Prachtige zomerse dag vandaag geweest. Goed geslapen, met helaas een vervelend wakker worden. De laatste tijd erg veel dromen over haar en die ander! Haar nieuwe vlam, die ik het liefst per enkele reis naar het einde van de wereld zie vertrekken. Maar ja, dat zal er wel niet van komen, en eigenlijk hoeft dat ook niet van mij. Mij krijgt ze niet meer terug. Nu niet, morgen niet, nooit niet.
En in die dromen sta ik aan de zijlijn te kijken hoe het hun vergaat. Maar ik kom maar niet dichter bij haar. Het moet zo zijn, en na een paar bakken koffie kom ik weer rustig in de realiteit. Dromen...wat heb je eraan! Maar het geeft wel aan hoe ik nog steeds bezig ben alles een plekje te geven, anders zou ik die dromen niet hebben. Zo realistisch zie ik dat ook wel weer.

Vandaag moest ik in Dordrecht zijn. Haar woonplaats, en de plaats waar ons 2e zoontje ligt begraven.
Was er al een tijdje niet meer geweest bij Benjamin. Het ventje die na 2 dagen stierf in mijn armen. Die we met ons drieen hebben begraven. En die we wekelijks gingen bezoeken op zijn laatste rustplaats.

Na mijn afspraak vanmorgen, ben ik naar de begraafplaats gereden. Ik voelde me schuldig, want ik was er al een tijd niet meer geweest. Net alsof ik hem in de steek heb gelaten. Net alsof hij niet belangrijk genoeg was, om minimaal een bezoekje te brengen.
De laatste keer dat ik er was, was ik met haar daar nog. Samen met mijn andere zoontje. Hem, die ik zo mis, waar ik zo naar uitkijk om hem in mijn armen te sluiten. Mijn kleine vent!

Voelde me alleen, de weg te moeten maken naar Benjamin. Had een roos gekocht, wat we altijd deden. De vorige roos was al verdort en opgedroogd toen ik aankwam, blijkbaar was zij er ook al een tijd niet geweest.
Maar de zon scheen, volop....alsof de zon me wat wilde vertellen. Dat de zon ook weer gaat schijnen voor mij.
Dat na de regen en het slechte weer, ook weer eens de zon zal schijnen. Sterker dan ooit.
Alle tegenslagen, al het verdriet, het gemis van haar, de pijn om mijn zoontje, ik heb ze tot nu doorstaan. En natuurlijk mag ik verdrietig zijn, en mijn ups en downs hebben.
En natuurlijk mag ik huilen, boos zijn, en soms geen uitweg meer zien. En ik blijf overeind!
Maar ik mag ook genieten van de mooie dingen. Want die zijn er.
Staand daar bij mijn zoontje die overleden is, las ik nog eens "onze tekst": hier rust onze lieve kleine Benjamin.

Haar voorgoed kwijt, mijn zoontje Benjamin verloren, vechtend voor mijn andere zoontje via een kort geding, waarvan ik denk waarom moet dit toch zo?....dat is nu mijn leven.

Benjamin en ik hadden 1 ding gemeen. Vechten en sterk zijn!
Hij toen voor zijn leven, die hij niet kon winnen. Ik voor een andere toekomst, en dat ligt nu aan mezelf! Wat doe ik ermee? Hoe ga ik daarmee om?
Met die gedachte nam ik afscheid van mijn Benjamin.

Aan het einde van het pad keek ik even om, en zag de roos schitteren in de zon.
Alsof dat mijn toekomst moet voorstellen.
Alsof me werd verteld, dat het ook voor mij eens zal schitteren.
Alsof Benjamin me wilde vertellen, dat ik net als hij moet vechten. Ook al is het nog zo zwaar en donker. En hij kan het weten, weten als niemand anders.

Ik mis hem, mis mijn andere zoontje, en mis haar ook.
Maar ik laat mijn tranen nu maar gaan, en denk terug aan vanmiddag toen ik zijn plekje verliet: die roos in de zon!

Ron
x