De situatie verandert niet. Al zeker een week of drie is die eigenlijk constant. Er zijn geen plannen meer om nog enige vorm van actie te ondernemen of enige vorm van contact te zoeken. En ik weet eigenlijk wel helemaal zeker dat er van haar kant uit ook niks zal komen, net zoals er eigenlijk vanaf het begin al niks vanaf haar kant gekomen is.

Zo blijft de feitelijke situatie onveranderd. Het enige wat er gebeurt, is dat iedere dag die voorbijgaat, mij weer een stukje verder verwijdert van haar. Dat lijkt een verdomd aantrekkelijke gang van zaken! Lekker eenvoudig, geen ingewikkelde gebeurtenissen of confrontaties meer en langzaamaan de tijd de wonden laten genezen.

Was het maar zo eenvoudig. De feiten mogen dan zo stabiel zijn, mijn geest is dat bepaald niet. Ik ben dat niet. Mijn gemoed is nog steeds zo veranderlijk als het weer. Maar ook dat zou niet zo erg hoeven zijn. Immers, het enige wat ons rest is het achterlaten van het gebeuren en er zijn mij genoeg deze weg voorgegaan om erop te kunnen vertrouwen dat het wel weer beter gaat. Dus gewoon lekker moed houden, vertrouwen erin, en doorgaan. Langzaamaan wordt het toch minder.

Waarom heb ik nou dan vandaag en gisteren toch deze stemming, deze gemoedstoestand, dit gevoel, dat me wel verdomd veel doet denken aan hoe ik me voelde in het begin van de duistere periode die bijna een half jaar geleden begon? Waarom voel ik het weer net zo intens dat ze niet bij me is, waarom mis ik haar weer zo enorm? Waarom sla ik ook weer zo vreselijk aan het idealiseren terwijl mijn verstand z'n best doet om zich daartegen te verdedigen met de nodige dosis nuchtere kijk op de zaak?

Waarom slaapt M. vanavond niet bij me in bed? Waarom ligt ze in een bed dat hemelsbreed misschien een kilometer of hooguit twee van me verwijderd is, in haar eentje, waarbij ze zich - als het vanavond niet is, dan wellicht op andere avonden - ook zal bedenken dat ze het altijd veel fijner vond om in mijn armen te slapen? Waarom is ze zo star dat ze niet laat tornen aan een beslissing die ze bijna een half jaar geleden genomen heeft? Waarom is ze te bang om contact met mij te hebben en kiest ze ervoor om ook dit moeilijke pad te bewandelen terwijl ik zo vaak toch het gevoel heb dat het wellicht zo goed en zo fijn en zo juist zou kunnen zijn als we toch van dit pad afweken en ons gezamelijke pad weer op zouden zoeken? Terwijl ik aanvankelijk degene was die besloten heeft dat dit moeilijke pad het pad is dat zij en ik los van elkaar zouden moeten bewandelen?

Heb vanavond weer gehuild. Verdomme. We zijn bijna een half jaar verder en het raakt me nog zo. Het haalt de lol uit de dingen die ik allemaal doe. Afgezien van mijn ldvd gaat alles met mij prima, maar de essentie ontbreekt - althans, zo voelt het. Gelukkig worden met jezelf, lees ik hier wel eens. Ik was gelukkig met mezelf, voordat het bezig was mis te gaan tussen M. en mij. Nu merk ik dat ik op dagen als deze mezelf kwijt ben. Ik heb me jarenlang heel erg sterk gevoeld, maar op dagen als deze is daar weinig van over.

Zo raak ik wel eens het vertrouwen kwijt in de tijd - de tijd gaat verder, maar toch kan ik kennelijk nog stemmingen als deze meemaken, dat ik haar weer net zo vreselijk mis als in het begin. Terwijl er niks gebeurt. Er geen bijzondere aanleiding is. Gisteren vertelde een kennis van me terloops dat hij M. een paar keer had zien lopen de afgelopen tijd in de stad. Een opmerking die normaliter een 'aha' als reactie gehad zou moeten hebben, raakte me nu. Waarom raakt me dat? Omdat ik er even aan herinnerd word dat ze niet verkast is naar de maan maar gewoon ook een leven leidt hier in dezelfde stad - een leven zonder mij?

Ook merk ik dat ik weer bang ben om haar tegen te komen. Dat is een hele periode helemaal niet het geval geweest, nu zo'n maand of twee, drie geleden. Toen kon het me niet zoveel schelen en was ik er niet echt mee bezig. Nu merk ik dat ik op plaatsen waarvan ik weet dat zij er theoretisch ook rond zou kunnen lopen, schichtig om me heen kijk om te zien of zij niet ergens in de buurt is. Maar goed, ik heb haar dan ook al twee maanden helemaal niet meer gezien en de laatste keer was vrij desastreus voor mij.

Ik ben erg benieuwd waar dit nou allemaal naartoe moet. Exen die vluchten na een verbroken relatie - daarvan wordt wel eens gezegd dat ze nog wel tegen de lamp lopen. Maar wat is dat eigenlijk voor flauwekul? Dan doen ze 't toch nog steeds een stuk beter dan wij? Zoals ik hier - er gebeurt helemaal niks, ik ben nooit aan het vluchten geweest, maar lijk voortdurend tegen de lamp te lopen. Jammer dat M. niet meer mijn vriendin is, dan had ze me kunnen leren hoe je dit aanpakt. Want ik krijg zo langzamerhand wel een beetje de indruk dat ik er een kneus in ben, in uit dit dal klimmen.