Het is over. Over met het constructief theoretiseren, over met het mezelf overdadig toestaan te verdrinken in nostalgische gedachten, over met het oppeppen van mezelf met enige vorm van hoop op momenten dat ik haar heel erg mis. Definitief over.

Gisteren heeft de 'final battle' plaatsgevonden, waar ik zo'n vijf weken naartoe heb geleefd. Als het aan mij had gelegen was die tijd veel korter geweest, maar er waren diverse redenen waardoor dat niet is gebeurd.

Na de ontmoeting tussen mijn moeder en M. zo'n twee weken geleden, was de hoop die ik in de eerste periode van die vijf weken had gekweekt wel zo'n beetje doodgeslagen. De voornaamste reden van de 'final battle' was nu nog dat ik over een paar dingen wilde proberen helderheid te krijgen in de hoop het dan allemaal beter achter me te kunnen laten. Ondertussen hoopte ik natuurlijk stiekem wel ook nog enige mate van verandering bij haar te kunnen bewerkstelligen, maar daar rekende ik eigenlijk al niet meer op.

Gisteren heb ik haar gebeld. Dat hadden we zo'n twee weken geleden afgesproken. Als ik echt nog per se een ontmoeting met haar wilde, moest ik daar maar goed over nadenken en haar dan terugbellen. Zodoende. Ik had me al voorgenomen om een ontmoeting niet te pushen. Ze had al aangegeven dat ze daar eigenlijk niet zo enthousiast over was en ik wilde het ook niet koste wat het kost doordrukken. Om eerlijk te zijn, zat daar bij mij ook een stukje in van 'haar terugveroveren gaat waarschijnlijk toch niet lukken en als ik haar dan weer zie, moet ik vervolgens waarschijnlijk nog veel erger bijeengeraapt worden dan anders'. De ontmoeting is er dan ook niet gekomen; de 'final battle' heeft telefonisch plaatgevonden.

Eerlijk is eerlijk, van een battle was weinig sprake meer. Het oorspronkelijke plan dat ik had, om nog een keer alles te geven in een poging de situatie te veranderen, had naar mijn idee niet zo heel veel zin meer omdat het eigenlijk al wel duidelijk was dat zij bij haar besluit om niet tot toenadering te komen zou blijven. Ik kende haar er goed genoeg voor om dat te weten en alles wees er ook op.

Het gesprek was op zich niet vervelend. We hebben zo'n veertig minuten aan de telefoon gehangen. Aangezien die ontmoeting er niet meer in zat, heb ik de vragen die ik nog had voor de telefoon gesteld en ze heeft zo goed en zo kwaad als het ging daarop gereageerd. Ook op dingen die ik zei. Ondertussen was het ergens nog steeds wel vertrouwd om zo te praten. Ze klonk wel teder en vriendelijk, dus dat was wel fijn.

Mijn blog waarin ik verslag deed van mijn laatste telefoongesprek met haar en het dilemma of ik nou die 'final battle' nog moest aangaan, heeft veel reacties opgeleverd en niet iedereen was het met elkaar eens... Dan is het nu misschien interessant om de vraag te stellen: was het nu verstandig om dit gedaan te hebben?

Ik heb het gevoel van wel. Het idee zat zo vast in mijn kop, dat ik het moeilijk zomaar ineens achter me kon laten. Ik wilde bovendien het gevoel hebben alles geprobeerd te hebben. Ik heb wel het gevoel, in ieder geval op dit moment, kort na het gesprek, dat het die werking wel gehad heeft. Heb ik op alle vragen die ik had antwoord gekregen? Ik heb de indruk van wel, maar de tijd zal wel uitwijzen of er niet weer van alles in mijn hoofd gaat spoken. Als dat het geval is, ga ik het nu echter negeren. Het is nu mooi geweest. Ik heb nu het gevoel een redelijk compleet plaatje, redelijk compleet begrip te hebben van de redenen waarom ze niet meer verder wil en ben gezegend vanwege het feit dat er eigenlijk niks bij zit wat nou zozeer met mijn persoon te maken heeft. Afgewezen worden door degene van wie je houdt is niet fijn, maar het scheelt dan nog te weten dat het niet zozeer mijn persoon is die ze afwijst, als wel dat het grotendeels te maken heeft met haar conclusies over onze relatie op zich en dat zij er eigenlijk van overtuigd is dat als we het weer zouden proberen, het weer zo zou worden. Dat is een angst die ik met woorden niet kan wegpraten, zoveel is wel duidelijk geworden.

Een belangrijk mechanisme wat er lijkt te hebben plaatsgevonden, is dat we van meet af aan allebei een totaal andere weg ingeslagen zijn. Ik had de hele tijd gezeten met allerlei dingen die niet goed zaten tussen ons en maakte het uiteindelijk uit, nu alweer bijna vijf maanden geleden. Daarna kwam voor mij het punt van bezinning, terugkijken en nadenken over mijn beslissing. Is dit eigenlijk wel wat ik wil? Na me een hele poos op de negatieve dingen geconcentreerd te hebben, ging ik me nu concentreren op de positieve dingen en na enige tijd kwam de conclusie uit de bus rollen: we passen heel erg goed bij elkaar en ik wil toch wel heel graag met haar verder.

