Wat kan ik toch doen?
Zonder dat ik daar iemand mee lastig val, maar toch de informatie en wellicht een opening kan krijgen?

Die vraag heb ik me vaak gesteld de afgelopen weken. Vooralsnog blijft het akelig stil vanuit haar kant, dagen, weken, en maanden gaan voorbij. Alsof ze zijn weggevaagt van de wereld.
De afspraak die we hadden afgelopen dinsdag ging niet door, inmiddels een nieuwe uitnodiging met een nieuwe datum ontvangen: donderdag 13 oktober.
Ik hoop maar zo dat die afspraak doorgaat, alhoewel ik me zal moeten opladen om kalm, rustig en vooral vriendelijk te blijven.
Dat is een zorg voor volgende week. Stapje voor stapje, beste op dit moment.

Uiteindelijk heb ik een beslissing genomen. Een goede, blijkt achteraf. Mijn zoon is mijn alles, en ik zal dan ook alles doen om op een goede en correcte manier in contact met hem te komen.

Eergisterenmiddag rond 15.15 uur. School gaat uit. De school van mijn zoontje. Tijd om de juffrouw te bellen. Juffrouw Kitty, kreeg ik te horen.
Ik stelde me voor als de vader van Nathan, en vroeg of ze even tijd had om met mij het een en ander door te nemen.
Enigszins gespannen begon ik mijn verhaal. Dat ik Nathan nu al ruim 4 maanden niet had gezien, vertelde van de situatie hoe het gelopen is.
Ze bleek niet op de hoogte te zijn van de situatie, maar was blij dat ik belde.
Ik vroeg om informatie over mijn kleine lieve ventje. Ze zou overleg plegen met het hoofd van de school en beloofde mij terug te bellen.

Ruim een half uurtje later werd ik teruggebeld. Ze begon te vertellen hoe het ging met mijn zoontje op school, hoe zijn ontwikkeling gaat, en wat voor gedrag hij vertoonde.
Het gaat prima met hem. Stille, soms verlegen jongen, maar zelfstandig, lief en erg goed in tekenen.
Mijn gezicht glunderde. Eindelijk kreeg ik wat te horen over mijn zoontje. Ik vroeg verder, ik wilde alles weten over mijn zoontje.
Toen zei ze iets, wat me zoveel plezier doet. Als vader heb ik dezelfde rechten op school, dan de moeder.
Ze stelde voor dit ook mee te delen aan mijn ex, en dat ik dus ook een keer van harte welkom ben om een dagje mee te lopen op school, en mag ik tot die tijd altijd bellen over de ontwikkeling van Nathan.
Wel vond ze het raadzaam het gesprek af te wachten van volgende week, hoe dat gesprek verloopt.
Beter is het om nu even af te wachten, totdat alle partijen zich daarin kunnen vinden.
Natuurlijk stemde ik daarmee in, eindelijk een teken van leven.

Ik bedankte juf Kitty voor haar tijd en informatie, en heb afgesproken haar weer te bellen volgende week donderdagmiddag rond 15.15 uur. Dan immers heeft dat gesprek met mijn ex plaatsgevonden.

Tevreden hing ik op. Beter iets dan niets. Ik weet hoe het gaat nu met hem. Daar moet ik het nu mee doen.
Nu twee dagen later vlak voor het weekend, is de drang naar hem, groter dan ooit. Gisteren heeft de juf met mijn ex gesproken. Dat ik dezelfde rechten heb als zijzelf.
De uitkomst is me niet duidelijk.
Stiekum had ik gehoopt op een belletje van mijn ex. Ze weet dat ik naar hem verlang. Ze weet dat ik zoekende ben, om elke ingang te benutten voor Nathan.
Maar het belletje blijft uit. Zoals alles uit blijft sinds die dag ergens in mei. Toen ze me verliet.
Het is over, maar nog niet voorbij. Dat zal nog wel een tijdje duren.
De dagen zijn lang en eenzaam, maar hou ik me vast aan positieve omstandigheden/gebeurtenissen.

Ik heb laten zien dat ik mijn zoontje nooit ben vergeten. Hier niet, maar nu ook op school niet.
De dag gaat komen, dat Nathan weer bij zijn vader is.
Blijkbaar wordt het lange wachten en de vele tranen dan toch beloont.
Mijn ex heeft het kunnen rekken, maar op een dag is de rek eruit.
Ik hoop dan ook, dat ze volgende week inziet, dat dit een strijd is, die niet nodig was.
Ik hoop dan ook, dat ik mag zeggen, dat de strijd gestreden is.
Want ik zal mijn zoontje nooit loslaten.

Ron
x