Vannacht sliep ik pas, doodvermoeid van mezelf, om half 4.
Nu is dat niet zo erg, ben vandaag toch vrij, maar toch.
Ritme is totaal weg, verdwaald in mijn eigen wereld, zoekend naar rust, zoekend naar een plek om te schuilen, zoekend naar antwoorden, nee zoekend naar maar 1 antwoord: waarom doe je me dit aan?

Mijn wereld die ik ooit deelde met de mooiste vrouw, die werd uitgebreid met ons zoontje.
Die wereld is ingestort, vermorzeld, kapot gemaakt.
Er blijft weinig over van wat eens was mijn mooie wereld.

Gisteravond een sms-je gestuurd. Een simpel berichtje: wil je me vertellen hoe het gaat met N?
En het blijft stil, geen enkel berichtje, geen enkele reactie.

Ik wil zo graag weten hoe het met hem gaat. Wil maar even zijn stemmetje horen. Wil zijn lieve kleine handjes in de mijne.
Wil hem beetpakken en nooit meer loslaten.

Advocaat komt pas maandag terug van vakantie. Maar dat duurt nog zo lang, en de tijd tikt door.

Zoals vroeger een moeilijke wiskundige som, wat ik toen niet begrijp, begrijp ik echt niet waarom ze dit nu doet.
Geef mij antwoord op die ene vraag. Ik hoef niets van jou te weten meer, maar geef me antwoord, waarom je dit doet!!
Al mijn respect voor jou verdwijnt langzaam uit mijn lichaam.

Maar ik zal er staan, straks als ik mijn zoontje weer te zien krijg.
Dan zal jij niet merken, welke lijdensweg ik heb genomen.
Dan zal jij niet merken, hoeveel tranen ik heb gelaten.
Dan zal jij merken, dat papa en hij, van elkaar houden.

Ron
x