Soms vraag ik me echt af of ik iets fout doe. Die dip waarover ik hier de afgelopen tijd gesproken heb, gaat maar door. Het proces van verwerken en loslaten, het proces van het achterlaten van een relatie van meer dan vijf jaar, waarbij je toekomstvisies gecreeerd had waar je naartoe aan het bouwen was en die hoe dan ook altijd samen met haar waren. Ze was degene met wie ik mijn eerste relatie had en doordat die zo lang geduurd heeft en zo intens was (en ook lange tijd onkwetsbaar leek), zit je in je relatief jonge leven toch wel op een bepaalde manier naar de toekomst te kijken.

Dus, het zal wel niet zo gek zijn dat ik er nog steeds zo'n moeite mee heb, bijna een half jaar na dato. Zoals ik al eerder schreef, gaat het met ups en downs, maar ik zit nu dus alweer een poosje in een down. Haar gewoon vreselijk te missen. Ik zat gisteravond nog wat oude chatlogs, van ongeveer twee jaar geleden, door te lezen en ik had het op zich kunnen weten nadat ik een poosje geleden wat oude mailwisselingen had gelezen, maar het raakte me wederom nogal. Zo fijn, zo lief, zo vertrouwd, zo goed... De liefde (en schattigheid) droop er vanaf. Ik schrijf 'chatlogs van ongeveer twee jaar geleden' maar om eerlijk te zijn waren ze van precies twee jaar geleden. Eens kijken hoe het er toen ook alweer voor stond, dat idee.

Kort daarvoor was ik ook al even door chatlogs met vrienden aan het bladeren geweest van precies een jaar geleden. Met haar chatte ik toen niet meer, want zij woonde gewoon bij mij. Maar uit die chatlogs met vrienden kwam ook naar voren hoe het er tussen haar en mij voor stond. Hoewel ik nog weet dat dat ongeveer het moment was dat het bezig was naar het einde toe te lopen, was de strekking nog steeds hetzelfde. Ik hield van haar en zij van mij en we waren een twee-eenheid.

In de afgelopen maanden heb ik veel inzicht en wijsheid opgedaan voor mijn gevoel over de hele situatie, over mijn relatie met haar. Die kennis is onaangesproken gebleven. Het bevindt zich in een staat van non usus in mijn hoofd, klaar om net zo goed weer weg te zakken. Een aantal dingen zullen ook heus nuttig zijn voor een volgende relatie en die kunnen blijven, maar een hoop hebben eigenlijk vooral of alleen met haar en mij te maken. Soms is het zo tergend dat ik bijna de redenen die ik destijds zag om er een punt achter te zetten, vergeet en het gevoel heb dat er misschien wel eens weinig meer aan de hand zou kunnen zijn geweest dan een 'quarterlife crisis'. Dat begrip heb ik hier geloof ik een keer gelezen en ik kon me er wel in vinden. Te kritisch naar alles kijken vanwege de leeftijd waarop we ons bevinden en dan gaan twijfelen. Twijfel aan de relatie is de kiem waaruit een sterke plant kan komen die de fundamenten onder de relatie uiteindelijk wegvreet. Zo blijkt.

Ze komt met de loop van de tijd wel verder van me weg te staan, als in: ze wordt steeds abstracter. Gedetailleerde contouren maken plaats voor ruwe schetsen, maar vervelend genoeg zijn het allemaal positieve abstracties, nog steeds. Dat maakt het niet makkelijker om er vrede mee te hebben dat het over is en zal blijven.

Verder begrijp ik geloof ik toch niet helemaal waarom ze zo abrupt en definitief het contact heeft verbroken. We zijn niet op een vervelende manier uit elkaar gegaan en altijd teder naar elkaar toe gebleven op momenten dat we wel contact hadden. Ze maakt me geen verwijten en is niet boos op mij. Naar eigen zeggen heeft ze vanaf het begin haar gevoel voor mij weggestopt en hetzelfde geprobeerd met de ldvd door zoveel mogelijk afleiding te zoeken en zo weinig mogelijk alleen thuis te zijn, maar dat is ook weer niet perfect gelukt, want ze heeft wel degelijk zich heel rot gevoeld in het begin en veel gehuild. Tegen mij doet ze dus voorkomen alsof ze het afgesloten heeft. Toen ik haar een week of vijf geleden nog een keertje belde om af te spreken voor een soort laatste gesprek en vertelde met welke vragen ik nog zat, zei ze dat ze het gevoel had dat die vragen uit een heel andere wereld kwamen. Ze wil dus in ieder geval doen voorkomen alsof ze er al helemaal klaar mee is en het voor haar allemaal definitief tot het verleden behoort. En, zoals ik al eerder schreef, het gevoel voor mij had ze 'weggestopt' en speelde dus niet meer. Dat kan ze. Zij wel.

Al het contact is dus vanaf het begin zo'n beetje van mij af gekomen; zij heeft dat initiatief niet een keer genomen. Het is afgesloten met een telefoongesprek gevolgd door een brief van mijn kant, waarin ook duidelijk staat dat de keuze voor geen contact niet de mijne is en dat mijn deur voor wat voor vorm van contact dan ook nog steeds openstaat. Maar omdat het mij wel duidelijk was geworden dat zij juist niet zo op contact zat te wachten, heb ik haar ook verteld dat ik haar met rust zal laten en geen contact zal opnemen. Als er contact zou komen, zou dat van haar kant moeten komen.

Maar dat komt er dus niet. Volstrekt niet, zelfs. Ik heb geen reactie gehad op mijn laatste brief en een CD die ik had meegestuurd, wat ik op zich wel kan begrijpen nog trouwens, maar ook geen klein boodschapje om me te feliciteren met mijn verjaardag. Ook vernam ik via via onlangs dat ze een nieuwe baan heeft, waar ze zolang mee bezig is geweest. Dat soort dingen moet ik ook via via horen. Ik had haar een poos geleden nog gewezen op een vacature die geknipt voor haar was, maar heb er van haar daarna niks meer van gehoord. Eveneens via via hoorde ik dat ze daarvoor gesolliciteerd had. Heb geen idee of dat nou ook de baan is die ze gekregen heeft, maar goed. Van haar kant uit komt niks meer.

En toch vind ik dat slecht te rijmen met wat ze me vertelt over dat de relatie met mij in haar beleving al helemaal tot het verleden behoort en het gevoel voor mij ook geen rol meer speelt. Narigheden zijn er ook niet gebeurd. Waarom nou toch dit rigoureuze non-contact? Het maakt dat in dipjes als deze waarin ik me nu al een paar dagen weer bevind, toch het gevoel weer opspeelt van irrationele hoop: wie weet wat er in de toekomst nog gebeurt, als we een tijd geen contact hebben gehad. Wie weet wat zij misschien nog in haar achterhoofd heeft zitten ofzo. Terwijl de kans op dat soort scenario's misschien kleiner is dan een tiende procent. Toch stiekem hoop op een gegeven moment ineens weer wat van haar te horen.

Er is een erg mooi nummer dat dit gevoel waar ik nu mee zit behoorlijk aardig uitdrukt. Het is in het Duits, maar dat is even niet anders. Het gaat daarbij vooral om de laatste zin, die het perfect uitdrukt: de stilte ontvlamt de oorlog.

Deine Worte gleiten in den Morgen
In einen zarten rosa Schleier
Der sich uber der Natur erhebt
Verblassen sie und schweigen stille
Nur die Sehnsucht meiner Stimme
Im flehenden Gebet
Entsinnt sich Deiner Worte
Die Du in mich gelegt
So verstummt auch meine Hoffnung
Und die Stille entfacht den Krieg