We gaan de goede kant op.
Twee dagen kunnen genieten van de zon, met vrienden wezen varen.

Het lijkt wel alsof er ergens iets of iemand is, die mij kracht geeft. Natuurlijk denk ik er elke dag wel aan, maar ik voel die pijn niet meer zo.
Ik heb het geacepteerd, en probeer mijn leven weer op te pakken.

Ook als ik op de bus zit (gistermorgen en vanmorgen), en ik rij vlak langs haar huis, is dat nare gevoel weg.
Dit hoofdstuk kan ik eindelijk afsluiten, ik heb er vrede mee.
Hier was niet tegen te vechten, de strijd had ik al bij voorbaat verloren.
Dan maar het verlies accepteren, en proberen weer de leuke en positieve dingen te zien.

Ik hoop derhalve dat ze hartstikke gelukkig wordt met hem, en ik zal ook ooit weer eens mijn hart mogen geven aan iemand anders.
Dan zal alles anders zijn, en kan ik zeggen, dat ik dit alles gedragen heb, en dat ik ondanks het verdriet, het gemis, de eenzaamheid, er goed doorheen ben gekomen.

Ron
x