Het is een proces. Dat is een zin die ik op deze site veel ben tegengekomen. Hoewel het soms een proces zonder einde lijkt, kan ik onderschrijven dat het als zodanig aanvoelt. Stabiliteit is er niet bij en ups en downs wisselen elkaar nog immer dapper af. Soms wachten ze een aantal dagen tot ze elkaar afwisselen, soms wisselen ze de wacht een paar keer op een dag.

Ik heb alleen geen zin om over het proces te schrijven nu. Heb mijn aandacht sinds de 'final battle' gericht op andere dingen. Niet zozeer geprobeerd dingen weg te stoppen, als wel er gewoon minder actief mee bezig te zijn. Het proces dat in gang gezet is en ik eerder transitie heb genoemd, zet gewoon door. Wel had ik het gevoel dat ik zo langzamerhand een kleine drawback aan het krijgen ben van het me concentreren op andere dingen.

Sinds een behoorlijk lange tijd hebben er voorzichtig weer een aantal tranen gevloeid. Voorzichtig, slechts. Nog steeds was het een bescheiden hoeveelheid. Ik heb het wel omschreven als dat de bron van tranen in de voorafgaande maanden al uitgeput geraakt was, maar kennelijk bevindt zich er toch nog een bodempje.

Hoewel ik de hele dag al 'zin' had om te huilen, omdat ik me triest, verdrietig voelde en hoopte dat het wat lucht zou scheppen, lukte het niet echt. Maar wat het vanavond getriggerd heeft, was een duik in onze gezamelijke geschiedenis. Ik heb mijn mailarchief opengetrokken en mails die M. en ik in het verleden (over een periode van een aantal jaren, waartussen ook periodes dat zij of ik voor enige tijd in het buitenland verbleven) aan elkaar geschreven hebben doorgenomen.

Dan breekt het gevoel door van... ben je het allemaal vergeten? De bijna berekenende manier waarop je je hebt gedragen sinds het uit is, is zo volkomen onbegrijpelijk als je je geheugen opfrist met dat soort dingen. Zo warm waren onze mailwisselingen, zo koud is de afstand nu. Zo overtuigend liet je me weten dat je me miste als je niet bij me was, zo stil is het aan jouw front sinds we niet meer bij elkaar zijn. Zoveel gedeelde herinneringen, zoveel dingen die we deelden, zoveel liefde over en weer...

De essentie is geloof ik dat ik je nog steeds heel erg mis, hoewel mijn geest al afscheid heeft genomen van het idee dat we weer samenkomen. Net als jij zie ik wat er niet goed zat tussen ons, al had ik wel allemaal ideeen verzonnen waarom het in de toekomst wel had kunnen werken. Maar in dezelfde mailwisselingen zag ik soms bepaalde heel kleine dingetjes gebeuren. Mails van twee jaar geleden waarin ik dingen zag die jij of ik toen niet begrepen, maar uiteindelijk misschien aan de basis hebben gelegen van het ontsporen van 'ons'.

Ook zag ik nog dat ene mailtje dat je me hebt gestuurd toen het helemaal in het begin een maandje tussen ons is uitgeweest. Hoewel je vond dat je de aanhef 'lieve' niet meer kon gebruiken en daarom maar een half zakelijke aanhef bezigde, stond er wel een heel verhaal in de mail. Meelevend, attent. Jij had het toen uitgemaakt. Maar je hield ook contact. Nu ik de situatie ken zoals die nu is, had ik alleen al door het lezen van die mail kunnen zien dat het waarschijnlijk niet definitief over zou zijn tussen ons. Ik weet alleen dat ik daar toen heel anders over dacht. De situatie tussen ons was ergens hetzelfde, maar ergens ook anders.

Nog steeds waren we schattig, he. Die schattigheid is er een beetje vanaf... Hoe puur en onschuldig het ooit begon tussen ons, is geschiedenis. Voor ooit heel erg fijne herinneringen, voor nu vooral moeilijk om aan terug te denken. Toch zijn we best lang schattig geweest.

Maar we zijn ontspoord. Wat we allebei met elkaar voor ogen hadden, is er niet van gekomen. Toen de relatie van je broer strandde en je bij mij op schoot kwam zitten om jezelf ervan te verzekeren dat wij hoe dan ook bij elkaar zouden blijven, wisten we het allebei: dat overkomt ons niet.

Het is ons echter wel overkomen. Dingen zijn misgegaan. Hadden we dingen die we nu weten, veel eerder geweten, dan was het misschien anders afgelopen. Want we hielden van elkaar en ik ben er heilig van overtuigd dat dat niet anders was op de dag dat er aan 'ons' definitief een einde kwam.

Zonder jou richt ik me nu op de toekomst. In mijn geest ben je nog immer aanwezig, maar ik weet dat, hoe moeilijk ook, je ook uit mijn geest zult moeten verdwijnen, om uiteindelijk nog slechts een plaatsje in de herinneringenkamer van mijn hoofd en hart over te houden.

Ik ben er inmiddels ongeveer achter wat 'loslaten' inhoudt en ik weet daarom ook dat ik de kunst daarvan nog niet perfect beheers. Nog steeds wil ik graag weten hoe het met je gaat, of je gelukkig bent (al zal ik daarvoor in je hoofd moeten kijken omdat je me daar nooit een eerlijk antwoord op zou geven als dat niet het geval zou zijn) en stiekem ook... of je mij ook zo mist. Is het zo dat we allebei op verschillende momenten hebben ingezien dat het niet goed werkte tussen ons en daarom de ratio de overhand laten nemen en 'ons' verder weg laten glijden omdat we allebei het idee hebben dat, hoeveel we ook van elkaar houden, een relatie tussen ons nooit echt meer zal werken? En we elkaar ondertussen missen, maar dit gedrag vertonen dat we nu doen omdat het het beste is? Samen alleen?

Bescherm jij ons beiden, behoed jij ons beiden, naar jouw idee in ieder geval, voor een ongelukkige toekomst door de boot af te houden en iedere vorm van contact te vermijden? Geloof je er misschien zo erg in dat het nooit echt meer lekker tussen ons zou kunnen werken? Als dat zo is - misschien heb je wel gelijk. Misschien had het allemaal niet geholpen wat ik verzonnen had.

Al bijna een half jaar stel ik het nu zonder je. Kom ik er wel? Ja, vast wel. Wanneer en hoe weet ik nog niet precies, maar daar vertrouw ik wel op. Ik kom er wel, zelfs zonder jou. Maar, lieve schat, dat neemt niet weg dat de betovering die jij ooit over mij uitgeworpen hebt er nu nog steeds voor zorgt dat ik moeite heb met onthechten - moeite met loskomen van jou. Dat maakt ook dat de weg naar het 'er wel komen' op dit moment soms nog wel als een verdomd eenzame aanvoelt. Het was toch de bedoeling dat je aan mijn zijde zou zijn?

Maar goed, dat ik van je los kom, dat is wat je wilt. En misschien is dat het beste. Vooralsnog vind ik het nog altijd moeilijk, maar er is in ieder geval een ding waar ik voor mezelf niet aan hoef te twijfelen.

Want hoe dan ook, voor mij is het duidelijk, ook als ik zo achteraf op ons terugkijk: ik heb echt van je gehouden. Het is ook goed om te weten hoe dat voelt.