Hoezeer ik soms ook mijn best lijk te doen om het te ontkennen, ik lijk er niet aan te kunnen ontsnappen dat de wereld nog immer niet zo is als dat hij was. Vijf en een halve maand ben ik nu verder en ik heb van binnen nogal wat meegemaakt in die tijd. Het onbegrip weganalyseren, het allemaal een plaatsje proberen te geven, wennen aan de hernieuwde status van 'single', wennen aan het weer alleen zijn en alles wat daarbij komt kijken. Met ups en downs langzaamaan uit het dal geprobeerd te klimmen om uiteindelijk het gevoel te hebben dat ik wel weer gewend ben aan het alleen zijn, aan de 'single' status, het gevoel dat ik alles nu wel zo ongeveer begrijp en alles een plaatsje gegeven heb. Geaccepteerd heb en zelf ook inzie waarom het zo misschien toch het beste is.

...Maar dan zijn er dagen als deze, waarop het toch weer allemaal wat op zijn kop staat. Wat er aan de hand is? Ik mis haar gewoon. Nog steeds. Of alweer. Weet ik veel. Ze is er niet en dat vind ik niet prettig, zo dan. Hoezeer ik van mezelf ook vind dat ik alweer gewend ben aan het alleen zijn, het alleen zijn voelt na een dikke vijf jaar toch wel verdomde eenzaam zo bij tijden. Herinneringen aan de tijd met haar vliegen door mijn hoofd en visualisaties van haar mooie verschijning wakkeren het verlangen terug naar haar aan.

Een aardig deel van de tijd heb ik het idee dat ik er zo ongeveer overheen aan het raken ben, al plaats ik daarbij de kanttekening dat ze nog steeds in mijn systeem zit. Ze is er gewoon nog, maar de heftigheid van emoties die ik heb gekend in de afgelopen maanden is toch duidelijk afgezwakt. Niet meer het samenzijn met haar, maar de nieuwe situatie is inmiddels de uitgangspositie geworden en op dagen als deze lijkt er een duiveltje in mijn hoofd te zitten dat me er nog even fijntjes aan helpt herinneren dat de uitgangssituatie zo anders geweest is.

Dat duiveltje gaat dan wroeten. Het trekt een vat open met irrationele, doch fijne gevoelens. Moeilijk te benoemen, maar allemaal komen ze voort uit gedachten aan M. en allemaal smaken ze zoet en gooien tegelijkertijd olie op het vuurtje van verlangen naar haar dat diep in mij nog steeds brandt. Dat vuurtje dat maakt dat ik ondanks alles wat er met mij gebeurd is de afgelopen tijd, ondanks alle inzichten, ondanks alle redenen die er misschien wel of niet zijn waarom een hereniging wel of geen goed idee zou zijn, nog altijd het gevoel heb van 'als ze nu ineens zich zou bedenken en ze zou voor mijn deur staan, zou die deur voor haar nog steeds openstaan'.

Zucht. Irrationele hoop, noem ik dat misschien. Maar het dekt de lading niet helemaal, want hoop heb ik eigenlijk helemaal niet. De spaarzame keren dat ik me dat scenario voorstel, voelt het weliswaar fijn, totdat ik me weer bedenk dat er geen mogelijkheid is dat zoiets plaats zal vinden. Dat doet M. niet, daar kan ik vanuit gaan. Er is dus gewoon helemaal geen enkel greintje hoop dat er ook nog maar weer iets van toenadering komt. Ik moet zonder haar verder, net zoals ik de weg de afgelopen maanden zonder haar heb bewandeld.

Ondertussen is er met mij ook wel veel gebeurd en weet ik ook dat een hereniging niet meer iets is wat eenvoudigweg gebeuren zou als ze ineens toenadering zou zoeken. Voor mijn gevoel is de afgelopen periode voor mij een stuk moeilijker geweest dan het misschien zou zijn geweest als M. niet M. was geweest. Ik heb het gevoel nu eigenlijk tegen eenzelfde kant van haar aangelopen te zijn als waar ik tijdens onze relatie wel eens tegenaan liep. Een volkomen andere manier van omgaan met emoties. Zij vlucht, ik ga de confrontatie aan. Ik voor ons, zij voor zichzelf, zonder dat ze zich daarvan bewust is, zonder dat ze erbij nadenkt. Als we weer bij elkaar zouden komen, zou dat inhouden dat deze periode niet 'het einde' was, maar 'een crisis' en dan heb ik wederom het gevoel degene geweest te zijn die ons er doorheen getrokken heeft. Daardoor is de balans van meet af aan dan al zoek. Er moet wel wat meer gebeuren wil het dan werken, maar nog steeds zou er wel het gevoel bestaan dat ik het zou willen laten werken.

Kortom: puur gevoelsmatig mis ik haar en wil ik bij haar zijn, wou ik wel dat ik misschien met de kennis die ik nu heb een jaartje terug in de tijd kon springen ofzo. Zodra ik er over na ga denken, weet ik dat het zo simpel niet ligt. Zo ben ik ook aan mijn begrip voor haar standpunt gekomen - ze heeft zelf toegegeven haar gevoel voor mij van meet af aan te hebben weggestopt, confrontatie met mij te hebben gemeden en vooral rationeel naar de hele zaak te kijken. Het lijkt er dus op alsof ik het hele plaatje wel zie, maar nog niet voel. Misschien komt dat omdat het gevoel slechts onderdeel is van het hele plaatje.

Hoe het ook zij, het laat mij op dagen als deze achter met een verdrietig gevoel en toch wel een klein beetje prikkende ogen soms. Er was zoveel moois, goeds, positiefs. We hielden van elkaar, maar het heeft niet gewerkt uiteindelijk. Dat heeft me in een dal geworpen en ik ben nog steeds bezig daaruit te klimmen. Voor mijn gevoel wel een aardig eind op weg, maar dat ik dat meiske niet zo gemakkelijk achterlaat, blijkt maar weer. Ook omdat, als ik niet terug maar vooruitkijk, het gevoel zich dan toch wel wil opdringen van: ik vind vast nooit weer een meisje bij wie ik me net zo fijn voel als ik me bij haar heb gevoeld (voordat het misging). En mocht het al wel gebeuren, dan gebeurt dat vast pas als ik 50 ben ofzo. Ervaringen van anderen genoeg waaruit blijkt dat het allemaal wel mee zal vallen, maar mijn geest wil daar kennelijk nog steeds niet aan.

Maar goed, we zetten dapper door.