Allereerst wil ik iedereen zo bedanken voor alle woorden, alle reacties op mijn vorige blog, dat heeft me erdoor heen geholpen.

Afspraak om 11.00 uur. Lang van te voren zat ik er al.
Gespannen, maar rustig, zat ik daar. Wachtend op haar, wachtend op wat er komen ging, met als doel: NATHAN.

Rond elf uur kwam ze binnen. Alleen, zelfverzekerd, zoals altijd leuk gekleed. Mijn hart ging tekeer, daar stond ze bij de balie.
De vrouw die ik zo lief had, en nog altijd heb.
Daar stond de vrouw die ik eigenlijk niet meer wil zien, maar wel de moeder is van mijn zoontje.
Ze keek me even aan, ze lachte nerveus, en zei hallo.
Het moet voor haar ook niet makkelijk zijn geweest.
Ik kon niks terugzeggen, terwijl mijn verstand zei dat ik iets moest zeggen. Ik kon het niet, keek de andere kant op.
Ik slikte iets weg, was het een traan of een brok. Ik weet het niet.
Daar zaten we, ver van elkaar af, precies zoals het nu is.
Er werd niets gezegt, maar soms keken we elkaar aan.
Kon ik maar...kon ik de tijd maar terugdraaien, maar dan nog.
Er is teveel gebeurd. Soms kun je niet meer terug, en zal je er doorheen moeten.

Rond kwart over elf werden we opgehaald.
We werden in een kamer gezet, met de bemiddelingspersoon, die dit gesprek zal leiden, om te komen tot een advies, en om een omgang.
We zaten even alleen, toen er koffie werd gehaald. Zo dicht bij elkaar, maar zo ver weg. Dat was een zo raar gevoel.
Ik vertelde haar mijn verdriet om Nathan. Dat ik hem zo erg mis.
Ik gaf haar geen verwijten, nee, ik vertelde alleen dat ik het er zo moeilijk mee heb. Niets meer.

Tijdens het gesprek, mocht ik vertellen hoe ik het allemaal heb ervaren de afgelopen maanden. Ik vertelde dat het mij zo pijn doet, en dat dit toch anders had gemoeten. Zij vertelde ook haar kant van het verhaal.
Wat er mis is gegaan na het laatste contact, maar nog belangijker: hoe kunnen we het weer oppakken, in het belang van Nathan.

Aurora begon te vertellen over Nathan, hoe hij leeft, over school, over haar nieuwe liefde, en vertelde ook dat Nathan het vaak over zijn echte papa heeft.
Maakt tekeningen op school, en als hij dan thuis komt, laat hij dan trots zien, dat deze tekening voor zijn echte papa is, ipv haar nieuwe vriend.
Ik glimlachte, mijn ventje. Hij weet het zo goed.
Ze vertelde ook dat ze nog van me houdt, niet als partner meer, dat ze het heel erg vindt, en dat ze ook haar best zal doen voor een goede verstandhouding met de vader van Nathan.
Ik geloof dat ook, dat ze dat meende.

Ze was geschrokken van mijn stap richting de advocaat, heeft zich daar tegen verzet, maar zag wel in, dat Nathan ook zijn echte papa nodig heeft. Zij heeft dit per slot van rekening zelf aangevraagd, deze bemiddeling, wat ook tevens een advies is voor de rechter.
Dus zij is ook welwillend, ondanks de afgelopen maanden.

Er zijn vandaag goede afspraken gemaakt.
Nathan wordt nu rustig voorbereid met de hereniging met zijn papa, en ze zal mij maandag bellen over volgende weekend, zoals we hebben afgesproken vandaag.
Dan zal ik eindelijk mijn zoontje weer zien.
Dan zal ik Nathan ook bellen in die week, dat mag dan ook.
Er worden goede afspraken gemaakt voor moeder en vader.
Ook zal ze een voorstel neerleggen, hoe zij de omgangsregeling ziet in de toekomst. Er zal dan worden gekeken, of ik me daar ook in kan vinden, maar als allerbelangrijkste: continuiteit voor Nathan.
Belangrijk is wel snel contact, en een vast patroon daarin.

En we blijven voorlopig met de bemiddelingspersoon praten.
Begeleiding met afspraken, begeleiding over hoe het gaat.
Totdat we de overeenkomst kunnen tekenen, waarin die afspraken zullen staan.

Soms keek ik haar aan, met een ander, leeg gevoel. Het is over Ron, laat haar los, nu. Dat realiseerde ik me.
Ik zit hier voor Nathan, niet voor haar meer.
Jij bent niet verantwoordelijk meer, en ook zij niet meer voor mij.
Zij is zo verliefd op de ander, mijn rol als partner is weg.
Onze band die wij hadden is er niet meer.
Ik voelde me daar ook echt als vader van Nathan, niks meer.
En ik kreeg steun. Mijn rol, als vader, is nooit uitgespeeld.
Mijn verantwoordelijk begint nu pas echt, en ik ben zo gegroeid de afgelopen maanden.

Ik heb het kunnen opbrengen!!!
Ik heb mezelf weggecijfert, heb de juiste keuze gemaakt.
Dat is een overwinning, met het allerbelangrijkste: mijn lieve ventje.
Want we komen weer bij elkaar.
En ik kijk er zo naar uit.
Voor mij is het nog een tijdje weg, volgende week pas, maar alles heeft tijd nodig.

Zo liepen we daar weg, uit die kamer.
Eens elkaars geliefden, nu slechts 'vreemden' van elkaar.
Ze bleef nog even achter, ze moest nog bellen.

Ik zei haar gedag, verliet het pand, en zag die zwarte auto weer, vlak voor mijn auto geparkeerd.
Die zwarte auto die eens Nathan kwam ophalen, toen, maanden geleden.
Mijn ex, die nu deze man liefheeft.
Even dacht ik terug aan toen, die middag met deze zelfde auto.

Ik stond erboven.
Mijn strijd gaat door, maar pijn deed het wel.
Ik heb gehuild in de auto op weg naar huis.
Verward, onzeker, maar wel met trots.
Weer dubbele gevoelens, maar ik ga me nu richten op de 'thuiskomst' van Nathan: zijn echte papa.

Zij gaat verder met haar leven met hem, haar nieuwe liefde.
Ik ga door met mijn leven, met straks Nathan, wat de omgangsregeling ook zal zijn.
Langzaam verdwijnen de donkere wolken die mijn zon nu bedekken.
Maar wel met een traan om Aurora, want ze was toch mijn alles.
Maar het is nu allemaal anders.

Die zwarte auto, verdween in de verte. Met haar erin.
Ik sloeg linksaf, op weg naar een nieuwe toekomst.

Het is over, tussen ons.

Maar niet met zijn echte papa.
Ik zal er voor je zijn, elke dag.
En zal er altijd voor je zijn, en voor je vechten.

Ron
x