Het is een raar gevoel. Moeilijk te omschrijven. Een gevoel van acceptatie en toch ook weer niet. Het gevoel dat er iets veranderd is, maar wat precies is onduidelijk. Het gevoel dat alles nog hetzelfde is en het gevoel dat het anders is.

De tijd heelt alle wonden, is een hier ook veel verkondigde wijsheid. Dat is een aardige manier om er tegenaan te kijken. Maar is het de waarheid? Zit het misschien niet dichter bij de waarheid om te zeggen dat de tijd al het verleden vervaagt? Is dat eigenlijk niet wat er gebeurt? Sterk geaccentueerde lijnen worden vaag, herinneringen roepen minder gevoel op, abstracties worden werkelijkheid. Wat eens een centraal punt in je leven was, zakt weg in de vergetelheid...

Er verandert iets in mij. Maar benoem het maar eens. Ben ik minder verdrietig? Ja, ik geloof het wel - maar ken nog steeds wel diepe dalen, ken nog steeds wel die pijn, kan nog steeds ineens natte ogen voelen op momenten dat iets mij raakt, waar ik dat vroeger helemaal niet had. Enigszins labiel ben ik nog steeds.

Nog steeds gaat het met ups en downs. De ups die daadwerkelijk de tegenhanger van de downs vormen, door intensiteit net zo sterk te zijn als die downs. Zo houden ze elkaar in balans. Een doorgaande lijn. Heb mezelf nog immer niet teruggevonden, laat staan herontdekt. Ik ben misschien nog maar net op weg met de herontdekking. Ik heb af en toe het gevoel dat ik stiekem 'anders' ben dan ik lang gedacht heb. Natuurlijk pas je je altijd wat aan in een relatie aan je partner, maar ik ben me er nooit zo bewust van geweest dat ik dat echt gedaan heb. Zou het toch...?

Hier op de site heb ik wel eens een mooie quote gelezen. "Als je echt voor elkaar bestemd bent, kom je wel weer bij elkaar". Geeft rust, zoiets, zeker op momenten dat het allemaal moeilijk is. Want zwelgend in de ldvd, is de overtuiging dat je echt voor elkaar bestemd bent, erg groot.

Bij een van de twee personen, dan.

Ik bedacht me vandaag dat er meer waarheid in die zin schuilt dan je op het eerste gezicht zou kunnen zetten. Je kunt het ook omdraaien. "Als je niet echt voor elkaar bestemd bent, kom je niet meer bij elkaar". En ook dat kun je weer omdraaien: "je komt niet meer bij elkaar, tenzij je echt voor elkaar bestemd bent". Met andere woorden: het komt eigenlijk altijd goed. Immers, als je niet meer met je ex samenkomt, was je kennelijk niet voor elkaar bestemd - dan is het veilig te zeggen dat de relatie en de liefde voor een van beiden niet meer iets is waar diegene naar terug wil keren.

Voor ware liefde en voor een goede relatie, moet het echter van twee kanten komen. Als exen niet meer bij elkaar komen, is dat een teken dat er in ieder geval bij een van de twee die wil ontbreekt. En als de ander daadwerkelijk van die persoon houdt, wil hij of zij die persoon niet aan zich binden terwijl het gevoel niet wederzijds is. Dat zou een reden moeten zijn om ook voor de 'achterblijvende' ex te concluderen dat de relatie tot het verleden behoort en dat dat beter is. Je kunt (en wilt!) een relatie niet in je eentje in stand houden.

Zo kom ik langzaamaan tot de conclusie dat het goed is wat er gebeurd is. Zelf heb ik een punt gezet achter mijn relatie, waar ik achteraf veel moeite mee had omdat ik M. als een gek miste. Zij wilde niet meer door. Ik ("ineens") wel weer. Maar moet ik terugverlangen naar een hereniging met een meisje dat het niet meer ziet zitten met mij, om wat voor redenen dan ook? Een meisje dat misschien het geloof erin kwijt is geraakt, een meisje dat zich misschien laat leiden door angsten voor nieuwe teleurstellingen of meer pijn. Hoe zou zo'n relatie eruit zien?

