Paar dagen goede dagen gehad.
Wellicht mede door het mooie weer?

Zou kunnen, maar toch knaagt er iets in me. Het gemis, de eenzaamheid, de aandacht.
Het jezelf afvragen waarom dit moest gebeuren.
Ik had dit ook nooit verwacht van haar. Dan moet de verliefdheid toch wel heftig zijn, en daar hou ik me dan maar aan vast.

Mis de avonden met haar.
Mis de leuke en minder leuke dingen met haar.

Gemis en verlangen naar, moet echt plaatsmaken voor alleen verder.
Zolang ik dat kan opbrengen, hou ik me sterk.
Al is het alleen maar voor die kleine van ons.

Ron

We gaan de goede kant op.
Twee dagen kunnen genieten van de zon, met vrienden wezen varen.

Het lijkt wel alsof er ergens iets of iemand is, die mij kracht geeft. Natuurlijk denk ik er elke dag wel aan, maar ik voel die pijn niet meer zo.
Ik heb het geacepteerd, en probeer mijn leven weer op te pakken.

Ook als ik op de bus zit (gistermorgen en vanmorgen), en ik rij vlak langs haar huis, is dat nare gevoel weg.
Dit hoofdstuk kan ik eindelijk afsluiten, ik heb er vrede mee.
Hier was niet tegen te vechten, de strijd had ik al bij voorbaat verloren.
Dan maar het verlies accepteren, en proberen weer de leuke en positieve dingen te zien.

Zondag, voor mij gevoel the day after...zoals elke week.
Even terug gedacht aan gisteren.
De dag die zo mooi was, die me alles gaf, wat ik voor ogen had.

Haar glimlach, de mijne terug.
Waarom heeft ze die glimlach nooit eerder gezien? Die was er echt hoor.
Elke keer weer, ook al voelde je die niet.
Maar die glimlach was er gisteren ook voor mijn zoontje. Die zag het.
Een dikke kus, zo gemeent, zo lief. Hij wilde zijn papa het gevoel geven, dat ik door moet gaan.
En ja, ik doe dat jongen!

Zondag vandaag dus, mooi weer.
Gedachten gaan terug naar toen. Zelfde temperaturen, alleen in het verleden. Op weg naar Scheveningen of Hoek van Holland.

Half twaalf stond ik er. Voor haar deur.
De bus in de straat van haar huis. Ik belde aan, en even later kwam ze naar beneden met ons zoontje.
Hij straalde van oor tot oor, had een cadeautje bij zich, gemaakt op school: voor papa, voor vaderdag.
Een mooie tekening met vliegtuigen en een bus erop. Wat een werk moet dat zijn geweest op school.

Ik liep op hem af, en gaf hem een dikke kus. Wat was ik blij hem weer te zien. Wat duurt een week toch eigenlijk lang, maar het was nu mijn dag.
Ik keek naar mijn ex, meid wat ben je toch mooi en wat mis ik je toch, dacht ik bij mezelf, en zette mijn zoontje in de bus.

Afspraken zijn afspraken, toch?

Wat kan alles raar in elkaar zitten. Of wat kunnen mensen ineens raar doen, of hoe je ook noemen wilt.

Ik weet toch echt zeker dat ik met haar heb afgesproken dat ze elke week op vrijdagmiddag zou bellen, ter bevestiging voor het bezoek van ons zoontje op zaterdag.
Mail is ook al genoeg, maar geen van dit alles.

Tot nu toe, geen teken van leven.
Geen belletje, geen bevestiging.

Is het wel zo goed, om onderling dingen te regelen?
Is het gewoon niet beter om toch maar de stap te maken naar een advocaat?
Ja zeg ik met mijn verstand. Omdat het beste is.

Naar mate de tijd voorbij glijdt, komt ook steeds meer het gehele besef.
Besef, dat alles echt over is. Het komt niet meer terug.

Rare is, dat de afgelopen weken, ik misschien, onbewust of niet, nog hoop had. Hoop dat ze me eens belde, al is het alleen maar voor ons zoontje.
Keiharde conclusie is simpel en doeltreffend. Nee dat doet ze niet. Waarom weet ik eigenlijk niet eens, blijkbaar loopt alles wel volgens haar zin.
Ze heeft geen 'last' meer van mij, haar leven moet geweldig zijn, kortom, we zijn intens gelukkig, toch?
Oude schoenen in de prullebak, en we gaan met onze nieuwe, eens flink aan de slag, en wat lopen ze lekker.

Allereerst, ik moet jullie bedanken voor alle steun, replys, persoonlijke berichten in deze moeilijke tijd.
Normaal had ik andere bezigheden, maar nu, is het proberen te verwerken van, en ook het proberen om jullie steun te geven.

Ik heb ongelofelijk veel steun aan jullie allemaal, en ik zal dit ook nooit vergeten.
Als dit proces achter de rug is, kan ik terugkijken op een tijd, die moeilijk en zwaar was, maar dat ik het niet alleen hoefde te doen. Ik hoefde niets aleen te dragen.
Ik zal ook aktief blijven als eventuele steun voor jullie, en helaas al die anderen die nu nog het bestaan niet weten van deze site, maar straks komen met hun verdriet.