Bij haar werkte het precies andersom. Ze wilde niet dat het uitging, heeft zich tot die tijd geconcentreerd op de positieve dingen en toen het uitging, wist ze dat dat was waar ze zich op in moest stellen. Zij is zich toen op alle negatieve dingen gaan concentreren om het voor zichzelf makkelijker te maken om het achter zich te laten. Conclusies die ik bereikt had voordat ik het uitmaakte, heeft zij na die tijd bereikt. Zo is zij het pad ingewandeld dat ik bewandelde voordat het uitging en andersom ook. Haar overtuiging dat ze niet met mij verder wil, is daardoor waarschijnlijk even sterk als mijn overtuiging dat ik wel met haar verder wil was.

Over gevoelens was tot dusver van haar kant niet zoveel gepraat. Duidelijk is wel dat zij er ook behoorlijk moeite mee heeft gehad en toch ook wel behoorlijk onder de ldvd gezeten heeft, maar haar manier om daarmee om te gaan is heel anders dan die van mij. Ze zei dat ze haar gevoelens voor mij had weggestopt, zo snel mogelijk, in de hoop dat ze dan vanzelf zouden verdwijnen. Ze wilde me kort nadat het uitging ook niet tegenkomen, omdat ze wist dat haar dat dan slecht zou doen.

Hoe het ook zij, we hebben over van alles en nogwat gepraat, ik heb veel dingen te horen gekregen die ik al eerder gehoord had maar ook wel wat nieuwe dingen en de conclusie is dat er inderdaad niks is wat ik kan doen om haar van gedachten te doen veranderen. Daar was ze duidelijk in. Voor mij is dan nu ook het punt gekomen dat ik het achter me laat. Hoe moeilijk of makkelijk dat vanaf nu gaat zijn, zal de tijd uitwijzen. Ik heb haar nog gevraagd of ze het goed vond als ik die brief die ik nog had geschreven en die CD die ik voor haar had gemaakt (zonder te zeggen dat het om een CD ging trouwens) opstuurde en dat vond ze prima. Die zijn gisteren meteen op de bus gegaan en die zal ze vandaag wel hebben ontvangen. Ik vermoed dat ik er geen reactie op ga krijgen, maar dat merken we wel.

Maar het is afgesloten nu. Ik schreef al eerder over 'irrationele hoop' die niet met huid en haar uit te vegen is - de hoop die je misschien nog kunt voelen op dat er een wonder gebeurt ofzo. Die hoop zal ik misschien zo af en toe nog eens last van hebben, als intrinsieke eigenschap van ldvd. Zo is het volgens mij best goed mogelijk dat ze over een tijd alsnog zichzelf tegenkomt en merkt dat het 'wegstoppen' misschien niet de beste methode is geweest, maar aangezien ik daar geen garantie op heb en er al helemaal niet op kan of wil gaan zitten wachten, doe ik er niks mee. Rationele hoop is er helemaal niet meer. Ik moet me nu op mezelf gaan richten en proberen nog zo weinig mogelijk met haar bezig te zijn, al zal dat op korte termijn nog ietsje moeilijker zijn dan op lange termijn.

En hoe voel ik me er allemaal onder? Tot dusver valt het nog wel mee met de rampzaligheid eigenlijk. Ik ben natuurlijk al bijna vijf maanden op weg en heb me niet in haar 'vastgebeten', ben de realiteit nooit uit het oog verloren. Het feit dat het definitief is afgerond nu, zorgt ergens wel een beetje voor een gevoel van opluchting, gek genoeg. Aan de andere kant heb ik ook wel al momenten gehad dat het definitieve verlies van haar even echt tot me doordrong en dat is pijnlijk en moeilijk. Ik kan me voorstellen dat die momenten op korte termijn nog wel even vaker erin gaan hakken, omdat het nu echt definitief over is.

Wel heb ik het gevoel sowieso weer een stuk wijzer geworden te zijn op het gebied van relaties en ldvd enzo, in de periode voor het gesprek en ook zeker tijdens het gesprek zelf. Afgezien van het afrondende effect, heb ik er dus zelf ook nog wel iets aan voor mijn gevoel.

Ze komt ook binnenkort eindelijk de overgebleven spullen halen. Die staan in de berging. Ze heeft zelf de sleutels nog dus ze zal die spullen zelf een keer ophalen en dan de sleutels in de brievenbus doen. Zo hoeven we elkaar niet te zien, want het lijkt erop dat haar dat ook nog immer niet zoveel goed doet - bewust wilde ze niet ontmoeten en bewust stelde ze dit voor. Misschien ook maar beter inderdaad, ook voor mij.

Het afsluiten van het gesprek was wel moeilijk en enigszins emotioneel. Hoe rond je een laatste gesprek met iemand af met wie je dik vijf jaar van je leven hebt gedeeld? We praatten allebei zacht. Zeiden de laatste vriendelijke woorden. Tot het eindigde met uiteindelijk de woorden die je nooit verwacht had ooit uit te spreken tegen de persoon die zo lang altijd dicht in de buurt is geweest: het ga je goed...