Zoals jullie eerder vandaag hebben kunnen lezen, zit ik in een moeilijke fase.
Ik kon het niet laten om vanmiddag haar te bellen.
Ik wil zekerheid voor mezelf, en proeven en horen hoe zij nu in haar nieuwe relatie staat en of er nog een sprankeltje hoop is.

Ben blij dat ik gebeld heb.
Rustig gesprek, emotioneel voor mij, dat wel, maar ik hield mijn koppie erbij.
Afgesproken voor as zaterdag half twaalf met mijn zoontje.
Dat contact over hem, dat blijven we houden, dus echt "los" komen we niet van elkaar. Helaas, maar het is niet anders.

Hoop is iets wat je op de been houdt. Maar die hoop die ik nog een beetje in me had is na dat gesprek weg.

Hebben jullie dat gevoel ook, het NIET kunnen loslaten?
Ik heb dat gevoel heel erg sterk de afgelopen dagen.

Verstand zegt: ja doen, gevoel zegt anders.
Naar wat moet ik luisteren? Gezonde verstand gebruiken en doorgaan, of toegeven aan je gevoel?

Soms weet ik het even niet meer, en zit doelloos dingen te doen, die ik eigenlijk helemaal niet wil doen.
Ik hou zoveel van die meid, en kan het niet bevatten dat dit is gebeurd. Ik heb het echt niet zien aankomen, reden te meer dat de klap harder aankomt.

Eten en slapen gaan redelijk, maar eigenlijk wil ik altijd slapen voor een jaar of tien.

Vandaag overdag een goede dag gehad. Huisje schoon gemaakt, was vandaag vrij van het werk, dus alle gelegenheid om mijn huisje eens onder handen te nemen.

Voelde me goed, alleen nu bekruipt me ineens, als een sluipmoordenaar, dat erge gevoel weer.
Ineens wil ik bellen naar haar, wil dat ik wakker wordt uit deze droom, maar helaas is het geen droom.
Bellen doe ik niet, ik doe me alleen mezelf daar pijn mee.
Maar het idee dat ik het wil, zegt al genoeg.

Waarom kan ik het niet naast me neer leggen?
Waarom blijf ik iemand missen, die me voor een ander in de steek heeft gelaten?
Waarom moest dit toch gebeuren?

Je wilde het niet proberen
er viel niet meer te praten
het dreunde in mijn hoofd
toen je me hebt verlaten

Waarom heb je niets gezegd
en liet je mij in liefde geloven
in jou zag ik echt een toekomst
een vlam die nooit zou doven

Zomaar helemaal uit het niets
deelde jij me in alle koelte mee
dat het over en uit is tussen ons
en ik verdrink in mijn tranenzee

Tis weer een mindere avond voor me.
Krijg het beeld niet van me weg, dat ze helemaal opgaat in hem.
Lijkt of ik helemaal niet meer bestaat. Waarom belt ze me niet over gisteren? Wil ze niet weten hoe het geweest is met ons zoontje?

Blijkbaar dus niet.
Gemengde gevoelens nu, verdrietig, maar ook boosheid. Ben meer boos op mezelf dat ik die gevoelens toelaat.
Zo iemand die mij laat zitten, en vrolijk doorleeft alsof 6,5 jaar net een vuilniszak is die je aan de kant zet, ja dan moet ik me toch echt achter mijn oren gaan krabben.
Ik verdien dit niet, en toch laat ik me meeslepen met mijn verdriet en dat ik haar mis.

Vandaag was het zover: na 2,5 week mijn zoontje weer gezien volgens onze onderlinge omgangsregeling die we hebben gemaakt.

Afgesproken om half twaalf, en precies op tijd kwam ze daar aangereden. Een raar gevoel bekroop me, ik wilde eigenlijk haar niet meer zien, maar ja ik verlangde naar mijn zoontje en hij naar mij.
Ze zag er goed uit, wat doet dat zeer. Ze was ook een beetje schor, en had droge lippen. Blijkbaar heeft ze de avond ervoor het best naar haar zin gehad.
Mijn zoontje wist uit zichzelf te vertellen (uithoren is uit den boze!!!) dat hij bij opa had geslapen. Toen werd ik verdrietig, en dringt het steeds verder tot me door, dat het echt einde oefening is. Er is geen "ons" meer, wat rest is dat zij de moeder, en ik de vader ben van onze zoon.

Zielsveel

Hoe kun je iemand vergeten
waar je zielsveel van houdt
mijn tranen smaken zo bitter
mijn tranen smaken zo zout

In je ogen kon ik het zien
jouw hart lag niet bij mij
ondanks dat je naast me zat
was je weg en niet dichtbij

Dat ik je zo zou verliezen
had ik me niet gerealiseerd
boosheid en een diep verdriet
hebben mijn hart écht bezeerd