Nerveus liep ik gistermorgen door het huis. Alles netjes opgeruimt, zoals altijd, en mijn blik vaak op de klok gericht.
De tijd, die alle wonden heelt, die tijd die een dubbelzinnige betekenis had voor me.

Klokslag 11.00 uur kwam mijn zoontje met zijn moeder aangelopen.
Ik had enkel oog voor hem. Een stoere out-fit, zijn haar net als zijn papa, opgerolde tekeningen in zijn handje.
Een lach op zijn gezichtje, hij rende op me af.
Wat zag hij er goed en verzorgt uit. En ook was hij groot geworden, alhoewel hij kleiner is dan zijn leeftijdsgenootjes.
Ik pakte hem beet, omhelsde hem, en hield em voor 30 seconden vast. Wat een geweldig gevoel. Mijn zoontje weer in mijn armen.
Die lange weg, die oneindig leek, is voorbij.
De lijdensweg is voorbij. Mijn gevoel voor haar is weg, en was al weg, en nu mijn zoontje terug in mijn armen.
Ik wilde hem niet loslaten, vertelde in zijn oortje dat ik hem zo gemist hebt.
Mijn ex stond erbij en keek ernaar. Ze moet gezien hebben, dat we elkaar zo gemist hebben, maar wat zij denkt, is niet meer belangrijk voor me. Nathan, die is belangrijk.

Zo stonden we daar eventjes. Vol trots liet hij zijn mooie tekeningen zien, die hij had gemaakt. Voor zijn papa.
Een vliegtuig, met papa voorin, en Nathan bij het eerste raampje. Wat kan dat ventje al goed tekenen, hij is slechts 4,5 jr.
Ik vertelde hem dat ik die zal ophangen boven de computer, dat vond hij een goed idee.

Hij pakt mijn handje, paktje zijn koffertje met zijn auto's erin, en we gingen snel een grote file maken. Zoals we altijd deden. Af en toe kwam hij bij me zitten, gaf me een kusje en ging weer geconcentreerd verder.

De rest van de middag samen gespeelt, boodschappen gedaan, en natuurlijk een speelgoedwinkel ingegaan. Hij mocht uitzoeken wat hij wilde, en al snel had hij een grote politieauto gevonden.
Ik lachte naar hem, en zei dat het goed was.
Dankbaar kreeg ik een kusje van hem, en trots liep hij de winkel uit.
We liepen terug naar huis, tijd om alles op te ruimen.
Het zat er alweer op, de middag is voorbij gevlogen.

We zaten op hetzelfde muurtje zoals maanden geleden. Bij elkaar, te wachten op zijn moeder. In de verte zag ik die zwarte auto weer aankomen. Het deed me niets. Ik had een glimlach op mijn gezicht, het is goed zo.
Tijd om afscheid te nemen, maar niet voor lang.
Mijn ex stapte uit de auto, en ze vroeg hoe het was. Ik vertelde dat het geweldig was, en dat ik alweer uitkijk naar de volgende keer.
Een dikke kus van Nathan, en ik vertelde hem dat ik van hem houdt. Een 'love you' kwam uit zijn mondje.
Ze stapten in de auto, de hereniging zit erop.

Langzaam reed die auto weer weg. Ik keek de auto na, totdat tie uit mijn gezichtsveld verdwenen was.
De bekroning op het lange wachten en het geduld.
Gevoel voor mijn ex is weg. Ik zie haar als passant, en als moeder van ons zoontje.
Ik kan me nu volledig gaan richten op Nathan.
De band die zo sterk is, en die niemand ooit zou kunnen breken. Mijn ex heeft het even geprobeerd, maar de liefde tussen vader en zoon heeft overwonnen.

Vaarwel mijn ex, ik hoop dat je je rust gevonden hebt.
Tot volgende keer Nathan, welkom 'thuis'.

Ron
x