Soms denk ik wel eens bij mezelf, na een avond als deze, als ik de tijd zou kunnen terugdraaien, zou ik het dan doen?
Zou ik weer teruggaan naar de tijd van ons, zij en ik?
Alsof ik plotseling zou kunnen kiezen in die tijd, toen, gewoon een willekeurige plek en tijd!
Zou ik het doen?

Nee, en daar heb ik echt lang over moeten nadenken. Er is zoveel gebeurd toen, en juist op deze dagen, dit weekend, wordt je geconfronteerd met je eenzaamheid en het alleen zijn. En toch ondanks dat, nee, ik zou niet terugwillen. Want ik zou hetzelfde doen, ik zou hetzelfde zijn als nu. Mijzelf.
Ik heb alles gegeven, maar het bleek niet genoeg.

Zij nu met hem. Ik weet niet eens hoe ze leven, wellicht hebben ze al ver gevordere plannen. Het enige wat ik niet weg krijg van mijn netvlies: hoe is met met hem? mijn zoontje?

En als ik daar over nadenk, dan bekruipt me een raar gevoel. Een gevoel, alsof ik er niet meer voor hem kan zijn. Mijn plek als vader ingenomen, want dat is zo, niemand hoeft me dat te vertellen hoe dat werkt, en mijn ventje....hoe zou het met hem gaan?
Zou hij in zijn bedje liggen, en nog eens aan zijn papa denken?
Aan Flipje en Flapje...aan het samen spelen met zijn auto's?
Is hij gelukkig nu, of ligt hij daar stiekum, zonder dat iemand het ziet, soms te huilen?
Oh God, ik hoop het niet!
Laat hem gelukkig zijn nu!

Nu ruim 7 weken geleden is de laatste keer geweest dat we bij elkaar waren. Saampjes, in die vreemde situatie, een gezin uiteengerukt...en plotseling zomaar op visite te moeten bij papa.
Daar mag hij het mee doen, een bezoekje.
En zelfs dat bezoekje is er niet meer. Omdat het even niet past in dit leven van haar. Omdat het belang van ons kleine ventje niet op de eerste plaats komt bij haar.

En als ik dan toch zou mogen kiezen om terug te gaan in de tijd, dan zou ik het toch doen, voor hem. Mijn kleine, grote man!
Dan zal ik teruggaan, en mezelf compleet wegcijferen voor hem en haar. Met maar 1 doel: mijn zoontje laten opgroeien in liefde, geborgenheid en respect, zonder verscheuringen, zonder ellende.
Want in dit hele verhaal, ben ik niet de dupe. Ook al schrijf ik alles van me af, en zit op een site als deze...
Hij is de dupe, en het doet me zoveel pijn om dit te schrijven, maar het is wel zo. Want hoe dit ook gaat aflopen, dat ventje is het kind van de rekening. Ik hoop zo erg dat het met hem goed gaat, en goed zal gaan, ook in de toekomst.

Een kindje, die dit nooit zo gewild heeft. Die wil bij zijn papa en mama zijn. Die wil zien dat papa en mama lief zijn voor elkaar. Die wil opgroeien met zijn ouders!!
Dat kindje die nu moet zien, dat het niet zo is, zoals het zou moeten zijn.
En dat aspect doet mij veel verdriet. Het had niet zo hoeven lopen. Maar het is wel de werkelijkheid.

We gaan door met alles. Zit best goed in mijn vel. Maar toch overheerst dit gevoel, elke dag weer.
Vader zijn is het mooiste en kostbaarste geschenk. Uit liefde voor elkaar geboren, en nu?
Geen samen meer, geen samen beslissingen meer nemen, geen gezin meer.

@mijn zoontje:
Lieve jongen, ik hoop dat alles met je goed gaat.
Speel maar lekker met je auto's, en wees lief voor je moeder.
Papa denkt elke dag aan je, en we zijn snel weer bij elkaar hoor!
Het zal niet meer zo zijn als vroeger, maar we maken er het beste van, ok?
Het komt goed, papa is er nu even niet, maar straks kunnen we weer samen zijn. Tot die tijd, hou je sterk! net als jouw papa!!
Ben trots op je hoor! Elke dag, ook al kan ik er nu even niet voor je zijn! Maar je reist met me mee, elke dag weer!
Hou van je jongen....mis je!!

Ron
x