Soms zijn er van die momenten
dat ik liever niet aan jou denk
dan gaan er weer dagen voorbij
dat ik geen aandacht aan jou schenk

Jij hebt mij immers verlaten
voor de man van jouw dromen
ik heb jou werkelijk vervloekt
hoe kon het toch zo ver komen

Ik probeer mijn leven weer op te pakken
ik weet dat dat het beste voor mij is
maar soms zijn er van die momenten
dat ik jou meer dan vreselijk mis

We zijn inmiddels een paar dagen verder, nadat ik het vreselijke bericht kreeg van haar.
Ze is echt verliefd op die gozer, en ik kom daar domweg niet meer tussen.
Heb haar nog wel een aantal mails gestuurd, ik krijg daar reactie op terug, echter niet wat ik zou willen horen.
Berichten in de trant van: "steek je tijd in jezelf, en hou vol". Tja daar heb ik veel aan.

Toch begint het besef langzaam te komen. Besef dat alles over is. Een relatie van 6,5 jaar, weggegooid voor een ander. Maar mijn zoontje Nathan zit er wel tussen.
Hijzelf blijkt zelf 4 kinderen te hebben, zal een gezellige boel worden daar.

De uitdrukking je gaat ermee naar bed en je staat er mee op, is nu erg toepasselijk.
Ik krijg haar maar niet uit mijn hoofd. Sinds een weekje heeft ze een ander, en dat is zo moeilijk om te verwerken.
Gisteren was ze voor het eerst bij hem thuis. Zou ze zijn blijven slapen daar vannacht? Ben ik echt definitief ingeruild door iemand anders? Kan het nog maar niet bevatten, maar langzamerhand, begint het werkelijkheid te worden.
Acceptatie is het enige wat rest, want zitten blijven wachten en hopen, op iets wat niet komen zal, is hetzelfde als op Texel op een bus wachten.

Eigenlijk wil ik haar nooit meer zien, of probeer ik me dat mezelf wijs te maken. En nooit meer zien is ook niet aan de orde, want we hebben samen een zoontje. Hoe zou hij het vinden? Ineens zit iemand anders aan zijn mama.