Lieve Nathan

Ik lag naast je op bed.
Je wilde niet slapen.
Ik wreef over je wangen.
Je zat al te gapen.

Zachtjes praat ik nu tegen je.
Dat ik je mis en van je hou.
Je moeder heeft me verlaten.
Me laten staan in de kou.

De tranen rollen over me wangen.
Ik wilde er altijd voor je zijn.
Ik heb alles voor je over.
Jou nu moeten missen doet me zoveel pijn.

Voor mij ben en blijf je altijd mijn zoontje.
Ex-ouders bestaan niet.
Ik zal altijd van je blijven houden.
Ik heb nu alleen maar even verdriet.

Pappa

Een zware tijd is dit voor me. Nu ruim 3,5 maand verder.

Ene moment gaat beter dan het andere moment, maar de pijn zit nog zo diep. Zij komt niet meer terug, dat wist ik al vanaf het begin.
Die illusie heb ik ook nooit gehad. Van de een op de andere dag, zonder een aanwijzing, was ze weg uit mijn leven.
Voor die ander. Tussenfase....ik hoor het haar nog zeggen.
Soms is dat ene woordje wat me zo verdrietig maakt. Dat woord wat ik verafschuw. Maar ik moet er mee leven. Het is dan maar zo.
Ik verander er toch niets aan.
Ik was slechts een tussenfase...onbegrijpelijk.

Haar kwijt, is iets onbeschrijfelijks. Verwijten heb ik mezelf niet gemaakt. Of moet ik juist dat wel doen? Ben ik tekort geschoten in dingen? Vast wel, maar als volwassen mensen kun je daar toch over praten?

Eigenlijk heb ik niet eens de tijd gehad om mijn LDVD te verwerken.
Toen ik zo goed op weg was om me van haar los te maken, direct daarna kwam de tegenwerking met de omgang met mijn zoontje.
LDVD maakte plaats voor boosheid en onbegrip en de strijd om mijn zoontje.

Ik heb deze twee dingen nooit los van elkaar kunnen zien. Ik wilde het wel, maar kon het niet.
Het een was verbonden met het ander.

Ik mis haar soms nog zo erg. En ik zou beter moeten weten, maar ze heeft wel wat in me losgemaakt. Ik heb zoveel van haar gehouden, zoveel om haar gegeven, en ik ben voor haar door het vuur gegaan.

Hard, koud en gevoelloos.
Dat is wat ik te horen kreeg de afgelopen week van mijn omgeving.
Niet meer de Ron zoals voorheen.

Sluit me af van de buitenwereld, en probeer me op mijn manier staande te houden.
Heb mensen laten zitten, zoek geen contact meer.
Dat is mijn leven nu. En ik heb het niet eens in de gaten.
Heb niet in de gaten dat er mensen om me geven. Heb niet eens in de gaten dat ik moet doorleven.

De weg die zo oneindig lijkt, geen enkele vooruitgang. Geen enkele aanwijzing dat het op korte termijn gaat veranderen.
Ik zak weg, totaal verward.
Op zoek en verlangend naar mijn zoontje. Mijn alles.

Lieve allemaal,

Morgenochtend vroeg vlieg ik naar London. Vanuit daar met de trein naar Wales. Lekker een weekendje weg...proberen mijn gedachten even te verzetten in een andere omgeving.
Ben weer terug op dinsdagmorgen.

Wil jullie bedanken voor al het medeleven tot zover, en mijn excuses dat ik zo weinig heb gereageerd op jullie blogs.
Ik heb alles gelezen, maar kon me er even niet toe verzetten om te reageren.

Hou je sterk allemaal in deze moeilijke en verdrietige tijden.

Zal aan jullie denken, en ik zal er zeker eentje op jullie nemen.

Liefs
Ron
x

Prachtige zomerse dag vandaag geweest. Goed geslapen, met helaas een vervelend wakker worden. De laatste tijd erg veel dromen over haar en die ander! Haar nieuwe vlam, die ik het liefst per enkele reis naar het einde van de wereld zie vertrekken. Maar ja, dat zal er wel niet van komen, en eigenlijk hoeft dat ook niet van mij. Mij krijgt ze niet meer terug. Nu niet, morgen niet, nooit niet.
En in die dromen sta ik aan de zijlijn te kijken hoe het hun vergaat. Maar ik kom maar niet dichter bij haar. Het moet zo zijn, en na een paar bakken koffie kom ik weer rustig in de realiteit. Dromen...wat heb je eraan! Maar het geeft wel aan hoe ik nog steeds bezig ben alles een plekje te geven, anders zou ik die dromen niet hebben. Zo realistisch zie ik dat ook wel weer.

Soms denk ik wel eens bij mezelf, na een avond als deze, als ik de tijd zou kunnen terugdraaien, zou ik het dan doen?
Zou ik weer teruggaan naar de tijd van ons, zij en ik?
Alsof ik plotseling zou kunnen kiezen in die tijd, toen, gewoon een willekeurige plek en tijd!
Zou ik het doen?

Nee, en daar heb ik echt lang over moeten nadenken. Er is zoveel gebeurd toen, en juist op deze dagen, dit weekend, wordt je geconfronteerd met je eenzaamheid en het alleen zijn. En toch ondanks dat, nee, ik zou niet terugwillen. Want ik zou hetzelfde doen, ik zou hetzelfde zijn als nu. Mijzelf.
Ik heb alles gegeven, maar het bleek niet genoeg.