Allereerst, ik moet jullie bedanken voor alle steun, replys, persoonlijke berichten in deze moeilijke tijd.
Normaal had ik andere bezigheden, maar nu, is het proberen te verwerken van, en ook het proberen om jullie steun te geven.

Ik heb ongelofelijk veel steun aan jullie allemaal, en ik zal dit ook nooit vergeten.
Als dit proces achter de rug is, kan ik terugkijken op een tijd, die moeilijk en zwaar was, maar dat ik het niet alleen hoefde te doen. Ik hoefde niets aleen te dragen.
Ik zal ook aktief blijven als eventuele steun voor jullie, en helaas al die anderen die nu nog het bestaan niet weten van deze site, maar straks komen met hun verdriet.

Vandaag weer werken. Van 08.00 tot 14.00 uur.
Lange dag, zeker gezien het mooie weer.
Voordat ik wakker werd, een rare droom. Ik hoef niet eens te zeggen waar die droom over ging: haar.
Dromen zijn raar, je ziet dingen in je droom, en als je eenmaal aan de koffie zit, dan vraag je jezelf nog eens af, is dat zo?

Het gaat beter met me.
Ik kan dingen naast me neer leggen, en heb er op de eventuele manier vrede mee.
Die zwarte auto, het brengen van mijn zoontje met hem erbij, het voorstellen van hem, het heeft er allemaal mee toegedragen dat ik nu zo voel, zoals het nu is: berusting.
Het is goed.

Tijden die we hadden zijn er niet meer. Samen huilen, samen lachen, samen vrijen, samen bevallen van ons zoontje.
Samen verhuizen, samen apart wonen, samen kerst vieren, samen douchen, samen ruzie maken.
Het is niet meer.

Als ik terugkijk, kan ik zeggen dat het iets moois was. Ik vocht voor haar.
In het begin een onzeker, verlegen meisje. Ik was dolverliefd op haar, en durfde niet eens haar uit te vragen.

Ze kon zich alleen vermaken in het weekend met, je weet wel.

Langzamerhand, veranderde ze. Ten goede.
Ze kreeg verantwoording, en ons zoontje werd geboren. Te vroeg.
6 maanden slechts, een hoopje mens. Maar hij hield vol, en na de couveuse, groeide hij op, zoals hij nu is.
Een manneke, net zijn vader, maar ook net zijn moeder.
Ons ventje. Wat het altijd zo zal blijven. Een ventje waar je trots op mag zijn.

Nu is alles anders, anno 15 juni 2005.
Waar we nog twee maanden geleden bij elkaar waren, is nu niet meer.
Plekje in haar huis, waar mijn sloffen nog staan (of stonden) is ingenomen. Zomaar. Zonder dat ik het wist.
Is het inderdaad zomaar? Is er dan niks gebeurd? Hoe kan dit dan?

Ik weet het antwoord wel, maar mag het niet zeggen. Omdat ik die discussie niet wil, wat wel of niet Jehovah doet met een mens.
Boos ben ik, maar verdriet overheerst. Dit is alles niet te overwinnen.
Ze drijven een relatie uit elkaar, maar alles mag.
Ik wil niet verder dat jullie hierop dieper ingaan, omdat ik voor elk geloof respect heb.

Maar voor mezelf weet ik het.
Maar ik heb er vrede mee.

Wij horen niet meer bij elkaar. En ook al zou dat wel zo zijn, dan nog, sorry.

Je hebt me te diep gekwetst.
Nooit kreeg ik een aai over mijn bol.
Nooit kreeg ik een arm om me heen.
Nooit had je interesse in me.
Omdat je dat niet kon. Ook niet in het begin.
Je schaamde je daarvoor.
Zo was je opgevoed, vooral je gevoelens niet laten zien.

Nooit zei je dat je van me hield.
Nooit was je trots op me.
Je bedreef de liefde met me, maar nooit fluisterde je, dat het fijn was.

Het is goed zo.
Ik wilde alles anders, maar je kon of wilde niet.

En daarom heb ik met alles vrede nu.
Ik hoop ooit de liefde te vinden, en dan weet ik zeker, dat ik me weer zal geven. Maar dan in de hoop, dat dit alles anders wordt, dan dit.

Maar ik ben sterker geworden, en die dag zal echt komen.
Die dag die jij nu beleeft met hem!! Ik hoop dat je alles anders doet, dan dat je met mij gedaan hebt.

Ron
x