Lieve Ron,
Ja natuurlijk voel je dit zo... Er is ook zoveel gebeurd bij jou.
Soms denk ik dat jou ex de dood van je tweede kind verwerkte door verliefd te worden, dus dat het een reactie op was. Jij zei eens dat zij daar niet zoveel last van gehad had, maar echt, geen vrouw die er geen last van heeft als haar baby overlijdt, ook al zie je het niet.. Dit kan haar manier geweest zijn... Het is een gebeurtenis die zoveel impact heeft, altijd, zeker op de moeder..
Ik denk dat zij dat heel erg onderdrukt want ze kan de pijn nietaan, die is echt heeeel erg, dat weet jij, maar zij durft het niet onder ogen te zien, en dus heeft ze wat anders gevonden..

Verliefdheid neemt je namelijk heel erg in beslag. En dus hoef je niet de pijn te voelen.. Een vlucht van haar..

Straks ben jij al heel ver in het verwerkingsproces, zowel van haar als van je tweede kind.. dan moet zij nog beginnen..
Dat is triest. Maar ook al denk je van niet, ik denk zeker dat die dood (klinkt cru als ik het zo zeg) ermee te maken heeft dat zij juist daarna verliefd werd..
Het is niet zo dat zij daar alleen maar aan denktaan die verliefheid van haar.. ze kan het gewoon anders niet aan..
Maar zoiets komt altijd terug, dat is juist het erge voor haar..
Niemand gaat dat in de koude kleren zitten, en ook zij heeft gevoel, anders was ze nooit zo voor jou gevallen en hadden jullie het niet zo leuk gehad.
Ik weet het bijna zeker dat het verband heeft..

Maar ja, intussen moet jij gewoon aan jezelf denken. Jij moet verder, jij moet zien weer gelukkig te worden.
Goed dat deze site er is, het is ook voor mij een soort veilige plek geworden. Gebruik het maar, desnoods veel meer dan je nu doet.
Ik ben er wel voor je, en ik weet ook vele anderen,
liefs,
Geraldine.

Heb je verhalen gelezen en ook al 'ken' ik je niet, toch moet ik kwijt dat ik zo trots op je ben, hoe je al dit verdriet draagt en weet te verwerken. Je lijkt me een geweldige vent! Zie dit a.u.b. als een tijdelijke terugslag. Blijven schrijven Ron, schrijf het van je af.

Zie dat je op deze site al een paar buddies hebt, die je ondersteunen met troostende woorden, ik hoop dat ik de juiste woorden kan vinden om hetzelfde te doen. Ik hoop ook dat je inmiddels ligt te slapen om op krachten te komen. En ik hoop verder met heel mijn hart dat het morgen beter met je gaat. Hang in there...

Lieve Ron,

Het komt uit het niets en valt je aan op de raarste momenten en vanuit de raarste hoeken. Het is herkenbaar voor ons allemaal denk ik. Ik vind het heel erg knap dat je dat zegt dat je haar die pijn niet gunt, dat je wilt dat ze gelukkig is. Dat vergt moed en heel veel kracht. En die heb jij. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om samen een kind te hebben en die verbintenis voor het leven nog scherper te voelen. Ik heb zelf helaas een abortus ondergaan, ruim een maand geleden nu. Mijn vriend wilde het kind absoluut niet en uiteindelijk zag ik geen andere optie. Een week na de abortus, nu drie weken geleden, verbrak hij onze relatie. Hij zei dat hij nog wel van me hield maar zijn ruimte nodig had. Maar gisteren belde hij me op dat hij helemaal niets meer voor me voelt en dat hij geen contact meer wil. Ik kan er niet bij dat de persoon waar ik het meest van hou me zo heeft laten zitten in zo'n moeilijke tijd. Maar ook ik moet ophouden te proberen te begrijpen wat er in zijn hoofd omgaat. Ik denk dat hij zichzelf niet eens begrijpt dus hoe moet ik hem dan begrijpen? Het doet alleen zoveel pijn.
Heel veel sterkte Ron, aan dooddoeners heb je niets, want termen als je vind wel iemand anders, tijd heelt alle wonden, je verdiend beter zijn goedbedoeld, maar je koopt er geen brood voor.
Toch weet ik dat je hier uitkomt, je hebt zoveel liefde te geven en op een dag komt er iemand in je leven die jou die liefde terug wil geven. Wees blij dat je die pijn voelt, jij gaat er tenminste mee om en verschuilt je niet achter een ander of vlucht niet in allerlei banaliteiten. What goes around comes around.

Liefs Ninabella