Nerveus liep ik gistermorgen door het huis. Alles netjes opgeruimt, zoals altijd, en mijn blik vaak op de klok gericht.
De tijd, die alle wonden heelt, die tijd die een dubbelzinnige betekenis had voor me.

Klokslag 11.00 uur kwam mijn zoontje met zijn moeder aangelopen.
Ik had enkel oog voor hem. Een stoere out-fit, zijn haar net als zijn papa, opgerolde tekeningen in zijn handje.
Een lach op zijn gezichtje, hij rende op me af.
Wat zag hij er goed en verzorgt uit. En ook was hij groot geworden, alhoewel hij kleiner is dan zijn leeftijdsgenootjes.
Ik pakte hem beet, omhelsde hem, en hield em voor 30 seconden vast. Wat een geweldig gevoel. Mijn zoontje weer in mijn armen.

Afspraak was dat ik donderdagmiddag om 15.00 uur zou bellen met Nathan. Afgesproken, verleden week met de bemiddelingspersoon en mijn ex.

Rond 3 uur belde ik. Hij nam zelf op, en een grote PAPA kwam uit zijn mondje. Wat een geweldig gevoel gaf dat.
Mijn zoontje na maanden weer te horen.
Een brok in mijn keel, en wat was hij blij. Hij vertelde dat hij een tekening had gemaakt met een vliegtuig erop. Hij klonk vrolijk, en vertelde honderuit over school en over zijn auto's.

Zaterdag zien we elkaar weer. Om 11.00 uur, een tijdelijke regeling, totdat de definitieve omgangsregeling is vastgelegd.

Sinds afgelopen donderdag, gaat het zo goed met me.
Dat heeft niet alleen te maken met de aanstaande nieuwe hereniging met mijn zoontje, nee met veel meer.

Na ons contact afgelopen keer, is me heel wat duidelijk geworden.
Voor mezelf. Die donderdag ben ik eens goed gaan zitten om mijn eigen leven te evalueren, en onze relatie die we hadden, door te nemen.
Waar ik zo tegen op zag, bleek achteraf alles mee te vallen.
We zijn niet meer bij elkaar. Zij heeft haar echte liefde gevonden, en ik kan er nu echt afstand van nemen.
Ik heb die kriebels in mijn buik voor haar niet meer, en ik zie haar als de moeder van mijn zoontje.

Allereerst wil ik iedereen zo bedanken voor alle woorden, alle reacties op mijn vorige blog, dat heeft me erdoor heen geholpen.

Afspraak om 11.00 uur. Lang van te voren zat ik er al.
Gespannen, maar rustig, zat ik daar. Wachtend op haar, wachtend op wat er komen ging, met als doel: NATHAN.

Rond elf uur kwam ze binnen. Alleen, zelfverzekerd, zoals altijd leuk gekleed. Mijn hart ging tekeer, daar stond ze bij de balie.
De vrouw die ik zo lief had, en nog altijd heb.
Daar stond de vrouw die ik eigenlijk niet meer wil zien, maar wel de moeder is van mijn zoontje.
Ze keek me even aan, ze lachte nerveus, en zei hallo.

Het gaat alsmaar door. Het dubbele gevoel.
Denk je de ene week dingen goed te doen, door de school te bellen, wat een ingang is, aan de andere kant word ik weer neerslachtig om het gemis. Om haar.

Op dit moment word ik heen en weer geslingerd. Twee werelden, die onafscheidelijk verbonden zijn met elkaar.
Dan weer vrolijk om het een (Nathan), en weer zo verdrietig om het ander(ex)
Damn, ik kan het niet verwerken. Het gaat me niet lukken nu.
Elke dag pep ik mezelf op, zie de positieve dingen, maar het blijkt slechts allemaal een illusie te zijn. De illusie dat het wel beter zal gaan. En eigenlijk gaat dat het niet. Eigenlijk is dit niet vol te houden.

Net terug van een lange wandeling. Had ik zomaar zin in, en het hondje moest ook uit, twee vliegen in 1 klap zullen we maar zeggen.

Je kan prachtig wandelen in Gorinchem. Langs het water, kronkelende wandelpaden en een mooi stukje natuur.
Rustig nazomerweer, de natuur zie je veranderen. Bladeren die eens vast zaten aan de bomen, worden nu losgelaten om plaats te maken voor de herfst.
Veel stelletjes met honden of zonder, oudere mensen, iedereen genoot op zijn/haar eigen manier.

Na een tijd te hebben gelopen, zocht ik een bankje op, met het mooie uitzicht over het water, richting de stad, de plaats in de verte waar ik eens woonde, met haar.

Wat kan ik toch doen?
Zonder dat ik daar iemand mee lastig val, maar toch de informatie en wellicht een opening kan krijgen?

Die vraag heb ik me vaak gesteld de afgelopen weken. Vooralsnog blijft het akelig stil vanuit haar kant, dagen, weken, en maanden gaan voorbij. Alsof ze zijn weggevaagt van de wereld.
De afspraak die we hadden afgelopen dinsdag ging niet door, inmiddels een nieuwe uitnodiging met een nieuwe datum ontvangen: donderdag 13 oktober.
Ik hoop maar zo dat die afspraak doorgaat, alhoewel ik me zal moeten opladen om kalm, rustig en vooral vriendelijk te blijven.
Dat is een zorg voor volgende week. Stapje voor stapje, beste op dit moment.