Wil iedereen heel erg bedanken, voor alle steun, liefde, medeleven, reacties.

Maar deze weg moet ik alleen nemen!

Liefs aan iedereen, en zorg goed voor jullie zelf!

Ron
xxx

Heb me nooit een voorstelling kunnen maken, hoe het zou zijn, EN zonder haar, EN zonder mijn zoontje.
In het begin, toen ze me vertelde dat ze verliefd was op een ander, stortte mijn wereld in. Kon het niet geloven, en eigenlijk diep in mijn hart, nog steeds niet.
Ik ben haar kwijt, voorgoed, voor altijd. Gedane zaken nemen geen keer, en zeker niet als er iemand aan MIJN lieverd heeft gezeten.
Onze band is verbroken, de intimiteit die we hadden is weg.
Ik ben niet speciaal meer voor haar, ben een voorbijganger geworden!

Langzaamaan, met intense pijn en verdriet, heb ik dat een plekje kunnen geven. Ik heb er vrede mee, ze verkoos iemand anders boven mij. Verdriet is er niet minder om, maar ik moet het een plaatsje geven. En ik denk dat me dat aardig is gelukt.

Vannacht sliep ik pas, doodvermoeid van mezelf, om half 4.
Nu is dat niet zo erg, ben vandaag toch vrij, maar toch.
Ritme is totaal weg, verdwaald in mijn eigen wereld, zoekend naar rust, zoekend naar een plek om te schuilen, zoekend naar antwoorden, nee zoekend naar maar 1 antwoord: waarom doe je me dit aan?

Mijn wereld die ik ooit deelde met de mooiste vrouw, die werd uitgebreid met ons zoontje.
Die wereld is ingestort, vermorzeld, kapot gemaakt.
Er blijft weinig over van wat eens was mijn mooie wereld.

Gisteravond een sms-je gestuurd. Een simpel berichtje: wil je me vertellen hoe het gaat met N?

Zondagavond.
Bijna weekend voorbij, morgenochtend werken, en morgenmiddag bijeenkomst over de LDVD-dag.
Ik kijk er naar uit.

Zondagavonden.
Altijd gezellig geweest. Vroeg naar bed, want de andere dag weer werken geblazen.
Meestal moe van het weekend, want die kleine vergde ook alle aandacht op. Maar daar is hij kind voor, en het is zo'n geweldig ventje.

Zondagavond, altijd voor hem vroeg naar bed, na het eten.
Althans naar bed, nee naar het grote bed.
Maar dat was altijd iets speciaals. In de middag gingen we meestal leuke dingen doen, eindje toeren, bijtijds rond 17.00 uur weer thuis, koken, gezellig borrelen voor het eten.

Toch heb ik de afgelopen weken hoop gehad.
Hoop dat ze me opbeld, dat ik mijn zoontje kan zien.

Elke keer als de telefoon gaat, hoop ik op haar.
Dat ze dan verteld dat ze dit niet kan doen zo, en dat er een oplossing moet komen.
Dat ze me verteld dat mijn zoontje zijn papa mist, of om gewoon samen te kijken/praten wat het beste is voor ons zoontje.

Het blijft stil, akelig stil.
Hoop is weg dat dat gebeurd.

Hoe kan je me dit aandoen?
Wat heb ik verkeerd gedaan, dat je dit doet?

De weg is nog lang, en elke dag is een dag te lang dat ik hem niet zie.
Langzaam worden we uit elkaar getrokken, zoals een navelstreng die je doorknipt.

Zie ik enige toekomst? Zie ik mezelf weer als degene die ik was?
Nee, nu niet, ik blijf de laatste dagen hangen, stilstaan.

Stond vanmorgen voor de spiegel. Normaal is dat tanden poetsen, haren kammen, geurtje op...en weg.
Vanmorgen bleef ik langer staan. Een spiegel die nooit liegt.
Ingevallen bekkie, moe, troosteloos, verslagen.

Ik schrok van mezelf. Wat heeft dit alles met me gedaan?
Een mens, vechtend voor een strijd die weer niet te winnen is.
Weer? ja weer.

Ik ben moe, verdrietig en ik snak naar rust.
Ik vecht tegen mezelf, probeer me staande te houden.
Tot nu toe is dat me dat aardig gelukt...maar ben bang.

Normaal behoor ik al te liggen. Gewoon slapen, maar het lukt me niet. Iets zit me zo dwars. En dat iets houdt me bezig.
Niet gewoon van mij om op 1 dag meerdere keren mijn dagboek bij te houden, maar ik kan het beter van me afschrijven, dan kan ik het teruglezen, dan heb ik even rust.
En rust heb ik zo nodig. Ben zo moe, ik vecht nu meer om me staande te houden. En ik wil niet vallen.

Eerst haar verliezen, maar tijd om te rouwen, om dit echt een plekje te geven heb ik niet. Volgende verlies komt alweer aan.
Het grootste verlies!

Waarom, en nu kan ik gaan vloeken en schelden, waarom doe je mij dit aan?