Het is tegenwoordig moeilijk om een normale kaart te kopen.
Half de stad doorgeslendert op zoek naar een simpel, maar uiteraard mooie kaart voor mijn zoontje.
35 winkels verder en nog steeds geen kaart in de trant van Bob de Bouwer, Spongebob of hoe het ook heet, of autokaarten.
Niet te krijgen.

Tijdens het zoeken van zo'n kaart, kwam ik bij een rek terecht, waarin allemaal romantische kaarten staan.
Het leek wel alsof ik moest blijven staan. De ene nog mooier, of doeltreffender, dan de ander.
Kaarten met mooie rozen, hartjes, etc.
Staand bij dat rek, dwaalde mijn gedachten af, bijna dromerig, naar toen.

Het begon allemaal al op vrijdagnacht (zaterdagmorgen), dat de PM's binnenkwamen.
Persoonlijke felicitaties, maar ook de volgende dag op deze site.

Fijn om zulke lieve mensen om je heen te hebben, die je begrijpen en met je meeleven. Zeker als het je verjaardag betreft.
Al die felicitaties hebben me goed gedaan, en heb de raad opgevolgd, nl maak er een leuke dag van.

Eerste verjaardag dat ik wakker werd, zonder een hand door mijn haar, zonder dat die kleine express op zijn vader staat te springen, zonder dat ik teder een kus op mijn mond krijg van haar....

Maar het meeste wat me deze dag bezig hield, is dat ene telefoontje. Er hebben veel mensen gebeld, maar dat ene telefoontje zat er niet tussen.

Aan verjaardagen heb ik eigenlijk nooit iets gedaan. Niet van mezelf, niet van anderen, ok, je ouders, broers en zussen, maar dan houdt het wel op (en je partner en kids natuurlijk).
Het waarom, ja weet ik eigenlijk niet, ben niet zo'n verjaardagloper om het maar zo te zeggen.

Mijn verjaardag valt altijd in een vakantie periode, de meesten zijn weg, klein groepje selectieve mensen hou je dan over, en dan heb ik zoiets van, ok, als je een belletje geeft, is het voor mij al goed.
Behalve voor mijn partner, dan ben ik ineens de ideale partner (), want ze zal weten dat ze jarig is dan.

Zit er compleet doorheen.
Kapot, gesloopt...

Op dit moment weet ik het allemaal niet meer hoe verder.
Ik weet het domweg niet meer.

Ben gewoon op.
Lichaam wil niet meer.
Time will tell, how strong I am, or how weak!
Maar ergens diep in mij, als ik dit typ, terwijl de tranen over mijn wangen lopen, zegt me dat ik moet doorgaan.
Geef niet op...er zijn mensen die van je houden!
Je hebt nog een zoontje, die uitkijkt naar je komst.
Wanneer die ook zal zijn!!!!

Ja, is waar, maar zit er compleet doorheen. Ik kan nu even niet meer.
De emmer is vol.

Ron
x

Gisteravond begon het. Vandaag overdag ging het.
En nu komt het harder terug dan ooit.

Het gemis, de eenzaamheid, het zoeken naar afleiding.
Liefst wil ik het nu even niet bewust meemaken, maar ik moet door. Bijna was ik er bovenop, althans voor mijn gevoel, en ineens klap ik naar beneden. Zomaar, zonder reden, zonder aanleiding.

Ze wist dat ik veel van haar gehouden heb. Maar dat was blijkbaar niet genoeg. Ook bij ons sloop de sleur erin, en in plaats van onze schouders eronder te zetten, gaf ze toe aan haar verliefdheid. Het hoefde allemaal niet meer.
Ingeruild, aan de kant gezet, gedumpt...zonder maar 1 signaal te hebben afgegeven.

We zijn op de goede weg. Probeer door te gaan met mijn leven.
Maar al een tijdje bekruipt me een zeer verdrietig gevoel.
Juist nu, als het boek dicht is.
Als er geen weg meer terug is.

Waarom?
Mijn zoontje....het ventje van 4,5 half.
Ja, maar ik zou toch geduld hebben, en alles loopt via de advocaat en die is toch 3 weken op vakantie?
Heb ik niet gezegd dat ik geduld zou opbrengen?
Ja...dat klopt.

Maar ik ben verdrietig en het knaagt aan me, niet om haar, maar om iets anders.

22 maart 2002, de geboortedag van mijn 2e zoontje.
24 maart 2002, overleden.
Hij redde het niet, na te vroeg te zijn geboren. Een klein, teer poppetje. Hij vocht voor zijn leven, maar heeft het niet gehaald.

Het gaat naar omstandigheden prima met me.
Veel werken, veel terrasjes pakken, veel met mijn vriend op pad, kortom het zonnetje komt achter die grote donkere wolk vandaan.

6,5 jaar is weg. Althans niet weg, want de mooie herinneringen blijven, maar dat hoofdstuk is uit.
Ik denk ook niet zovaak meer aan haar.

Maar wel aan mijn zoontje. Dat is iets wat elke dag terugkomt.
Maar ja, ik doe er nu even niets aan deze situatie.
Advocaat is op vakantie voor 3 weken, dus de hele molen ligt even stil.
Liefst wil ik alles binnen 1 dag geregeld hebben, maar helaas, dat gaat niet lukken.
Geduld dan maar opbrengen, en hopen dat mijn tijd nog wel komt.