Lang heb ik gestreden om van 'ons' een succes te maken. Moeizaam was het bij tijden, maar ik was gek genoeg op haar om het allemaal zo graag te willen laten werken. Het zit ook niet in mijn karakter om op te geven. Uiteindelijk was ik moegestreden. Ik kon het gewicht op mijn schouders niet meer aan - ik was op. Ik hield nog van haar, maar het kon niet meer. Daarom zette ik er een punt achter. En toen, na het moment van bezinning en een periode van ongeveer een maand zonder haar, ging ik haar missen, en wat ging ik doen? Het aloude stramien misschien wel - vechten voor de relatie. En zij? Sja, zij... vluchtte weer. Zoals ze zoveel gedaan heeft.

Moet ik nu rouwig zijn dat de kous hier nu mee af is? Moet ik mezelf voor mijn kop slaan dat ik die beslissing toen genomen heb? Moet ik er serieus in geloven dat ik nu de liefde van mijn leven ben verloren?

Ik denk het niet. Lange tijd na de breuk heb ik echter wel het gevoel gehad dat de liefde van mijn leven nu door mijn vingers geglipt was, misschien wel door mijn eigen stommiteit. Die momenten zijn er geweest. Maar ik weet inmiddels wel beter. Stom ben ik niet geweest. Ik heb gesignaleerd wat er aan de hand was en altijd naar mijn beste kunnen geprobeerd het beste ervan te maken - totdat ik niet meer kon. Achteraf kwam een hoop wijsheid, maar ik kan moeilijk mezelf verwijten dat ik daar niet eerder achter kwam. Dit soort ingrijpende gebeurtenissen zijn soms nodig om dingen te leren. Deze les had ik nog niet geleerd - hoe kon ik hem dan al in praktijk brengen?

Hoe fraai al deze realisaties ook zijn, het neemt niet weg dat ik haar nog steeds mis. Kennelijk kun je het van elkaar loskoppelen - je relatie en de geliefde met wie je een relatie had. Mis ik de relatie? Op zich niet, geloof ik. Ik mis soms hooguit aspecten van de relatie en dat waren uiteraard de goeie. Maar ik merk dat ik haar nog wel mis. Soms erg mis.

Ze was zo lief, zo mooi, zo interessant, zo charmant, zo... van alles. Iemand van wie je wel moet houden, als je haar goed kent. Maar kennelijk werkt een relatie niet. Een poging om ons leven met elkaar te delen heeft niet gewerkt. Hoe hard we ook geprobeerd hebben. Hoe graag we ook wilden. We moesten elkaar laten gaan. We hadden dat allebei door, alleen ik was degene die op een gegeven moment genoeg moed bij elkaar veegde om de beslissing dan ook maar daadwerkelijk te nemen...

Nu ligt het alweer maanden achter me. Ik merk dat veranderingen optreden. Ik heb het gevoel dat ik wel bezig ben ervan los te raken. Ik ben uitgetheoretiseerd en uitgemaald. Heb alles wel zo'n beetje onder de loep gehad nu en het plaatje is voor een groot deel compleet. Heb zelfs het idee dat ik een beetje ben gaan begrijpen waarom ik misschien zo vreselijk verdrietig geweest ben na zelf die beslissing genomen te hebben. Op een gegeven moment is er weinig meer om over na te denken en glijdt het langzaamaan weg in de nevelen der vergetelheid...

Maar zij niet. Ik weet zeker dat het me heel veel slechts zou doen om haar weer tegen te komen - dat zou alles weer bovenhalen en oprakelen. Vrienden blijven met je ex? De komende twintig jaar niet, denk ik. Daarvoor ligt het te gevoelig. Daarvoor heb ik teveel van haar gehouden... hou ik teveel van haar... ligt het nog teveel in haar macht om me te kwetsen... verdomme.

Ik heb dus het gevoel dat het wel de goeie kant opgaat. Maar wanneer dat trieste gevoel nou over is? Wanneer ik niet meer op de meest onverwachte momenten aan haar moet denken om me vervolgens er pijnlijk van bewust te zijn dat ze zo'n bijzonder meisje is, maar niet meer bij mij hoort? Wanneer ik kan leven met de garantie die ik heb dat zij, vroeg of laat, iemand anders tegenkomt en daar idolaat van wordt? Ik heb geen idee. Afwachten is het enige wat ik kan. Gelukkig maakt het feit dat alles een beetje aan het wegzakken is, dat ik minder vaak me bewust met haar bezighou.

Kortom, de ldvd is er nog steeds, maar hij is veranderd. Of aan het veranderen. En terwijl dat proces in gang is, heb ik het idee dat ikzelf ook aan het veranderen ben. Waar het heengaat? Ik heb geen idee, maar ik hou jullie op de hoogte.

Tot zover een poging om deze rare transitie onder woorden te brengen.