Er zijn soms van die momenten dat je gedachten even terugglijden naar
toen. Heb een lange tijd niets geschreven op deze site, en er zullen veel mensen zijn die me niet eens kennen.

Af en toe lees ik een blog of verhaal, en kan me er zelf veel in herkennen.
Een fase van LDVD, die we hier op deze site allemaal moeten doorlopen.
Hoe moeilijk, hoe zwaar en hoe uitzichtloos ook.

Maar toch er komt een keer een einde aan. Vroeg of laat, bij de een eerder
dan bij de ander, besef je dat je eigen leven, je eigen omgang met jezelf,
belangrijker is dan je vastklampen aan iets wat er niet meer is.

Ruim een jaar is het nu geleden. Zomaar zat ik er gisteravond aan te denken op een zwoelige warme dinsdagavond.
Een jaar geleden, die eigenlijk voorbij is gevlogen.
Soms lees ik mijn blogs nog eens terug, wilde worden geconfronteerd met de pijn die ik had.
Die pijn is nu over. Berusting, tevreden.
De omgang met mijn zoontje Nathan gaat goed. Soms even, komt er een kink in de kabel, maar het is dan slikken, accepteren, en je voor ogen houden dat het om hem gaat, niet om mij.
We hebben het goed samen. We genieten van elkaar, elke keer weer.
Wonderbaarlijk dat zo'n ventje er niet onder heeft geleden. En daar ben ik zo blij om.

Afgelopen weekend was de eerste keer dat mijn zoontje een heel weekend bij me was. Daarvoor was het alleen de zaterdag, nu dan voor het eerst zoals afgesproken een heel weekend.

Lang heb ik er naar uit gekeken. Gevochten, geworsteld, maar het verdriet nu overwonnen. Ik ben doorgegaan, heb me ondanks alles sterk gehouden. Die lange weg moeten gaan, die donkerder was dan zwart, maar ik heb die weg genomen.
En ondanks dat, bleef ik positief en vastberaden.

Nu bijna een jaar geleden dat we niet meer samen zijn. Mijn ex is inmiddels getrouwd met haar nieuwe vriend, en leeft haar leven nu zoals het is.

Tijdje geleden dat ik mijn eigen dagboek heb bijgehouden. Omdat het allemaal wel gaat, ik sla me er wel doorheen. Met vallen en opstaan.

In mei bijna een jaar geleden dat mijn ex een ander heeft. Zomaar, plotseling. Als ik terug kijk naar die tijd, en mijn blogs nog eens lees, lijkt het net alsof het gisteren gebeurd is.
Zo onwerkelijk nog.

De vrouw waar ik zo gek op was, heb ik moeten laten gaan. Omdat ik geen keus had. Omdat ik blijkbaar niet goed genoeg meer voor haar was. Omdat ze bij hem wil zijn, en niet meer bij mij.

Nu in februari, vele maanden later, met het overeind proberen te blijven, het vechten, mijn 'nieuwe' leven, is het soms nog zo moeilijk.

Om 11.00 uur stond ik daar weer, zoals gebruikelijk om de twee weken.
Niet voor haar huisje meer, nee voor het huis van haar nieuwe vriend. Zoals al eerder, het begint zowaar te wennen, of toch niet?

Zaterdag, onze dag saampjes, om de week.
Nathan en ik.
Twee weken die soms erg lang duren, maar waar we saampjes naar uitkijken. Dan zijn we weer even bij elkaar. Het woord "tijd" geldt nu even niet, alleen als je wordt geconfronteerd dat de dag alweer om is.

Rennend kwam hij naar buiten. De regen deerde hem niet, net zo min voor mij. Een dikke knuffel, een kus, blij dat we elkaar weer zagen. Dat kleine manneke, zo lief, die je doet opbloeien.

Het gaat goed met me, de dagen goed en rustig door gekomen, in eenvoud.
Ja ik zat onder die boom tijdens de jaarwisseling, eventjes, niet meer dan dat.

En toch, iets zit mij niet lekker. Of moet ik het anders zeggen, maar kan de woorden even niet vinden, of ik wil ze niet zeggen, dat kan ook.

Nieuwjaar, een jaar waar je mensen en dierbaren het allerbeste wenst.
Dat is normaal, menselijk, gewoon, of uit respect.
Zoals ik dat ook deed aan haar op 1 januari, in de middag, gewoon een sms.
Wenste haar een fijn en gezond jaar, met een dikke kus aan Nathan.....

Maar geen reactie terug tot nu toe.

De sneeuw valt op deze dag. Oudejaarsdag 2005 is aangebroken.
Ik loop door de sneeuw samen met het hondje. Verse sneeuw, zo wit, zo mooi. Donkere grijze wolken, wind, kou, en die sneeuw die maar blijft vallen.

Mijn boom staat er nog altijd, nu bedekt, met een ingepakt warm laagje op de takken.
Alsof het werd beschermd, alsof het die warmte even nodig had.

We gaan het oude jaar uitzwaaien, en het nieuwe jaar in.
2005....het jaar waarin ik onverwachts werd geconfronteerd met haar verliefdheid op een ander, het uit elkaar gaan en het verwerken van dat verdriet, het verlies van mijn maatje Ernest en het moeilijke en de zware strijd om ons zoontje, mijn allerliefste.