Een week alweer, sinds de laatste keer dat ik contact had met M. en de hele toestand als afgerond ben gaan beschouwen. Ik heb het gevoel dat er als het ware een nieuwe transitiefase is ingezet te midden van die waar ik al in zat.

Voorheen ben ik toch voortdurend bezig geweest met het krabben aan de wond, wat het helingsproces vertraagde of zelfs stuitte. Nu heb ik besloten gedisciplineerd te zijn en niet meer aan de wond te zitten. Het genezingsproces komt nu echt op gang, al gaat het nog steeds met ups en downs en is het bij tijden nog steeds behoorlijk moeilijk. De grauwe sluier waarover ik de vorige keer schreef hangt er nog steeds, maar heel af en toe heb ik gemerkt dat het me wel lukt hem even te vergeten.

Langzaamaan verwijdert M. zich van mij. Het meisje van wie ik alle ins en outs meende te kennen, het meisje van wie ik het meeste weet van alle meisjes op deze wereld, begint langzaam te vervagen en te veranderen in een abstract beeld. Het is aan mij om ervoor te zorgen dat dat niet steeds weer een positieve abstractie wordt - ik moet ophouden met idealiseren. Het is aan mij om weer op te zoeken wat er niet goed zat, teneinde haar geest gemakkelijker en met minder nare gevoelens verder van me weg te kunnen laten glijden.

In de tussentijd ben ik jarig geweest. Ik heb niets van haar gehoord en hoewel ik daar op zich niet verbaasd over ben, merkte ik wel het gevoel te hebben van 'hoe groot is de moeite om even iemand een prettige dag te wensen - zelfs als je geen contact wil dan zijn er indirecte manieren genoeg, zoals een SMS of een e-mail of zoiets'. Waarom ze het niet gedaan heeft, wil ik niet meer over theoretiseren. Ik heb het er maar op gegooid dat ze zozeer met zichzelf bezig is, dat ze ofwel gewoon volkomen vergeten is dat er 'iemand' jarig was die dag (wie ook alweer??) ofwel dat ze zozeer met zichzelf bezig is dat ze het gewoon niet nodig vond omdat zij er zelf toch niet blijer van zou worden. Hoe dan ook: de crux zit hem er dan in dat ze vooral met zichzelf bezig is. Het is gedaan met de 'haar sparende' theorieen. Hoewel ik haar op haar verjaardag nog wel gebeld had (en toen was het ook al 'formeel afgelopen', toen hadden we ook al een 'laatste gesprek' gehad), is kennelijk gewoon niet iedereen zo'n toffe peer. Daar!

Dat ik geen reactie heb gehad op het pakketje dat ik haar vorige week nog gestuurd heb, verbaast me ook niet. Een vriend van me zei ook al: zij probeert van je los te komen en jij stuurt haar een gevoelssymbool; hoe moet je daarop reageren? Daar heeft hij wel gelijk in.

Ik heb het uiteraard nog wel gevoeld zo op en rond mijn verjaardag. Aan haar gedacht enzo. Dat schakel je niet uit. Heb 's avonds een erg gezellig feest gehad, waarop ik toch op een gegeven moment een beetje een breakdown moment had. Zat met de vriendin van een vriend van me te praten, die vertelde dat M. ooit, zo'n 2,5 jaar geleden, eens wat dingen aan haar had verteld. M. was met dat soort dingen altijd een gesloten boek en ik was heel erg verbaasd om te horen dat ze kennelijk toch er wel met iemand over had gepraat. Een specifiek ding wat die vriendin me vertelde, hield iets in wat ik zelf ook ooit geconcludeerd had, maar pas veel later. Toen bekroop me echt het gevoel van: waarom heeft ze nooit eerder wat gezegd? Het ging niet om een groot probleem of iets in die trant, zo zag ze het zelf ook niet, maar het is wel iets wat zij toen kennelijk gesignaleerd had en als ze dat met mij gedeeld had, had het heel goed kunnen zijn dat het vroeg genoeg geweest was waardoor de dingen uiteindelijk toch anders waren gelopen...

Ik kon niet anders dan me even discreet naar het balkon te verwijderen en het er even uit te janken. Combinatie van alcohol, spanning die zich toch had opgebouwd, het feit dat het mijn eerste verjaardag zonder haar was en het feit dat het met zo'n opmerking uit een ver verleden getriggerd werd. Toen ik weer binnenkwam ging het nog niet echt beter en een vriend van me merkte dat op. Hij stond net op het punt om naar huis te gaan en heeft me even opgevangen, waarna het gelukkig wel weer een stuk beter ging. De rest van de avond nergens meer last van gehad.

De dag na het feestje had ik wel een beetje een leeg gevoel. Zit je weer alleen in een leeg huis (dat nog een puinhoop is ook). Gedachten gaan terug naar een jaar eerder en ik merk dat ik weer melancholiek word. Gek genoeg was het gevoel toen ook heel sterk dat het definitief voorbij is. Als ze al niet eens meer op mijn verjaardag contact opneemt, hoef ik er niet op te rekenen dat ze dat op andere gelegenheden nog wel gaat doen.

Volgens mij vlucht ze nog steeds. Wanneer zou de vlucht ophouden?

Hoe dan ook, het maakt dat de optie 'hereniging' nog een stuk verder van me weg is komen te staan dan hij al stond. We komen niet meer bij elkaar. Er is ook teveel gebeurd, bedacht ik me. Er zou wel heel veel moeten gebeuren wil zoiets ooit nog weer eens een beetje in the picture komen.

Het scheelde in ieder geval wel dat mijn verjaardag op zich heel gezellig was. Tot negen uur 's ochtends doorgegaan en ik voelde me - afgezien van dat ene moment - erg goed en ook wel sterk. Een soort gevoel van zelfvertrouwen; 'ach ik ben eigenlijk best wel leuk, het komt vast wel weer goed met me'. Dat er anderen zijn die dat soort dingen dan ook tegen je gaan zeggen (wat ook gebeurde), helpt dan natuurlijk ook wel.

Hoe lang de grauwe sluier nog blijft hangen is onduidelijk. Hoe lang M. af en toe nog even langskomt in mijn geest om even een pijnlijk steekje te geven is ook onduidelijk. Al wat wel duidelijk is, is dat ik nu manieren om het beter en/of makkelijker te laten gaan nu met beide handen aangrijp. Kennelijk gedij ik wel goed op feestjes - tijd om op feestjesjacht te gaan. Iemand nog een feestje binnenkort?