat ik niet los kan laten. Ik heb niet veel uitleg gehad, geen enkel verwijt gehad en slechts de geschiedenis van haar die juist niet wilde dat het uitging... Nu ik tot de conclusie gekomen ben dat ik niets liever zou willen dan met haar verdergaan, voelt het... onbevredigend, ofzo, om door te gaan en haar los te laten. Het voelt voor mezelf alsof ik aanvankelijk een mechanisme in gang gezet heb, wat ook alleen ik kan stoppen.

Wat je verder omschrijft, angst voor leegte e.d., dat zijn volgens mij standaardsymptomen van ldvd... Die heb ik zeker in het begin ook wel gehad, maar ik geloof dat die al lang niet meer leidend zijn.

Hoe dan ook: ook jouw reactie heeft me wat stof tot nadenken gegeven, dank je wel. Er zit een hoop in wat je schrijft. Ik wilde even reageren op die specifieke vraag, maar ga er zeker nog verder over nadenken. Zo langzamerhand begint zich een klein beetje een rode lijn te vormen in mijn gedachten, maar daar zal ik dan misschien binnenkort nog wel weer een aparte blog aan wijden...

Din, 27/06/2006 - 22:33 — lotusbloem

Lieve Unremedied,Lees

Liefs Lotus

Woe, 28/06/2006 - 00:49 — Pippilotta

harnas en zwaard

lieve unremedied,

zou het niet heel fijn zijn om even de gevechtsuitrusting neer te leggen. Even te rusten. take these guns away from me, i can't use them anymore...
We zoeken heavensdoor, ik kreeg het vreselijkste nieuws een paar dagen geleden. ze is gelukkig met een ander en heeft geen spijt van haar keuze. sindsdien voel ik me eigenlijk beter, waarom? omdat ik het strijden heb opgegeven.
het neerleggen van de strijd heeft me ineens ruimte gegeven, rust, een perspectief op mijn eigen leven. De vragen die zich aandienen op het moment dat ik me even, voor het eerst sids maanden, niet meer bezig hield met de vragen die zij alleen maar kon beantwoorden.
En denk nu niet, ja maar jij weet nu hoe zij erover denkt. Natuurlijk snap ik nog steeds niets van het waarom, en de gevoelens die zij nog wel voor me heeft, hoe die toen waren, en waarom zij nu eigenlijk die stap nam, we hadden het goed immers? Maar ik begin de uitkomst te accepteren, de waarheid van het moment. Ze is niet hier, en ik moet met mezelf iets aanvangen.
Er is rust in het opgeven van de strijd. En een nieuw gevoel van toekomst, geloof me.
Pas als je helemaal moegestreden stil wordt, opgeeft, klinkt er een nieuw geluid.
no final battle,
final surrender is what you're looking for.
Liefs
Pipster

Woe, 28/06/2006 - 08:38 — Unremedied

Je hebt helemaal gelijk en

Je hebt helemaal gelijk en dat is nou ook eigenlijk juist het doel van die laatste afspraak. Er moet namelijk volgens mij wel IETS gebeuren. Bij jou was dat dit nieuws. Bij mij begint het al wel een beetje te komen na dat telefoongesprek, maar ik denk dat ik die ontmoeting nodig heb om het van me af te kunnen zetten. Daar is het hele idee om begonnen (gek genoeg schijn ik over te komen alsof ik half verwacht dat die ontmoeting nog dingen gaat veranderen, maar dat is dus niet zo - ik moet het voor mezelf kunnen afsluiten, maar dat lukt niet als er geen 'trigger' is). Bovendien wil ik ophouden met theoretiseren, want ik word er moe van. De enige theorie die ik nog wel heb en waar ik me aan vasthou, ook om door te kunnen zetten, is dat ze (nog steeds) aan het vluchten is en het daarom niet leuk vindt om aan me herinnerd te worden. Ze is vastberaden dat ze door wil en het is dan ongetwijfeld zo dat ze denkt dat dat misschien aardig lukt, totdat ze ineens weer met mij geconfronteerd wordt en baalt dat het zo eenvoudig toch ook weer niet zit.

Die theorie heb ik nodig, om niet al te hard van boven te flikkeren. Want als die theorie niet klopt en ze raakt gewoon daadwerkelijk geirriteerd van mij, dan snap ik de wereld niet meer en dan heb ik nog een hoop meer te verwerken dan alleen ldvd. Want ik vind het dan een zeer teleurstellende conclusie (teleurstelling in de liefde) dat dat zo kan gaan, na wat we hadden dik vijf jaar lang, in slechts vier maanden tijd. Gedegradeerd van 'partner om mee te trouwen' naar 'irritant ventje' - als dat oprecht is wat mensen kunnen voelen, hoe mensen kunnen omslaan... dan word ik in ieder geval niet blij. Dat is dan dus ook een theorie die ik niet ga toetsen - deze hou ik voor mezelf, daar heeft ze niks mee nodig. Of hij nou klopt of niet, ik denk dat ik hem nodig heb om deze sores te overleven.

Wie is online

Online gebruikers

Enquête

Unremedied's Buddies

Eerste confrontatie met de 'vijand'

Gebruikerslogin

Navigatie

Blog van Unremedied

Recente blogs

Recente reacties

Syndicatie

Archief