Tijdje geleden dat ik mijn eigen dagboek heb bijgehouden. Omdat het allemaal wel gaat, ik sla me er wel doorheen. Met vallen en opstaan.

In mei bijna een jaar geleden dat mijn ex een ander heeft. Zomaar, plotseling. Als ik terug kijk naar die tijd, en mijn blogs nog eens lees, lijkt het net alsof het gisteren gebeurd is.
Zo onwerkelijk nog.

De vrouw waar ik zo gek op was, heb ik moeten laten gaan. Omdat ik geen keus had. Omdat ik blijkbaar niet goed genoeg meer voor haar was. Omdat ze bij hem wil zijn, en niet meer bij mij.

Nu in februari, vele maanden later, met het overeind proberen te blijven, het vechten, mijn 'nieuwe' leven, is het soms nog zo moeilijk.
De eenzaamheid, het verdriet, het verlaten zijn.

De omgangsregeling met mijn zoontje verloopt prima. Elke keer zijn we weer zo blij elkaar te zien. Soms belt hij me ook op doordeweeks, en dat geeft mij een warm gevoel. Een gevoel dat papa niet moet opgeven.
Een gevoel dat ik door zal moeten, omdat ik dat voor hem wil doen.
Mijn kleine manneke, die altijd mijn 'grote vent' zal zijn.
Soms komt hij even bij me zitten, als het ons weekend weer is, geeft me een kus, en zegt dat hij papa zo lief vindt. Ik pak hem dan even beet, en geef hem een kus.
Onze band die zo sterk is, en het doet pijn om elke keer weer afscheid van elkaar te nemen. Liefst wil ik hem voor altijd knuffelen, vasthouden...

Vandaag, zaterdag een koude maar zonnige dag. Mijn zoontje was er niet, het was ons weekend ook niet.
Ik liep door de stad voor de dagelijkse boodschapjes. Soms bleef ik even stilstaan bij een etalage. Door een winkelruit heen, zag ik mezelf.
Daar sta je dan, alles kwijt, of toch niet?
Nee, ben niet alles kwijt, heb mijn eigenwaarde, mijn eigen IK.
Die was ik niet kwijt, nee, die is sterker geworden dan ooit.
Ik heb er alles aan gedaan, heb geknokt voor de omgang met mijn zoontje, heb geen rare dingen gedaan. Heb me staande gehouden.
Heb geaccepteerd dat ze binnenkort gaat trouwen met hem, heb geaccepteerd dat ze gelukkig is met hem. Heb geaccepteerd dat ik mijn eigen leven moet gaan. Heb geaccepteerd, dat de avonden nu nog eenzaam zijn.

Accepteren en verwerken. Hoe verdomde moeilijk ook soms.
Vele tranen, omdat ook ik een ideaal beeld had. Tranen, omdat ik ook mag huilen. Lachen, omdat ik ook mag lachen.
Genieten samen met mijn zoontje als hij bij me is, de lieverd.

Aan het eind van de middag, liep ik nog even naar 'mijn' boom.
De boom stond er nog altijd, alsof geen storm, geen regen of vorst was langsgeweest.
De tekenen waren wel te zien, maar die boom hield zich staande. Om straks weer in volle bloei te staan.
Om zich weer van zijn mooiste kant te laten zien, als de tijd er rijp voor is.

En die tijd komt, ook voor mij. Voor jullie.
Dus Hang on! Laat je koppie niet hangen. Wees sterk.

Liefs
Ron
xxx